ILPP3/443-73/09-2/TK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 4 maja 2009 r. (data wpływu 7 maja 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie opodatkowania energii elektrycznej - jest nieprawidłowe.

W dniu 7 maja 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie opodatkowania energii elektrycznej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w wyniku odgazowania składowiska odpadów uzyskuje biogaz, z którego wytwarza energię elektryczną (odnawialne źródła energii). Energia ta, w części zużywana jest na potrzeby własne, a nadwyżka odsprzedawana do energetyki. Na wytwarzanie ww. energii elektrycznej Zainteresowany posiada koncesję.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy, opodatkowaniu podlega zużycie energii elektrycznej wyprodukowanej na potrzeby własne, a nie podlega opodatkowaniu biogaz, z którego energia ta jest wytwarzana.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 2 ust. 2 dyrektywy Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (Dz. Urz. UE L Nr 283 str. 1 z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą energetyczną, ma ona zastosowanie również do energii elektrycznej objętej kodem CN 2716.

Natomiast, w świetle art. 6 dyrektywy Rady 92/12/EWG z dnia 25 lutego 1992 r. w sprawie ogólnych warunków dotyczących wyrobów podlegających podatkowi akcyzowemu, ich przechowywania, przepływu oraz kontrolowania (Dz. Urz. UE L 76 str. 1 z późn. zm.) zasadą jest, iż podatek akcyzowy staje się wymagalny w momencie dopuszczenia do konsumpcji lub w momencie wystąpienia ubytków, które muszą podlegać podatkowi akcyzowemu zgodnie z art. 14 ust. 3.

Powyższe postanowienia uszczegóławia przepis art. 21 ust. 5 dyrektywy energetycznej, w myśl którego dla celów stosowania art. 5 i 6 dyrektywy 92/12/EWG, energia elektryczna i gaz ziemny podlegają podatkom, które stają się wymagalne w momencie dostawy przez dystrybutora lub redystrybutora (...). Jednostka produkująca energię elektryczną na swoje własne potrzeby jest uważana za dystrybutora. Bez względu na przepisy art. 14 ust. 1 lit. a), Państwa Członkowskie mogą zwalniać drobnych producentów energii elektrycznej, pod warunkiem, że opodatkowują oni produkty energetyczne wykorzystywane do produkcji tej energii elektrycznej (...). Podatek jest nakładany i pobierany zgodnie z procedurami ustanowionymi w każdym Państwie Członkowskim.

Z brzmienia powyższych przepisów można jednoznacznie ustalić, że w przypadku energii elektrycznej obowiązek podatkowy powstaje w momencie dostawy przez dystrybutora tej energii odbiorcy końcowemu. Przyjąć też należy, iż podatek akcyzowy nie jest należny przy dostawie energii elektrycznej, która nie kończy się wskazaną w art. 6 Dyrektywy horyzontalnej, konsumpcją.

Przy czym, istotne jest to, że żadna z powyższych Dyrektyw nie wskazuje jednoznacznie na podmiot będący podatnikiem akcyzy od energii elektrycznej zaznaczając jednak, iż podatek jest nakładany i pobierany zgodnie z procedurami ustanowionymi w każdym Państwie Członkowskim.

Mając zatem na uwadze powyższe za dystrybutora uznać należy, zarówno jednostki produkujące energię elektryczną na swoje własne potrzeby, jak i podmioty transportujące energię elektryczną systemami dystrybucyjnymi wysokiego, średniego i niskiego napięcia, w celu dostarczania jej do odbiorców. Powyższa dystrybucja jest przedmiotem opodatkowania akcyzą (podatek jest wymagalny) w momencie dopuszczenia jej do konsumpcji.

Polskie uregulowania dotyczące opodatkowania energii elektrycznej, zawarte zostały w ustawie z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2009 r. Nr 3, poz. 11 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą.

W myśl art. 2 ustawy, wyroby akcyzowe to wyroby energetyczne, energia elektryczna, napoje alkoholowe oraz wyroby tytoniowe, określone w załączniku nr 1 do ustawy.

Przepis art. 9 ust. 1 ustawy stanowi, iż w przypadku energii elektrycznej przedmiotem opodatkowania akcyzą jest:

Wnioskodawca wskazał, iż w wyniku odgazowania składowiska odpadów uzyskuje biogaz, z którego produkuje energię elektryczną. Wątpliwości Zainteresowanego związane są z opodatkowaniem ww. energii zużywanej na potrzeby własne oraz opodatkowanie biogazu wykorzystywanego do produkcji energii elektrycznej.

Zgodnie z powyższymi przepisami zużycie energii elektrycznej przez podmiot nieposiadający koncesji na przesyłanie, dystrybucję lub obrót tą energią w rozumieniu ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne, podlega opodatkowaniu akcyzą.

Skoro, Zainteresowany posiadając koncesję na wytwarzanie energii elektrycznej zamierza zużywać energię elektryczną, której jest producentem, to tym samym wskazany przypadek odpowiada uregulowaniu cyt. powyżej art. 9 ust. 1 pkt 4 ustawy i w konsekwencji opodatkowaniu podatkiem akcyzowym.

Z kolei w myśl art. 89 ust. 1 pkt 12 ustawy, stawki akcyzy na wyroby energetyczne wynoszą dla gazów przeznaczonych do napędu silników spalinowych:

Stosownie do art. 164 ust. 2 ustawy, przepisy art. 89 ust. 1 pkt 3, 7, 8 i 12 lit. b) stosuje się od dnia ogłoszenia pozytywnej decyzji Komisji Europejskiej o zgodności pomocy publicznej przewidzianej w tych przepisach ze wspólnym rynkiem.

Natomiast zgodnie z art. 164 ust. 1 ustawy, do dnia 31 października 2013 r., zamiast stawki akcyzy, o której mowa w art. 89 ust. 1 pkt 12 lit. a) tiret drugie, do wyrobów akcyzowych określonych w tym przepisie stosuje się zerową stawkę akcyzy.

Z cyt. wyżej przepisów wynika, iż dla biogazu wyprodukowanego w składzie podatkowym i spełniającego wymagania jakościowe określone w odrębnych przepisach, zgodnie z art. 89 ust. 1 pkt 12 lit. b) ustawy o podatku akcyzowym ustalono stawkę podatku akcyzowego w wysokości 0 zł. Przepisy przejściowe ustawy uzależniają możliwość zastosowania tej stawki od uzyskania pozytywnej decyzji Komisji Europejskiej o zgodności pomocy publicznej przewidzianej w tych przepisach ze wspólnym rynkiem.

Biogaz jest klasyfikowany w układzie odpowiadającym Nomenklaturze Scalonej w pozycji CN 2711. Zatem dla tej grupy wyrobów przeznaczonych do napędu silników spalinowych w stanie gazowym miałaby zastosowanie stawka z cyt. wyżej art. 89 ust. 1 pkt 12 lit. a) tiret drugie ustawy - 100,00 zł/1000kilogramów. Jednakże na mocy cyt. wyżej art. 164 ust. 1 ustawy, do dnia 31 października 2013 r., stosuje się zerową stawkę akcyzy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że biogaz, z którego wytwarzana jest energia elektryczna, nie podlega opodatkowaniu akcyzą, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.