ILPP3/443-41/09-2/TK

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 26 czerwca 2009 r. Izba Skarbowa w Poznaniu ILPP3/443-41/09-2/TK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o. reprezentowanej przez doradcę podatkowego przedstawione we wniosku z dnia 30 marca 2009 r. (data wpływu 6 kwietnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie opodatkowania energii elektrycznej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 kwietnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie opodatkowania energii elektrycznej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca zajmuje się zgodnie z udzieloną koncesją obrotem energią elektryczną. Czynności, które dokonuje polegają na odsprzedaży na rzecz odbiorców końcowych energii elektrycznej, po cenach wynikających z zaszeregowania danego odbiorcy do grupy taryfowej A, B, C lub G. W grupach taryfowych A, B i C kwalifikowani są odbiorcy będący przedsiębiorcami i pobierający energię elektryczną w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą.

Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne w art. 3 pkt 13, 13a i 13b rozróżnia odbiorcę - jako każdego kto pobiera energię na podstawie umowy z przedsiębiorstwem energetycznym, odbiorcę końcowego - jako każdego kto zakupuje energię na użytek własny oraz odbiorcę energii w gospodarstwie domowym - jako każdego kto nabywa energię wyłączenie na potrzeby zużycie energii w gospodarstwie domowym (tzw. grupa taryfowa G).

W grupie taryfowej G rozliczani są odbiorcy zaliczani do gospodarstw domowych, czyli nabywający energię na cele osobiste, niezwiązane z działalnością gospodarczą. Ceny w grupie taryfowej G zatwierdza Prezes Urzędu Regulacji Energetyki i są to ceny urzędowe, których Spółka nie może zmieniać.

W przypadku osób fizycznych mogą one odbierać energię elektryczną zarówno w grupie taryfowej A, B lub C, jeśli prowadzą działalność gospodarczą, a także w grupie G - w przypadku odbioru energii na cele osobiste.

Osoba fizyczna jako przedsiębiorca może także posiadać koncesję na wytwarzanie energii elektrycznej na swoje imię i nazwisko, w takim przypadku odbiera energię na cele prowadzonej działalności gospodarczej, jako odbiorca zaszeregowany do grupy taryfowej A, B lub C, oraz jako odbiorca na cele osobiste w grupie taryfowej G.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowo Spółka uznała, iż sprzedaż energii elektrycznej od dnia 1 marca 2009 r. na rzecz podmiotów posiadających jedną z koncesji (obrót, wytwarzanie, przesył dystrybucja energii elektrycznej) nie podlega opodatkowaniu podatkiem akcyzowym, za wyjątkiem sprzedaży na rzecz osób fizycznych kupujących energię na cele gospodarstwa domowego.

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż energii elektrycznej podmiotowi posiadającemu co najmniej jedną z koncesji albo na wytwarzanie energii, lub jej obrót, dystrybucję bądź przesył nie będzie podlegała opodatkowaniu w Spółce podatkiem akcyzowym, za wyjątkiem sprzedaży energii elektrycznej osobie fizycznej w celu jej zużycia w gospodarstwie domowym, nawet jeśli ta osoba fizyczna posiada koncesję jako przedsiębiorca na wytwarzanie energii elektrycznej.

Zgodnie z art. 13 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym zwanej dalej ustawą, podatnikami podatku akcyzowego stają się te podmioty, które albo dokonują czynności podlegających opodatkowaniu, albo wobec których zaistniał stan faktyczny podlegający opodatkowaniu akcyzą. Zainteresowany, jako zajmujący się obrotem energią elektryczną stał się od dnia 1 marca 2009 r. podatnikiem podatku akcyzowego. Zdaniem Wnioskodawcy pojęcie "obrotu energią elektryczną" jest pojęciem wynikającym z Prawa energetycznego oraz Polskiej Klasyfikacji i oznacza działalność polegającą na zakupie w celu dalszej odsprzedaży energii elektrycznej.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 pkt 2 ustawy, z punktu widzenia Spółki czynnością opodatkowaną będzie sprzedaż energii elektrycznej nabywcy końcowemu na terytorium kraju. W celu ustalenia, która sprzedaż energii elektrycznej będzie opodatkowana - należy ustalić krąg odbiorców niespełniających kryteriów z definicji nabywcy końcowego.

Spółka uważa, że ustawodawca w przepisach ustawy nie odniósł się do pojęcia odbiorcy końcowego zawartych w przepisach Prawa energetycznego, lecz stworzył własną definicję. Zgodnie z art. 2 pkt 19 ustawy, nabywcą końcowym jest "podmiot nabywający energię elektryczną, nieposiadający koncesji na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót tą energią, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625 z późn. zm.), z wyłączeniem spółki prowadzącej giełdę towarową w rozumieniu ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych (Dz. U. z 2005 r. Nr 121, poz. 1019 z późn. zm.) nabywającej energię elektryczną z tytułu pełnienia funkcji opisanej w art. 5 ust. 3a ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych".

Wnioskodawca twierdzi, iż dla określenia zakresu przedmiotowego podatku ustawodawca zdecydował się na skonstruowanie definicji legalnej, co ma duże znaczenie dla dalszej wykładni przepisów prawa. Wprowadzenie definicji legalnej, jakiegoś zwrotu oznacza, iż ustawodawca zdecydował się na wprowadzenie niezwykle rygorystycznych zasad wykładni przepisów tworząc własne opisowe znaczenia określonych pojęć. Zamieszczenie w ustawie definicji legalnych ma takie znaczenie, iż bez względu na potoczne znaczenie słów czy definicji z innych gałęzi prawa - interpretator musi stosować się do definicji legalnych określonych w ustawie. Sąd Najwyższy wskazuje w uchwale z dnia 14 kwietnia 1994 r. sygn. akt III CZP 46/94 "Jeżeli wolą ustawodawcy jest konkretne rozumienie jakiegoś pojęcia, to definiuje je w sposób wyraźny tworząc tzw. słownik ustawy i wyłączając tym samym posługiwanie się przy jego określaniu definicjami zawartymi w przepisach ogólnych, albo znaczeniem przyjętym w potocznym rozumieniu. W takim wypadku określone pojęcie, użyte w akcie prawnym, określa ściśle to, co zdefiniował ustawodawca, nawet jeżeli definicja ta nie jest w całości lub w części zgodna z językiem potocznym." Analogicznie orzekł Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 8 czerwca 1994 r. w sprawie sygn. akt SA/Po 692/94 uznając "Ustawodawca wprowadził do polskiego podatku od towarów i usług reguły wykładni językowej - reguły języka prawnego wyrażone w słowniczku ustawy - nakazując dla określenia przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług stosować klasyfikacje wydane na podstawie przepisów o statystyce państwowej." Podobnie Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 9 czerwca 1994 r. sygn. akt SA/Po 565/94 "Spośród wszystkich językowych reguł interpretacji tekstu prawnego najsilniejsze są reguły języka prawnego wyrażone w definicjach ustawowych, gdyż przeciw nim nie można zastosować innych reguł językowych, gdyż wiąże się to wtedy z tzw. wykładnią rozszerzającą albo zwężającą, których stosowanie w sprawach podatkowych zasadniczo wyklucza dotychczasowe orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego."

Analizowana definicja, co wynika z jej konstrukcji, jest definicją negatywną, bowiem za nabywcę końcowego został uznany podmiot nie przez wyliczenie pewnych określonych cech bądź warunków jakie spełnia lub winien spełniać, lecz poprzez wskazanie cech jakich nie posiada. Z przepisu wynika, że nabywcą końcowym jest każdy, kto nabywa energię elektryczną i nie posiada jednej z koncesji udzielanych na podstawie przepisów Prawa energetycznego. Zainteresowany jest zdania, że każdy podmiot posiadający jedną z koncesji nie jest nabywcą końcowym, a tym samym sprzedaż na jego rzecz energii elektrycznej nie podlega opodatkowaniu podatkiem akcyzowym.

Spółka uważa, iż ustawodawca wyłączył z tego pojęcia każdy podmiot, który kwalifikuje się poprzez sam fakt posiadania koncesji, o której mowa w prawie energetycznym, a nie podmiot wykonujący czynności na jakie udzielono koncesji. Taką argumentację wspiera także fakt, iż ustawodawca nie dał żadnych narządzi prawnych dystrybutorom dla rozróżnienia, czy podmiot posiadający koncesję wykonuje działalność w niej określoną oraz na jaki cel podmiot posiadający koncesję używa energię. Podkreślić też należy, iż nabywca energii posiadający koncesję jest zobowiązany do rozliczenia podatku od nabytej i zużytej energii elektrycznej.

Ustawodawca, poprzez zdefiniowanie odbiorcy końcowego, zdecydował się na wprowadzenie wyróżnika profesjonalistów poprzez odesłanie do koncesji jaką w Polsce muszą posiadać podmioty działające na rynku energii elektrycznej. Zdaniem Wnioskodawcy, uznać należy, iż działanie ustawodawcy jest racjonalne - zwłaszcza w świetle obowiązku przeniesienia opodatkowania energii elektrycznej ze sfery produkcji na sferę jej dystrybucji. Z tego względu, iż stosunki podatkowe są stosunkami tetycznymi, a zakres obowiązku podatkowego musi być wyrażony precyzyjnie - na ustawodawcy ciążył obowiązek ustalenia jasnego kryterium rozróżnienia wydania energii do konsumpcji od energii znajdującej się w obrocie pomiędzy podmiotami działającymi w sposób profesjonalny na rynku energii, stąd przyjęte kryterium posiadania koncesji. Podkreślić należy, iż definicja nabywcy końcowego nie określa podmiotowego zakresu opodatkowania - lecz zakres przedmiotowy. Określa ona bowiem moment opodatkowania energii jako wyrobu akcyzowego, a nie podatnika, co wynika z analizy przepisów Wspólnotowych (tak też Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w wyroku z dnia 2 kwietnia 2008 r. sygn. akt I SA/Lu 23/08 "Dyrektywa energetyczna w art. 21 ust. 5 nie określa podatnika podatku akcyzowego. Określa zdarzenie wywołujące wymagalność podatku").

Podsumowując zakres przedmiotowy podatku oraz definicję nabywcy końcowego stwierdzić należy, iż to kiedy dany podmiot działa jako "dystrybutor" - a więc kiedy dokonuje wydania energii do konsumpcji - decyduje status nabywcy - czy jest on nabywcą końcowym czy nie. Nabywcą końcowym, jak wynika z definicji jest ten podmiot który jako profesjonalista uczestnicy w rynku energii elektrycznej kwalifikowany za pomocą posiadania koncesji na obrót, przesył, dystrybucję bądź wytwarzanie tej energii. Kryterium to, o czym już pisano jest kryterium obiektywnym, takim jakie może być stosowane dla celów określenia zakresu opodatkowania, odnoszącym się do cechy danego podmiotu. Kryterium tego nie można zastąpić nieostrym kryterium zakresu prowadzonej działalności, bowiem tak określony obowiązek podatkowy i to bez zapewnienia sprzedawcom jakichkolwiek narzędzi prawnych w celu ustalenia zużycia energii byłby sprzeczny z art. 217 Konstytucji. Co za tym idzie, sprzedaż do podmiotu posiadającego koncesję - powoduje, iż energia jest dostarczana bez naliczenia podatku akcyzowego i bez badania celów jej nabycia.

Odnosząc to do sytuacji osób fizycznych prowadzących na zasadzie wpisu do ewidencji działalność gospodarczą - podkreślić należy, iż osoby te mogą uzyskać koncesję (np. na wytwarzanie energii) wydawaną na firmę pod którą osoba fizyczna działa na rynku. Osoba fizyczna będąca jednocześnie przedsiębiorcą działa z jednej strony jak każdy inny konsument, oraz jako uczestnik obrotu gospodarczego. Pomimo, iż mamy tu do czynienia z jedną osobą fizyczną - należy rozróżnić jej działania jako przedsiębiorcy i jako konsumenta. Stąd, sprzedaż energii elektrycznej na rzecz osoby fizycznej jako przedsiębiorcy (występujący w obrocie gospodarczym pod określoną firmą) który w ramach działalności gospodarczej posiada koncesję na wytwarzanie energii i jest odbiorcą tej energii w grupie taryfowej A, B lub C (czyli grupie przedsiębiorców) - sprzedaż taka w Spółce nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem akcyzowym. Podkreślić należy, iż koncesja wydawana osobie fizycznej jest wystawiana na firmę pod którą dana osoba fizyczna prowadzi działalność gospodarczą. Sprzedaż energii elektrycznej osobie fizycznej występującej jako konsument, a więc poza prowadzoną działalnością gospodarczą i nie występującej jako przedsiębiorca, a więc na potrzeby gospodarstwa domowego (grupa taryfowa G) - będzie podlegać w Spółce podatkowi akcyzowemu.

Odmiennie, niż w przypadku pozostałych podmiotów, w przypadku osób fizycznych należy określić, czy nabywając energię nabywa ją jako przedsiębiorca posiadający koncesję, czy jako konsument takiej koncesji nieposiadający.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zagadnienie związane z opodatkowaniem energii elektrycznej uregulowane zostało przede wszystkim w dyrektywie Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (Dz. Urz. UE L Nr 283 str. 1 z późn. zm.).

Zgodnie z przepisem art. 2 ust. 2 dyrektywy Rady 2003/96/WE, ma ona zastosowanie również do energii elektrycznej objętej kodem CN 2716.

W myśl art. 6 dyrektywy Rady 92/12/EWG z dnia 25 lutego 1992 r. w sprawie ogólnych warunków dotyczących wyrobów podlegających podatkowi akcyzowemu, ich przechowywania, przepływu oraz kontrolowania (Dz. Urz. UE L 76 str. 1 z późn. zm.), podatek akcyzowy co do zasady staje się wymagalny w momencie dopuszczenia do konsumpcji lub w momencie wystąpienia ubytków, które muszą podlegać podatkowi akcyzowemu zgodnie z art. 14 ust. 3.

Powyższe postanowienia uszczegóławia przepis art. 21 ust. 5 dyrektywie Rady 2003/96/WE, w myśl którego dla celów stosowania art. 5 i 6 dyrektywy 92/12/EWG, energia elektryczna i gaz ziemny podlegają podatkom, które stają się wymagalne w momencie dostawy przez dystrybutora lub redystrybutora (...). Jednostka produkująca energię elektryczną na swoje własne potrzeby jest uważana za dystrybutora. Bez względu na przepisy art. 14 ust. 1 lit. a), Państwa Członkowskie mogą zwalniać drobnych producentów energii elektrycznej, pod warunkiem że opodatkowują oni produkty energetyczne wykorzystywane do produkcji tej energii elektrycznej (...). Podatek jest nakładany i pobierany zgodnie z procedurami ustanowionymi w każdym Państwie Członkowskim.

Przy czym istotne jest to, że żadna z powyższych dyrektyw nie wskazuje jednoznacznie na podmiot będący podatnikiem akcyzy od energii elektrycznej zaznaczając jednak, iż podatek jest nakładany i pobierany zgodnie z procedurami ustanowionymi w każdym Państwie Członkowskim.

Polskie uregulowania dotyczące opodatkowania energii elektrycznej, zawarte zostały w ustawie z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2009 r. Nr 3, poz. 11), zwanej dalej ustawą.

W myśl art. 2 ustawy, wyroby akcyzowe to wyroby energetyczne, energia elektryczna, napoje alkoholowe oraz wyroby tytoniowe, określone w załączniku nr 1 do ustawy.

Zgodnie natomiast z art. 13 ust. 1 ustawy, podatnikiem akcyzy jest m.in. osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, która dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu akcyzą lub wobec której zaistniał stan faktyczny podlegający opodatkowaniu akcyzą.

Z opisu przedstawionego przez Wnioskodawcę wynika, zgodnie z udzieloną koncesją zajmuje się obrotem energią elektryczną. Czynności, które dokonuje polegają na odsprzedaży na rzecz odbiorców końcowych energii elektrycznej, po cenach wynikających z zaszeregowania danego odbiorcy do grupy taryfowej A, B, C lub G. W grupach taryfowych A, B i C kwalifikowani są odbiorcy będący przedsiębiorcami i pobierający energię elektryczną w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą.

Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne w art. 3 pkt 13, 13a i 13b rozróżnia odbiorcę - jako każdego kto pobiera energię na podstawie umowy z przedsiębiorstwem energetycznym, odbiorcę końcowego - jako każdego kto zakupuje energię na użytek własny oraz odbiorcę energii w gospodarstwie domowym - jako każdego kto nabywa energię wyłączenie na potrzeby zużycie energii w gospodarstwie domowym (tzw. grupa taryfowa G)

W grupie taryfowej G rozliczani są odbiorcy zaliczani do gospodarstw domowych, czyli nabywający energię na cele osobiste, niezwiązane z działalnością gospodarczą. Ceny w grupie taryfowej G zatwierdza Prezes Urzędu Regulacji Energetyki i są to ceny urzędowe, których Spółka nie może zmieniać.

W przypadku osób fizycznych mogą one odbierać energię elektryczną zarówno w grupie taryfowej A, B lub C, jeśli prowadzą działalność gospodarczą, a także w grupie G - w przypadku odbioru energii na cele osobiste.

Osoba fizyczna jako przedsiębiorca może także posiadać koncesję na wytwarzanie energii elektrycznej na swoje imię i nazwisko, w takim przypadku odbiera energię na cele prowadzonej działalności gospodarczej, jako odbiorca zaszeregowany do grupy taryfowej A, B lub C, oraz jako odbiorca na cele osobiste w grupie taryfowej G.

Zainteresowany uważa, iż sprzedaż energii elektrycznej podmiotowi posiadającemu co najmniej jedną z koncesji, albo na wytwarzanie energii, lub jej obrót, dystrybucję bądź przesył nie będzie podlegała opodatkowaniu w Spółce podatkiem akcyzowym, za wyjątkiem sprzedaży energii elektrycznej osobie fizycznej w celu jej zużycia w gospodarstwie domowym, nawet jeśli ta osoba fizyczna posiada koncesję jako przedsiębiorca na wytwarzanie energii elektrycznej.

Wobec powyższego wyjaśnić należy, iż w myśl art. 2 pkt 19 ustawy, nabywca końcowy to podmiot nabywający energię elektryczną, nieposiadający koncesji na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót tą energią w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625 z późn. zm.), z wyłączeniem spółki prowadzącej giełdę towarową w rozumieniu ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych (Dz. U. z 2005 r. Nr 121, poz. 1019 z późn. zm.) nabywającej energię elektryczną z tytułu pełnienia funkcji opisanej w art. 5 ust. 3a ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych.

Z kolei przepis art. 9 ust. 1 pkt 2 ustawy stanowi, iż w przypadku energii elektrycznej przedmiotem opodatkowania akcyzą jest sprzedaż energii elektrycznej, w tym przez podmiot nieposiadający koncesji na przesyłanie, dystrybucję lub obrót tą energią w rozumieniu ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne, który wyprodukował tę energię, nabywcy końcowemu na terytorium kraju.

Z cyt. powyżej przepisów wynika co do zasady, iż sprzedaż energii elektrycznej innym podmiotom niż wskazany nabywca końcowy nie podlega opodatkowaniu akcyzą.

Jednakże interpretując zagadnienie związane z zakresem przedmiotowym opodatkowania akcyzą energii elektrycznej należy każdorazowo mieć na uwadze nadrzędny cel realizowany przez ww. uregulowania, tj. opodatkowanie konsumpcji energii elektrycznej w momencie jej wydania - dostawy wskazanej w przepisach prawa wspólnotowego. Istotne są bowiem również cele, które analizowane przepisy mają realizować.

Zdaniem tut. Organu, należy uwzględnić również przypadek, w którym energia elektryczna sprzedawana producentom energii elektrycznej w celu jej zużycia przez podmioty, które również posiadają koncesję na wytwarzanie energii elektrycznej, będzie opodatkowana w trybie art. 9 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Niezależnie bowiem od tego czy podmiot, który posiada koncesję na wytwarzanie energii elektrycznej przeznacza ją do sprzedaży czy też tylko ją zużywa, koncesja ta w żadnym wypadku nie wiąże się z zakupem energii elektrycznej z zewnątrz i zużyciem tej zakupionej energii na własne potrzeby.

Każdorazowo, gdy podmiot posiadający koncesję na wytwarzanie energii elektrycznej zakupuje energię na własne potrzeby staje się nabywcą końcowym, jak każdy inny podmiot (ostateczny konsument), który zużywa energię na własne potrzeby.

Zatem, mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż nieprawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy stwierdzające, że sprzedaż energii elektrycznej na rzecz podmiotów posiadających jedną z koncesji nie podlega opodatkowaniu podatkiem akcyzowym, niezależnie od charakteru w jakim wystąpi nabywca energii i celu na jaki ta energia zostanie zużyta.

Należy również podkreślić, iż powołane w sprawie przez Zainteresowanego wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, Naczelnego Sądu Administracyjnego i Sądu Najwyższego związane są konkretnym stanem faktycznym i nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa.

Powyższe wynika z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), w którym ustawodawca postanowił, iż ocena prawna wyrażona w orzeczeniu sądu wiąże w sprawie ten sąd oraz organ, którego rozstrzygnięcie jest przedmiotem zaskarżenia. Potwierdza to art. 87 Konstytucji RP, w którym postanowiono, iż źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl