ILPP3/443-2/12-4/TW - Zwolnienie z podatku akcyzowego węgla kupowanego do ogrzewania klasztoru.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 30 grudnia 2011 r. (data wpływu 2 stycznia 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 lutego 2012 r. (data wpływu 21 lutego 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie zwolnienia jest:

W dniu 2 stycznia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie zwolnienia wyrobów węglowych.

Pismem z dnia 18 lutego 2012 r. (data wpływu 21 lutego 2012 r.) uzupełniono wniosek w zakresie opisanego zdarzenia przyszłego, pytania, własnego stanowiska oraz opłaty.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Pomieszczenia klasztorne i kościół ogrzewane są piecami węglowymi. W najbliższym czasie Zainteresowany planuje zakup węgla (kod CN ex 2701) w celu ogrzania wyżej wspomnianych pomieszczeń.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku z obowiązującą od stycznia 2012 r. ustawą o podatku akcyzowym, przy każdorazowym zakupie potrzebnej ilości węgla na cele grzewcze Klasztor jest zobligowany do płacenia podatku akcyzowego.

Zdaniem Wnioskodawcy, fakt wprowadzenia podatku akcyzowego znacząco podnosi i tak wysokie koszty ogrzewania Klasztoru i kościoła.

Wnioskodawca zaznacza, że klasztor nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej, a jest jedynie miejscem zamieszkania zakonników, natomiast kościół jest miejscem kultu i sprawowania sakramentów. Według wiedzy Zainteresowanego, z nowego podatku są zwolnione gospodarstwa domowe. Wspólnota zakonna niewątpliwie jest porównywalna do gospodarstwa domowego, a kościół w żadnej mierze nie jest miejscem działalności gospodarczej.

Wobec powyższego Wnioskodawca uważa, że należy mu się w przedstawionym powyżej przypadku, zwolnienie z płacenia podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za:

* prawidłowe - w zakresie zużycia wyrobów węglowych do ogrzania pomieszczeń klasztoru,

* nieprawidłowe - w zakresie zużycia wyrobów węglowych do ogrzania budynku kościoła.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1a ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 108, poz. 626 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, użyte w ustawie określenia oznaczają: wyroby węglowe - wyroby energetyczne, określone w poz. 19-21 załącznika nr 1 do ustawy.

W poz. 19 załącznika nr 1 do ustawy, zawierającego wykaz wyrobów akcyzowych wskazano na wyroby oznaczone kodem CN ex 2701, tj. węgiel; brykiety, brykietki i podobne paliwa stałe wytwarzane z węgla - jeżeli są przeznaczone do celów opałowych.

Z opisu przedstawionego we wniosku wynika, iż Zainteresowany planuje zakup węgla (kod CN ex 2701) w celu ogrzania pomieszczeń klasztornych i budynku kościoła, które są ogrzewane piecami węglowymi.

Wobec powyższego wyjaśnić należy, iż przeznaczenie węgla do celów opałowych - jak wynika z cyt. powyżej poz. 19 załącznika nr 1 do ustawy - pozawala zaliczyć go do wyrobów akcyzowych.

Zasadą jest, iż obrót wyrobami akcyzowymi objęty jest opodatkowaniem akcyzą (art. 9a ust. 1 ustawy). W szczególności z przepisu art. 9a ust. 1 pkt 6 ustawy wynika, iż w przypadku wyrobów węglowych przedmiotem opodatkowania akcyzą jest użycie wyrobów węglowych do celów innych niż wskazane w art. 31a ust. 2, przy czym za takie użycie uważa się naruszenie warunków zwolnienia, jak i sprzedaż, dostawę wewnątrzwspólnotową albo eksport wyrobów węglowych przez podmiot korzystający ze zwolnienia, o którym mowa w art. 31a ust. 2, niebędący pośredniczącym podmiotem węglowym, zamiast użycia go do celów zwolnionych.

Zgodnie zatem z art. 9a ust. 1 pkt 6 ustawy, użycie wyrobów węglowych do celów innych niż wskazane w art. 31a ust. 2 ustawy podlega opodatkowaniu akcyzą.

Przepisy art. 31a ust. 2 ustawy, przewidują szereg zwolnień od podatku akcyzowego, a w tym pkt 3 tego przepisu stanowi, iż zwalnia się od akcyzy wyroby węglowe zużywane przez gospodarstwa domowe, organy administracji publicznej, jednostki Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, podmioty systemu oświaty o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572 z późn. zm.), żłobki i kluby dziecięce, o których mowa w ustawie z dnia 4 lutego 2011 r. o opiece nad dziećmi w wieku do lat 3 (Dz. U. Nr 45, poz. 235, Nr 131, poz. 764 i Nr 171, poz. 1016), podmioty lecznicze, o których mowa w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. Nr 112, poz. 654, Nr 149, poz. 887, Nr 174, poz. 1039 i Nr 185, poz. 1092), jednostki organizacyjne pomocy społecznej, o których mowa w art. 6 pkt 5 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362 z późn. zm.), organizacje, o których mowa w art. 3 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. z 2010 r. Nr 234, poz. 1536 z późn. zm.).

Z kolei podmiot zużywający to w świetle art. 2 ust. 1 pkt 22 lit. a) ustawy, podmiot mający miejsce zamieszkania, siedzibę lub miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, który wyroby akcyzowe objęte zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie zużywa na cele uprawniające do zwolnienia.

Powyższe przepisy umożliwiają zwolnienie od podatku wyrobów węglowych zużywanych m.in. przez gospodarstwa domowe. Ustawa nie zawiera jednak definicji legalnej tego pojęcia.

Wobec powyższego należy odwołać się do jego znaczenia językowego. Z Małego słownika j. polskiego, wydawnictwo naukowe PWN Warszawa 1999, str. 231 wynika, iż gospodarstwo to m.in. posiadłość wiejska obejmująca grunty i zabudowania, natomiast domowy - str. 144 - to w szczególności odnoszący się do domu. Dom to pomieszczenia mieszkalne, miejsce stałego zamieszkania jak i ogół spraw, obowiązków rodzinnych domowych, gospodarstwo domowe.

Gospodarstwo domowe to przede wszystkim zabudowania związane z pomieszczeniami mieszkalnymi (służy jako miejsce stałego zamieszkania, w którym koncentruje się ogół spraw, obowiązków rodzinnych domowych).

Z opisu sprawy wynika, iż klasztor nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej, jest jedynie miejscem zamieszkania zakonników, natomiast kościół jest miejscem kultu i sprawowania sakramentów.

Stwierdzić zatem należy, iż klasztor mieści się w zakresie znaczeniowym pojęcia gospodarstwa domowego. Natomiast kościół jako miejsce kultu i sprawowania sakramentów - jak wskazał Wnioskodawca - służy innym celom (nie jest ani pomieszczeniem stałego zamieszkania jego mieszkańców, ani budynkiem związanym z takim pomieszczeniem). Kościół nie może więc skorzystać ze zwolnienia uregulowanego w art. 31a ust. 2 ustawy.

Biorąc pod uwagę opis zawarty we wniosku oraz treść powołanych przepisów należy stwierdzić, że Wnioskodawca będzie mógł skorzystać ze zwolnienia wyrobów węglowych zużywanych do ogrzania pomieszczeń klasztoru, natomiast wyroby węglowe zużywane do ogrzania budynku kościoła powinien nabyć z zapłaconą akcyzą.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.