ILPP2/4512-1-867/15-2/MW - Opodatkowanie zwrotnego przekazania prawa własności nieruchomości jednostce samorządu terytorialnego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 25 listopada 2015 r. (data wpływu 1 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zwrotnego przekazania prawa własności nieruchomości jednostce samorządu terytorialnego - jest prawidłowe.

W dniu 1 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zwrotnego przekazania prawa własności nieruchomości jednostce samorządu terytorialnego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 14 września 2004 r. w drodze umowy darowizny jednostka samorządu terytorialnego darowała Skarbowi Państwa nieruchomość składającą się z 3 działek ewidencyjnych o łącznej pow. 6,0597 ha z przeznaczeniem na cele publiczne związane między innymi z ochroną przeciwpożarową. Czynność ta nie była opodatkowana podatkiem od towarów i usług. Gmina zastrzegła sobie prawo zwrotu przedmiotowej nieruchomości w przypadku niezrealizowania planowanej inwestycji, na którą została przeznaczona.

Od momentu przekazania nieruchomości Skarbowi Państwa, część nieruchomości wydzierżawiano pod nośnik reklamowy - kontynuacja umowy dzierżawy podpisanej przez dzierżawcę z gminą oraz kolejne umowy zawierane z dzierżawcą przez Skarb Państwa - w sumie do 31 maja 2013 r. (czynność opodatkowana). Umowy dzierżawy dotyczyły jednej z działek o pow. A ha wchodzącej w skład nieruchomości - powierzchni faktycznie zajmowanej przez nośnik nie określono w umowie, podstawą określenia stawki czynszu dzierżawnego była powierzchnia reklamowa nośnika.

Od momentu otrzymania nieruchomości przełożono ponadto sieci uzbrojenia technicznego terenu, przygotowując nieruchomość do realizacji zamierzonej inwestycji.

Z powodu wycofania się głównego inwestora do dnia dzisiejszego inwestycji nie zrealizowano.

Gmina wystąpiła do Starosty, reprezentującego Skarb Państwa w zakresie gospodarowania przedmiotową nieruchomością, z żądaniem jej zwrotu.

Skarb Państwa zamierza przenieść z powrotem na rzecz gminy prawo własności przedmiotowej nieruchomości w wykonaniu zobowiązania wynikającego z art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2015 r. poz. 1774).

Przedmiotowa nieruchomość jest niezabudowana, w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego oznaczona jako tereny usługowe.

Wnioskodawcą jest Powiat jako rozliczający transakcje podlegające opodatkowaniu VAT dokonywane przez Starostę reprezentującego Skarb Państwa w zakresie gospodarki nieruchomościami. Wnioskodawca jest płatnikiem podatku VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w związku z wykonaniem zobowiązania wynikającego z art. 13 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami polegającym na nieodpłatnym zwrotnym przekazaniu prawa własności przedmiotowej nieruchomości jednostce samorządu terytorialnego powstanie obowiązek uiszczenia podatku VAT. Po czyjej stronie.

Zdaniem Wnioskodawcy zwrotne przekazanie prawa własności przedmiotowej nieruchomości nie będzie opodatkowane podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm..) przedmiotem opodatkowania co do zasady jest odpłatna dostawa towarów i usług. W ściśle określonych przypadkach nieodpłatne zbycie towarów może jednak podlegać opodatkowaniu, albowiem, jak stanowi art. 7 ust. 2 cytowanej ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatne przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności wszelkie darowizny jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych. Dokonanie zwrotnego przeniesienia prawa własności w opisanym stanie faktycznym nie stanowi odwołania darowizny w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego, ponieważ przeniesienie prawa własności dokonywane jest w trybie ustawy o gospodarce nieruchomościami. Czynność zwrotnego przeniesienia prawa własności nie jest również sensu stricto darowizną, ale stanowi jedynie czynność nieodpłatną dokonywaną pod tytułem darmym w ramach zaistniałego stosunku obligacyjnego, powstałego w związku z koniecznością zwrotu przedmiotu darowizny. Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera unormowań prawnych, w oparciu o które należałoby zakwalifikować daną czynność jako podlegającą obowiązkowi zapłaty podatku VAT.

Wobec braku wyraźnego przepisu oraz powołując się na zasadę in dubio pro tributario, tj. rozstrzygania wątpliwości na korzyść podatnika, Wnioskodawca stoi na stanowisku jak na wstępie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego przekazanie jest traktowane jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

W związku z powyższym, sprzedaż własności gruntu należy traktować, jako dostawę towarów, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, która mieści się w zakresie przedmiotowym opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Wyjaśnić należy, że istota dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy polega na "przeniesieniu prawa" do rozporządzania towarami jak właściciel. Pojęcie "rozporządzanie towarami jak właściciel" należy rozumieć szeroko, będzie to zatem każde przeniesienie uprawnienia do prawnego dysponowania towarem ale nie tylko. Przepis ustawy o podatku od towarów i usług ma bowiem zastosowanie do każdego przeniesienia prawa na inną stronę, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak, jak właściciel. Powyższe dotyczy nawet sytuacji, gdy przeniesienie prawa do rozporządzania towarem nie wiąże się z przeniesieniem własności w sensie cywilistycznym. Znajduje to wyraz w zawartej w treści przepisu formule "jak właściciel", co implikuje możliwość uznania za dostawę towarów również owego faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą bez względu na to, czy w rzeczywistości w ślad za tym doszło do przeniesienia prawa własności.

Podkreślenia wymaga jednak, że w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, rozumienie pojęcia "przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel" nie oznacza jego interpretowania jedynie w sensie ekonomicznym. Z użytego w tych przepisach zwrotu wynika bowiem, że z dostawą towarów mamy do czynienia nie tylko gdy dochodzi do przejścia prawa własności towaru, co oznacza, że do dostawy towarów dochodzi zawsze, gdy następuje przeniesienie własności towaru w sensie prawnym (cywilistycznym) ale także w każdym innym przypadku, gdy podatnik przeniesienie faktyczne lub ekonomiczne władztwo nad rzeczą na inny podmiot, a nabywca towaru będzie miał swobodę w dysponowaniu (rozporządzaniu) rzeczą, tak jakby był jej właścicielem. (vide uchwała w składzie 7 sędziów NSA z dnia 12 października 2015 r.), sygn. akt I FPS 1/15.

W rezultacie, dostawa towarów, rozumiana jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, obejmuje każdą czynność polegającą na przeniesieniu dobra materialnego przez stronę, która przyznaje drugiej stronie prawo do faktycznego dysponowania nim, jakby była właścicielem tego dobra, a ponadto musi to być czynność odpłatna.

Ustawodawca jednakże przewidział od powyższej reguły wyjątek, który został zawarty - w przypadku dostawy towarów - w art. 7 ust. 2 ustawy.

Stosownie do brzmienia powyższego przepisu, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

#8722; jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

W myśl art. 7 ust. 3 ustawy, przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych prezentów o małej wartości i próbek, jeżeli przekazywanie to następuje na cele związane z działalnością gospodarczą podatnika.

Zatem, co do zasady, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów (przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel), a także wszelkie inne nieodpłatne przekazanie towarów (w tym darowizny), pod warunkiem, że podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w całości bądź w części. Powyższe oznacza, że darowiznę towarów uznaje się za odpłatną dostawę towarów, jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z ich nabyciem lub wytworzeniem.

W konsekwencji, niespełnienie powyższego warunku jest podstawą do traktowania nieodpłatnego przekazania towarów (w tym darowizny) - w świetle brzmienia art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy - jako wyłączonego spod zakresu działania ustawy o podatku od towarów i usług, bez względu na cel, na który zostały one przekazane (darowane).

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - (Dz.Urz.UE.L 2006 Nr 347, poz. 1, z późn. zm.), dalej: Dyrektywa 2006/112/WE Rady, zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji. W każdych okolicznościach podmioty prawa publicznego są uważane za podatników w związku z czynnościami określonymi w załączniku I, chyba że niewielka skala tych działań sprawia, że mogą być one pominięte.

Z przytoczonych przepisów wynika zatem, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie wykonywane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie wykonywane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany, wynajmu, dzierżawy, darowizny.

Zgodnie z art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.), przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Natomiast stosownie do treści art. 890 § 1 ww. Kodeksu cywilnego, oświadczenie darczyńcy powinno być złożone w formie aktu notarialnego. Powyższy wymóg koresponduje z treścią art. 158 ww. ustawy, w myśl którego, umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości powinna być zawarta w formie aktu notarialnego. To samo dotyczy umowy przenoszącej własność, która zostaje zawarta w celu wykonania istniejącego uprzednio zobowiązania do przeniesienia własności nieruchomości; zobowiązanie powinno być w akcie wymienione.

Jak wynika z powyższego darowizna jest umową cywilnoprawną uregulowaną w tytule XXXIII Księgi trzeciej Kodeksu cywilnego, cechującą się nieodpłatnością oraz przysporzeniem majątkowym tylko jednej ze stron umowy.

W tym miejscu wskazać należy, że powiat, w rozumieniu ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 1445), jest jednostką samorządu terytorialnego. Posiada osobowość prawną i wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Jest właścicielem mienia i innych praw majątkowych oraz samodzielnie prowadzi gospodarkę finansową na podstawie budżetu powiatu.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy o samorządzie powiatowym, organami powiatu są rada powiatu i zarząd. Zarząd jest organem wykonawczym powiatu (art. 26 ust. 1 powołanej ustawy), który - w myśl art. 33 tej ustawy - wykonuje zadania powiatu przy pomocy starostwa powiatowego oraz jednostek organizacyjnych powiatu, w tym powiatowego urzędu pracy.

Co istotne, w skład zarządu powiatu wchodzą starosta jako jego przewodniczący, wicestarosta i pozostali członkowie (art. 26 ust. 2 ustawy o samorządzie powiatowym).

Z przepisu art. 34 ust. 1 ww. ustawy wynika ponadto, że starosta organizuje pracę zarządu powiatu i starostwa powiatowego, kieruje bieżącymi sprawami powiatu oraz reprezentuje powiat na zewnątrz.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 782 z późn. zm.), z zastrzeżeniem wyjątków wynikających z przepisów niniejszej ustawy oraz odrębnych ustaw, organem reprezentującym Skarb Państwa w sprawach gospodarowania nieruchomościami jest starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej, a organami reprezentującymi jednostki samorządu terytorialnego są ich organy wykonawcze.

Jednocześnie, w świetle art. 11a ww. ustawy o gospodarce nieruchomościami, przepis art. 11 ust. 1 stosuje się do czynności prawnych lub czynności procesowych podejmowanych na rzecz lub w interesie Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego.

W myśl art. 13 ust. 2 tej ustawy, nieruchomość może być, z zastrzeżeniem art. 59 ust. 1, przedmiotem darowizny na cele publiczne, a także przedmiotem darowizny dokonywanej między Skarbem Państwa a jednostką samorządu terytorialnego, a także między tymi jednostkami. W umowie darowizny określa się cel, na który nieruchomość jest darowana. W przypadku niewykorzystania nieruchomości na ten cel darowizna podlega odwołaniu, z zastrzeżeniem ust. 2a.

W tym miejscu wskazać należy, że podatnikiem podatku od towarów i usług nie może być starosta, przede wszystkim z tego względu, że nie jest on podmiotem samodzielnie prowadzącym działalność gospodarczą. Starosta nie działa bowiem na własny rachunek i na własną odpowiedzialność, chociażby z tego powodu, że nie jest - ze względu na brak wyodrębnienia - jednostką organizacyjną. W każdym zatem przypadku podatnikiem podatku od towarów i usług jest Powiat i on dokonuje rozliczeń w podatku od towarów i usług. W niniejszej sprawie podmiotem zbywającym nieruchomość jest więc podatnik podatku od towarów i usług - Powiat.

Z przedstawionego opisu wynika, że w dniu 14 września 2004 r. w drodze umowy darowizny jednostka samorządu terytorialnego darowała Skarbowi Państwa nieruchomość składającą się z 3 działek ewidencyjnych z przeznaczeniem na cele publiczne związane między innymi z ochroną przeciwpożarową. Czynność ta nie była opodatkowana podatkiem od towarów i usług. Gmina zastrzegła sobie prawo zwrotu przedmiotowej nieruchomości w przypadku niezrealizowania planowanej inwestycji, na którą została przeznaczona.

Od momentu przekazania nieruchomości Skarbowi Państwa, część nieruchomości wydzierżawiano pod nośnik reklamowy - kontynuacja umowy dzierżawy podpisanej przez dzierżawcę z gminą oraz kolejne umowy zawierane z dzierżawcą przez Skarb Państwa - w sumie do 31 maja 2013 r. (czynność opodatkowana). Umowy dzierżawy dotyczyły jednej z działek o pow. A ha wchodzącej w skład nieruchomości - powierzchni faktycznie zajmowanej przez nośnik nie określono w umowie, podstawą określenia stawki czynszu dzierżawnego była powierzchnia reklamowa nośnika.

Od momentu otrzymania nieruchomości przełożono ponadto sieci uzbrojenia technicznego terenu, przygotowując nieruchomość do realizacji zamierzonej inwestycji.

Z powodu wycofania się głównego inwestora do dnia dzisiejszego inwestycji nie zrealizowano.

Jako, że wspomniana inwestycja nie została zrealizowana, Gmina wystąpiła do Starosty, reprezentującego Skarb Państwa w zakresie gospodarowania wspomnianą nieruchomością, z żądaniem jej zwrotu. Skarb Państwa zamierza przenieść z powrotem na rzecz gminy prawo własności przedmiotowej nieruchomości w wykonaniu zobowiązania wynikającego z art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.

Przedmiotowa nieruchomość jest niezabudowana, w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego oznaczona jako tereny usługowe.

Wnioskodawcą jest Powiat jako rozliczający transakcje podlegające opodatkowaniu VAT dokonywane przez Starostę reprezentującego Skarb Państwa w zakresie gospodarki nieruchomościami. Wnioskodawca jest płatnikiem podatku VAT.

W związku z powyższym Wnioskodawca ma wątpliwości, czy nieodpłatne zwrotne przekazanie prawa własności ww. nieruchomości będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a w przypadku odpowiedzi twierdzącej, po czyjej stronie wystąpi obowiązek uiszczenia podatku.

W przedmiotowej sprawie, zauważyć należy że, w związku z zawartą w 2004 r. umową darowizny doszło do dostawy nieruchomości (przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel) na rzecz Wnioskodawcy. W tym stanie rzeczy, zwrotne przekazanie tej nieruchomości na rzecz Gminy, w związku z niewykorzystaniem jej na cele określone w umowie darowizny, nie może być traktowane inaczej jak dostawa towaru (przeniesienie prawa do rozporządzania nieruchomością jak właściciel) na rzecz Gminy - dokonywana nieodpłatnie.

Mając na względzie powołane przepisy, wskazać należy, że planowana czynność nieodpłatnego, zwrotnego przekazania prawa własności nieruchomości na rzecz Gminy - co do zasady mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług - wskazanym w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Powyższe wynika z faktu, że czynność ta jest czynnością cywilnoprawną, która za przedmiot będzie miała - w świetle art. 2 pkt 6 ustawy - towar, i w wyniku której nastąpi przeniesienie prawa do rozporządzania nieruchomością jak właściciel. Jednak mając na uwadze fakt, że przy nabyciu przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (darowizna nieruchomości nie była opodatkowana VAT), planowane zwrotne przeniesienie prawa własności nieruchomości nie będzie stanowiło dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 2 ustawy, a w konsekwencji nie będzie podlegało opodatkowaniu tym podatkiem.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Wyjaśnienia wymaga ponadto, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

W związku z powyższym tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Jednocześnie należy wskazać, że zgodnie z przepisem art. 14b § 3 cyt. ustawy, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

W świetle powyższego tut. Organ zaznacza, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile projektowane zdarzenie przyszłe będzie się pokrywać z opisem tego zdarzenia podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisanego zdarzenia przyszłego, wydana interpretacja straci zatem swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.