ILPP2/4512-1-250/15-5/MN

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 3 lipca 2015 r. Izba Skarbowa w Poznaniu ILPP2/4512-1-250/15-5/MN

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 17 marca 2015 r. (data wpływu 23 marca 2015 r.) uzupełnionym pismem z 18 czerwca 2015 r. (23 czerwca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia 50% kwoty podatku VAT naliczonego z tytułu nabycia paliwa od 1 lipca 2015 r.:

* jest prawidłowe - w części w jakiej paliwo to zużyte będzie przez Spółkę;

* jest nieprawidłowe - w części w jakiej paliwo to odsprzedane zostanie na rzecz Pracownika.

UZASADNIENIE

W dniu 23 marca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia 50% kwoty podatku VAT naliczonego z tytułu nabycia paliwa od 1 lipca 2015 r. Wniosek uzupełniono pismem z 18 czerwca 2015 r. (23 czerwca 2015 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: VAT). Spółka jest producentem elastycznych pianek poliuretanowych oraz produktów ciekłych na bazie PCV i lateksu, w tym klejów wodnych do pianek poliuretanowych. Główną działalnością Spółki jest produkcja pianki poliuretanowej, komórkowej, w szczególności w formie bloków, płyt, formatek i granulatu, o różnych kształtach i wymiarach, które są stosowane przeważnie w przemyśle meblowym. Dodatkowo, Spółka zajmuje się produkcją klejów (na bazie kauczuków syntetycznych oraz klejów PCV), plastizoli oraz lateksów prewulkanizowanych.

Spółka dysponuje samochodami służbowymi, które stanowią jej własność bądź są użytkowane przez nią na podstawie umowy leasingu (dalej: Samochody służbowe lub Pojazdy). Są to pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą. Zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT), Spółka odlicza zasadniczo 50% kwoty podatku naliczonego od wydatków związanych z Pojazdami.

Natomiast, w odniesieniu do wydatków na nabycie paliw silnikowych wykorzystywanych do napędu Pojazdów, z uwagi na ograniczenie w tym zakresie, przewidziane w art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw, Spółka dotychczas nie dokonuje odliczenia podatku naliczonego.

W Spółce obowiązuje "Regulamin użytkowania samochodów służbowych" (dalej: Regulamin). Samochody służbowe są przydzielone pracownikom Spółki (dalej: Pracownicy) ze względu na zajmowane stanowisko i zakres wykonywanych obowiązków służbowych. Korzystanie z Samochodu służbowego polega na używaniu go przede wszystkim do wszelkich podróży związanych z wykonywaniem czynności służbowych. W konsekwencji, Pojazdy są w tym zakresie wykorzystywane przez Spółkę w związku z wykonywaniem czynności opodatkowanych VAT, tj. w szczególności z realizowanymi dostawami towarów. Pojazdy służą bowiem pracownikom Spółki do realizacji służbowych obowiązków z zakresu handlu, marketingu, finansów, zarządzania, etc.

Niemniej jednak, zgodnie z Regulaminem, Samochody służbowe mogą być również wykorzystywane do celów prywatnych Pracowników. Poprzez używanie Samochodu służbowego do celów prywatnych przez Pracowników należy rozumieć wykorzystywanie Samochodu służbowego poza godzinami pracy, w szczególności usprawiedliwionej i nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy, w trakcie weekendów, dni wolnych od pracy, urlopu wypoczynkowego, urlopu macierzyńskiego, wychowawczego, bezpłatnego lub niezdolności do pracy spowodowanej chorobą.

Zgodnie z Regulaminem, Spółka udostępnia Pracownikom Pojazdy do celów prywatnych nieodpłatnie, przy czym Pracownicy zobowiązani są do nabycia paliwa, niezbędnego do wykorzystywania Pojazdów do celów prywatnych, we własnym zakresie i na własny koszty. Ze względów technicznych jednak (wyposażenie samochodów w jeden bak paliwa), Pracownik tankuje paliwo w danym momencie de facto dla celów Spółki, jak i właśnie na cele prywatne, a ostateczna ilość paliwa nabyta dla celów prywatnych Pracownika, kalkulowana jest po jego faktycznym zużyciu. Jest ona kalkulowana w oparciu o prowadzoną ewidencję przebiegu danego Pojazdu, oświadczenia Pracownika oraz faktury VAT przedkładane przez Pracownika, któremu Samochód służbowy został udostępniony. Na tej podstawie Spółka oraz Pracownik dokonują stosownych wyliczeń i finansowych rozliczeń kosztów paliwa nabytego przez obie strony, tj. przez Spółkę i przez Pracownika (do baku Pojazdu).

Również ze względu na powyższe aspekty techniczne, tj. konieczność zatankowania paliwa do jednego baku Pojazdu, na stacji paliw wystawiana jest jedna faktura na "całe" paliwo, tj. część przypadającą na Spółkę, jak i część, która ma być następnie wykorzystana przez Pracownika na cele prywatne.

W praktyce, sposób dokonania rozliczenia, o którym mowa powyżej, przybiera w zależności od przypadku, jeden z dwóch możliwych wariantów:

a. Pracownik na stacji paliw tankuje paliwo do Samochodu służbowego. Dokonuje zapłaty za całość zatankowanego paliwa (które zostaje nabyte z przeznaczeniem zarówno na cele Spółki, jak i na cele prywatne Pracownika) przy użyciu firmowej karty płatniczej, otrzymuje fakturę VAT na całą ilość paliwa, na której jako nabywca wskazana jest Spółka. Z końcem miesiąca Spółka dokonuje kalkulacji wartości paliwa zużytego przez Pracownika do celów prywatnych. Następnie Pracownik dokonuje na rzecz Spółki zwrotu kosztów paliwa zużytego do jego celów prywatnych (stosowna kwota potrącana jest z wynagrodzenia Pracownika - przykładowo jest to 32% wartości faktury VAT zapłaconej na stacji paliw). Zwrot ten ma miejsce ze względu na przyjęte zamierzenia Spółki i Pracownika, zgodnie z którymi odpowiednia część paliwa na cele prywatne Pracownika miała być de facto nabyta przez Pracownika, który jedynie tymczasowo skorzystał ze środków płatniczych Spółki (płacąc za całość paliwa, w tym przede wszystkim za paliwo dla Spółki).

b. Pracownik na stacji paliw tankuje paliwo do Samochodu służbowego. Dokonuje zapłaty za całość zatankowanego paliwa (które zostaje nabyte z przeznaczeniem zarówno na cele służbowe, jak i na cele prywatne Pracownika) przy użyciu prywatnych środków płatniczych, otrzymuje fakturę VAT na całą ilość paliwa, na której jako nabywca wskazana jest Spółka. Z końcem miesiąca Spółka dokonuje kalkulacji wartości paliwa zużytego przez Pracownika do celów prywatnych. Następnie Spółka dokonuje zwrotu na rzecz Pracownika kosztów paliwa zużytego do celów służbowych (różnica pomiędzy skalkulowaną wartością a wartością wynikającą z faktury zakupu paliwa, tj. kwota, którą przyjmuje się jako stanowiącą wartość paliwa zużytego w celach służbowych, przelewana jest wraz z wynagrodzeniem na rzecz Pracownika - przykładowo jest to 68% wartości faktury VAT zapłaconej na stacji paliw). Zwrot ten ma miejsce ze względu na przyjęte zamierzenia Spółki i Pracownika, zgodnie z którymi odpowiednia część paliwa na cele służbowe miała być de facto nabyta przez Spółkę, która jedynie tymczasowo skorzystała ze środków płatniczych Pracownika (który zapłacił za całość paliwa, w tym przede wszystkim za paliwo dla Spółki).

W zależności do sytuacji, powyższe rozliczenia mogą się w całości lub częściowo kompensować w danym miesiącu - w zakresie rozliczeń pomiędzy Spółką i danym Pracownikiem mogą bowiem wystąpić oba powyższe warianty, tj. przepływy finansowe w odwrotnych kierunkach.

Podsumowując można by uznać, że na stacji paliw, część paliwa nabywa Spółka, np. 68% zatankowanego paliwa, a w pozostałej części natomiast nabywa paliwo do swoich celów prywatnych Pracownik, np. 32% zatankowanego paliwa (choć ze względów technicznych, ma to miejsce w tym samym momencie, łącznie do jednego baku Pojazdu, przy pomocy jednej płatności i na podstawie jednej faktury VAT). Do finansowych rozliczeń poniesionych kosztów paliwa pomiędzy stronami, dochodzi wyłącznie ze względów technicznych - niemożliwym jest bowiem zasadniczo fizyczne oddzielenie podczas tankowania paliwa nabytego na rzecz Spółki oraz paliwa nabytego na rzecz Pracownika.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że w obydwu przedstawionych przypadkach, wszelkie kwestie związane z miejscem nabycia, rodzajem, ilością nabywanego paliwa, czy sposobem jego wykorzystania - są regulowane w oparciu o okoliczności faktyczne występujące w danym momencie. Zasadniczo, to Pracownik będący w trasie - na podstawie obserwacji wskaźnika zużycia paliwa, przy uwzględnieniu planowanych ilości kilometrów do przejechania - decyduje w którym momencie, w jakim miejscu oraz jaki rodzaj paliwa zatankować. Sposób wykorzystywania nabywanego paliwa (cele prywatne Pracownika czy służbowe) również jest regulowany przez czynniki, których nie sposób przewidzieć - przykładowo, planowany wyjazd służbowy może zostać w ostatniej chwili odwołany, wtedy też paliwo zatankowane z zamiarem wykorzystania go na cele służbowe, może zostać ostatecznie wykorzystane na cele prywatne Pracownika. W każdym jednakże przypadku, mimo że to Pracownik "technicznie" wykonywać będzie czynności związane z miejscem nabycia, rodzajem, ilością nabywanego paliwa czy sposobie jego wykorzystywania, będzie on w tym zakresie działać w imieniu Spółki.

W obydwu przedstawionych przypadkach, prawo do zgłoszenia reklamacji w przypadku zakwestionowania jakości lub ilości zakupionego paliwa, czy też ewentualnej negocjacji ceny (w tym także upustów, rabatów, itp.) - będzie przysługiwało Spółce za pośrednictwem pracownika występującego w imieniu Spółki.

Pojazdy będące przedmiotem zapytania Spółki nie są pojazdami, o których mowa w art. 86a ust. 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy od 1 lipca 2015 r. Spółce będzie przysługiwać prawo do odliczenia 50% kwoty VAT od nabycia paliwa - z części faktury VAT, w jakiej przypada ona na paliwo przeznaczone dla Spółki.

Zdaniem Wnioskodawcy, od 1 lipca 2015 r. Spółce będzie przysługiwać prawo do odliczenia 50% kwoty VAT od nabycia paliwa - z części faktury VAT, w jakiej przypada ona na paliwo przeznaczone dla Spółki.

UZASADNIENIE stanowiska Spółki:

Zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy o VAT, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika, dokumentu celnego, deklaracji importowej, etc.

W zakresie wydatków związanych z Pojazdami, innych niż wydatki na paliwo, zgodnie z powyżej przywołanym art. 86a ust. 1 ustawy o VAT, Spółka obecnie odlicza 50% kwoty podatku naliczonego. Jak bowiem Spółka wskazała w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, Pojazdy są zasadniczo wykorzystywane przez Spółkę do wykonywania czynności opodatkowanych VAT, tj. w szczególności do dostaw towarów. Pojazdy służą bowiem pracownikom Spółki do realizacji służbowych obowiązków z zakresu handlu, marketingu, finansów, zarządzania, etc.

W zakresie natomiast wydatków na paliwo, Spółce znane jest ograniczenie w zakresie prawa do odliczenia VAT od nabycia paliwa do napędu samochodów osobowych, przewidziane w art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw. Zgodnie z brzmieniem tego przepisu: "obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika do dnia 30 czerwca 2015 r. paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych".

Przy zastosowaniu wykładni a contrario, Spółka z powyższego przepisu wysnuwa wniosek, że od 1 lipca 2015 r. przysługiwać jej będzie prawo do odliczenia 50% kwoty podatku wynikającej z nabycia paliwa wykorzystywanego do napędu Pojazdów Samochodowych - nie mniej jednak, wyłącznie w odniesieniu do części (odpowiedniej część kwoty z faktury VAT) przeznaczonej na cele Spółki.

Oznacza to, że w hipotetycznej sytuacji, w której na stacji paliw zatankowane zostałoby paliwo o wartości 123 zł brutto (100 zł netto, 23 zł VAT), przy czym paliwo nabyte przez Spółkę stanowiłoby 68% zakupu, od 1 lipca 2015 r. Spółka będzie mogła, w takim przypadku, dokonać odliczenia kwoty 7,82 zł.

Spółka dokonałaby bowiem w takiej sytuacji nabycia paliwa de facto o wartości 83,64 zł brutto (123 * 68%) - przy założeniu podstawowej stawki VAT dla dostawy paliwa, podatek wynosiłby w tym przypadku 15,64 zł. Mając na uwadze, przewidzianą od 1 lipca 2015 r., możliwość odliczenia 50% kwoty podatku wynikającej z nabycia paliwa do napędu samochodów osobowych, Spółka w przedmiotowej hipotetycznej sytuacji będzie mogła odliczyć kwotę 7,82 zł (15,64 * 50%).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie prawa do odliczenia 50% kwoty podatku VAT naliczonego z tytułu nabycia paliwa od 1 lipca 2015 r.:

* jest prawidłowe - w części w jakiej paliwo to zużyte będzie przez Spółkę;

* jest nieprawidłowe - w części w jakiej paliwo to odsprzedane zostanie na rzecz Pracownika.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy - kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

a.

nabycia towarów i usług,

b.

dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Jak wynika z powołanych przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Ponadto, w treści art. 88 ustawy ustawodawca wskazał przypadki, w odniesieniu do których nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego oraz przypadki, w których faktury i dokumenty celne nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego.

Od 1 kwietnia 2014 r. kwestie dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi zostały uregulowane w art. 86a ustawy, w brzmieniu nadanym na podstawie art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. , poz. 312), zwanej dalej ustawą nowelizującą.

Zgodnie z art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;

Od 1 kwietnia 2014 r. obowiązuje art. 2 pkt 34 ustawy, który stanowi, że przez pojazdy samochodowe rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137, z późn. zm.), przez pojazd samochodowy rozumie się pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego.

Natomiast art. 2 pkt 40 ustawy - Prawo o ruchu drogowym wskazuje, że samochodem osobowym jest pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu.

Stosownie do art. 86a ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

1.

nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;

2.

używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;

3.

nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Zatem zgodnie z nowymi regulacjami podatnikowi przysługuje ograniczone do 50% prawo do odliczenia podatku w odniesieniu do wszystkich wydatków związanych z pojazdami samochodowymi przeznaczonymi do użytku "mieszanego".

Dla celów stosowania tego ograniczenia za wykorzystywanie "mieszane" należy rozumieć, że w odniesieniu do pojazdu wykorzystywanego w działalności gospodarczej istnieje możliwość jego użycia również do celów niezwiązanych z tą działalnością, np. do celów prywatnych. Wystarczy przy tym możliwość nawet tylko jednorazowego użycia pojazdu do celów prywatnych, aby uznać, że pojazd może być wykorzystywany w sposób "mieszany". Nie jest przy tym istotny moment, w którym użycie to ma miejsce podczas całego okresu użytkowania przez podatnika danego pojazdu, żeby uznać ten pojazd za wykorzystywany do celów "mieszanych". Celem zapewnienia właściwego wdrożenia decyzji wykonawczej Rady z 17 grudnia 2013 r. przyjmuje się, że każdy pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony - ze względu na swoje cechy konstrukcyjne - służy co do zasady użytkowi "mieszanemu", a zatem wszystkie wydatki z nim związane podlegają ograniczeniu w odliczaniu do 50%.

Jednakże, od zasady wynikającej z art. 86a ust. 1 ustawy przewidziano wyjątki. I tak, w świetle art. 86a ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

1.

w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:

a.

wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub

b.

konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;

2.

do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Na mocy art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

1.

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub

2.

konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

Zgodnie z art. 86a ust. 9 ustawy, do pojazdów samochodowych, o których mowa w ust. 4 pkt 2, należą:

1.

pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, mające jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:

a.

klasyfikowane na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub

b.

z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków;

2.

pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, które posiadają kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;

3.

pojazdy specjalne, które spełniają również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:

a.

agregat elektryczny/spawalniczy,

b.

do prac wiertniczych,

c.

koparka, koparko-spycharka,

d.

ładowarka,

e.

podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,

f.

żuraw samochodowy

- jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym.

Ponadto, z treści art. 12 ust. 1 ustawy nowelizującej wynika, że obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika do dnia 30 czerwca 2015 r. paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu:

1.

samochodów osobowych;

2.

innych niż samochody osobowe pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, w których liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi:

a.

1 - jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 425 kg,

b.

2 - jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 493 kg,

c.

3 lub więcej - jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 500 kg.

Przepis ust. 1 nie dotyczy pojazdów samochodowych, które są wykorzystywane przez podatnika wyłącznie do działalności gospodarczej (art. 12 ust. 2 ustawy nowelizującej).

Na mocy art. 12 ust. 3 ustawy nowelizującej, dopuszczalna ładowność pojazdu oraz liczba miejsc (siedzeń), o których mowa w ust. 1 pkt 2, są określane na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym. Pojazdy, które w dokumentach, o których mowa w zdaniu pierwszym, nie mają określonej dopuszczalnej ładowności lub liczby miejsc, uznaje się również za samochody osobowe, o których mowa w ust. 1 pkt 1.

W powołanych wyżej przepisach art. 86a ustawy ustawodawca zawarł szczególne uregulowania dotyczące określenia wysokości przysługującej do odliczenia kwoty podatku naliczonego. Taka konstrukcja oznacza, że w sytuacji, gdy znajdzie zastosowanie szczególne uregulowanie zawarte w art. 86a ust. 1 ustawy, wówczas podatnik może skorzystać jedynie z ograniczonego prawa do odliczenia podatku naliczonego. Jeżeli jednak przepis art. 86a ust. 1 ustawy nie znajdzie zastosowania (vide: art. 86a ust. 3 ustawy), wówczas znajdą zastosowanie ogólne uregulowania zawarte w art. 86 ustawy.

Należy zauważyć, że przepis art. 86a ust. 4 ustawy wskazuje na istnienie dwóch grup pojazdów samochodowych uznawanych za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

W pierwszej grupie (zgodnie z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy) mieszczą się pojazdy, których konstrukcja wskazuje na ich przeznaczenie z reguły do użytku prywatnego, jednakże pojazdy te mogą być także wykorzystywane w działalności gospodarczej (np. samochód osobowy, motocykl). Z tych też względów - dla celów pełnego odliczania VAT - fakt wykorzystywania ich wyłącznie do działalności gospodarczej musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych. W konsekwencji, w celu dokonania pełnego odliczenia podatku VAT muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki:

1.

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania wyklucza ich użycie do celów prywatnych,

2.

wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu.

W drugiej grupie pojazdów uznawanych za wykorzystywane wyłącznie w działalności gospodarczej (zgodnie z art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy) mieszczą się natomiast pojazdy samochodowe, których konstrukcja wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne. Jednakże w tej grupie pojazdów nie ma samochodów osobowych.

Z informacji przedstawionych przez Spółkę wynika, że Spółka dysponuje Samochodami służbowymi, które stanowią jej własność bądź są użytkowane przez nią na podstawie umowy leasingu. Są to pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą. Pojazdy te nie są pojazdami, o których mowa w art. 86a ust. 9 ustawy.

Ponadto, w Spółce obowiązuje "Regulamin użytkowania samochodów służbowych". Samochody służbowe są przydzielone Pracownikom Spółki ze względu na zajmowane stanowisko i zakres wykonywanych obowiązków służbowych. Korzystanie z Samochodu służbowego polega na używaniu go przede wszystkim do wszelkich podróży związanych z wykonywaniem czynności służbowych. W konsekwencji, Pojazdy są w tym zakresie wykorzystywane przez Spółkę w związku z wykonywaniem czynności opodatkowanych VAT, tj. w szczególności z realizowanymi dostawami towarów. Pojazdy służą bowiem pracownikom Spółki do realizacji służbowych obowiązków z zakresu handlu, marketingu, finansów, zarządzania, etc. Niemniej jednak, zgodnie z Regulaminem, Samochody służbowe mogą być również wykorzystywane do celów prywatnych Pracowników. Poprzez używanie Samochodu służbowego do celów prywatnych przez Pracowników należy rozumieć wykorzystywanie Samochodu służbowego poza godzinami pracy, w szczególności usprawiedliwionej i nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy, w trakcie weekendów, dni wolnych od pracy, urlopu wypoczynkowego, urlopu macierzyńskiego, wychowawczego, bezpłatnego lub niezdolności do pracy spowodowanej chorobą. Zgodnie z Regulaminem, Spółka udostępnia Pracownikom Pojazdy do celów prywatnych nieodpłatnie, przy czym Pracownicy zobowiązani są do nabycia paliwa, niezbędnego do wykorzystywania Pojazdów do celów prywatnych, we własnym zakresie i na własny koszty.

Zatem, jak wskazał Wnioskodawca, w przypadku wydatków związanych z przedmiotowymi pojazdami kwotę podatku naliczonego stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

Prawodawca w cyt. art. 12 ust. 1 ustawy nowelizującej zawarł ograniczenie, obowiązujące do 30 czerwca 2015 r., w prawie do obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego w przypadku nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych oraz innych niż samochody osobowe pojazdów samochodowych.

Prawo do odliczenia 50% podatku naliczonego z tytułu nabycia paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu wykorzystywanych do napędu wskazanych w art. 12 ust. 1 ustawy nowelizującej samochodów osobowych oraz innych niż samochody osobowe pojazdów samochodowych przysługiwać będzie zatem dopiero od 1 lipca 2015 r.

W konsekwencji, zgodnie z wolą ustawodawcy, ww. ograniczenie określone w art. 12 ust. 1 ustawy nowelizującej od 1 lipca 2015 r. przestanie obowiązywać. W rezultacie, Spółka od tego dnia będzie miała prawo do odliczenia podatku naliczonego w przypadku nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych na zasadach wskazanych w art. 86a ustawy o podatku od towarów i usług.

W wydanej 3 lipca 2015 r. interpretacji indywidualnej nr ILPP2/4512-1-250/15-4/MN, w zakresie opodatkowania podatkiem VAT rozliczeń kosztów paliwa pomiędzy Spółką a Pracownikami wskazano, że po stronie Spółki dochodzi do odpłatnej dostawy towarów (paliwa) na rzecz Pracowników, w części w jakiej paliwo to wykorzystane zostało do celów prywatnych Pracownika, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 2 pkt 6 i art. 7 ust. 1 ustawy.

Zatem, od 1 lipca 2015 r. Spółce będzie przysługiwać prawo do odliczenia 50% kwoty podatku naliczonego wykazanego na fakturze VAT dokumentującej zakup paliwa, w części w jakiej paliwo to zużyte będzie przez Spółkę.

W powyższym zakresie stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Natomiast, w części w jakiej paliwo to zostanie odsprzedane Pracownikowi, Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego wykazanego na fakturze VAT dokumentującej zakup tego paliwa. Bowiem, Spółka nabędzie paliwo, które następnie odsprzeda Pracownikowi. W związku z tym, w tej części podatek naliczony związany z nabytym paliwem nie będzie objęty wyłączeniem, gdyż paliwo to jako towar handlowy stanowić będzie przedmiot dalszego obrotu - sprzedaży towarów - podlegającego opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W konsekwencji powyższego, nabyte przez Spółkę paliwo, w części w jakiej odsprzedane zostanie Pracownikowi, będzie towarem wykorzystywanym do wykonywania czynności opodatkowanych, które zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy będą dawały prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu ich nabycia.

W powyższym zakresie stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Ponadto, tut. Organ zauważa, że granice szczególnego postępowania podatkowego, którego celem jest uzyskanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, określa Wnioskodawca występując z konkretnym pytaniem prawnym, wyłącznie w odniesieniu do stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę, co wynika wprost z przepisu art. 14b § 1, § 2 i § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa. Natomiast, na podstawie art. 14c § 1 i § 2, tut. Organ dokonuje oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Z powyższych przepisów wynika, że organ rozpatrując wniosek o wydanie interpretacji nie podejmuje wyjaśnienia stanu faktycznego, tj. nie przeprowadza dowodów oraz nie analizuje załączonych do wniosku dokumentów, lecz dokonuje oceny prawnej przedstawionych we wniosku okoliczności w kontekście zadanego pytania, przyporządkowanego do danego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Zauważa się również, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym / zdarzeniem przyszłym. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego / zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny / zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym / zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Zatem należy zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie przedstawionego stanu faktycznego / zdarzenia przyszłego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego stanu faktycznego / zdarzenia przyszłego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Ponadto, zwrócić należy uwagę, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku - zapytania sformułowanego na podstawie przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu sprawy. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - w wydanej interpretacji rozpatrzone.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W pozostałym zakresie dotyczącym podatku od towarów i usług - 3 lipca 2015 r. wydana została odrębna interpretacja indywidualna nr ILPP2/4512-1-250/15-4/MN.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl