ILPP3/4512-1-190/15-4/JO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 8 października 2015 r. (data wpływu 13 października 2015 r.) uzupełnionym pismem z dnia 4 stycznia 2016 r. (data wpływu 7 stycznia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie naliczenia i odprowadzenia podatku od towarów i usług przy sprzedaży działek - jest prawidłowe.

W dniu 13 października 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie naliczenia i odprowadzenia podatku od towarów i usług przy sprzedaży działek.

Wniosek uzupełniono w dniu 7 stycznia 2016 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W roku 2001 Wnioskodawca zakupił wraz z żoną z majątku wspólnego grunt rolny w postaci działki nr 11 AM-1 obręb (...) położony w Gminie (...) o powierzchni 3,81 ha.

Od momentu zakupu do dnia dzisiejszego Zainteresowany użytkował ww. grunt jako grunt rolny jako rolnik ryczałtowy.

Dnia 1 grudnia 2012 r. Burmistrz Gminy wydał na wniosek Wnioskodawcy decyzję o zatwierdzeniu podziału ww. działki i wydzieleniu z działki nr 11 czterech działek o numerach 11/1, 11/2. 11/3, 11/4 jako działki budowlane oraz jednej działki 11/5, która pozostała gruntem rolnym.

Podjęte przez Zainteresowanego działania związane z wytyczeniem działek budowlanych i ich ewentualną sprzedażą są podyktowane koniecznością spłaty kredytu zaciągniętego na budowę domu.

Jednocześnie Wnioskodawca oświadczył, że na nabytym gruncie od dnia nabycia do dnia dzisiejszego nie prowadził żadnej działalności gospodarczej oraz nie udostępniał ww. gruntu osobom trzecim.

W celu sprzedaży działek Zainteresowany podjął normalne dla sprzedającego nieruchomość w takiej sytuacji działania jak zamieszczenie ogłoszeń na portalach internetowych oraz podpisanie umów z profesjonalnymi agencjami pośrednictwa nieruchomości celem znalezienia potencjalnych kupców.

Poza powyższym Wnioskodawca nie prowadził i nie prowadzi żadnych innych działań mających znamiona profesjonalnego obrotu nieruchomościami.

Zainteresowany prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wynajmu sprzętu budowlanego i usług budowlanych i jest w tym zakresie zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Zasadniczym zarejestrowanym rodzajem wykonywanej przez Wnioskodawcę działalności jest PKD 43.99.Z Pozostałe specjalistyczne roboty budowlane, gdzie indziej niesklasyfikowane.

W złożonym uzupełnieniu Wnioskodawca doprecyzował, że:

1. Nie poniósł i nie zamierza ponieść żadnych nakładów związanych z przygotowaniem opisanych działek do sprzedaży, np. na uzbrojenie terenu, ogrodzenie, nie podjął także żadnych innych działań zmierzających do zwiększenia ich wartości bądź atrakcyjności, ani żadnych działań marketingowych wykraczających poza zwykłe formy ogłoszenia.

2. Nie występował o wydanie decyzji administracyjnej o warunkach zabudowy ani planu zagospodarowania terenu dotyczącego opisanych działek i w związku z tym taka decyzja ani plan zagospodarowania przestrzennego nie były wydane.

3. Nie występował z wnioskiem o przekształcenie opisanych działek z rolnych na budowlane.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca od sprzedaży ww. działek powinien naliczyć i odprowadzić podatek od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, stosowanie do art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (ustawy) opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatnie świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Zgodnie z przepisami Kodeksu Cywilnego grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Sam fakt, że jest dokonywana czynność podlegająca opodatkowaniu nie jest wystarczającą przesłanką, aby daną czynność opodatkować podatkiem od towarów i usług. Istotnym jest, aby podmiot działał w charakterze podatnika w tym zakresie, a więc osoby prowadzącej działalność gospodarczą w rozumieniu art. I5 ust. 2 ustawy.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2 bez względu na cel i rezultat takiej działalności. Stosownie do art. 15 ust. 2 działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji.

Zainteresowany jest osobą fizyczną która nie prowadzi działalności w zakresie dostawy gruntów gdyż wzmiankowany grunt:

* został nabyty jako grunt rolny,

* stanowi majątek osobisty i nie został nabyty w celu odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej,

* przez wiele lat był wykorzystywany zgodnie z przeznaczeniem jako grunt rolny.

Wnioskodawca nie podejmował także działań w zakresie obrotu nieruchomościami poza normalnymi działaniami związanymi z zaoferowaniem ww. działek do sprzedaży (ogłoszenia internetowe, umowy z profesjonalnymi agencjami nieruchomości).

Prowadzona działalność gospodarcza przez Wnioskodawcę i fakt zarejestrowania jako czynny podatnik VAT obejmuje całkowicie inny zakres działalności i pozostaje bez związku ze sprzedażą gruntów.

Według Zainteresowanego w świetle przedstawionych powyżej argumentów nie jest on podatnikiem podatku od towarów i usług w odniesieniu do transakcji sprzedaży ww. działek co w konsekwencji powoduje, że ich sprzedaż nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarówi usług.

Wnioskodawca wskazuje także na rozstrzygnięcia potwierdzające zaprezentowane przez niego stanowisko, takie jak:

1. Orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 29 października 2007 r. sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika VAT.

2. Orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10 z którego wynika, że dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Orzeczenie wyłącza także z grona podatników osoby zarejestrowane jako podatników VAT dla innych celów, jak to ma miejsce w przypadku Zainteresowanego.

3. Art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego sytemu podatku od wartości dodanej, które jasno precyzuje powiązania podatku VAT tytko z profesjonalnym obrotem, będącego uregulowaniem nadrzędnym nad art. 15 ust. 2 polskiej ustawy o podatku od towarów i usług.

4. Interpretacja indywidualna ILPP4/4512-1-72/15-4/EWW z dnia 12 maja 2015 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w podobnej sprawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ustawy.

Zgodnie zatem z ww. przepisami grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Zauważyć należy, że samo stwierdzenie, że podmiot dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu nie jest wystarczającą przesłanką, aby daną czynność opodatkować podatkiem od towarów i usług. Istotnym jest, aby podmiot działał w charakterze podatnika, a więc osoby prowadzącej działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Z kolei art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zatem, z powyższych przepisów wynika, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek:

Określony w cyt. ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne znaczenie ma to, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca, w celu dokonania sprzedaży działek, podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu, jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Natomiast, okoliczność podjęcia m.in. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), wystąpienieo opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną),a w konsekwencji zorganizowaną.

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek jest sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia z dnia 15 września 2011 r., TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10.

Z tezy powyższego orzeczenia wynika m.in., że "osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy 112, zmienionej dyrektywa 2006/138/WE, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeśli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby". Trybunał zwrócił uwagę, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 112.

Trybunał orzekł m.in., że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych.

Przy spełnieniu powyższych warunków nie ma znaczenia fakt, że podmiot dokonujący dostawy jest "rolnikiem ryczałtowym".

Należy również podkreślić, że ww. sprawy dotyczyły osób fizycznych, które prowadziły działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem od podatku VAT i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego, niezależne od woli tych osób, w grunt pod zabudowę.

W tym miejscu - dla wyjaśnienia zakresu zwykłego wykonywania prawa własności - konieczne jest sięgnięcie do zapisów prawa cywilnego, tj. ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.) - (dalej: k.c.).

Zgodnie z art. 140 k.c., w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą.

Rozporządzanie rzeczą jest drugim spośród wymienionych wyraźnie w art. 140 k.c. uprawnień właściciela. Podkreślić także należy, że ustawodawca nie definiuje używanego pojęcia rozporządzenia. Nie klasyfikuje też postaci rozporządzenia. W literaturze zaś podkreśla się zazwyczaj, że chodzi o uprawnienie do wyzbycia się własności i uprawnienie do obciążania prawa własności. Wyzbycie się własności w pierwszym rzędzie obejmuje dokonywaną (inter vivos) czynność przeniesienia własności, dalej zaś czynność rozporządzenia testamentowego (...) (Edward Gniewek, Kodeks cywilny, Księga Druga. Własność i inne prawa rzeczowe. Komentarz, Zakamycze, 2001, Komentarz do art. 140 k.c.).

Z powyższych wyjaśnień wynika zatem, że dokonanie sprzedaży określonej rzeczy materialnej stanowi naturalny (oczywisty, podstawowy) element wykonywania prawa własności.

Zatem jak wynika z powyższego, kryterium decydującym o zaliczeniu transakcji sprzedaży nieruchomości przez osoby fizyczne do działalności gospodarczej jest podejmowanie aktywnych działań angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. W konsekwencji powyższego, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W przypadku, gdy brak jest przesłanek świadczących o aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia gruntu, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem - zbycie gruntu nie stanowi działalności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz mieści się w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w roku 2001 zakupił wraz z żoną z majątku wspólnego grunt rolny, który do dnia dzisiejszego użytkuje jako grunt rolny jako rolnik ryczałtowy. Ww. grunt nie został nabyty w celu odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej. Zainteresowany nie udostępniał go osobom trzecim, a także nie prowadził na tym gruncie żadnej działalności gospodarczej. Zainteresowany ze swojej inicjatywy uzyskał decyzję o zatwierdzeniu podziału i wydzieleniu działek na cztery działki budowlane oraz jednej działki rolnej. Wnioskodawca nie podejmował także działań w zakresie obrotu nieruchomościami poza normalnymi działaniami związanymi z zaoferowaniem ww. działek do sprzedaży, tj. ogłoszenia internetowe oraz umowy z profesjonalnymi agencjami nieruchomości w celu znalezienia potencjalnych kupców. Zainteresowany również nie poniósł i nie zamierza ponosić żadnych nakładów związanych z przygotowaniem opisanych działek do sprzedaży, np. uzbrojenie terenu, ogrodzenie, a także żadnych innych działań zmierzających do zwiększenia ich wartości bądź atrakcyjności, ani żadnych działań marketingowych wykraczających poza zwykłe formy ogłoszenia. Wnioskodawca nie występował o wydanie decyzji administracyjnej o warunkach zabudowy, ani planu zagospodarowania terenu dotyczącego opisanych działek i w związku z tym taka decyzja ani plan zagospodarowania przestrzennego nie były wydane. Nie występował również z wnioskiem o przekształcenie opisanych działek z rolnych na budowlane. Przychód uzyskany z planowanej sprzedaży zamierza przeznaczyć na spłatę kredytu zaciągniętego na budowę domu.

W rozpatrywanej sprawie wątpliwości Zainteresowanego dotyczą kwestii określenia, czy od sprzedaży działek powinien naliczyć i odprowadzić podatek od towarów i usług.

W kontekście powyższych rozważań istotna jest więc ocena, czy z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca podejmował działania charakterystyczne dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Ocena ta winna przy tym uwzględniać nie tylko samodzielne znaczenie poszczególnych kryteriów kwalifikacji określonych działań jako cech charakteryzujących działalność handlową, ale też brać pod uwagę całokształt tychże działań, ich wzajemne uzupełnianie się i przydatność z punktu widzenia tego rodzaju działalności gospodarczej.

Z zawartego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego nie wynika taka aktywność Zainteresowanego, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wnioskodawca nie podjął ciągu działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami. Ponadto działki, o których mowa we wniosku, nie były wykorzystywane przez Zainteresowanego w działalności gospodarczej oraz nie były udostępniane osobom trzecim, co mogłoby wskazywać na ekonomiczne wykorzystanie gruntu.

Zatem w analizowanej sprawie w celu dokonania sprzedaży działek nabytych do majątku wspólnego, Wnioskodawca nie będzie angażował środków podobnych do wykorzystywanych przez handlowca, tj. nie będzie wykazywał aktywności w przedmiocie zbycia wskazanych we wniosku nieruchomości porównywalnych do działań podmiotów zajmujących profesjonalnie tego rodzaju obrotem.

Jak wynika z wniosku Zainteresowany w celu sprzedaży działek złożył wniosek do Burmistrza Gminy o podział i wydzielenie działek. Wnioskodawca nie prowadził i nie zamierza prowadzić żadnych innych działań mających znamiona profesjonalnego obrotu nieruchomościami poza normalnymi działaniami związanymi z zaoferowaniem ww. działek do sprzedaży, tj. ogłoszenia internetowe oraz umowy z profesjonalnymi agencjami nieruchomości w celu znalezienia potencjalnych kupców. Dlatego też ww. działań nie można uznać za zbliżone do tych jakie podejmują podmioty zajmujące się w sposób specjalistyczny obrotem nieruchomościami, lecz za zwykły zarząd prywatną nieruchomością.

W oparciu o przedstawione przez Wnioskodawcę zdarzenie przyszłe oraz przepisy prawne mające w tym zakresie zastosowanie należy stwierdzić, że sprzedaż dziełek opisanych we wniosku nie mieści się w definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Tym samym sprzedaż ta nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zainteresowany, w związku z tą dostawą będzie korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania prywatnym majątkiem, co oznacza, że nie będzie wypełniał przesłanek zdefiniowanych w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy i nie wystąpi w roli podatnika podatku od towarów i usług.

Reasumując, od sprzedaży ww. działek Wnioskodawca nie powinien naliczyći odprowadzić podatku od towarów i usług, ponieważ powyższa transakcja nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednakże wskazać należy, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.), minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Zauważa się, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku zdarzeniem przyszłym. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywiste zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

A zatem należy zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie zdarzenia przyszłego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisanego zdarzenia przyszłego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.