ILPP3/443-104/09/11-S/TW - Zasady opodatkowania podatkiem akcyzowym sprzedaży energii elektrycznej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 października 2011 r., sygn. akt I GSK 517/10 - stwierdza, iż stanowisko Spółki Akcyjnej reprezentowanej przez doradcę podatkowego, przedstawione we wniosku z dnia 18 czerwca 2009 r. (data wpływu 22 czerwca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie energii elektrycznej - jest prawidłowe.

W dniu 22 czerwca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie energii elektrycznej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej "Podatnik" lub "Spółka") posiada koncesje: na wytwarzanie oraz na obrót energią elektryczną. Zasadnicza większość działań gospodarczych Podatnika związana jest jednak z obrotem energią elektryczną. Spółka odprzedaje nabytą energię zarówno podmiotom posiadającym jedną z koncesji przewidzianych w ustawie z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625 z późn. zm.) - tj. na wytwarzanie, przesyłanie, obrót lub dystrybucję energii elektrycznej - jak i nabywcom końcowym, nieposiadającym żadnej z ww. koncesji. Wśród koncesjonowanych kontrahentów nabywających od Podatnika energię elektryczną wyróżnić można m.in. podmioty posiadające koncesję wyłącznie na wytwarzanie energii elektrycznej, jak i podmioty posiadające, oprócz koncesji na wytwarzanie, również inną koncesję przewidzianą w Prawie energetycznym, np. koncesję na wytwarzanie oraz koncesję na dystrybucję energii elektrycznej.

Spółka otrzymuje oświadczenie od nabywających od niej energię kontrahentów, w którym deklarują oni, że posiadają ważną koncesję na wytwarzanie, obrót, przesyłanie lub dystrybucję energii elektrycznej. Jeżeli nabywcy nie złożyli takiego oświadczenia, Wnioskodawca traktuje ich jak nabywców końcowych w rozumieniu art. 2 pkt 19 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2009 r. Nr 3, poz. 11 z późn. zm.), zwanej Nową ustawą, i dolicza do sprzedawanej im energii akcyzę. W niektórych przypadkach Zainteresowany dolicza do ceny kwotę akcyzy również w przypadku sprzedaży energii elektrycznej na rzecz podmiotów posiadających koncesję na wytwarzanie energii elektrycznej. Jest tak w sytuacji, gdy podmiot posiadający koncesję na wytwarzanie energii elektrycznej nie posiada innej koncesji, o której mowa w art. 2 pkt 19 Nowej ustawy i nie złożył ww. oświadczenia. Jeżeli jednak podmiot posiadający koncesję na wytwarzanie w złożonym Spółce oświadczeniu zadeklarował, że:

to Spółka nie dolicza akcyzy do sprzedawanej mu energii elektrycznej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy - odnośnie zagadnienia 1 - sprzedaż energii elektrycznej podmiotowi posiadającemu koncesję na wytwarzanie energii elektrycznej nie powoduje powstania po stronie Podatnika obowiązku podatkowego niezależnie od tego, w jakim obiekcie nabywcy energia ta zostanie następnie zużyta. Art. 9 ust. 1 pkt 2 Nowej ustawy stanowi, że opodatkowaniu akcyzą podlega jedynie sprzedaż energii elektrycznej nabywcy końcowemu na terytorium kraju. W myśl art. 2 pkt 19 Nowej ustawy podmiot posiadający koncesję na wytwarzanie energii elektrycznej nie jest nabywcą końcowym - właśnie ze względu na posiadanie ważnej koncesji. Wykorzystanie energii przez podmiot posiadający koncesję na wytwarzanie niezależnie od tego, gdzie nastąpi i jaki będzie miało charakter, nie ma wpływu na obowiązek występujący po stronie Podatnika (sprzedawcy).

Obowiązek podatkowy ciąży na podmiocie posiadającym koncesję na wytwarzanie energii, który tę energię zużył (na podstawie art. 9 ust. 1 pkt 4) lub sprzedał nabywcy końcowemu (zgodnie z art. 9 ust. 1 pkt 2).

Posiadacz koncesji na wytwarzanie energii elektrycznej, na podstawie art. 9 ust. 1 pkt 4 Nowej ustawy nie jest jednak podatnikiem podatku z tytuł zużycia energii elektrycznej nabytej od innego podmiotu. Nie jest to bowiem zużycie "tej" konkretnej energii, którą sam wyprodukował zgodnie z posiadaną koncesją na wytwarzanie energii elektrycznej.

W opinii Podatnika, bez znaczenia pozostaje fakt, że nabywający od niego podmiot posiadający koncesję na wytwarzanie energii elektrycznej część energii zużywa w obiektach objętych koncesją na wytwarzanie, a część energii zużywa w innych obiektach, do których nie odnosi się koncesja na wytwarzanie energii elektrycznej. Wyszczególnienie, w jakich budynkach posiadacz koncesji na wytwarzanie energii elektrycznej zużywa nabytą od Podatnika energię elektryczną miałoby znaczenie, gdyby definicja nabywcy końcowego zawarta w Nowej ustawie była inna. Definicja ta ma charakter podmiotowy: koncesja na wytwarzanie energii przypisana jest do podmiotu, a nie do konkretnych czynności wykonywanych przez ten podmiot. Zgodnie z art. 2 pkt 19 Nowej ustawy nabywcą końcowym jest m.in. podmiot nabywający energię elektryczną nieposiadający koncesji na wytwarzanie.

Przepis ten nie daje podstaw do rozróżniania obiektów, z którymi jest związana koncesja od obiektów z nią niezwiązanych. Wszystkie te obiekty należą bowiem do tego samego podmiotu, tj. podmiotu posiadającego koncesję na wytwarzanie energii elektrycznej, niebędącego nabywcą końcowym.

W konkluzji należy więc jeszcze raz stwierdzić, że w przypadku sprzedaży energii elektrycznej podmiotowi posiadającemu koncesję na wytwarzanie energii elektrycznej Spółka nie jest podatnikiem podatku akcyzowego bez względu na to, w jakim obiekcie podmiot ten zużyje energię.

Ad. 2

W opinii Podatnika, rozliczenie zużycia energii elektrycznej przez podmiot posiadający koncesję na jej wytwarzanie, który nabył zużytą energię od Spółki, uchyla ciążący na Spółce obowiązek podatkowy. Odmienne rozwiązanie, tzn. obowiązek ponownego rozliczenia podatku akcyzowego przez Spółkę w sytuacji, gdy podatek ten został już raz rozliczony i zapłacony przez zużywającego energię, prowadziłoby do podwójnego opodatkowania, co jest sprzeczne z istotą tego podatku.

Działanie takie byłoby również sprzeczne z dyrektywą Rady 2008/118/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego, uchylającej dyrektywę 92/12/WE (Dz. Urz. UE L. z 2009 r. nr 9 s. 12). Dyrektywa ta wprowadza zasadę, że wyrób akcyzowy może być opodatkowany tylko raz - na etapie konsumpcji, a więc zużycia. Zgodnie z jej preambułą "w związku z tym, że dla właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego konieczne jest, aby pojęcie i warunki wymagalności akcyzy były takie same we wszystkich państwach członkowskich, należy doprecyzować na poziomie Wspólnoty, kiedy wyroby akcyzowe zostają dopuszczone do konsumpcji i kto jest zobowiązany do zapłaty podatku akcyzowego".

Dyrektywa 2008/118/WE określa więc, w jakim momencie podatek akcyzowy staje się wymagalny, a także kto jest osobą zobowiązaną do rozliczenia akcyzy.

Ad. 3

W opinii Podatnika w przypadku sprzedaży energii elektrycznej podmiotowi posiadającemu koncesję na wytwarzanie energii elektrycznej oraz inną koncesję, o których mowa w art. 2 pkt 19 Nowej ustawy, Spółka nie jest podatnikiem podatku akcyzowego, niezależnie od tego, w jakim obiekcie podmiot ten zużyje energię.

Posiadanie przez odbiorcę energii elektrycznej jakiejkolwiek ww. koncesji sprawia, że nie powstaje obowiązek podatkowy z tytułu sprzedaży przez Podatnika energii elektrycznej, gdyż nabywca nie jest, zgodnie z art. 2 pkt 19 Nowej ustawy, nabywcą końcowym energii elektrycznej. W takim przypadku sprzedaż energii elektrycznej przez Podatnika nie powoduje po jego stronie powstania obowiązku podatkowego. W związku z powyższym, podmiotem zobowiązanym do zapłaty podatku akcyzowego będzie, zgodnie z art. 9 ust. 1 pkt 3 Nowej ustawy, podmiot posiadający koncesję, który zużył tę energię.

W opinii Podatnika, nawet gdy nabywający od niego koncesjonowani wytwórcy energii elektrycznej są nabywcami końcowymi w rozumieniu art. 2 pkt 19 Nowej ustawy, posiadanie koncesji na obrót, przesyłanie lub dystrybucję energii elektrycznej sprawia, że podmioty te zużywając energię elektryczną nabytą od Spółki, sami stają się podatnikami w rozumieniu art. 9 ust. 1 pkt 3 Nowej ustawy. To oni więc są zobowiązani do rozliczenia podatku akcyzowego, gdyż to właśnie na nich, a nie na Spółce ciąży obowiązek podatkowy z tytułu dokonania czynności opodatkowanej akcyzą. Odmienne stanowisko, powodujące podwójne opodatkowanie energii elektrycznej akcyzą, byłoby sprzeczne z prawem wspólnotowym i zasadą jednokrotności opodatkowania wyrobów akcyzowych akcyzą (szerzej na ten temat w odpowiedzi na pytanie 2).

Ad. 4

W opinii Spółki, złożenie przez nabywcę energii elektrycznej oświadczenia, że posiada on ważną koncesję na wytwarzanie energii elektrycznej, a z tytułu zużycia nabywanej od Spółki energii elektrycznej jest podatnikiem podatku akcyzowego powoduje, iż Wnioskodawca ma podstawę prawną do tego, żeby od sprzedawanej temu wytwórcy energii nie rozliczać akcyzy. W Nowej ustawie brakuje przepisu, w którym za czynność opodatkowaną uznana została sprzedaż energii elektrycznej na rzecz podmiotu niebędącego nabywcą końcowym. Jeżeli bowiem idzie o sprzedaż energii, to zgodnie z art. 9 ust. 1 pkt 2 Nowej ustawy przedmiotem opodatkowania jest sprzedaż energii elektrycznej, w tym sprzedaż przez podmiot nieposiadający koncesji na wytwarzanie, obrót, dystrybucję lub przesyłanie, nabywcy końcowemu na terytorium kraju. Warunkiem sine qua non opodatkowania sprzedaży energii elektrycznej jest określenie statusu nabywcy energii elektrycznej, nie zaś podmiotu ją sprzedającego. Aby sprzedaż energii była opodatkowana nie może to być bowiem podmiot posiadający jedną z ww. koncesji, a tzw. nabywca końcowy w rozumieniu Nowej ustawy (...).

Zgodnie z art. 2 pkt 19 Nowej ustawy za nabywcę końcowego może być uznany wyłącznie podmiot nieposiadający koncesji wymienionych w poprzednim zdaniu (tj. na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót). Opodatkowanie sprzedaży energii elektrycznej na rzecz podmiotu, który oświadcza, że sam jest podatnikiem w związku ze zużyciem tej energii byłoby sprzeczne z zasadą jednokrotności opodatkowania oraz prawem wspólnotowym (szerzej na ten temat w odpowiedzi na pytanie 2). Skoro akcyza jest rozliczana przez nabywcę energii mającego status zarejestrowanego podatnika podatku akcyzowego, to Podatnik nie może rozliczać akcyzy od tej samej energii. Prowadziłoby to do podwójnego opodatkowania wyrobu akcyzowego podatkiem akcyzowym obciążającym przecież wyłącznie konsumpcję.

W konkluzji należy wskazać, że w opinii Spółki w przypadku, gdy Podatnik otrzymał od kontrahenta (podmiotu posiadającego koncesję na wytwarzanie energii elektrycznej) oświadczenie, że podmiot ten jest podatnikiem podatku akcyzowego z tytułu zużycia energii elektrycznej i żąda, aby sprzedawana mu energia nie była obciążona akcyzą, Podatnik ma podstawę prawną do tego, żeby akcyzy od sprzedanej temu wytwórcy energii nie rozliczać. W konsekwencji do ceny sprzedawanej temu podmiotowi energii nie dolicza się akcyzy.

Odnośnie kolejnego zagadnienia zdaniem Wnioskodawcy istniejący stan prawny dotyczący opodatkowania energii elektrycznej podatkiem akcyzowym jest źródłem zasadniczych rozbieżności interpretacyjnych, czego najlepszym dowodem jest interpretacja Ministra Finansów z dnia 31 marca 2009 r. (Nr AE6/033/13/IRZ/09/1772), która "nakazuje" opodatkować sprzedaż energii elektrycznej podmiotom niebędącym nabywcami końcowymi, wbrew brzmieniu art. 2 pkt 19 w zw. z art. 9 ust. 1 pkt 4 Nowej ustawy.

W związku z wątpliwościami interpretacyjnymi dotyczącymi obowiązków wynikających z przepisów Nowej ustawy, Spółka otrzymywała od swoich kontrahentów oświadczenia o posiadanych przez nich koncesjach oraz rozliczaniu podatku akcyzowego od zakupionej od Spółki energii. Z oświadczeń składanych przez kontrahentów Spółki wynikało, że podmioty posiadające koncesję na wytwarzanie, obrót, dystrybucję lub obrót energią elektryczną stają się podatnikami podatku akcyzowego z tytułu zużycia lub sprzedaży energii elektrycznej na rzecz nabywców końcowych. Wobec braku jednolitego stanowiska organów administracji rządowej w zakresie opodatkowania akcyzą energii elektrycznej zużywanej przez podmioty posiadające ww. koncesje, Spółka ma uzasadnione wątpliwości, czy mogła na podstawie tych oświadczeń stwierdzić, że powinna albo nie powinna doliczać akcyzy do sprzedawanej energii elektrycznej w okresie od dnia 1 marca do dnia 30 czerwca 2009 r. Zmiana metodologii działania Spółki wraz z zobowiązaniem jej do skorygowania faktur dokumentujących dotychczasową sprzedaż, w których nie uwzględniono akcyzy, nie będzie zaakceptowana przez kontrahentów Wnioksodawcy. W umowach zawartych przez Zainteresowanego z podmiotami posiadającymi powyższe koncesje znajdowały się stosowne klauzule uprawniające Spółkę do wystawiania faktur VAT za sprzedaż energii bez podatku akcyzowego.

W konsekwencji, cena nabywanej energii płacona przez nabywających od Wnioskodawcy koncesjonariuszy była niższa, a Spółka nie ma podstawy prawnej do jej podwyższenia. Brak jednoznacznego stanowiska w spornych kwestiach, których dotyczy niniejszy wniosek, nie daje również gwarancji, iż ewentualne skorygowanie faktur przez Zainteresowanego nie będzie się wiązać z obowiązkiem dokonania kolejnej korekty w razie zmiany stanowiska w tej sprawie.

Niewątpliwie obowiązek korygowania faktur wystawionych przez Spółkę za okres od dnia 1 marca do dnia 30 czerwca 2009 r. nie wynika z jednoznacznego brzmienia przepisu prawa materialnego. Może natomiast wynikać z orzecznictwa sądowego lub stanowiska organów podatkowych. Jak wskazuje orzecznictwo sądowe, w takich sytuacjach należy uwzględnić słuszny interes podatnika i dokonać wykładni przepisów prawa podatkowego in dubio pro tributario (tzn. na korzyść podatnika). Za takim stanowiskiem przemawia ugruntowane orzecznictwo (wyroki m.in. WSA w Poznaniu z dnia 28 marca 2008 r., sygn. akt I SA/Po 1731/07, wyrok SN z dnia 24 kwietnia 1997 r., sygn. akt III RN 14/97, wyrok TK z dnia 3 grudnia 2002 r., sygn. akt P 13/02).

W doktrynie podkreśla się, że "pewne zasady prawa podatkowego nie muszą być explicite ustanowione, bowiem ich stosowanie powinno być logiczną konsekwencją grupy norm, w tym zwłaszcza zasad konstytucyjnych. (...)

Zbędne byłoby zatem powtarzanie tego co wynika już z wartości nadrzędnych, które w żaden sposób nie mogą być uchylone. Do takich zasad należy także zasada in dubio pro tributario - w razie wątpliwości na korzyść podatnika, czyli nakaz rozstrzygania na korzyść podatnika, albo przynajmniej zakaz rozstrzygania na jego niekorzyść wszelkich wątpliwości faktycznych oraz prawnych (zasada ta nazywana jest czasami in dubio contra fiscum - wszelkie wątpliwości należy rozstrzygać na niekorzyść fiskusa)" - cyt. A. Mariański - "Nakaz rozstrzygania na korzyść podatnika - wykładnia prawa", Monitor Podatkowy nr 5/2003 r. W związku z powyższym, w opinii Podatnika, działanie polegające na:

* nieopodatkowaniu sprzedaży energii elektrycznej podmiotowi posiadającemu wyłącznie koncesję na wytwarzanie i składającemu oświadczenie, że to on będzie rozliczał akcyzę,

* opodatkowaniu sprzedaży energii elektrycznej zużytej w obiektach związanych z działalnością objętą koncesją na wytwarzanie, jeżeli nie złożył przedmiotowego oświadczenia lub je wycofał,

* nieopodatkowaniu energii elektrycznej z tytułu sprzedaży podmiotom posiadającym co najmniej 2 ważne koncesje, o których mowa powyżej, bez względu na to, w jakim budynku zużyta została energia elektryczna,

był stanem nie naruszającym przepisów prawa do czasu uzyskania jednolitej interpretacji tych przepisów. W opinii Podatnika za taki dzień uznać można dopiero dzień terminowego doręczenia interpretacji przepisów prawa podatkowego, która zawierałaby odmienne stanowisko, niż to wyrażone przez Podatnika.

Ad. 6

W opinii Podatnika, podmiot posiadający koncesję na dystrybucję obrót energią elektryczną, nabywający energię, ale niedokonujący jej sprzedaży, nie może być nabywcą końcowym. Przeczy to treści art. 2 pkt 19 Nowej ustawy, który wyklucza możliwość uznania posiadacza jakiejkolwiek koncesji wydanej na podstawie art. 32 ustawy - Prawo energetyczne za nabywcę końcowego (o czym szerzej w odpowiedzi na pytanie 3).

Jednocześnie, w opinii Podatnika, podmiot taki jest podatnikiem w rozumieniu art. 9 ust. 1 pkt 3 - jako podmiot posiadający koncesję, który dokonuje zużycia energii elektrycznej. Cechą wyrobu, jakim jest energia elektryczna, jest niemożność jej przechowywania, zatem w przypadku gdy dystrybutor, podmiot posiadający koncesje na obrót nie dokonuje sprzedaży (dystrybucji), energia ta może być tylko albo wykorzystana przez niego na użytek własny, albo zużyta w związku z przesyłem - z czego obydwie sytuacje zawierają się w znaczeniu wyrazu "zużycie" wymienionego artykułu. W konkluzji to podmiot posiadający koncesje na obrót dystrybutor jest więc podmiotem zobowiązanym do zapłaty podatku akcyzowego.

Zdaniem Podatnika, w świetle powyższego, sprzedawca energii elektrycznej nie jest podatnikiem podatku akcyzowego, natomiast nabywca tej energii elektrycznej jest podatnikiem ze względu na zużycie tej energii na potrzeby własne. Inne rozumienie tych przepisów prowadziłoby do podwójnego opodatkowania energii elektrycznej, a więc jest sprzeczne z prawem wspólnotowym (zasadą opodatkowania konsumpcji) oraz zasadą jednokrotności opodatkowania akcyzą.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając z upoważnienia Ministra Finansów, wydał w dniu 15 września 2009 r. interpretację indywidualną nr ILPP3/443-104/09-2/TW, w której stanowisko Spółki uznał za nieprawidłowe.

Pismem z dnia 1 października 2009 r. Spółka wezwała Organ podatkowy do usunięcia naruszenia prawa w ww. interpretacji indywidualnej.

W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa z dnia 3 listopada 2009 r. nr ILPP3/443/W-28/09-2/TK, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w wyniku ponownej analizy sprawy, z uwzględnieniem zarzutów przytoczonych w wezwaniu, stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji indywidualnej w przedmiotowej sprawie.

W związku z powyższym, Spółka wniosła w dniu 14 grudnia 2009 r. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu. Sąd po rozpoznaniu sprawy, wydał wyrok w dniu 29 kwietnia 2010 r., sygn. akt III SA/Po 38/10, w którym oddalił uchylił zaskarżaną interpretację indywidualną.

Minister Finansów złożył skargę kasacyjną od wyżej powołanego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu.

Wyrokiem z dnia 7 października 2011 r., sygn. akt I GSK 517/10 Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżony wyrok i interpretację indywidualną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 października 2011 r., sygn. akt I GSK 517/10 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego z stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.