ILPP3/443-130/09-4/TW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 12 sierpnia 2009 r. (data wpływu 17 sierpnia 2009 r.) uzupełnionym pismem z dnia 9 października 2009 r. (data wpływu 12 października 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie samochodów osobowych - jest prawidłowe.

W dniu 17 sierpnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie samochodów osobowych. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 9 października 2009 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Podatnik - osoba fizyczna - prowadzi działalność gospodarczą pod określoną nazwą. Kupuje samochody od osób fizycznych z krajów Unii Europejskiej w celu dalszej odsprzedaży. W Polsce - jak wyjaśnia Wnioskodawca - wartość podatku akcyzowego uzależniona jest od wartości rynkowej pojazdu (kod CN 8703), a nie od wartości określanej w umowie kupna-sprzedaży (kaufvertrag). Z informacji uzyskanej w Biurze Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie wynika, że umowa kupna-sprzedaży samochodu osobowego (CN 8703) jest dokumentem niewymagalnym do celów akcyzowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy umowa kupna sprzedaży samochodu osobowego (CN 8703) jest dokumentem niezbędnym do uiszczenia podatku akcyzowego.

Zdaniem Wnioskodawcy, dokument: umowa kupna-sprzedaży (tzw. kaufvertrag), nie jest potrzebny do określania wielkości podatku akcyzowego za zakup samochodu osobowego (CN 8703). Podstawą opodatkowania jest w opinii Zainteresowanego średnia wartość rynkowa samochodu (art. 104 ust. 7 ustawy o podatku akcyzowym), a nie wartość rynkowa wynikająca z umowy kupna.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 100 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2009 r. Nr 3, poz. 11 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w przypadku samochodu osobowego przedmiotem opodatkowania akcyzą jest:

W myśl art. 104 ust. 1 pkt 2 ustawy, podstawą opodatkowania w przypadku samochodu osobowego jest kwota, jaką podatnik jest obowiązany zapłacić za samochód osobowy - w przypadku jego nabycia wewnątrzwspólnotowego, z tym że w przypadku, o którym mowa w art. 101 ust. 2 pkt 3, podstawą opodatkowania jest średnia wartość rynkowa samochodu osobowego pomniejszona o kwotę podatku od towarów i usług oraz o kwotę akcyzy.

W świetle art. 104 ust. 7 ustawy, jeżeli nie można określić kwot, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, w szczególności w przypadku darowizny samochodu osobowego, za podstawę opodatkowania przyjmuje się średnią wartość rynkową samochodu osobowego na rynku krajowym, pomniejszoną o kwotę podatku od towarów i usług oraz o kwotę akcyzy.

Podstawą opodatkowania w przypadku nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodu osobowego - jak wynika z cyt. powyżej art. 104 ust. 1 pkt 2 ustawy - jest kwota, jaką podatnik jest obowiązany zapłacić za ten samochód. Zatem nietrafnie wskazuje w tym zakresie Wnioskodawca, iż jest to średnia wartość rynkowa samochodu. W świetle art. 104 ust. 7 ustawy, taki sposób obliczania podstawy opodatkowania stosuje się dopiero jeśli nie można określić kwoty jaką podatnik jest obowiązany zapłacić za samochód osobowy.

Ze złożonego wniosku wynika, iż Zainteresowany dokonuje nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodów osobowych. Wątpliwości Wnioskodawcy związane są natomiast z umową kupna-sprzedaży samochodu osobowego, tj. z kwestią jej załączania do deklaracji uproszonej.

Wyjaśnić zatem należy, iż zgodnie z art. 106 ust. 2 i ust. 3 ustawy, podatnik z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodu osobowego jest obowiązany po dokonaniu jego przemieszczenia na terytorium kraju, bez wezwania organu podatkowego złożyć deklarację uproszczoną, według ustalonego wzoru, właściwemu naczelnikowi urzędu celnego w terminie 14 dni, licząc od dnia powstania obowiązku podatkowego, nie później jednak niż w dniu rejestracji samochodu osobowego na terytorium kraju zgodnie z przepisami o ruchu drogowym.

Podatnik z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodu osobowego jest obowiązany po dokonaniu jego przemieszczenia na terytorium kraju, bez wezwania organu podatkowego dokonać obliczenia i zapłaty na rachunek właściwej izby celnej, akcyzy w terminie 30 dni, licząc od dnia powstania obowiązku podatkowego, nie później jednak niż w dniu rejestracji samochodu osobowego na terytorium kraju zgodnie z przepisami o ruchu drogowym.

Zwrócić należy przy tym uwagę na fakt, iż w myśl art. 21 ust. 5 ustawy, zobowiązanie podatkowe przyjmuje się w wysokości wynikającej z deklaracji podatkowej lub z deklaracji uproszczonej, chyba że organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej określi inną wysokość tego zobowiązania.

Z powyższych przepisów wynika, iż obowiązek złożenia deklaracji uproszczonej spoczywa na podatniku. W deklaracji tej podatnik dokonuje obliczenia akcyzy, a następnie wpłaca ją w ww. terminie na określony rachunek. Powyższa technika samoobliczenia podatku, polega na przeniesieniu obowiązku ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego na podatnika bądź płatnika określonego podatku. To oni są bowiem zobowiązani obliczyć wysokość obciążenia podatkowego, wykazać go w sformalizowanej deklaracji oraz wpłacić podatek na konto właściwego organu podatkowego.

Zauważyć również należy, iż przepisy ustawy nie wskazują jakie dokumenty należy dołączyć do składanej deklaracji uproszonej - trafnie więc wskazuje Wnioskodawca, iż obowiązku takiego nie ma.

Jednakże organ podatkowy ma prawo - przed określeniem zobowiązania podatkowego w trybie art. 21 ust. 5 ustawy - przeprowadzić tzw. czynności sprawdzające (dział V Czynności sprawdzające ustawy - Ordynacja podatkowa). W postępowaniu tym organ podatkowy ma prawo ustalać w szczególności stan faktyczny w zakresie niezbędnym do stwierdzenia zgodności ze złożoną deklaracją uproszczoną. Jednym z dowodów świadczących o wykazanej w deklaracji uproszczonej podstawie opodatkowania jest właśnie umowa kupna-sprzedaży samochodu osobowego.

Końcowo wskazać również należy na treść przepisu art. 104 ust. 8 ustawy. Zgodnie z nim jeżeli wysokość podstawy opodatkowania w przypadku czynności, o których mowa w art. 100 ust. 1 pkt 2 i 3 oraz ust. 2, bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od średniej wartości rynkowej tego samochodu osobowego, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej wzywa podatnika do zmiany wysokości podstawy opodatkowania lub wskazania przyczyn uzasadniających podanie jej wysokości w kwocie znacznie odbiegającej od średniej wartości rynkowej samochodu osobowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.