ILPP3/443-39/09-2/TK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 23 marca 2009 r. (data wpływu do Biura KIP w Lesznie 31 marca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie opodatkowania energii elektrycznej - jest nieprawidłowe.

W dniu 26 marca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie opodatkowania energii elektrycznej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następując stan faktyczny.

Wnioskodawca, w oparciu o posiadaną koncesję na dystrybucję energii elektrycznej oraz wykorzystując posiadaną infrastrukturę sieciową odpowiada za stabilne i o odpowiedniej jakości dostawy energii elektrycznej do odbiorców. W oparciu o sieć dystrybucyjną Spółka świadczy usługę dystrybucji energii elektrycznej klientom znajdującym się na określonym obszarze. Usługa ta jest elementem składowym umowy kompleksowej w rozumieniu art. 5 ust. 3 Prawa energetycznego, którą zawiera z odbiorcą końcowym, spółka obrotu.

Na terenie działalności Zainteresowanego może funkcjonować nieograniczona liczba spółek obrotu, realizujących działalność z zakresu detalicznej sprzedaży energii elektrycznej.

W działalności Wnioskodawcy zdarzają się przypadki nielegalnego poboru energii elektrycznej z sieci będącej jej własnością, polegające na:

* pobieraniu energii bez zawarcia umowy, z całkowitym albo częściowym pominięciem układu pomiarowo-rozliczeniowego lub na

* ingerencji w ten układ mający wpływ na zafałszowanie pomiarów dokonywanych przez układ pomiarowo-rozliczeniowy (art. 3 pkt 18 Ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1504 z późn. zm. - dalej: Prawo energetyczne).

W związku z tymi zdarzeniami, Zainteresowany na mocy postanowień art. 57 Prawa energetycznego, pobiera opłaty za nielegalnie pobraną energię w wysokości określonej w taryfie lub dochodzi odszkodowania na zasadach ogólnych. Opłaty, o których mowa powyżej, podlegają ściągnięciu w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy nielegalny pobór energii elektrycznej, o którym mowa w art. 3 pkt 18 Prawa energetycznego, podlega w Spółce opodatkowaniu podatkiem akcyzowym, zgodnie z ustawą o podatku akcyzowym.

Zdaniem Wnioskodawcy, nielegalny pobór energii elektrycznej, o którym mowa w art. 3 pkt 18 Prawa energetycznego, nie podlega w Spółce opodatkowaniu podatkiem akcyzowym.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku akcyzowym, w przypadku energii elektrycznej przedmiotem opodatkowania akcyzą jest:

W analizowanym stanie faktycznym, zdaniem Zainteresowanego, bezprzedmiotowe są zapisy art. 9 ust. 1 w punktach 1, 4 oraz 5. Z uwagi na definicję nabywcy końcowego zawartą w art. 2 pkt 19 ustawy o podatku akcyzowym (nabywca końcowy to podmiot nabywający energię elektryczną nieposiadający koncesji na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót tą energią w rozumieniu przepisów Prawa energetycznego, z wyłączeniem spółki prowadzącej giełdę towarową), należy stwierdzić, iż Spółka posiadając koncesję na dystrybucję energii elektrycznej, nie jest nabywcą końcowym w rozumieniu tych przepisów.

Spółka uważa, że nielegalny pobór energii nie stanowi sprzedaży energii elektrycznej na rzecz nabywcy końcowego (art. 9 ust. 1 pkt 2 ustawy akcyzowej). Zgodnie z art. 2 pkt 21 ustawy o podatku akcyzowym, przez pojęcie sprzedaży rozumie się czynność faktyczną lub prawną, w której wyniku dochodzi do przeniesienia posiadania lub własności przedmiotu sprzedaży na inny podmiot.

Wnioskodawca twierdzi, iż nielegalny pobór energii nie skutkuje przeniesieniem prawa własności do tej energii. Wynika to chociażby z nielegalnego charakteru czynności, jak również z faktu, że Prawo energetyczne przewiduje sankcję w postaci opłaty, którą przedsiębiorstwo energetyczne może nałożyć.

W analizowanym stanie faktycznym nie można również mówić o przeniesieniu posiadania. Samo przeniesienie faktycznego władztwa nad rzeczą (energią) nie konstytuuje sprzedaży w rozumieniu ustawy o podatku akcyzowym, jeżeli nabywca nie nabywa jednocześnie prawa do rozporządzania nią jak właściciel. Zapisy art. 2 pkt 21 ustawy o podatku akcyzowym, należy bowiem rozpatrywać w kontekście art. 9 ust. 1 pkt 2, czyli nabycia energii elektrycznej przez nabywcę końcowego. Z pojęciem "nabycia" co do zasady powinno wiązać się uzyskanie prawa własności lub prawa rozporządzania rzeczą będącą przedmiotem nabycia. Kradzież towaru (energii elektrycznej) czyni z podmiotu, który się jej dopuszcza jedynie dzierżyciela. Jej skutkiem nie jest wyposażanie sprawcy w uprawnienie do rozporządzania towarem jak właściciel. W wyroku z dnia 21 stycznia 2009 r. (sygn. I SA/Bk 528/08) WSA w Białymstoku stwierdził, iż "w doktrynie prawa cywilnego podkreśla się, iż z elementem przeniesienia prawa do rozporządzania towarami z reguły musi wiązać się co najmniej jedno oświadczenie woli strony dokonującej czynności z określonym zamierzonym skutkiem". Zdaniem Sądu nie można uznać, że nielegalny pobór energii jest następstwem woli dostawcy tej energii. Nie można nawet zakładać, że podmiot dostarczający energię elektryczną w sposób dorozumiany zezwala na nielegalny pobór tej energii. Wręcz przeciwnie, Zainteresowany jako podmiot, z którego sieci dystrybucyjnej kradziona jest energia elektryczna nie wyraża zgody na nielegalny pobór energii i nie ma też świadomości, że w danym momencie następuje nielegalne przywłaszczenie energii.

W związku z powyższym, bez przeniesienia prawa do rozporządzania energią elektryczną na odbiorcę końcowego nie można mówić o przedmiocie opodatkowania podatkiem akcyzowym, jakim jest sprzedaż energii na rzecz odbiorcy końcowego. Z tego powodu, zdaniem Spółki, bez znaczenia dla interpretacji tych przepisów jest fakt, iż podmiotowi, z którego sieci dystrybucyjnej została nielegalnie pobrana energia elektryczna przysługuje z tego tytułu świadczenie pieniężne. Dlatego też późniejsza opłata za nielegalny pobór energii sama w sobie nie rodzi obowiązku podatkowego, gdyż nie przekreśla ona charakteru zdarzenia, jakim jest kradzież energii.

Ponadto Spółka wskazuje, iż odnośnie charakteru opłat pobieranych z tytułu nielegalnego poboru energii elektrycznej wypowiedział się Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 15 listopada 2002 r. (sygn. IV KKN 570/99). Stanął on na stanowisku, że "dopuszczenie się przez odbiorcę nielegalnego poboru energii (...) powoduje zaistnienie stosunku cywilnoprawnego o charakterze zobowiązaniowym między dostawcą energii a jej odbiorcą. Po stronie dostawcy powstaje roszczenie do odbiorcy o wyrównanie szkody. Realizacja tego roszczenia jest właśnie przedmiotem unormowań zawartych w art. 57 ust. 1 i 2 Prawa energetycznego". Zatem opłaty stanowią w rzeczywistości szczególny rodzaj odszkodowania obciążającego odbiorcę względem dostawcy. Zainteresowany twierdzi, że w związku z kradzieżą poniósł szkodę. Kary (wysokość opłat) za zachowanie się podmiotu, sprzecznie z prawem, ustalone są jako wielokrotność normatywnych opłat za dostawę energii elektrycznej, zaś regulacja normatywna w ww. zakresie została przez ustawodawcę zamieszczona w rozdziale 7 ustawy - Prawo energetyczne, zatytułowanym "Kary pieniężne". Opłata za nielegalny pobór energii z uwagi na swój charakter i sposób ustalania (ryczałt) zbliżona jest do kary ustawowej regulowanej w art. 485 Kodeksu cywilnego.

W świetle przedstawionych wyżej okoliczności, opłaty z tytułu nielegalnego poboru energii elektrycznej nie mogą być traktowane jako wynagrodzenie należne Spółce za sprzedaż energii odbiorcy końcowemu.

Zdaniem Wnioskodawcy, powyższą tezę potwierdziły m.in. WSA w Warszawie w wyroku z dnia 13 maja 2004 r. (sygn. III S.A. 2559/2002) i z dnia 26 listopada 2008 r. (sygn. III SA/Wa 1318/08), WSA w Kielcach w wyroku z dnia 15 stycznia 2009 r. (sygn. I SA/Ke 442/08).

Z powyższych względów kradzież nie może być uznana za zdarzenie powodujące przeniesienie posiadania pomiędzy poszkodowanym a sprawcą, w rozumieniu powołanych wyżej przepisów ustawy o podatku akcyzowym.

Zdaniem Spółki, nie znajduje tu również zastosowania art. 9 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku akcyzowym. W momencie nielegalnego przywłaszczenia energii przez odbiorcę, Zainteresowany nie ma świadomości, że następuje nielegalny pobór energii i jako podmiot zobowiązany do bilansowania przepływów energii dokonuje dodatkowych zakupów energii elektrycznej w celu skompensowania ogółu strat związanych z dystrybucją (bez informacji na temat powodów powstałych strat, czyli np. wpływu warunków atmosferycznych, czy nielegalnego poboru energii).

Dlatego też zdaniem Spółki, która odpowiada za jakość dostaw energii elektrycznej, nielegalny pobór energii elektrycznej można zaklasyfikować jako zdarzenie powodujące powstanie strat w wyniku dystrybucji energii elektrycznej, o których mowa w art. 9 ust. 2 ustawy akcyzowej. Wspomniane przepisy nie definiują w żaden sposób "strat powstałych w wyniku dystrybucji", zastrzegając jedynie, że z takich strat wyłączona jest energia elektryczna zużyta w związku z jej dystrybucją. Zdaniem Wnioskodawcy, do "strat powstałych w wyniku dystrybucji" należy zaliczyć straty techniczne w sieci dystrybucyjnej oraz skutki zdarzeń, których powstanie leży poza wpływem podatnika nawet przy zachowaniu należytej staranności wymaganej od podmiotów profesjonalnych. W rezultacie nielegalny pobór energii (kradzież energii), jako zdarzenie, którego podatnik nie ma możliwości przewidzieć i uniknąć, pomimo dołożenia należytej staranności, powinien być zaliczony do kategorii strat w wyniku dystrybucji energii elektrycznej podlegające wyłączeniu z katalogu czynności opodatkowanych podatkiem akcyzowym.

Z kolei, zgodnie z obowiązującymi regulacjami w zakresie obrotu energią elektryczną, podmiotem odpowiedzialnym za pobieranie opłat sankcyjnych za nielegalny pobór energii elektrycznej jest każdorazowo operator systemu dystrybucyjnego, czyli nie podmiot, który dokonuje sprzedaży energii na rzecz nabywcy końcowego, a jedynie który udostępnia infrastrukturę (sieć elektroenergetyczną). Sprzedaż energii elektrycznej odbywa się bowiem na podstawie umów kompleksowych zawieranych przez spółki obrotu z odbiorcami końcowymi, zaś Spółka jako operator systemu dystrybucyjnego posiada odrębne uprawnienie do naliczania i pobierania opłat sankcyjnych z tytułu wykrytego nielegalnego poboru energii, które jak argumentowano powyżej, nie mogą być traktowane jak wynagrodzenie z tytułu sprzedaży.

Jednocześnie Spółka wskazuje, że do podmiotu nielegalnie pobierającego na obszarze działalności gospodarczej Zainteresowanego nie jest jednoznacznie przypisana żadna konkretna spółka sprzedaży detalicznej i nie można ustalić podmiotu zajmującego się obrotem, który dokonałby sprzedaży energii elektrycznej zużytej w ramach nielegalnego poboru energii. Zatem, czynność ta nie powinna podlegać opodatkowaniu ani u Wnioskodawcy, ani w spółce sprzedaży detalicznej.

Zdaniem Spółki, można w tej sytuacji rozważać ewentualne zastosowanie przepisów art. 9 ust. 1 pkt 6 w związku z art. 13 ust. 1 pkt 2, z których wynika, że podatnikiem akcyzy w przypadku zużycia energii, od którego nie została zapłacona akcyza w należnej wysokości i nie można ustalić podmiotu, który dokonał sprzedaży tej energii elektrycznej nabywcy końcowemu, jest nabywca końcowy.

Wnioskodawca zwraca uwagę na podnoszony w doktrynie oraz orzecznictwie sądów administracyjnych pogląd, że "skoro nielegalny pobór energii jest czynem sankcjonowanym przez kodeks karny, to organy władzy państwowej nie mogą czerpać korzyści z czynności, których państwo samo zabroniło" (wyrok WSA z dnia 26 listopada 2008 r.). Opodatkowanie nielegalnego poboru energii podatkiem akcyzowym prowadziłoby do czerpania przez państwo korzyści z czynności zabronionej i karalnej, a więc mogłoby być odebrane jako pośrednie przyzwolenie (legalizowanie) na dopuszczanie się czynów zabronionych.

Czynność nielegalnego poboru energii elektrycznej jest niewątpliwie czynnością sprzeczną z ustawą, gdyż jej dokonywanie jest w sposób wyraźny przez prawo zakazane.

W świetle art. 278 § 5 Kodeksu karnego, czynność nielegalnego poboru energii elektrycznej jest przestępstwem przeciwko mieniu i zagrożone karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat. Natomiast w świetle norm prawa cywilnego dopuszczenie się przez odbiorcę nielegalnego poboru energii jest czynem niedozwolonym w rozumieniu art. 415 Kodeksu cywilnego rodzącym powstanie szkody po stronie dostawcy energii.

Zdaniem Zainteresowanego w wypadku uznania, że nielegalny pobór energii stanowi czynność sprzedaży energii na rzecz nabywcy końcowego w rozumieniu przepisów akcyzowych, to nie ma podstaw do obciążenia jakiegokolwiek podmiotu obowiązkiem zapłaty akcyzy w tym zakresie, z uwagi na brak w tym przypadku spełnienia ustawowych przesłanek powstania zobowiązania podatkowego, tj. upływu terminu płatności wskazanego w umowie lub na fakturze lub wystawienia faktury (art. 24 pkt 2 ustawy akcyzowej). Nie można bowiem mówić o terminie płatności wynikającym z umowy lub faktury, w sytuacji gdy Wnioskodawca może jedynie pobierać opłaty za nielegalnie pobraną energię w wysokości określonej w taryfach lub dochodzić odszkodowania na zasadach ogólnych (czynność ta nie jest równoznaczna z wystawieniem faktury za dostarczoną energię), tym bardziej zaś nie można mówić o istnieniu umowy z tego tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zagadnienie związane z opodatkowaniem energii elektrycznej uregulowane zostało przede wszystkim w dyrektywie Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (Dz. Urz. UE L Nr 283 str. 1 z późn. zm.).

Zgodnie z przepisem art. 2 ust. 2 dyrektywy Rady 2003/96/WE, ma ona zastosowanie również do energii elektrycznej objętej kodem CN 2716.

W myśl art. 6 dyrektywy Rady 92/12/EWG z dnia 25 lutego 1992 r. w sprawie ogólnych warunków dotyczących wyrobów podlegających podatkowi akcyzowemu, ich przechowywania, przepływu oraz kontrolowania (Dz. Urz. UE L 76 str. 1 z późn. zm.), podatek akcyzowy co do zasady staje się wymagalny w momencie dopuszczenia do konsumpcji lub w momencie wystąpienia ubytków, które muszą podlegać podatkowi akcyzowemu zgodnie z art. 14 ust. 3.

Powyższe postanowienia uszczegóławia przepis art. 21 ust. 5 dyrektywy Rady 2003/96/WE, w myśl którego dla celów stosowania art. 5 i 6 dyrektywy 92/12/EWG, energia elektryczna i gaz ziemny podlegają podatkom, które stają się wymagalne w momencie dostawy przez dystrybutora lub redystrybutora (...). Jednostka produkująca energię elektryczną na swoje własne potrzeby jest uważana za dystrybutora. Bez względu na przepisy art. 14 ust. 1 lit. a), Państwa Członkowskie mogą zwalniać drobnych producentów energii elektrycznej, pod warunkiem że opodatkowują oni produkty energetyczne wykorzystywane do produkcji tej energii elektrycznej (...). Podatek jest nakładany i pobierany zgodnie z procedurami ustanowionymi w każdym Państwie Członkowskim.

W przypadku energii elektrycznej obowiązek podatkowy powstaje zatem w momencie dostawy przez dystrybutora tej energii odbiorcy końcowemu. Przyjąć przy tym należy, iż podatek akcyzowy nie jest należny przy dostawie energii elektrycznej, która nie kończy się wskazaną w art. 6 dyrektywy Rady 92/12/EWG, konsumpcją.

Istotne jest jednak to, że żadna z powyższych dyrektyw nie wskazuje jednoznacznie na podmiot będący podatnikiem akcyzy od energii elektrycznej zaznaczając, iż podatek jest nakładany i pobierany zgodnie z procedurami ustanowionymi w każdym Państwie Członkowskim.

Polskie uregulowania dotyczące opodatkowania energii elektrycznej, zawarte zostały w ustawie z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2009 r. Nr 3, poz. 11), zwanej dalej ustawą.

W myśl art. 2 ustawy, wyroby akcyzowe to wyroby energetyczne, energia elektryczna, napoje alkoholowe oraz wyroby tytoniowe, określone w załączniku nr 1 do ustawy.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy, podatnikiem akcyzy jest m.in. osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, która dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu akcyzą lub wobec której zaistniał stan faktyczny podlegający opodatkowaniu akcyzą.

Ze złożonego wniosku wynika, iż Spółka zajmuje się dystrybucją energii elektrycznej na podstawie posiadanej koncesji i na mocy postanowień art. 57 Prawa energetycznego, pobiera opłaty za nielegalnie pobraną energię w wysokości określonej w taryfie lub dochodzi odszkodowania na zasadach ogólnych. Opłaty, o których mowa powyżej, podlegają ściągnięciu w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Wyjaśnić zatem należy, iż zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy, w przypadku energii elektrycznej przedmiotem opodatkowania akcyzą jest:

Spółka uważa, że nielegalny pobór energii nie stanowi sprzedaży energii elektrycznej na rzecz nabywcy końcowego (art. 9 ust. 1 pkt 2 ustawy akcyzowej). Zgodnie z art. 2 pkt 21 ustawy, przez pojęcie sprzedaży rozumie się czynność faktyczną lub prawną, w której wyniku dochodzi do przeniesienia posiadania lub własności przedmiotu sprzedaży na inny podmiot.

Rację ma w tym przypadku Zainteresowany choćby z tego powodu, iż podstawową cechą umowy sprzedaży jest to, że jest to umowa dwustronna, zobowiązująca i wzajemna, co oznacza, że obie strony mają względem siebie określone obowiązki. W przypadku kradzieży żadna z tych cech nie występuje (analogicznie w przypadku ww. czynności faktycznej).

Tym niemniej, stanowisko Wnioskodawcy pomija fakt, iż celem opodatkowania energii elektrycznej jest przede wszystkim objęcie podatkiem akcyzowym jej konsumpcji. Przepisem realizującym ten cel w kontekście przedstawionych rzez Spółkę okoliczności jest cyt. powyżej przepis art. 9 ust. 1 pkt 6 ustawy. Wskazuje on na brak zapłaty akcyzy w należnej wysokości od energii elektrycznej i brak informacji na temat podmiotu, który dokonał sprzedaży tej energii elektrycznej nabywcy końcowemu.

Zgodnie z art. 11 pkt 3 ustawy, w przypadku energii elektrycznej obowiązek podatkowy powstaje z dniem zużycia energii elektrycznej, w przypadkach, o których mowa w art. 9 ust. 1 pkt 3, 4 i 6.

Zużycie energii elektrycznej przez nabywcę końcowego podlega zatem opodatkowaniu, w przypadku, gdy nie została od niej zapłacona akcyza w należnej wysokości i nie można ustalić podmiotu, który dokonał sprzedaży tej energii elektrycznej nabywcy końcowemu.

Nabywcą końcowym jest w świetle uregulowania art. 2 pkt 19 ustawy, podmiot nabywający energię elektryczną, nieposiadający koncesji na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót tą energią w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625 z późn. zm.), z wyłączeniem spółki prowadzącej giełdę towarową w rozumieniu ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych (Dz. U. z 2005 r. Nr 121, poz. 1019 z późn. zm.) nabywającej energię elektryczną z tytułu pełnienia funkcji opisanej w art. 5 ust. 3a ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych.

Trudno przy tym podzielić argumentację Wnioskodawcy odnośnie rozumienia pojęcia nabywcy końcowego. Powodem takiego stanowiska nie jest jednak błędna wykładnia tego przepisu dokonana przez Wnioskodawcę, gdyż w świetle językowych reguł wykładni jest ona poprawna.

Pozostaje ona jednak rozbieżna z intencją prawodawcy, która uwidoczniona została w odtworzonej normie prawnej obejmującej w swej hipotezie zużycie energii elektrycznej.

Zużycie energii elektrycznej, w sytuacji gdy nie została od niej zapłacona akcyza w należnej wysokości i nie można ustalić podmiotu, który dokonał sprzedaży tej energii elektrycznej jest czynnością podlegającą opodatkowaniu. Podmiotem, który dokonuje tego zużycia jest nabywca końcowy. W taki sposób realizowana jest przez prawodawcę również zasada równości, która stanowi dodatkową argumentację opodatkowania kradzieży energii elektrycznej.

Istotą niniejszego przepisu jest właśnie naruszenie zasad opodatkowania obrotu energią elektryczną, a pojęcie zużycia energii elektrycznej w kontekście braku wskazywanych powyżej danych, obejmuje w konsekwencji każdy przypadek jej pozyskania przez tak wskazanego podatnika akcyzy, tj. podmiotu dokonującego zużycia.

Stąd też, w przypadku przedstawionym przez Spółkę pomimo tego, iż podatnikiem akcyzy nie będzie Zainteresowany, należało przedstawione we wniosku stanowisko uznać za nieprawidłowe.

Podatnikiem akcyzy jest bowiem podmiot, który dokonuje czynności podlegającej opodatkowaniu akcyzą. Czynnością tą jest zużycie energii elektrycznej pochodzącej z nielegalnego poboru, a podmiotem zobowiązanym do zapłaty akcyzy będzie zużywający tą energię elektryczną.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.