ILPP4/443-137/14-2/BA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 18 marca 2014 r. (data wpływu 21 marca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu importu towarów - jest nieprawidłowe.

W dniu 21 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu importu towarów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

"A" sp. z o.o. S.K.A. (zwana dalej Spółką) prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie agencji celnej. W ramach tej działalności Spółka składa zgłoszenia celne działając w charakterze przedstawiciela pośredniego w imieniu importera. W dniu 22 kwietnia 2010 r. w Oddziale Celnym przyjęto zgłoszenie celne do procedury dopuszczenia do obrotu towarów w procedurze uproszczonej, z zastosowaniem art. 33a ustawy o podatku od towarów i usług. Dokonując złożenia zgłoszenia celnego Spółka zadeklarowała kwotę długu celnego - 27.784,00 zł, oraz kwotę podatku od towarów i usług w wysokości 45.104,00 zł. Dług celny w ww. kwocie został zapłacony. W ramach celnej procedury uproszczonej Spółka działając jako przedstawiciel pośredni importera złożyła rejestr towarów objętych procedurą uproszczoną z dokonanym wpisem. Zgodnie zaś z zawiadomieniem importera towaru, dołączonym do zgłoszenia celnego - według zamiaru importera kwota należnego podatku VAT miała być rozliczona w trybie art. 33a ust. 4 ustawy o VAT, umożliwiającym rozliczenie kwoty należnego VAT z tytułu importu towarów przez złożenie właściwemu dla importera naczelnikowi urzędu skarbowego deklaracji VAT-7K składanej za okres, w którym powstał obowiązek podatkowy. Importer nie złożył w terminie deklaracji VAT-7K, ponieważ w dniu 1 czerwca 2010 r. zmarł.

Pismem z dnia 31 stycznia 2014 r. organ celny - Naczelnik Izby Celnej poinformował Spółkę jako przedstawiciela pośredniego, że mając na uwadze niedopełnienie wymogów art. 33a ust. 4 ustawy o VAT, umożliwiających rozliczenie kwoty należnego podatku z tytułu importu towarów, przez złożenie właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego deklaracji przez importera, organ celny dokonał zaksięgowania długu w kwocie 45.104,00 zł z tytułu podatku VAT. Jednocześnie wezwał do uregulowania kwoty podatku do dnia 10 lutego 2014 r.

W dniu 18 lutego 2014 r. Dyrektor Izby Celnej skierował do ubezpieczyciela udzielającego Spółce gwarancji ubezpieczeniowej dotyczącej należności z tytułu importu towarów, o których mowa wyżej, roszczenie zapłaty długu celnego.

Spółka w piśmie z dnia 24 lutego 2014 r. skierowanym do Naczelnika Urzędu Celnego, czyli do organu celnego przyjmującego zgłoszenie celne dotyczące importu, o którym mowa wyżej, złożyła na podstawie art. 33 ust. 3 ustawy o VAT wniosek o wydanie decyzji określającej prawidłową wysokość podatku od towarów, dążąc do uzyskania decyzji podatkowej określającej dla Spółki kwotę podatku VAT z tytułu importu, zatem potwierdzający import towarów, określający przedmiot importu, wartości stanowiące podstawę opodatkowania, jak również stawkę i kwotę podatku, aby mógł stanowić "dokument celny", o którym mowa w art. 86 ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy o VAT. Organ celny odmówił wydania wnioskowanej decyzji podatkowej. Spółka, chcąc uniknąć zapłaty kwoty podatku VAT przez ubezpieczyciela i związanych z tym dodatkowych kosztów, oraz roszczenia regresowego ubezpieczyciela, zapłaciła przelewem bankowym w dniu 18 marca 2014 r. dobrowolnie na rachunek bankowy organu celnego czyli Dyrektora Izby Celnej całą kwotę podatku VAT, wraz z odsetkami. Spółka chce ująć w ewidencji księgowej podatek VAT jako naliczony i dokonać jego rozliczenia z podatkiem należnym. Składanie przez Spółkę zgłoszenia celnego - jako przedstawiciela pośredniego (agencję celną) działającego na podstawie zezwolenia właściwego organu na dokonywanie uproszczonej procedury celnej oraz z mocy upoważnienia udzielonego Spółce przez importera - jest warunkiem niezbędnym prowadzenia przez Spółkę działalności gospodarczej jako agencji celnej. Obowiązek składania zgłoszenia celnego przez Spółkę jako przedstawiciela pośredniego, co powoduje uzyskanie przez Spółkę statusu podatnika VAT zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, jest wymuszony umową łączącą Spółkę - agencję celną z importerem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Spółka może bez decyzji podatkowej określającej prawidłową wysokość podatku wydaną na podstawie art. 33 ust. 3 ustawy o VAT odliczyć podatek VAT zapłacony w opisie sprawy jako podatek naliczony na podstawie rejestru towarów z dokonanym wpisem, traktując go jako dokument celny w rozumieniu art. 86 ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy o VAT.

2. Czy Spółka ma prawo odliczenia podatku VAT zapłaconego na rzecz organu celnego z tytułu importu towarów - jako podatku naliczonego - od podatku należnego.

Zdaniem Wnioskodawcy, rozliczenie podatku VAT od importu towarów przez Spółkę jako podatku naliczonego jest uzasadnione, ponieważ zapłata podatku przez Spółkę jako przedstawiciela pośredniego i tym samym podatnika podatku VAT, tj. podmiot, na którym spoczywał obowiązek uiszczenia cła, jest związane z działalnością Spółki jako agencji celnej.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 ustawy o VAT - podatnikami są również jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, na których ciąży obowiązek uiszczenia cła. Dłużnikiem na podstawie przepisów celnych jest zgłaszający. Definicję zgłaszającego zawiera art. 4 pkt 18 WKC i jest nim osoba, która dokonuje zgłoszenia celnego we własnym imieniu. To oznacza, że przedstawiciel (np. agencja celna) działający we własnym imieniu, lecz na rzecz innej osoby (importera) jest przedstawicielem pośrednim i w konsekwencji podmiotem, na którym ciąży obowiązek uiszczenia cła, a dalej podatnikiem podatku VAT w przypadku importu towarów.

Zgodnie z art. 33 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 1 i 2 oraz ust. 1b są obowiązani do obliczenia i wykazania w zgłoszeniu celnym kwoty podatku, z uwzględnieniem obowiązujących stawek, z zastrzeżeniem art. 33b.

Skoro Spółka była zgłaszającym w procedurze dopuszczenia towaru do obrotu i choć nie posiada Jednolitego Dokumentu Administracyjnego SAD w postaci decyzji właściwego naczelnika urzędu celnego wydanej na podstawie art. 33 ust. 2 lub 3 albo art. 34 ustawy o VAT, lecz posiada rejestr towarów z dokonanym wpisem z powodu korzystania przez Spółkę dla tego importu z celnej procedury uproszczonej, czyli posiada dokument celny w rozumieniu art. 86 ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy o VAT, tym samym Spółka ma prawo do odliczenia zapłaconego przez siebie i stwierdzonego w tym dokumencie celnym podatku VAT jako podatku naliczonego.

Jako dalszy argument na rzecz tego stanowiska należy podnieść, że brak uiszczenia przez Spółkę podatku VAT wynikającego ze zgłoszenia celnego oznaczałby skierowanie wobec Spółki roszczenia regresowego przez ubezpieczyciela Spółki, który miał zaspokoić roszczenie otrzymane na piśmie od organu celnego.

Dopuszczalność odliczenia podatku naliczonego w przypadku importu towarów, co do których Spółka złożyła zgłoszenie celne jako przedstawiciel pośredni, i tym samym potraktowania ich jako mieszczących się w kategorii "wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych" znajduje oparcie także w fundamentalnej zasadzie obowiązującej w ramach tego typu podatku obrotowego, jaką jest zasada faktycznego opodatkowania konsumpcji. Bowiem podatnik (Spółka) nie będąc finalnym konsumentem towaru zmuszony byłby do ponoszenia ciężaru podatku od towarów i usług, po czym ten sam towar handlowy podlegałby powtórnemu opodatkowaniu przy sprzedaży przez podmiot, do którego towar handlowy trafił w wyniku dopuszczenia do obrotu na terenie RP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Na wstępie należy wskazać, że w przedmiotowej sprawie doszło do importu towarów w kwietniu 2010 r., w związku tym w części dotyczącej importu towarów, powołano przepisy w brzmieniu obowiązującym w 2010 r.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą - opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

Wskazać należy, że art. 2 pkt 7 ustawy zawiera definicję importu, za który uznaje się przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium kraju.

Powyższa definicja kładzie nacisk przede wszystkim na czynność faktyczną, czyli przywóz towaru. Dla zaistnienia importu nie ma znaczenia cel przywozu bądź stosunek prawny, w ramach którego dokonano przywozu.

Przepis art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy stanowi, że podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne na których ciąży obowiązek uiszczenia cła, również w przypadku, gdy na podstawie przepisów celnych importowany towar jest zwolniony od cła albo cło na towar zostało zawieszone, w części lub w całości, albo zastosowano preferencyjną, obniżoną lub zerową stawkę celną.

Szczególne zasady wymiaru i poboru podatku w imporcie wiążą się ze specyfiką importu jako czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. Przede wszystkim należy podkreślić, że obowiązek zapłaty podatku z tytułu importu towarów ciąży na osobach przywożących towary, bez względu na to czy są one podatnikami w rozumieniu art. 15 ustawy czy też nie. W konsekwencji każdy podmiot importujący towary obowiązany jest uiścić podatek z tytułu importu towarów, ponieważ w tym przypadku podatek obciąża czynność faktyczną jaką jest przywóz towarów.

Przepisy nie uzależniają natomiast powstania tego obowiązku od warunku posiadania przez importera prawa do dysponowania towarem jak właściciel.

W myśl art. 33 ust. 1 ustawy - podatnicy, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 1 i 2, są obowiązani do obliczenia i wykazania w zgłoszeniu celnym kwoty podatku, z uwzględnieniem obowiązujących stawek, z zastrzeżeniem art. 33b.

Jeżeli organ celny stwierdzi, że w zgłoszeniu celnym kwota podatku została wykazana nieprawidłowo, naczelnik urzędu celnego wydaje decyzję określającą podatek w prawidłowej wysokości. Naczelnik urzędu celnego może określić kwotę podatku w decyzji dotyczącej należności celnych (art. 33 ust. 2 ustawy).

Stosownie do art. 33 ust. 3 ustawy - po przyjęciu zgłoszenia celnego podatnik może wystąpić do naczelnika urzędu celnego o wydanie decyzji określającej podatek w prawidłowej wysokości.

Artykuł 33 ust. 4 ustawy stanowi, że podatnik jest obowiązany w terminie 10 dni, licząc od dnia jego powiadomienia przez organ celny o wysokości należności podatkowych, do wpłacenia kwoty obliczonego podatku, z zastrzeżeniem art. 33a-33c.

W myśl art. 33 ust. 5 ustawy - w przypadkach niewymienionych w ust. 1-4 i art. 34 podatnik jest obowiązany do zapłaty kwoty należnego podatku w terminie i na warunkach określonych dla uiszczenia cła, również gdy towary zostały zwolnione od cła lub stawki celne zostały zawieszone albo obniżone do wysokości 0%.

Na mocy art. 33a ust. 1 ustawy - w przypadku gdy towary zostaną objęte na terytorium kraju procedurą uproszczoną, o której mowa w art. 76 ust. 1 lit. b lub c rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny, w której okresem rozliczeniowym jest miesiąc kalendarzowy, podatnik może rozliczyć kwotę podatku należnego z tytułu importu towarów w deklaracji podatkowej składanej za okres, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu importu tych towarów.

Stosownie do art. 33a ust. 2 ustawy - przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem:

Warunku przedstawienia dokumentów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie stosuje się, jeżeli naczelnik urzędu celnego posiada złożone przez podatnika aktualne dokumenty (art. 33a ust. 3 ustawy).

Zgodnie z art. 33a ust. 4 ustawy - podatnik jest obowiązany do pisemnego zawiadomienia naczelnika urzędu celnego oraz naczelnika urzędu skarbowego o:

Na mocy art. 33a ust. 5 ustawy - w przypadku gdy objęcie towaru procedurą uproszczoną, o której mowa w art. 76 ust. 1 lit. b lub c rozporządzenia wymienionego w ust. 1, dokonywane jest przez przedstawiciela pośredniego w rozumieniu przepisów celnych, uprawnienie, o którym mowa w ust. 1, przysługuje podatnikowi, na rzecz którego składane jest zgłoszenie celne. Przepisy ust. 2-4 stosuje się odpowiednio, z tym że zabezpieczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, może zostać przedstawione przez przedstawiciela pośredniego.

Warunku, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, nie stosuje się po upływie okresu rozliczeniowego, za który składana jest deklaracja podatkowa, o której mowa w ust. 1, pod warunkiem przedstawienia organowi celnemu dokumentów potwierdzających złożenie deklaracji podatkowej, w której wykazano kwotę podatku należnego z tytułu tego importu (art. 33a ust. 6 ustawy).

Należy w tym miejscu wskazać, że zgodnie z art. 4 pkt 9, 12 i 18 Rozporządzenia Rady (EWG) Nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r., ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. U.UE.L Nr 302, poz. 1 z późn. zm.):

* "dług celny" oznacza nałożony na osobę obowiązek uiszczenia należności celnych przywozowych (dług celny w przywozie) lub należności wywozowych (dług celny w wywozie), które stosuje się do towarów określonych zgodnie z obowiązującymi przepisami wspólnotowymi;

* "dłużnik" oznacza każdą osobę zobowiązaną do zapłacenia kwoty długu celnego;

* "zgłaszający" oznacza osobę, która dokonuje zgłoszenia celnego we własnym imieniu, albo osobę, w której imieniu dokonywane jest zgłoszenie celne.

Wspólnotowy Kodeks Celny przewiduje dwa rodzaje przedstawicielstwa (art. 5 ust. 2 WKC):

* bezpośrednie, gdzie przedstawiciel działa w imieniu i na rzecz innej osoby i

* pośrednie, gdzie przedstawiciel działa we własnym imieniu, lecz na rzecz innej osoby.

Przedstawicielem, stosownie do art. 75 ustawy z dnia 19 marca 2004 r. - Prawo celne (Dz. U. Nr 68, poz. 623 z późn. zm.) z zastrzeżeniem art. 78, może być każda osoba, o której mowa w art. 4 pkt 1 Wspólnotowego Kodeksu Celnego. Przedstawicielem może być, w szczególności, agencja celna, spedytor, przewoźnik.

W myśl art. 201 ust. 2-3 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, dług celny powstaje w chwili przyjęcia zgłoszenia celnego. Zasadniczo za dłużnika uznaje się zgłaszającego, jednak w przypadku przedstawicielstwa pośredniego dłużnikiem jest również osoba, na rzecz której składane jest zgłoszenie celne.

Wspólnotowy Kodeks Celny przewiduje możliwość występowania przedstawiciela na rzecz osoby reprezentowanej, ale w imieniu własnym, określając taką formę reprezentacji jako przedstawicielstwo pośrednie. Działanie takie wywołuje skutki zarówno dla przedstawiciela, jak i dla reprezentowanego. Konstrukcja przyjęta w przypadku przedstawicielstwa pośredniego zakłada poniesienie przez przedstawiciela większej odpowiedzialności za swoje działania, w zamian za traktowanie go jako zgłaszającego. Przedstawiciel pośredni jest zatem dłużnikiem solidarnie z osobą, na rzecz której jest składane zgłoszenie celne.

W świetle powyższych regulacji zasadne jest twierdzenie, że w przypadku importu towarów dokonywanego przez przedstawiciela pośredniego, obowiązek uiszczenia cła ciąży zarówno na przedstawicielu, jak i jego zleceniodawcy (polski przedsiębiorca - importer).

Z opisu sprawy wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie agencji celnej. W ramach tej działalności Spółka składa zgłoszenia celne działając w charakterze przedstawiciela pośredniego w imieniu importera. W dniu 22 kwietnia 2010 r. w Oddziale Celnym przyjęto zgłoszenie celne do procedury dopuszczenia do obrotu towarów w procedurze uproszczonej, z zastosowaniem art. 33a ustawy. Dokonując złożenia zgłoszenia celnego Spółka zadeklarowała kwotę długu celnego - 27.784,00 zł, oraz kwotę podatku od towarów i usług w wysokości 45.104,00 zł. Dług celny w ww. kwocie został zapłacony. W ramach celnej procedury uproszczonej Spółka działając jako przedstawiciel pośredni importera złożyła rejestr towarów objętych procedurą uproszczoną z dokonanym wpisem. Zgodnie zaś z zawiadomieniem importera towaru, dołączonym do zgłoszenia celnego - według zamiaru importera kwota należnego podatku VAT miała być rozliczona w trybie art. 33a ust. 4 ustawy, umożliwiającym rozliczenie kwoty należnego VAT z tytułu importu towarów przez złożenie właściwemu dla importera naczelnikowi urzędu skarbowego deklaracji VAT-7K składanej za okres, w którym powstał obowiązek podatkowy. Importer nie złożył w terminie deklaracji VAT-7K, ponieważ w dniu 1 czerwca 2010 r. zmarł. Pismem z dnia 31 stycznia 2014 r. organ celny - Naczelnik Izby Celnej poinformował Spółkę jako przedstawiciela pośredniego, że mając na uwadze niedopełnienie wymogów art. 33a ust. 4 ustawy, umożliwiających rozliczenie kwoty należnego podatku z tytułu importu towarów przez złożenie właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego deklaracji przez importera, organ celny dokonał zaksięgowania długu w kwocie 45.104,00 zł z tytułu podatku VAT. Jednocześnie wezwał do uregulowania kwoty podatku do dnia 10 lutego 2014 r. W dniu 18 lutego 2014 r. Dyrektor Izby Celnej skierował do ubezpieczyciela udzielającego Spółce gwarancji ubezpieczeniowej dotyczącej należności z tytułu importu towarów, o których mowa wyżej, roszczenie zapłaty długu celnego. Spółka w piśmie z dnia 24 lutego 2014 r. skierowanym do Naczelnika Urzędu Celnego, czyli do organu celnego przyjmującego zgłoszenie celne dotyczące importu, o którym mowa wyżej, złożyła na podstawie art. 33 ust. 3 ustawy wniosek o wydanie decyzji określającej prawidłową wysokość podatku od towarów, dążąc do uzyskania decyzji podatkowej określającej dla Spółki kwotę podatku VAT z tytułu importu, zatem potwierdzającej import towarów, określający przedmiot importu, wartości stanowiące podstawę opodatkowania, jak również stawkę i kwotę podatku, aby mógł stanowić "dokument celny", o którym mowa w art. 86 ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy. Organ celny odmówił wydania wnioskowanej decyzji podatkowej. Spółka, chcąc uniknąć zapłaty kwoty podatku VAT przez ubezpieczyciela i związanych z tym dodatkowych kosztów, oraz roszczenia regresowego ubezpieczyciela, zapłaciła przelewem bankowym w dniu 18 marca 2014 r. dobrowolnie na rachunek bankowy organu celnego czyli Dyrektora Izby Celnej całą kwotę podatku VAT, wraz z odsetkami. Spółka chce ująć w ewidencji księgowej podatek VAT jako naliczony i dokonać jego rozliczenia z podatkiem należnym.

Zadane pytania dotyczą prawa do odliczenia podatku VAT zapłaconego na rzecz organu celnego z tytułu importu towarów, w szczególności kwestii, czy Spółka może bez decyzji podatkowej określającej prawidłową wysokość podatku wydaną na podstawie art. 33 ust. 3 ustawy odliczyć podatek VAT zapłacony w opisie sprawy jako podatek naliczony na podstawie rejestru towarów z dokonanym wpisem, traktując go jako dokument celny w rozumieniu art. 86 ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy.

W związku z tym, że Spółka dokonała zapłaty kwoty podatku VAT w 2014 r., i oczekuje odliczenia podatku VAT w związku z tą zapłatą, tut. Organ informuje, że w dalszej części dokonał analizy przepisów w brzmieniu obowiązującym w 2014 r.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) - w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W świetle art. 86 ust. 2 pkt 2 ustawy - kwotę podatku naliczonego stanowi w przypadku importu towarów - kwota podatku:

Artykuł 86 ust. 10 ustawy stanowi, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

Stosownie do art. 86 ust. 10b pkt 1 ustawy - prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1 oraz pkt 2 lit. a powstaje nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę lub dokument celny.

Z kolei zgodnie z art. 86 ust. 10d ustawy - prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje:

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz przedstawione w niniejszej interpretacji przepisy ustawy należy stwierdzić, że Spółka nie będzie miała prawa do odliczenia podatku VAT zapłaconego na rzecz organu celnego z tytułu importu towarów, jako podatku naliczonego, od podatku należnego.

Z powołanych przepisów art. 86 ustawy wynika, że w przypadku procedury uproszczonej o której mowa w art. 33a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi kwota podatku należnego, a prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje za okres rozliczeniowy, w którym podatnik dokonał wpisu do rejestru, pod warunkiem dokonania zapłaty podatku wykazanego w dokumencie celnym stanowiącym zgłoszenie uzupełniające dotyczące tego okresu rozliczeniowego.

Z opisu sprawy jednoznacznie wynika, że zaimportowany w 2010 r. towar nie mógł być rozliczany w trybie art. 33a ustawy. Przepis ten, dotyczący obowiązku podatkowego z tytułu importu towarów objętych na terytorium kraju procedurą uproszczoną, o której mowa w art. 76 ust. 1 lit. b lub c rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny, może być stosowany po spełnieniu warunków wskazanych w tym przepisie.

W przedmiotowej sprawie nie został spełniony warunek wynikający z art. 33a ust. 4 ustawy, co oznacza, że dokonany import towarów nie mógł być rozliczony na podstawie art. 33a ust. 1 ustawy.

Zatem powołany przepis art. 86 ust. 10d pkt 1 w zw. z art. 86 ust. 2 pkt 2 lit. b nie będzie miał zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Natomiast w imporcie towarów na zasadach ogólnych (art. 33 ust. 1 ustawy) kwotę podatku naliczonego stanowi kwota podatku wynikająca z otrzymanego dokumentu celnego, natomiast prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do importowanych towarów powstał obowiązek podatkowy, nie wcześniej jednak niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał dokument celny.

Spółka nie posiada żadnego dokumentu celnego potwierdzającego dokonanie importu towarów, w związku z powyższym nie ma prawa do odliczenia podatku także na podstawie art. 86 ust. 10 w zw. z art. 86 ust. 10b ust. 1 oraz art. 86 ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy.

Biorąc pod uwagę brzmienie przepisów odmiennie regulujących kwestie dotyczące odliczenia podatku zapłaconego z tytułu przywozu towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium kraju w sytuacji importu towarów dokonanego na zasadach ogólnych, oraz w sytuacji importu towarów objętych procedurą uproszczoną, w przedmiotowej sprawie Spółka nie będzie mogła odliczyć zapłaconego podatku VAT na podstawie rejestru towarów z dokonanym wpisem, traktując go jako dokument celny w rozumieniu art. 86 ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.