ILPP3/443-12/07-2/TW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 4 września 2007 r. (data wpływu 7 września 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie produkcji oleju rzepakowego w składzie podatkowym - jest prawidłowe.

W dniu 7 września 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie produkcji oleju rzepakowego w składzie podatkowym.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Firma zajmuje się kontraktacją, skupem i przetwórstwem rzepaku - tłoczy surowy olej rzepakowy. Wytwarzany olej nie jest poddawany przez Wnioskodawcę żadnym dodatkowym procesom lecz w takim stanie przeznaczony jest do sprzedaży.

Podmiot zaznacza również, iż surowy olej rzepakowy nie nadaje się na samoistne paliwo ani jako dodatek czy domieszka do produkcji biopaliw, gdyż musi podlegać dodatkowym procesom technologicznym. Do tej pory firma sprzedaje olej jako techniczny, osobom, które składają oświadczenia, że nie przeznaczą kupowanego oleju na cele napędowe albo do produkcji biopaliw.

Obecnie - jak wynika z wniosku - zgłaszają się nowi odbiorcy, którzy chętnie kupią olej, ale zaznaczają, że z przeznaczeniem na biopaliwa.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku ze sprzedażą surowego oleju rzepakowego nabywcy, który chce go przeznaczyć jako surowiec do produkcji biopaliw, Wnioskodawca powinien posiadać status składu podatkowego.

Zdaniem Spółki tłoczony surowy olej rzepakowy należy traktować jako przeznaczony na cele napędowe dopiero na etapie bezpośredniego przeznaczenia jako dodatku, domieszki do paliw czy biopaliw lub jako samoistnego paliwa. Dopiero wtedy można mówić o wyrobie akcyzowym zharmonizowanym i dopiero na tym etapie wszystkie obowiązki wynikające z przepisów przejmuje wytwórca wyrobów zharmonizowanych.

Pierwotny producent surowego oleju rzepakowego, który sprzedaje go do dalszego przerobu, a sam nie przeznaczy na cele napędowe i opałowe, nie podlega obowiązkowi produkcji w składzie podatkowym i przemieszczeniu z zastosowaniem procedury zawieszenia akcyzy i nie jest objęty też podatkiem akcyzowym.

Zdaniem firmy w opisanym przypadku producent surowego oleju rzepakowego nie jest zobligowany do posiadania statusu składu podatkowego.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdza się, co następuje.

W świetle art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 29, poz. 257 z późn. zm.) wyrobami akcyzowymi zharmonizowanymi są paliwa silnikowe, oleje opałowe i gaz, napoje alkoholowe oraz wyroby tytoniowe określone w załączniku nr 2 do ustawy.

Zgodnie z art. 62 ust. 1 ww. ustawy, do paliw silnikowych i olejów opałowych w rozumieniu ustawy zalicza się:

Z kolei w myśl art. 30 ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy w składzie podatkowym może być prowadzona działalność polegająca na produkcji, przetwarzaniu lub magazynowaniu wyrobów akcyzowych zharmonizowanych oraz na ich przyjmowaniu i wysyłce. Produkcja i przetwarzanie wyrobów akcyzowych zharmonizowanych mogą odbywać się wyłącznie w składzie podatkowym.

Jak wynika z wniosku, Spółka wytwarza surowy olej rzepakowy, który nie jest samoistnym paliwem ani dodatkiem czy domieszką do produkcji biopaliw, gdyż wyrób ten dopiero w efekcie poddania go dodatkowym procesom technologicznym może być używany do powyższych celów.

Zgodnie z cyt. wyżej definicją paliw płynnych olej rzepakowy zalicza się do paliw silnikowych, a więc i wyrobów akcyzowych zharmonizowanych, wtedy gdy będzie on przeznaczony do użycia albo oferowany na sprzedaż lub używany jako paliwa silnikowe albo jako dodatek lub domieszka do paliw silnikowych. Tylko wtedy wyrób ten musi być produkowany w składzie podatkowym.

Skoro zatem Wnioskodawca wytwarza surowy olej rzepakowy i zamierza go oferować jako surowiec służący innym firmom do wytworzenia biokomponentów, to nie można przyjąć, że decyduje on o bezpośrednim przeznaczeniu takiego oleju do celów napędowych. O takim celu decyduje bowiem dopiero producent biokomponentu.

Ponadto zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o biokomponentach i biopaliwach ciekłych (Dz. U. Nr 169, poz. 1199 z późn. zm.) jako biokomponent traktuje się bioetanol, biometanol, ester, dimetyloeter, czysty olej roślinny oraz węglowodory syntetyczne.

Przepis ten stanowi więc, iż biokomponentem nie jest każdy olej rzepakowy, tym bardziej surowy, lecz wyłącznie tzw. czysty olej rzepakowy. Dla produkcji takiego wyrobu ww. ustawa przewiduje w art. 5 ust. 1 pkt 3 wymóg prowadzenia składu podatkowego.

Reasumując należy stwierdzić, iż produkcja surowego oleju rzepakowego, który posłuży dopiero do produkcji biokomponentów nie musi odbywać się w składzie podatkowym.

Wobec powyższego stanowisko przedstawione przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.