ILPP2/4512-1-407/15-3/MN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 16 maja 2015 r. (data wpływu 21 maja 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podstawy opodatkowania dla czynności darowizny znaku towarowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 21 maja 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podstawy opodatkowania dla czynności darowizny znaku towarowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zamierza rozpocząć prowadzenie działalności gospodarczej. Niewykluczone, że Wnioskodawca będzie właścicielem jednego bądź kilku znaków towarowych wykorzystywanych w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Własność znaków towarowych/znaku towarowego będzie wynikiem ich darowizny od osoby z pierwszej grupy podatkowej w rozumieniu ustawy o podatku od spadków i darowizn, tj. męża, z którym Wnioskodawczyni pozostaje w rozdzielności majątkowej.

Z kilku posiadanych w przyszłości znaków towarowych, jeden z nich jest objęty prawem ochronnym udzielonym decyzją Urzędu Patentowego Rzeczpospolitej Polski. Pozostała część znaków towarowych będzie objęta procedurą ochronną udzieloną przez Urząd Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (OHIM) w A. Zatem wszystkie znaki towarowe przed dokonaniem darowizny do majątku Podatnika będą zarejestrowane albo przez Urząd Patentowy Rzeczpospolitej Polski i/lub przez Urząd Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (OHIM) w A. Nie wykluczone przy tym, iż Wnioskodawca otrzyma w formie darowizny jeden znak towarowy objęty prawem ochronnym w ramach procedury realizowanej przez Urząd Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (OHIM) w A.

Wnioskodawca zamierza przekazać w formie darowizny, to jest w sposób nieodpłatny i bez świadczenia wzajemnego, tenże znak towarowy lub znaki towarowe osobie, która pierwotnie przekazała je Wnioskodawcy w formie darowizny, tj. swojemu mężowi.

Podmiot występujący w roli obdarowanego będzie występował, jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a zatem po otrzymaniu darowizny będzie wykorzystywał otrzymany znak/znaki towarowe w prowadzonej przez siebie działalność gospodarczej.

Strony umowy darowizny zgodnie określą wartość każdego znaku towarowego na kwotę powyżej 3500 zł, niewykluczone przy tym, że przedmiotem darowizny będzie tylko jeden ze znaków towarowych o wartości wyższej niż 3500 zł. W ich ocenie wartość każdego znaku towarowego odpowiada wartości rynkowej każdego z nich. Dodatkowo, przyjęta umownie wartość znaku towarowego zostanie potwierdzona przez podmiot specjalizujący się w wycenie znaków towarowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Co będzie stanowić podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług w przypadku przekazania w formie darowizny znaku towarowego otrzymanego uprzednio w formie darowizny.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku uznania planowanej darowizny za nieodpłatną usługę objętą opodatkowaniem VAT na podstawie art. 8 ust. 2 u.p.t.u., podstawę opodatkowania powyższej czynności stanowić będą, zgodnie z art. 29a ust. 5 u.p.t.u., koszty świadczenia tej usługi faktycznie poniesione przez podatnika, przedstawione szczegółowo poniżej, nie zaś wartość rynkowa znaku towarowego/znaków towarowych lub początkowa znaku towarowego, bądź też suma dokonanych odpisów amortyzacyjnych lub też niezamortyzowanej części.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym dochodzi do nieodpłatnego świadczenia usług opodatkowanego, gdzie zgodnie z art. 8 ust. 2 u.p.t.u. właściwą normą prawną do ustalenia podstawy opodatkowania winien być art. 29a ust. 5 u.p.t.u. Zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy o VAT - "w przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika". Zgodnie z zacytowanym powyżej przepisem, podstawą opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usług - na mocy przepisu szczególnego traktowanego jak odpłatne świadczenie usług - jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie precyzuje, co należy rozumieć pod pojęciem kosztu świadczenia usługi poniesionego przez podatnika. Posiłkując się wykładnią celowościową omawianego przepisu, należy uznać, że podstawa opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usług powinna być jak najbliższa rzeczywistemu kosztowi jej wyświadczenia (por. Jerzy Martini, Przemysław Skorupa, Marek Wojda, VAT 2010. Komentarz, wyd. CH Beck, Warszawa 2010). Podobne stanowisko można odnaleźć w pismach wydawanych przez organy podatkowe, np.:

1. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z 30 czerwca 2010 r., sygn. ITPP1/443-354/10/KM, w stanie faktycznym dotyczącym usługi polegającej na nieodpłatnym użyczeniu lokalu stwierdził, że: Zgodnie z art. 29 ust. 12 (do końca 2013 r., powyższą tematykę regulował właśnie ten przepis) podstawą opodatkowania w tym przypadku koszt świadczenia tych usług prawidłowo uwzględniający faktyczne koszty związane z utrzymaniem budynku tj. energii elektrycznej, ścieków, wody, monitoringu i opału przy ustalonym procentowym wskaźniku odpowiadającym powierzchni użyczonego lokalu. Jednocześnie wskazać należy, iż zgodnie z art. 29 ust. 12 ustawy w przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika. Zatem nie oceniając prawidłowości wskazanych w stanie faktycznym wyliczeń dotyczących wysokości kosztów, sposób określenia podstawy opodatkowania można uznać za prawidłowy, przy założeniu, że uwzględnia rzeczywiste koszty związane z utrzymaniem budynku (tekst jedn.: faktyczne koszty świadczenia tych usług.).

2. Pierwszy Urząd Skarbowy w Częstochowie w piśmie z 2 lutego 2007 r. PP/443-87/06, które w stanie faktycznym obejmowało usługi nieodpłatnego świadczenia porad prawnych stwierdził: Jak wynika z przytoczonych wyżej przepisów podstawą opodatkowania bezpłatnych porad prawnych nie będzie cena umowna za taką samą usługę świadczoną odpłatnie lecz koszt świadczenia.

3. Naczelnik Urzędu Skarbowego w Nowym Targu w postanowieniu w sprawie interpretacji prawa podatkowego z 19 września 2005 r. sygn. PP/443/31/Int-55/05 wyjaśnił, że w sytuacji gdy podatnik umożliwia klientom apteki bezpłatne pomiary wagi, wzrostu, ciśnienia, itp. pomimo, iż nie można przeliczyć kosztu świadczenia usługi dla klienta na podstawie kosztu poniesionego na zakup urządzenia do pomiarów, ponieważ pomiary będą dokonywane ciągle i trudno określić, ilu praktycznie klientów skorzysta z tego urządzenia, do ustalenia podstawy z tytułu nieodpłatnego świadczenia usług nie można przyjąć ceny rynkowej świadczenia usług tego typu, gdyż zgodnie z art. 29 ust. 12 ustawy o VAT w przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika.

4. Naczelnik Urzędu Skarbowego w Busku-Zdroju w postanowieniu w sprawie interpretacji prawa podatkowego z 12 lutego 2007 r., sygn. PP/443-6706, przyznając rację podatnikowi, iż w jego przypadku bezpłatne prowadzenie księgowości spowoduje u niego obowiązek zapłaty podatku VAT, nie zgodził się z jego stanowiskiem, że podstawą opodatkowania przy nieodpłatnym świadczeniu tych usług powinny być ceny rynkowe usługi prowadzenia pełnej księgowości. Jak bowiem stwierdził, z dniem 1 maja 2004 r. zmieniły się zasady określenia podstawy opodatkowania przy nieodpłatnych świadczeniach. O ile podstawą opodatkowania, wynikającą z ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. z 1993 r. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.) była cena stosowana z głównym odbiorcą lub cena obowiązująca na danym rynku w danej miejscowości, tak od 1 maja 2004 r., zgodnie z art. 29 ust. 12 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania w przypadku nieodpłatnego świadczenia usług na potrzeby nie związane z prowadzonym przedsiębiorstwem jest koszt świadczenia tych usług poniesionych przez podatnika.

Biorąc pod uwagę powyższe stanowiska doktryny oraz organów podatkowych, wydaje się uzasadnione wyróżnienie dwóch podstawowych cech charakterystycznych dla ustalania podstawy opodatkowania w przypadku świadczenia usług objętych normą art. 8 ust. 2 u.p.t.u., a mianowicie:

Biorąc pod uwagę powyższe, w opinii Wnioskodawcy ustalając podstawę opodatkowania usługi polegającej na przekazaniu w formie darowizny znaku towarowego/znaków towarowych należy wziąć pod uwagę koszty faktycznie poniesione przez darczyńcę w celu wytworzenia i przekazania znaków lub innych praw będących przedmiotem darowizny. W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, podstawą opodatkowania będzie kwota będąca sumą kosztów poniesionych w przeszłości, a bezpośrednio związanych z wytworzeniem znaku towarowego lub jego nabyciem, w tym z ustanowieniem prawa ochronnego, np. koszty usług graficznych, koszty rejestracji znaku i koszty postępowania przed Urzędem Patentowym Rzeczpospolitej Polskiej bądź OHIM, kosztów utrzymywania praw ochronnych etc. Natomiast do kosztów świadczenia powyższej usługi, zdaniem Wnioskodawcy, nie powinno się wliczać jakichkolwiek wydatków związanych z całokształtem funkcjonowania darczyńcy, jako podatnika VAT, jak również wartości rynkowej znaku towarowego, a także kosztów towarzyszących dokonaniu darowizny (np. koszty usług doradczych, koszty opłat sądowych). Analogicznie w tej kwestii wypowiedział się Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z 14 sierpnia 2013 r., sygn. ILPP2/443 -590/13-3/PR, gdzie organ podatkowy podkreślił, że: "mając na uwadze ww. przepisy oraz opis sprawy, w przypadku przedmiotowej darowizny znaku towarowego na cele niezwiązane z działalnością gospodarczą podatnika, która to czynność nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, dla udokumentowania ww. czynności Wnioskodawca może wystawić fakturę VAT wewnętrzną przyjmując, jako podstawę opodatkowania - zgodnie z powołanym wyżej przepisem art. 29a ust. 5 ustawy - faktyczny koszt świadczenia tych usług poniesiony przez Wnioskodawcę, który stanowić będzie całkowita kwota wydatków poniesionych przez Zainteresowanego w związku z wytworzeniem znaku towarowego, ustanowieniem oraz utrzymaniem prawa ochronnego znaku towarowego, natomiast z wyłączeniem kosztów związanych z dokonaniem darowizny tj. kosztów notarialnych oraz kosztów obsługi prawnej związanej z darowizną znaku towarowego".

Zaprezentowane dotychczas stanowisko, to jest, że w podstawie opodatkowania należy ująć wydatki związane z utworzeniem względnie nabyciem i zarejestrowaniem znaku towarowego, a więc te wydatki, które bezpośrednio zostały wydatkowane na wytworzenie lub nabycie znaku, przy których podatnik miał prawo do odliczenia podatku naliczonego, natomiast w podstawie opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usług nie należy uwzględniać tych kosztów związanych ze świadczeniem, w przypadku których podatnik w ogóle nie był uprawniony do odliczenia podatku naliczonego znajduje również potwierdzenie w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Tytułem przykładu, w sprawie C-193/91 Gerhard Mohsche TSUE potwierdził prawidłowość wyłączenia z podstawy opodatkowania z tytułu wykorzystania dla celów prywatnych dóbr należących do przedsiębiorstwa (przy nabyciu których podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia) wartość usług związanych z konserwacją tych dóbr, nabytych bez prawa do odliczenia podatku.

Tym samym, zgodnie z przytoczonym orzeczeniem TSUE za podstawę opodatkowania można przyjąć wartość ustaloną w oparciu o poniesione wydatki na wytworzenie względnie nabycie oraz zarejestrowanie względnie uzyskanie prawa do ochrony znaku, z wyłączeniem wydatków, przy których podatnikowi nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku.

Przy tak określanej podstawie opodatkowania nie jest istotna cena rynkowa danej usługi z dnia dokonania darowizny bądź otrzymania darowizny, lecz koszt wytworzenia znaku towarowego z dnia jego rejestracji. Ustalając podstawę opodatkowania usługi polegającej na przekazaniu w formie darowizny znaku towarowego należy uwzględnić jedynie koszty faktycznie poniesione przez podatnika w celu wytworzenia i rejestracji tego znaku, które dawały prawo do odliczenia podatku naliczonego. Podstawą opodatkowania będzie kwota stanowiąca sumę kosztów poniesionych w przeszłości, a związanych z wytworzeniem znaku towarowego/znaków towarowych, w tym z ustanowieniem prawa ochronnego. Do tak ustalonej podstawy opodatkowania nie wlicza się kosztów związanych z całokształtem działalności gospodarczej podatnika, zwłaszcza kosztów, które miały miejsce już po rejestracji znaku towarowego bądź też wartości rynkowej lub początkowej znaku towarowego, bądź też suma dokonanych odpisów amortyzacyjnych lub też niezamortyzowanej części.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą - opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy - przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary - stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy - przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. Zatem czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Jednocześnie ustawodawca zrównał niektóre dostawy towarów i świadczenia usług wykonywane nieodpłatnie z odpłatną dostawą towarów i odpłatnym świadczeniem usług, a więc z czynnościami, które podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Za odpłatne świadczenie usług - zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy - uznaje się również:

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy - podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy - działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zamierza rozpocząć prowadzenie działalności gospodarczej. Niewykluczone, że Wnioskodawca będzie właścicielem jednego bądź kilku znaków towarowych wykorzystywanych w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Własność znaków towarowych/znaku towarowego będzie wynikiem ich darowizny od osoby z pierwszej grupy podatkowej w rozumieniu ustawy o podatku od spadków i darowizn, tj. małżonka, z którym Wnioskodawca pozostaje w rozdzielności majątkowej. Wnioskodawca zamierza przekazać w formie darowizny, to jest w sposób nieodpłatny i bez świadczenia wzajemnego, tenże znak towarowy lub znaki towarowe osobie, która pierwotnie przekazała je Wnioskodawcy w formie darowizny, tj. swojemu mężowi. Podmiot występujący w roli obdarowanego będzie występował, jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a zatem po otrzymaniu darowizny będzie wykorzystywał otrzymany znak/znaki towarowe w prowadzonej przez siebie działalność gospodarczej.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług dla czynności przekazania w formie darowizny znaku towarowego otrzymanego uprzednio w formie darowizny.

Na wstępie należy wskazać, że stosownie do art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 1410), znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa.

W myśl art. 120 ust. 2 ustawy - Prawo własności przemysłowej, znakiem towarowym, w rozumieniu ust. 1, może być w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy.

Na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne (art. 121 ustawy - Prawo własności przemysłowej).

Na podstawie art. 153 ust. 1 ustawy - Prawo własności przemysłowej, przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej.

Czas trwania prawa ochronnego na znak towarowy wynosi 10 lat od daty zgłoszenia znaku towarowego w Urzędzie Patentowym (art. 153 ust. 2 ustawy - Prawo własności przemysłowej).

Prawo ochronne na znak towarowy może zostać, na wniosek uprawnionego, przedłużone dla wszystkich lub części towarów, na kolejne okresy dziesięcioletnie (art. 153 ust. 3 ustawy - Prawo własności przemysłowej).

Prawo ochronne na znak towarowy jest bezwzględnym prawem podmiotowym o określonej przepisami ustawy - Prawo własności przemysłowej czasowej i terytorialnej skuteczności.

Prawo znaków towarowych to przepisy należące do działu prawa własności intelektualnej, jakim jest prawo własności przemysłowej. Znakiem towarowym są wszelkie znaki, oznaczenia, symbole, których zadaniem jest indywidualizowanie towarów lub usług na rynku. Uważa się, że znaki pełnią trzy funkcje: oznaczania pochodzenia, jakościową, reklamową.

Znak towarowy oznacza pochodzenie, gdy wskazuje, że opatrzone tym znakiem towary lub usługi pochodzą z tego samego źródła (gwarantującego i kontrolującego ich jakość). Funkcja jakościowa znaku towarowego polega na informowaniu przez znak, że wszystkie opatrzone nim towary lub usługi są takiej samej jakości. Funkcję reklamową wypełnia znak, jeśli zachęca on do zakupu opatrzonych tym znakiem towarów lub usług. A tak się dzieje, jeśli klienci z danym znakiem towarowym kojarzą dobrą jakość towarów lub usług lub też znak ten przyciąga uwagę klientów - wywołuje u nich pozytywne skojarzenia lub w inny sposób pozytywnie oddziaływa. Funkcję reklamową przede wszystkim realizują renomowane znaki towarowe.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy - podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a 30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W myśl art. 29a ust. 5 ustawy - w przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika.

Jak stanowi art. 29a ust. 6 ustawy - podstawa opodatkowania obejmuje:

Jak stanowi art. 78 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), dalej Dyrektywa 2006/112/WE, podstawa opodatkowania obejmuje również podatki, opłaty i podobne należności z wyłączeniem podatku od wartości dodanej. Zgodnie z tym samym przepisem Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje dodatkowe koszty, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi dostawca obciąża nabywcę lub klienta. Państwa członkowskie mogą uznać za dodatkowe koszty wydatki będące przedmiotem odrębnej umowy. Przepis ten wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania.

Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje, jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Z kolei w art. 29a ust. 7 ustawy zostały wymienione elementy, które należy wyłączyć z podstawy opodatkowania (zmniejszające podstawę opodatkowania). Zgodnie z treścią tego przepisu - podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

Stosownie do art. 79 Dyrektywy 2006/112/WE, podstawa opodatkowania nie obejmuje następujących elementów:

Podatnik musi przedstawić dowód na rzeczywistą kwotę kosztów, o których mowa w akapicie pierwszym lit. c, i nie może odliczyć VAT, który w danym przypadku mógł zostać naliczony.

Zatem we wskazanych wyżej przepisach ustawodawca precyzyjnie określił katalog elementów wliczanych do podstawy opodatkowania oraz elementów niemających wpływu na jej wielkość.

Natomiast ustawodawca nie określił w sposób precyzyjny, jakiego rodzaju koszty mogą zostać uznane za poniesione przez podatnika w związku ze świadczeniem nieodpłatnie usług. Nie ulega jednak wątpliwości, że chodzi tu o koszty rzeczywiście poniesione w związku ze świadczoną usługą, tzn. takiego rodzaju koszty, bez poniesienia których wykonanie usługi byłoby niemożliwe.

Podstawą opodatkowania tej czynności, zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy, będzie poniesiony przez Wnioskodawcę koszt świadczenia tych usług, który stanowić będzie całkowitą kwotę wydatków poniesionych w związku z nabyciem oraz utrzymaniem prawa ochronnego do znaku towarowego.

W przedmiotowej sprawie, Wnioskodawca wszedł w posiadanie znaku towarowego w drodze darowizny. W takim przypadku Wnioskodawca nie poniósł żadnych wydatków związanych z wytworzeniem oraz rejestracją znaku towarowego. Wnioskodawca nie poniósł również wydatków związanych z nabyciem znaku towarowego, skoro nabycie to odbyło się w drodze darowizny.

W związku z powyższym należy uznać, że w analizowanej sprawie - przy nieodpłatnym przekazaniu znaku towarowego, otrzymanego uprzednio w drodze darowizny - podstawą opodatkowania będzie faktycznie poniesiony przez Wnioskodawcę koszt świadczenia tej usługi, który stanowić będzie całkowita kwota wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę. Jednakże, w przedmiotowej sprawie brak będzie podstawy opodatkowania dla opisanej czynności, bowiem - jak wskazano - Wnioskodawca nie poniósł żadnych wydatków związanych z wytworzeniem, rejestracją, czy też nabyciem znaku towarowego.

Wyjątkiem od powyższego będzie sytuacja, w której Wnioskodawca - po otrzymaniu znaku towarowego w formie darowizny - poniesie wydatki związane np. z utrzymaniem prawa ochronnego znaku towarowego. W takim przypadku, podstawę opodatkowania stanowić będzie koszt faktycznie poniesiony przez Wnioskodawcę z tytułu utrzymania prawa ochronnego do znaku towarowego - stosownie do art. 29a ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zwrócić należy uwagę, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku - zapytania sformułowanego na podstawie przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu sprawy. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - w wydanej interpretacji rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności kwestii dotyczącej uznania planowanej darowizny za nieodpłatną usługę opodatkowaną VAT, na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W pozostałej części wniosku dotyczącej podatku od spadków i darowizn - 6 sierpnia 2015 r. wydane zostało rozstrzygnięcie nr ILPB2/4515-1-35/15-3/MK. Natomiast w części wniosku dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.