ILPP2/443-975/08-4/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana reprezentowanego przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 23 października 2008 r. (data wpływu 27 października 2008 r.) uzupełnionym pismem z dnia 10 stycznia 2009 r. (data wpływu 13 stycznia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zapłaty w cenie transakcji podatku VAT - jest nieprawidłowe.

W dniu 27 października 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zapłaty w cenie transakcji podatku VAT. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 10 stycznia 2009 r. (data wpływu 13 stycznia 2009 r.) o doprecyzowanie opisanego zdarzenia przyszłego oraz brakującą opłatę.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Przedmiotem przyszłej umowy sprzedaży pomiędzy Wnioskodawcą a Gminą M (...) będzie nieruchomość stanowiąca zabudowane działki gruntu w postaci:

* działki gruntu nr X/8 o powierzchni 0,6356 ha położonej w K (...) obręb K (...), oznaczonej w ewidencji gruntów jako inne tereny zabudowane,

* działki gruntu nr Y/5 o powierzchni 0,06558 ha położonej w K (...) obręb K (...), oznaczonej w ewidencji gruntów jako grunty rolne zabudowane.

Na ww. działkach gruntu znajduje się lokal użytkowy (bar-zajazd) wykorzystywany do prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Zainteresowany nabywa zabudowane działki będąc stanu wolnego. Strony przyszłej umowy uzgodniły, że cena sprzedaży wynosi 370.000 zł netto. Pismem z dnia 25 lipca 2008 r. Wójt Gminy M (...) zawiadomił Wnioskodawcę, iż cena wynosi 370.000 zł + 0,5 należnego VAT. "Drugą połowę, podatku dołoży Gmina" (wg ww. pisma). Tym samym pismem Wójt Gminy zawiadomił Zainteresowanego, że decyzją Starosty (...) działka nr Y/5 została przekwalifikowana na działkę budowlaną. Lokal użytkowy został wybudowany w roku 1987 przez małżonkę Wnioskodawcy, a zatem upłynęło 5 lat od końca roku, w którym zakończono budowę baru-zajazdu. Zakupu materiałów budowlanych na jego budowę, również dokonywała małżonka. Budynki zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy dopiero w 2004 r., tj. od chwili rozpoczęcia działalności gospodarczej. Przed rozpoczęciem działalności przez Zainteresowanego działalność na wyżej wymienionej nieruchomości prowadziły inne podmioty, tj. osoby fizyczne. Nakłady na modernizację budynku ponosiła córka Zainteresowanego prowadząca w tym lokalu działalność gospodarczą do 2004 r. Z tytułu zakupu materiałów budowlanych na wybudowanie baru-zajazdu Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT. Nie dokonał też wydatków na ulepszenie powyżej 30% wartości początkowej nieruchomości. W odpowiedzi na pytanie tut. Organu z wezwania do uzupełnienia wniosku "kto jest właścicielem lokalu użytkowego (bar-zajazd)" Wnioskodawca wyjaśnił, że właścicielem nakładów na bar jest on sam, poza tym w całej rozciągłości obowiązuje zasada "superficies solo cedit".

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca wskutek nabycia działki nr Y/5 i X/8 zobowiązany jest do zapłaty w cenie transakcji podatku VAT.

Wnioskodawca uważa, że taka transakcja nie podlega podatkowi od towarów i usług. Taki pogląd wynika z faktu, iż przedmiotem sprzedaży jest grunt zabudowany budynkami użytkowymi podlegającymi zwolnieniu na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług. W niniejszej sprawie nie zachodzą także przesłanki określone w art. 43 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług. Uwzględniając przy tym regulację art. 29 ust. 5 cyt. ustawy, w przypadku dostawy budynków i budowli trwale związanych z gruntem z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Dostawa gruntu wraz z budynkiem używanym w rozumieniu art. 43 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, którego dostawa podlega zwolnieniu od podatku - objęta jest zwolnieniem od podatku, gdyż o zwolnieniu tym decyduje charakter dostawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają:

Przez dostawę towarów - stosownie do art. 7 ust. 1 cyt. ustawy - rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Według art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Zawarte w przytoczonym przepisie wyrażenie "przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel" stwarza wiele trudności interpretacyjnych. Nie ulega wątpliwości, że "prawa do rozporządzania towarami jak właściciel" nie wolno utożsamiać z prawem własności. Europejski Trybunał Sprawiedliwości przy definiowaniu wyrażenia "dostawa towarów" kładzie akcent przede wszystkim na "własność ekonomiczną" funkcjonującą w oderwaniu od krajowych przepisów prawa cywilnego regulujących przeniesienie prawa własności. W orzeczeniu C-320/88 Shipping and Forwarding Safe B.V. v. Staatsecretaris van Financiën Europejski Trybunał wyraził pogląd, że "wyrażenie «dostawa towarów» w rozumieniu artykułu 5 (1) VI Dyrektywy oznacza także przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, nawet jeżeli nie dochodzi do przeniesienia własności rzeczy w sensie prawnym" (pkt 1), jednak jednocześnie zastrzegł, że "zadaniem sądu krajowego jest określenie w każdym przypadku, na podstawie stanu rzeczy, czy przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, w rozumieniu artykułu 5 (1) VI Dyrektywy, miało miejsce" (pkt 2).

W myśl art. 15 ust. 1 ww. ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 cyt. ustawy).

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i ust. 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku. Stosowonie do przepisu art. 29 ust. 4 ww. ustawy, podstawę opodatkowania zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4b.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca zamierza nabyć od Gminy nieruchomość stanowiącą zabudowane działki gruntu. Na ww. działkach gruntu znajduje się lokal użytkowy (bar-zajazd) wykorzystywany do prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Lokal użytkowy wybudowany został w roku 1987 przez małżonkę Wnioskodawcy, ona również dokonywała zakupu materiałów budowlanych na jego budowę. Budynki zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy dopiero w 2004 r., tj. od chwili rozpoczęcia przez niego działalności gospodarczej. Przed rozpoczęciem działalności przez Zainteresowanego na wyżej wymienionej nieruchomości działalność prowadziły inne podmioty (osoby fizyczne). Nakłady na modernizację budynku ponosiła córka Zainteresowanego prowadząca w tym lokalu działalność gospodarczą do 2004 r. W uzupełnieniu do wniosku wskazano ponadto, iż właścicielem nakładów poniesionych na bar jest Wnioskodawca.

Z powyższego wynika, że z uwagi na fakt iż właścicielem nakładów poniesionych na bar wybudowany na gruncie należącym do Gminy jest Wnioskodawca, w analizowanej sprawie nie dochodzi do przeniesienia - w sensie ekonomicznym - prawa do rozporządzania budynkiem jak właściciel. Przedmiotem planowanej przez Wnioskodawcę transakcji nie będzie zatem nieruchomość gruntowa wraz z budynkiem ale wyłącznie grunt zabudowany.

Grunty spełniają definicję towarów wynikającą z art. 2 pkt 6 cyt. ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terenie kraju, która zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podstawowa stawka podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Oprócz stawki podstawowej, na wybrane grupy towarów i usług, ustawodawca przewidział trzy stawki preferencyjne: 7%, 3% i 0%. Ustawodawca daje także podatnikom możliwości stosowania zwolnień podatkowych.

Stosownie do przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Zatem opodatkowaniu podlega dostawa terenów budowlanych bądź przeznaczonych pod zabudowę. Przez grunty przeznaczone pod zabudowę rozumieć należy zarówno te grunty, które widnieją w planie zagospodarowania przestrzennego jako przeznaczone pod zabudowę, jak i te, które właściciel przeznaczy pod zabudowę, bądź potencjalnie będą traktowane jak tereny budowlane. Ustawodawca wskazując na możliwość objęcia zwolnieniem od podatku od towarów i usług dostawy terenów niezabudowanych, posłużył się kryterium przeznaczenia terenu. Skoro o przeznaczeniu terenu decydują władze lokalne, które w planie zagospodarowania przestrzennego przeznaczyły przedmiotowe grunty pod zabudowę, bądź są to grunty już zabudowane - oznaczone w ewidencji gruntów jako inne tereny zabudowane, to dostawa tych nieruchomości nie może korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. W konsekwencji dostawa ta podlega opodatkowaniu 22% stawką podatku od towarów i usług.

Reasumując, w sprawie będącej przedmiotem zapytania, dostawa nieruchomości gruntowej spełnia definicję dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT i podlega opodatkowaniu 22% stawką podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W zakresie zagadnienia dotyczącego prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie w dniu 30 stycznia 2009 r. nr ILPP2/443-975/08-5/AK.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.