ILPP2/443-978/13-2/EN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Powiatu przedstawione we wniosku z dnia 4 października 2013 r. (data wpływu 10 października 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży:

W dniu 10 października 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (Powiat) jest właścicielem działek niezabudowanych, położonych w K., oznaczonych geodezyjnie nr: 154/3 o powierzchni 2,0511 ha oraz nr 154/4 o powierzchni 24,4720 ha, zapisanych w księdze wieczystej. Przedmiotowe działki:

* powstały w wyniku podziału działki nr 154/1 o powierzchni 77,7400 ha, która została nabyta przez Powiat na mocy decyzji Wojewody z 8 grudnia 2000 r., na podstawie art. 60 ust. 1 i 3 w związku z art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną jako mienie znajdujące się w dniu 1 stycznia 1999 r. we władaniu Gospodarstwa Pomocniczego przy Zespole Szkół Rolniczych,

* w ewidencji gruntów i budynków oznaczone są jako grunty orne klas:

* w części objęte są obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego korytarza napowietrznej linii WN 110 kV N. - K. w Gminie zatwierdzonym Uchwałą Rady Miejskiej z dnia 24 kwietnia 2002 r. (Dz. Urz. Województwa, poz. 2006 z dnia 5 czerwca 2002 r.) i mają następujące przeznaczenie: korytarz napowietrznej linii WN 110 kV wraz ze strefą potencjalnych uciążliwości;

* w części nie są objęte żadnym obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego;

* zgodnie z ustaleniami Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zatwierdzonym uchwałą Rady Miejskiej z dnia 28 grudnia 2006 r., uchwałą Rady Miejskiej z dnia 24 stycznia 2008 r. zmienionego uchwałą Rady Miejskiej z dnia 24 czerwca 2010 r., uchwałą Rady Miejskiej z dnia 24 listopada 2011 r. działki znajdują się na terenie oznaczonym jako: tereny z wiodącą funkcją przemysłowo-gospodarczą, tereny z wiodącą funkcją mieszkaniową, linie elektroenergetyczne 110 kV z pasem technologicznym 2x17,5 m, magistrala gazowa ze strefą i komunikacja, droga wojewódzka;

* działki nie są objęte decyzjami o ustaleniu warunków zabudowy;

* działka oznaczona nr 154/1 o pow. 77,7400 ha, z podziału której powstały m.in. działki nr: 154/3, 154/4, została objęta decyzją o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego dla Inwestycji obejmującej budowę dwóch rurociągów tłocznych kanalizacji miejskiej. Obecnie inwestycja jest już zakończona i znajduje się w całości na działce nr 154/3.

Działka nr 154/1, decyzją Wojewody z 1995 r. została przekazana na rzecz Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa i jak wynika z tych decyzji, pozostawała w zarządzie Zespołu Szkół Rolniczych Zgodnie z art. 48 ust. 1 ww. ustawy, z dniem 1 stycznia 1999 r. Powiat przejął ZSR, i tym samym przejął działkę nr 154/1, która znajdowała się we władaniu Gospodarstwa Pomocniczego działającego przy ZSR do dnia 18 sierpnia 2010 r., tj.: do dnia wydania decyzji o wygaśnięciu prawa trwałego zarządu działkami nr 154/3, 154/4, które powstały w wyniku podziału działki nr 154/1.

Obecnie, wyżej opisane działki użytkowane są rolniczo.

Działki obciążone są umową dzierżawy na cele rolne, na czas określony do dnia 31 grudnia 2015 r., na podstawie umowy z dnia 28 grudnia 2010 r. zawartej pomiędzy Powiatem Średzkim a osobą prywatną - dzierżawcą gruntu.

Zbycie miałoby nastąpić przed 2015 r., tzn.: że będą sprzedawane grunty obciążone umową dzierżawy do 2015 r. Sprzedaż prawa własności działek nastąpi w oparciu o art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.) w drodze przetargu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż działek 154/3 i 154/4, będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, jako sprzedaż terenów innych niż tereny budowlane, czy będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, dostawa działki nr 154/4 będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 w części nie objętej ustaleniami planu zagospodarowania przestrzennego, gdyż dostawa obejmować będzie tereny niezabudowane inne niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę, natomiast w części objętej przedmiotowym planem będzie podlegała opodatkowaniu 23% stawką podatku od towarów i usług na podstawie art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ww. ustawy.

Sprzedaż działki nr 154/3 będzie podlegała opodatkowaniu 23% stawką podatku od towarów i usług na podstawie art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ww. ustawy, gdyż sprzedaż będzie obejmować tereny budowlane.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe w zakresie opodatkowania sprzedaży działki nr 154/4 oraz działki 154/3 w części objętej miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego oraz nieprawidłowe w zakresie sprzedaży działki nr 154/3 w części nieobjętej miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy - przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się - w świetle art. 8 ust. 1 ustawy - każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy - przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy - podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jak wynika z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Konieczność implementacji przepisów prawa wspólnotowego do prawa krajowego wymusiła na ustawodawcy odrębne określenie statusu organów władzy publicznej. I tak, na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy - nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z powyższego wynika, że wyłączenie organów władzy publicznej z zakresu podatku od towarów i usług uzależnione jest od spełnienia przesłanki podmiotowej - ich statusu oraz przesłanki przedmiotowej - a więc od charakteru podejmowanych przez organy działań.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - (Dz.Urz.UE.L Nr 347 s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Z przytoczonych przepisów wynika, że organy władzy publicznej oraz urzędy obsługujące te organy działają w charakterze podatników tylko wtedy, gdy:

* wykonują czynności, które nie mieszczą się w ramach ich zadań albo

* wykonują czynności, które wprawdzie mieszczą się w ramach ich zadań, jednak są one wykonywane na podstawie umów cywilnoprawnych.

Będą to zatem wszystkie wykonywane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany, wynajmu, dzierżawy, itp.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy - stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Z kolei, ww. przepis w dniu 31 grudnia 2013 r. otrzymał nowe brzmienie - wprowadzone ustawą z dnia 8 listopada 2013 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r. poz. 1608) - zgodnie z którym w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże, zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku bądź zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy - zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Powyższe uregulowanie oznacza, że generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., niebędących terenami budowlanymi - są zwolnione od podatku VAT.

Przez tereny budowlane - w świetle art. 2 pkt 33 ustawy - rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Powołany przepis, zawierający definicję terenu budowlanego, wszedł w życie z dniem 1 kwietnia 2013 r. i odnosi się do zapisów prawa administracyjnego, które do dnia 31 marca 2013 r., wyznaczały zakres interpretacji pojęcia terenów niezabudowanych przeznaczonych pod zabudowę oraz budowlanych.

Wskazać jednocześnie należy, że kluczowa dla sprawy regulacja stanowi implementację art. 135 ust. 1 lit. k Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zgodnie z którym, państwa członkowskie zwalniają z VAT dostawy terenów niezabudowanych, inne niż dostawy terenów budowlanych, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. b Dyrektywy.

Należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 647 z późn. zm.) - kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ww. ustawy - ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego - na podstawie ust. 2 powołanego przepisu - określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego - jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy - jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen - "teren budowlany" oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

Zatem także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy o podatku od towarów i usług art. 2 pkt 33, odpowiada więc także treści orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Z powyższej analizy wynika, że nowelizacja ustawy o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości. Bez znaczenia zatem pozostaje klasyfikacja według ewidencji gruntów i budynków lub studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

W przedmiotowej sprawie warto również wyjaśnić, że zgodnie z treścią art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), zwanej dalej k.c., przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Do dzierżawy - stosownie do art. 694 k.c. - stosuje się odpowiednio przepisy o najmie.

Co istotne w przedmiotowej sprawie, w myśl art. 678 § 1 k.c., w razie zbycia rzeczy najętej w czasie trwania najmu nabywca wstępuje w stosunek najmu na miejsce zbywcy; może jednak wypowiedzieć najem z zachowaniem ustawowych terminów wypowiedzenia. Stosownie do § 2 ww. przepisu, powyższe uprawnienie do wypowiedzenia najmu nie przysługuje nabywcy, jeżeli umowa najmu była zawarta na czas oznaczony z zachowaniem formy pisemnej i z datą pewną, a rzecz została najemcy wydana.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Powiat jest właścicielem działek niezabudowanych, oznaczonych geodezyjnie nr: 154/3 o powierzchni 2,0511 ha oraz nr 154/4 o powierzchni 24,4720 ha. Ww. działki powstały w wyniku podziału działki nr 154/1 o powierzchni 77,7400 ha, która została nabyta przez Powiat na mocy decyzji Wojewody. W ewidencji gruntów i budynków działki oznaczone są jako grunty orne następujących klas:

W części przedmiotowe działki objęte są obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego korytarza napowietrznej linii WN 110 kV N. - K. w Gminie zatwierdzonym Uchwałą Rady Miejskiej i mają następujące przeznaczenie: korytarz napowietrznej linii WN 110 kV wraz ze strefą potencjalnych uciążliwości. W części natomiast nie są objęte żadnym obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

Zgodnie z ustaleniami Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, działki znajdują się na terenie oznaczonym jako: tereny z wiodącą funkcją przemysłowo-gospodarczą, tereny z wiodącą funkcją mieszkaniową, linie elektroenergetyczne 110kv z pasem technologicznym 2x17,5 m, magistrala gazowa ze strefą i komunikacja, droga wojewódzka. Działki nie są objęte decyzjami o ustaleniu warunków zabudowy.

Działka oznaczona nr 154/1 o pow. 77,7400 ha, z podziału której powstały m.in. działki nr: 154/3, 154/4, została objęta decyzją o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego dla Inwestycji obejmującej budowę dwóch rurociągów tłocznych kanalizacji miejskiej. Obecnie inwestycja jest już zakończona i znajduje się w całości na działce nr 154/3.

Obecnie, wyżej opisane działki użytkowane są rolniczo. Działki obciążone są umową dzierżawy na cele rolne, na czas określony do dnia 31 grudnia 2015 r., na podstawie umowy z dnia 28 grudnia 2010 r. zawartej pomiędzy Powiatem a osobą prywatną - dzierżawcą gruntu. Zbycie przedmiotowych działek miałoby nastąpić przed 2015 r., tzn.: że będą sprzedawane grunty obciążone umową dzierżawy do 2015 r. Sprzedaż prawa własności działek nastąpi w oparciu o art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami w drodze przetargu.

Wątpliwości Wnioskodawcy - co wynika z zadanego we wniosku pytania - budzi kwestia zwolnienia od podatku czynności sprzedaży opisanych działek o nr 154/3 oraz 154/4.

Podkreślić należy, że analiza powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy wskazuje jednoznacznie, że zwolnienie od podatku obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) innych niż tereny budowlane.

W tym miejscu wyjaśnić należy, że ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia budynku, budowli lub gruntu. Definicja budynku i budowli znajduje się w art. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 1409 z późn. zm.).

Za budynek uważa się obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach (art. 3 pkt 2 ustawy - Prawo budowlane).

Zgodnie zaś z art. 3 pkt 3 tej ustawy - przez budowlę rozumie się każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Obiektem liniowym jest natomiast - na podstawie art. 3 pkt 3a ustawy - Prawo budowlane - obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenergetyczna, linia kablowa nadziemna i, umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable w niej zainstalowane nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego.

W myśl art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

W świetle zapisów art. 47 § 2 Kodeksu cywilnego - częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego.

Według art. 48 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Stosownie do art. 49 § 1 Kodeksu cywilnego - urządzenia służące do doprowadzania lub odprowadzania płynów, pary, gazu, energii elektrycznej oraz inne urządzenia podobne nie należą do części składowych nieruchomości, jeżeli wchodzą w skład przedsiębiorstwa.

Z powyższych przepisów wynika, że jeśli znajdujące się na działce nr 154/3 rurociągi tłoczne kanalizacji miejskiej są przyłączone do przedsiębiorstwa świadczącego usługi wodociągowo-kanalizacyjne stanowią własność tego przedsiębiorstwa.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że w przypadku planowanej dostawy działki nr 154/3, na której znajdują się rurociągi tłoczne kanalizacji miejskiej przedmiotem dostawy będą niezabudowane nieruchomości gruntowe.

W konsekwencji powyższego, o tym czy dostawa przedmiotowej działki (tekst jedn.: nr 154/3) będzie podlegać opodatkowaniu według stawki podstawowej, czy też będzie korzystała ze zwolnienia od podatku, decydować będzie jej przeznaczenie, tzn. czy działka ta jest gruntem budowlanym zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

Z powyższych rozważań wynika, że linia i trakcja elektroenergetyczna stanowią obiekt liniowy, są więc budowlami. Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że część działki o nr 154/4 oraz część działki nr 154/3, które - zgodnie z obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego korytarza napowietrznej linii WN 110 kV w Gminie - mają przeznaczenie: korytarz napowietrznej linii WN 110 kV wraz ze strefą potencjalnych uciążliwości, stanowią teren budowlany, o którym mowa w art. 2 pkt 33 ustawy. W konsekwencji czynność sprzedaży ww. działek (tekst jedn.: części działki nr 154/4 i części działki nr 154/3) nie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Z kolei części działki nr 154/4 oraz części działki 154/3, które nie zostały objęte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego oraz w stosunku do których nie wydano decyzji o warunkach zabudowy, nie można uznać za teren budowlany zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy. W efekcie sprzedając ww. części działek nr 154/4 i 154/3 Powiat będzie miał prawo - stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy - zastosować zwolnienie od podatku od towarów i usług.

Podsumowując, sprzedaż części działki niezabudowanej nr 154/3 oraz części działki nr 154/4 przeznaczonych zgodnie z obowiązującym planem zagospodarowania przestrzennego pod zabudowę (korytarz napowietrznej linii WN 110 kV wraz ze strefą potencjalnych uciążliwości) nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Natomiast zbycie części działki nr 154/3 i części działki 154/4, w przypadku braku ważnego planu zagospodarowania przestrzennego dla terenu, na którym te nieruchomości gruntowe się znajdują oraz braku aktualnej decyzji o warunkach zabudowy dla przedmiotowych działek, będzie korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy jako dostawa terenu niezabudowanego innego niż teren budowlany.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.