ILPP2/4512-1-157/16-6/AO - VAT w zakresie terminu odliczenia podatku naliczonego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 2 marca 2016 r. (data wpływu 4 marca 2016 r.), uzupełnionym pismami z 9 maja 2016 r. (data wpływu 13 maja 2016 r.) oraz z 27 maja 2016 r. (data wpływu 2 czerwca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie terminu odliczenia podatku naliczonego - jest prawidłowe.

W dniu 4 marca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie terminu odliczenia podatku naliczonego. Wniosek uzupełniono 13 maja 2016 r. oraz 2 czerwca 2016 r. o doprecyzowanie opisu sprawy, przeformułowanie pytania oraz własne stanowisko w sprawie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca - prowadzący jednoosobową działalność gospodarczą, na podstawie stosunku prawnego łączącego go z (...) SA (dalej także "leasingodawca"), był leasingobiorcą samochodu osobowego. W związku z podjęciem czynności zmierzających do przedterminowego zakończenia umowy leasingu pojazdu, dnia 14 stycznia 2016 r., Wnioskodawca dokonał zapłaty opłaty za wcześniejsze zakończenie umowy. Wysokość zapłaconej kwoty została uprzednio ustalona z leasingodawcą.

Następnie, Wnioskodawca zażądał od leasingodawcy wystawienia faktury VAT jeszcze w miesiącu dokonania zapłaty, tj. w styczniu, by móc rozliczyć wydatki w miesiącu faktycznego ich poniesienia. Leasingodawca nie zastosował się do tego żądania i wystawił fakturę VAT w dniu 22 lutego 2016 r., wskazując jako datę sprzedaży dzień 29 stycznia 2016 r.

W uzupełnieniu do wniosku, Wnioskodawca wskazał, że przedmiotowa faktura VAT, w związku z którą Zainteresowany wystąpił z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej, stanowić ma podstawę do obliczenia należnego podatku od towarów i usług. Stwierdzenie to znajduje potwierdzenie w przepisach ustawy. Ustawodawca w art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) przyznał podatnikom uprawnienie do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony. W związku z powziętymi przez Wnioskodawcę wątpliwościami co do prawidłowości wystawionej faktury, a zwłaszcza terminu jej wystawienia, Wnioskodawca nie mógł dokonać obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z przedmiotowej faktury w terminie przewidzianym przez przepisy ustawy. Tym samym okoliczności stanu faktycznego stanowią o naruszeniu jego ustawowo przyznanych praw podatkowych.

Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca użytkował pojazd w ramach leasingu operacyjnego. Dokonana wpłata wynikająca z wcześniejszego zakończenia umowy leasingu na podstawie zawartego pomiędzy Leasingodawcą i Leasingobiorcą porozumienia, jest związana z wykupem przedmiotowego pojazdu.

Nabycie przedmiotowego towaru miało związek z wykonywaną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. Niewątpliwie prowadzenie działalności gospodarczej poprzez wykonywanie zawodu radcy prawnego, tj.m.in. profesjonalnego świadczenia usług w zakresie doradztwa prawnego wiąże się z koniecznością przemieszczania się, zarówno do klientów, jak również organów administracji publicznej czy sądów powszechnych i administracyjnych. Przedmiot leasingu był zatem niezbędnym narzędziem w pracy Wnioskodawcy, zapewniającym mu mobilność, a w związku z tym, możliwość szybszego, bardziej profesjonalnego i rzetelnego wykonywania prowadzonej działalności gospodarczej.

O zasadności powyższego twierdzenia świadczą również inne okoliczności stanu faktycznego sprawy. Przedmiotowy pojazd był bowiem zewidencjonowany jako środek trwały, którego wartość Wnioskodawca amortyzował w ramach podatku dochodowego od osób fizycznych. Fakt ten nie pozostawia zatem żadnych wątpliwości, iż leasingowany pojazd pozostawał w użytkowaniu w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą.

Zgodnie z postanowieniami porozumienia (§ 4 pkt 6) do wydania (tekst jedn.: przeniesienia posiadania samoistnego) przedmiotowego samochodu osobowego na rzecz Wnioskodawcy, czyli do dostawy towaru w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, doszło z chwilą rozwiązania umowy leasingu, czyli z dniem 15 stycznia 2016 r. Przed tą datą Wnioskodawca, jako Leasingobiorca, użytkował pojazd jako posiadacz zależny w ramach świadczenia usługi leasingu.

Wyżej wskazana data stanowi postanowienie umowne przyjęte przez obie strony umowy. Po jej prawnie skutecznym zawarciu, Leasingodawca dokonał jednostronnej korekty ww. daty poprzez jej przekreślenie i wpisanie jako dnia rozwiązania umowy leasingu daty 29 stycznia 2016 r. Zmiana ta jednak została parafowana jedynie przez jedną ze stron umowy (tekst jedn.: wyłącznie Leasingodawcę). Świadczy to niezbicie o braku woli Leasingobiorcy do zmiany treści umowy w takim zakresie. Okoliczność ta nie może w związku z tym wywołać jakichkolwiek skutków w sferze praw i obowiązków stron umowy, a jako datę właściwą uznawać należy datę pierwotną. Dlatego, w świetle powyższego, Wnioskodawca uważa za datę rozwiązania umowy leasingu dzień 15 stycznia 2016 r.

Pomiędzy Leasingodawcą i Leasingobiorcą zostało zawarte porozumienie ws. wykupu pojazdu. Zgodnie z nim prawo własności przeszło na Leasingobiorcę z dniem rozwiązania umowy leasingu, tj. z dniem 15 stycznia 2016 r. (§ 4 ust. 2 porozumienia).

Nabycie towaru służyło pośrednio wykonywanej działalności gospodarczej, opodatkowanej podatkiem VAT. Zakup pojazdu nie był przedmiotem bezpośrednio związanym z przedmiotem wykonywanej działalności gospodarczej, a jedynie miał przysłużyć się usprawnieniu prowadzonej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu z 27 maja 2016 r.).

W jakim terminie Wnioskodawca może dokonać odliczenia podatku naliczonego od podatku należnego.

Zdaniem Wnioskodawcy (stanowisko ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu z 27 maja 2016 r.), w związku z okolicznościami stanu faktycznego, tj. upływem terminów określonych w art. 86 ust. 10 i 11 ustawy o podatku od towarów i usług, Wnioskodawczyni ma prawo dokonać odliczenia od kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w okresie 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, tj. do 1 stycznia 2021 r. Takie stanowisko wynika z treści art. 86 ust. 13 ustawy o podatku od towarów i usług. Odliczenie to może nastąpić na podstawie dokonania korekty kwoty podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy - kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

Z cytowanych wyżej przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego przez podmiot niebędący czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT oraz podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku i niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto, należy podkreślić, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

I tak, na mocy art. 88 ust. 3a ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy:

Jak stanowi art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

W świetle powyższej regulacji, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - według art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Terminy, w których powstaje prawo do obniżenia podatku należnego, ustawodawca określił w art. 86 ust. 10-14 ustawy.

Zgodnie z art. 86 ust. 10 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

Stosownie natomiast do art. 86 ust. 10b pkt 1 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1 oraz pkt 2 lit. a - powstaje nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę lub dokument celny.

Oznacza to, że z odliczenia podatku na podstawie art. 86 ust. 10 i 10b pkt 1 ustawy można skorzystać dopiero w rozliczeniu za okres, w którym spełnione są łącznie trzy przesłanki:

Na mocy art. 86 ust. 11 ustawy, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, 10d i 10e, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Zgodnie z art. 86 ust. 13 ustawy, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 10d, 10e i 11, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 13a.

Termin "dwóch kolejnych okresów rozliczeniowych" do odliczenia podatku będzie liczony dopiero od okresu, w którym zostaną spełnione łącznie wskazane wyżej przesłanki do odliczenia.

W świetle powołanych wyżej przepisów należy stwierdzić, że prawo do odliczenia w rozpatrywanej sprawie powstanie w okresie rozliczeniowym, w którym powstanie obowiązek podatkowy w związku z wcześniejszym zakończeniem umowy, przy czym nie wcześniej niż w okresie rozliczeniowym, w którym Wnioskodawca otrzymał fakturę VAT.

Kwestię momentu powstania obowiązku podatkowego reguluje art. 19a ust. 1 ustawy, zgodnie z którym obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Generalna zasada wynikająca z brzmienia powołanego powyżej art. 19a ust. 1 ustawy, wskazuje, że obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi. Zgodnie z tą regulacją, podatek stanie się wymagalny w miesiącu dokonania dostawy towaru lub wykonania usługi i co do zasady zostanie rozliczony za ten okres rozliczeniowy.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że dla powstania obowiązku podatkowego na zasadach ogólnych nie ma znaczenia chwila wystawienia faktury, ale moment dokonania dostawy lub wykonania usługi.

Zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury z tytułu świadczenia usług, m.in. najmu, dzierżawy, leasingu lub usług o podobnym charakterze.

Stosownie do art. 19a ust. 7 ustawy, w przypadkach, o których mowa w ust. 5 pkt 3 i 4, gdy podatnik nie wystawił faktury lub wystawił ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminów wystawienia faktury określonych w art. 106i ust. 3 i 4, a w przypadku gdy nie określono takiego terminu - z chwilą upływu terminu płatności.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

W tym miejscu warto nadmienić, że jak stanowi art. 2 pkt 31 ustawy, ilekroć w jej przepisach jest mowa o fakturze - rozumie się przez to dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie.

Podkreślić należy, że w systemie podatku od towarów i usług faktury są dokumentami sformalizowanymi potwierdzającymi rzeczywiste transakcje gospodarcze dokonywane przez podatnika. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi wówczas, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdza fakt nabycia określonych towarów lub usług. Wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi, a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego. Faktura pełni szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku VAT dlatego też niezwykle istotne jest prawidłowe oznaczenie wszystkich elementów faktury.

W ocenie tut. Organu, przez wystawienie faktury należy rozumieć sporządzenie wyżej wymienionego dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi (nabywcy towaru lub usługi), a także przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego.

Na mocy art. 106i ust. 1 ustawy, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Zgodnie z art. 106i ust. 2 ustawy, jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym otrzymano całość lub część zapłaty od nabywcy.

Na podstawie art. 106i ust. 3 pkt 4 ustawy, fakturę wystawia się nie później niż z upływem terminu płatności - w przypadku, o którym mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4.

Jednocześnie w myśl art. 106i ust. 7 ustawy, faktury nie mogą być wystawione wcześniej niż 30. dnia przed:

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca był leasingobiorcą samochodu osobowego. W związku z podjęciem czynności zmierzających do przedterminowego zakończenia umowy leasingu pojazdu, dnia 14 stycznia 2016 r., Wnioskodawca dokonał zapłaty opłaty za wcześniejsze zakończenie umowy. Wysokość zapłaconej kwoty została uprzednio ustalona z leasingodawcą. Następnie, Wnioskodawca zażądał od leasingodawcy wystawienia faktury VAT jeszcze w miesiącu dokonania zapłaty, tj. w styczniu, by móc rozliczyć wydatki w miesiącu faktycznego ich poniesienia. Leasingodawca nie zastosował się do tego żądania i wystawił fakturę VAT w dniu 22 lutego 2016 r., wskazując jako datę sprzedaży dzień 29 stycznia 2016 r. Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z postanowieniami porozumienia, rozwiązanie umowy leasingu, nastąpiło z dniem 15 stycznia 2016 r. W ocenie Wnioskodawcy, w treści przedmiotowej faktury Leasingodawca błędnie wskazał datę sprzedaży jako dzień 29 stycznia 2016 r., zmiana ta w porozumieniu została parafowana jedynie przez Leasingodawcę.

Jak już zaznaczono powyżej, faktura VAT jest dokumentem odzwierciedlającym prawidłowy przebieg zdarzenia gospodarczego zarówno pod względem przedmiotu transakcji, jak i podmiotów biorących w niej udział. Faktury VAT są dokumentem o charakterze sformalizowanym.

Co do zasady zatem, faktury muszą być wystawione zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa krajowego w tym względzie. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze. A contrario nie będzie można uznać za prawidłową faktury, gdy sprzecznie z jej treścią wykazuje ona zdarzenie gospodarcze, które w ogóle nie zaistniało bądź zaistniało w innych rozmiarach albo między innymi podmiotami, albo w innym czasie.

Z powyższego wynika, że o prawidłowości faktur VAT otrzymywanych przez Wnioskodawcę powinny decydować przede wszystkim ustalenia, czy dokumenty te potwierdzają rzeczywiste transakcje gospodarcze.

Z przytoczonych wyżej regulacji prawnych wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury VAT uzależnione jest nie tylko od spełnienia warunków wynikających z przepisu art. 86 ust. 1 ustawy, ale również od niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis art. 88 ustawy enumeratywnie określa listę przypadków, w których podatnik został pozbawiony prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony.

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego na podstawie faktury wystawionej przez Leasingodawcę z tytułu wcześniejszego zakończenia umowy, powstało w okresie rozliczeniowym, w którym powstał z tego tytułu obowiązek podatkowy, nie wcześniej jednak niż w okresie rozliczeniowym, w którym Wnioskodawca otrzymał fakturę, dokumentującą tę dostawę. Jeżeli Wnioskodawca nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym to prawo powstało, jak również w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, tj. do 1 stycznia 2021 r.

Dodatkowo, tut. Organ zauważa, że granice szczególnego postępowania podatkowego, którego celem jest uzyskanie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, określa wnioskodawca występując z konkretnym pytaniem prawnym, wyłącznie w odniesieniu do stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę, co wynika wprost z przepisu art. 14b § 1, § 2 i § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa. Natomiast na podstawie art. 14c § 1 i § 2 tut. Organ dokonuje oceny stanowiska wnioskodawcy.

Z powyższych przepisów wynika, że organ rozpatrując wniosek o wydanie interpretacji nie podejmuje wyjaśnienia stanu faktycznego, tj. nie przeprowadza dowodów oraz nie analizuje załączonych do wniosku dokumentów, lecz dokonuje oceny prawnej przedstawionych we wniosku okoliczności w kontekście zadanego pytania przyporządkowanego do danego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Zauważa się również, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Należy również wskazać, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie podniesione w opisie stanu faktycznego, które nie zostały objęte pytaniem oraz własnym stanowiskiem, nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - w niniejszej interpretacji rozpatrzone.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.