ILPP2/443-884/09-2/EN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 2 lipca 2009 r. (data wpływu 8 lipca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia całej kwoty podatku naliczonego przy nabywaniu, a także kwoty podatku naliczonego od czynszu (rat) lub innych płatności wynikających z umów najmu, dzierżawy, leasingu samochodów innych niż osobowe o dopuszczalnej ładowności powyżej 500 kg oraz paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu do ich napędu - jest prawidłowe.

W dniu 8 lipca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia całej kwoty podatku naliczonego przy nabywaniu, a także kwoty podatku naliczonego od czynszu (rat) lub innych płatności wynikających z umów najmu, dzierżawy, leasingu samochodów innych niż osobowe o dopuszczalnej ładowności powyżej 500 kg oraz paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu do ich napędu.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka prowadzi działalność w zakresie produkcji sprzętu gospodarstwa domowego. W przyszłości, Spółka zamierza wykorzystywać na potrzeby prowadzonej przez siebie działalności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (dalej: "podatek VAT") samochody, które będą spełniały wymogi określone w art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.) (dalej: "Stara Ustawa o VAT"), a więc samochody inne niż osobowe o dopuszczalnej ładowności powyżej 500 kg (dalej: "Samochody Kwalifikowane").

Samochody powyższe mają być zarówno nabywane przez Spółkę na własność, jak i użytkowane na podstawie umów najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze. Spółka będzie nabywała również paliwo do napędu tych samochodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na niezgodność obowiązujących od dnia 1 maja 2004 r. przepisów Ustawy o VAT dotyczących ograniczenia prawa do odliczenia podatku naliczonego VAT od nabywanych oraz użytkowanych na podstawie umów najmu, dzierżawy, leasingu oraz umów o podobnym charakterze, Samochodów Kwalifikowanych oraz paliwa do nich, z przepisami prawa wspólnotowego, tj. z przepisami art. 17 ust. 2 Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (dalej: "VI Dyrektywa") oraz odpowiadającego mu art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: "Dyrektywa 2006/112"), przysługuje mu prawo do odliczenia całej kwoty podatku naliczonego VAT przy nabyciu lub z tytułu użytkowania Samochodów Kwalifikowanych na podstawie wskazanych wcześniej tytułów, jak również podatku VAT naliczonego przy nabyciu paliw do tych samochodów, przy założeniu, że Samochody Kwalifikowane są wykorzystywane przez Spółkę do działalności opodatkowanej podatkiem VAT.

Uzasadniając przedstawione przez siebie stanowisko, Spółka chce odnieść się do następujących kwestii:

Przed 1 maja 2004 r.

Zgodnie z art. 25 ust. 1 pkt 2 oraz pkt 3a Starej Ustawy o VAT, obowiązującymi przed 1 maja 2004 r., podatek VAT naliczony przy nabyciu samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg, a także paliwa do nich, nie podlegał odliczeniu, z wyjątkiem przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu stanowiło przedmiot działalności podatnika.

Ponadto prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT nie przysługiwało również w odniesieniu do samochodów innych niż osobowe, które nie posiadały homologacji producenta lub importera wymaganej dla tego rodzaju samochodów.

Zgodnie z § 10 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. z dnia 26 marca 2002 r.) - usługobiorcom użytkującym samochody osobowe oraz inne samochody o dopuszczalnej ładowności do 500 kg na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy o podobnym charakterze (leasing) - nie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego oraz do zwrotu różnicy podatku o kwotę podatku naliczonego od czynszu (raty) i innych odpłatności wynikających z zawartej umowy.

Zatem prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu lub użytkowaniu (na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze) samochodów oraz przy zakupie paliwa do tych samochodów przysługiwało pod warunkiem posiadania świadectwa homologacji przy zachowaniu warunku dopuszczalnej ładowności powyżej 500 kg.

Od 1 maja 2004 r. do 21 sierpnia 2005 r.

Zgodnie z art. 86 ust. 3 i 5 Ustawy o VAT - w brzmieniu obowiązującym w okresie od 1 maja 2004 r. do 21 sierpnia 2005 r. - w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej ładowności mniejszej niż określona według wzoru:

DL = 357 kg + n x 68 kg

gdzie:

DL - oznacza dopuszczalną ładowność,

n - oznacza ilość miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy,

- kwotę podatku naliczonego stanowiło 50% kwoty podatku określonej w fakturze (lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla które podatnikiem był ich nabywca) - nie więcej jednak niż 5.000 PLN.

Dopuszczalna ładowność pojazdów oraz ilość miejsc (siedzeń) określana była na podstawie wyciągu ze świadectwa homologacji lub odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, wydawanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym. Pojazdy, które w wyciągu ze świadectwa homologacji lub w odpisie decyzji nie miały określonej dopuszczalnej ładowności lub ilości miejsc, uznawane były również za samochody osobowe.

Na podstawie art. 86 ust. 7 w przypadku usługobiorców użytkujących samochody, o których mowa w ust. 3 i 5, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowiło 50% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodu, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu, nie mogła jednak przekroczyć kwoty 5.000 zł.

Ponadto w myśl art. 88 ust. 1 pkt 3 Ustawy VAT - w brzmieniu obowiązującym w okresie od 1 maja 2004 r. do 21 sierpnia 2005 r. - obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosowało się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w przywołanym powyżej art. 86 ust. 3 i 5.

Od 22 sierpnia 2005 r. do chwili obecnej

Znowelizowany z dniem 22 sierpnia 2005 r. art. 86 ust. 3 Ustawy VAT stanowi, że w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze (lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca) - nie więcej jednak niż 6.000 PLN.

Natomiast zgodnie z art. 86 ust. 7 ustawy VAT w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w ust. 3, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6.000 zł.

Odpowiednio zmieniona została także treść art. 88 ust. 1 pkt 3 Ustawy VAT; począwszy od 22 sierpnia 2005 r. przepis ten przewiduje, że obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w przywołanym powyżej art. 86 ust. 3.

W myśl art. 168 Dyrektywy 2006/112, jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, podatnik jest uprawniony w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia od kwoty podatku VAT, którą jest zobowiązany zapłacić, kwotę podatku VAT należnego lub zapłaconego w tym państwie członkowskim od towarów i usług, które zostały mu dostarczone, lub które mają być mu dostarczone przez innego podatnika.

Analogiczne uregulowanie znajdowało się także w poprzedzającej Dyrektywę 2006/112 VI Dyrektywie, która obowiązywała w dniu przystąpienia Rzeczpospolitej Polskiej do Unii Europejskiej. Artykuł 17 ust. 2 VI Dyrektywy stanowił, że o ile towary i usługi były używane do celów zawieranych transakcji podlegających opodatkowaniu, podatnik był uprawniony do odliczenia od podatku, który zobowiązany był zapłacić, należnego lub zapłaconego podatku od wartości dodanej od towarów lub usług dostarczonych lub, które miały być podatnikowi dostarczone przez innego podatnika.

Europejski Trybunał Sprawiedliwości (dalej: "ETS") wielokrotnie zajmował stanowisko potwierdzające niedopuszczalność wprowadzania przez państwa członkowskie ograniczeń w odliczaniu VAT od wydatków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. W orzeczeniu z dnia 14 lutego 1985 r. w sprawie (C-268/83) D. A. Rompelman i E. A. Rompelman-Van Deelen v. Minister van Financiën ETS potwierdził, że system odliczeń ma na celu całkowite uwolnienie podmiotu gospodarczego od obciążeń z tytułu podatku VAT przypadającego do zapłaty lub zapłaconego w trakcie prowadzonej działalności gospodarczej. Wspólny system podatku VAT gwarantuje w ten sposób, iż wszelka działalność gospodarcza, niezależnie od jej celu lub rezultatu, jest opodatkowana w sposób całkowicie neutralny pod warunkiem, że działalność ta podlega temu podatkowi.

Przytoczone uregulowania - znajdujące potwierdzenie w orzecznictwie - konstytuują podstawowy element konstrukcyjny podatku VAT, jakim jest prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego od nabytych na potrzeby działalności opodatkowanej towarów i usług, wyrażając fundamentalną dla systemu podatku VAT zasadę neutralności.

Prawo wspólnotowe dopuszcza możliwość wprowadzenia przez państwa członkowskie ograniczeń w zakresie prawa do odliczenia. W kontekście funkcjonującego w polskich przepisach ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT od zakupu samochodów osobowych oraz paliwa do wspomnianych pojazdów, rozważenia wymaga dopuszczalność ograniczenia zasady neutralności podatku VAT w świetle art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy. Przepis ten stanowił, że przed upływem najwyżej czterech lat od daty wejścia w życie VI Dyrektywy, Rada, stanowiąc jednogłośnie na wniosek Komisji, podejmie decyzję, które wydatki nie będą się kwalifikowały do odliczenia podatku od wartości dodanej. Odliczenie podatku od wartości dodanej nie miało w żadnym przypadku obejmować wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z działalnością gospodarczą: takich jak wydatki na artykuły luksusowe, rozrywkowe lub wydatki reprezentacyjne.

Do czasu wejścia w życie powyższych przepisów, państwa członkowskie mogły zachować ograniczenia w prawie do odliczenia przewidziane w ich prawie krajowym w momencie wejścia w życie tejże Dyrektywy.

Obowiązująca od 1 stycznia 2007 r. Dyrektywa 2006/112 zawiera analogiczne uregulowania. Zgodnie z art. 176 tej Dyrektywy Rada, stanowiąc jednomyślnie na wniosek Komisji, określa wydatki, które nie dają prawa do odliczenia VAT. W żadnym przypadku prawo do odliczenia VAT nie dotyczy wydatków, które nie są ściśle związane z działalnością gospodarczą, takich jak wydatki na artykuły luksusowe, rozrywkę lub wydatki reprezentacyjne. Natomiast do czasu wejścia w życie powyższych przepisów państwa członkowskie mogą utrzymać wszystkie wyłączenia przewidziane w prawie krajowym w dniu 1 stycznia 1979 r. lub - w odniesieniu do państw członkowskich, które przystąpiły do Wspólnoty po tym terminie - przepisy obowiązujące w dniu akcesji.

Przepis art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy (analogicznie art. 176 Dyrektywy 2006/112) wyraża unijną klauzulę stałości prawa (tzw. klauzula stand still), czyli dopuszczalność utrzymania w mocy tylko tych ograniczeń, które obowiązywały w momencie wejścia w życie VI Dyrektywy (lub przystąpienia danego państwa członkowskiego do Wspólnoty). Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w wyroku ETS z dnia 8 stycznia 2002 r. w sprawie (C-409/99) Metropol Treuhand Wirtschaftsstreuhand GmbH v. Finanzlandesdirektion für Steiermark et Michael Stadler v. Finanzlandesdirektion für Vorarlberg. We wspomnianym wyroku ETS potwierdził, że drugi akapit artykułu 17 (6) VI Dyrektywy zawiera klauzulę przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń z prawa do odliczenia podatku VAT, które miały zastosowanie przed wejściem w życie VI Dyrektywy. Celem tego przepisu jest zezwolenie Państwom Członkowskim, do czasu wprowadzenia przez Radę wspólnotowego systemu wyłączeń z prawa do odliczenia podatku VAT, utrzymania wszelkich przepisów krajowych wyłączających prawo do odliczenia, które organy skarbowe danego kraju faktycznie stosowały w momencie wejścia w życie VI Dyrektywy.

W kontekście interpretacji klauzuli stand still, na temat sposobu rozumienia pojęcia "przepisów krajowych, które były faktycznie stosowane w dniu przystąpienia Polski do Unii Europejskiej" wypowiedział się Wojewódzki Sąd Administracyjny (dalej: "WSA") we Wrocławiu, w wyroku z dnia 4 kwietnia 2007 r. (sygn. l SA/Wr 1852/06). W wyroku tym WSA wyraził pogląd, że (...) nie jest możliwa zmiana stosowanego w prawie krajowym ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego VAT na moment wejścia w życie VI Dyrektywy, gdyż w takim przypadku nie ma mowy o tzw. rzeczywiście stosowanych ograniczeniach w powyższym zakresie. Trudno jest bowiem przypisać wskazaną cechę ograniczeniom, które dopiero co weszły w życie i realnie nie mogły być jeszcze stosowane (...).

Analogiczne poglądy odnośnie sposobu interpretacji klauzuli stand still zostały wyrażone m.in. w następujących orzeczeniach:

* wyrok WSA w Gdańsku z dnia 14 sierpnia 2007 r. (sygn. l SA/Gd 185/07),

* wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 11 kwietnia 2008 r. (sygn. l SA/Wr 1892/07),

* wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 13 maja 2008 r. (sygn. l SA/Rz 284/08).

Kwestia zgodności z prawem wspólnotowym zmiany regulacji prawnej w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego VAT, dokonanej przez polskiego ustawodawcę z dniem 1 maja 2004 r., była przedmiotem pytania prejudycjalnego (postanowienie z dnia 17 maja 2007 r., sygn. l SA/Kr 603/06), skierowanego do ETS przez WSA w Krakowie. W podsumowaniu swojego stanowiska w sprawie, WSA w Krakowie stwierdził mianowicie:

(...) zdaniem Sądu przyjęta przez Rzeczpospolitą Polską technika legislacyjna przy implementacji Szóstej Dyrektywy, polegająca na zastąpieniu dotychczasowych ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego ograniczeniami tego samego typu ale określonymi w oparciu o inne kryteria, co w sposób faktyczny zmniejszyło zakres prawa podatników do odliczenia podatku naliczonego w porównaniu do okresu sprzed wejścia w życie Szóstej Dyrektywy powoduje, że podatnicy (...) mogą, powołując się bezpośrednio na art. 17 (2) Szóstej Dyrektywy odliczać podatek naliczony przy zakupach paliwa do środków transportu wykorzystywanych przy opodatkowanej działalności gospodarczej niezależnie od ograniczeń prawa krajowego zawartych w art. 86 ust. 3 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz niezależnie od granic takich ograniczeń wyznaczonych przez uchylone przepisy art. 25 ust. 1 pkt 3a ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (...).

ETS w wyroku z dnia 22 grudnia 2008 r. (C-414/07) w sprawie Magoora Sp. z o.o. v. Dyrektor Izby Skarbowej w Krakowie (wydanym w wyniku wniesionego przez WSA w Krakowie pytania prejudycjalnego) wyraził pogląd, że: (...) art. 17 ust. 6 akapit drugi szóstej dyrektywy stoi na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie przy dokonywaniu transpozycji tej dyrektywy do prawa wewnętrznego uchyliło całość przepisów krajowych dotyczących ograniczeń prawa do odliczeniu podatku VAT naliczonego przy zakupie paliwa do samochodów używanych dla celów działalności podlegającej opodatkowaniu, zastępując je, w dniu wejścia w życie tej dyrektywy na swoim terytorium, przepisami ustanawiającymi nowe kryteria w tym przedmiocie, jeżeli (...) te ostatnie przepisy powodują rozszerzenie zakresu zastosowania wskazanych ograniczeń (...).

Zdaniem Spółki powołany wyrok ETS z dnia 22 grudnia 2008 r. wskazuje na dopuszczalność wprowadzenia przez polskiego ustawodawcę z dniem przystąpienia Polski do Unii Europejskiej nowych kryteriów opisujących rodzaj samochodów, do których ograniczono odliczenia podatku naliczonego wyłącznie pod warunkiem, że nowe kryteria nie byłyby bardziej restrykcyjne od regulacji prawnych obowiązujących w momencie wstąpienia do Unii Europejskiej.

W sytuacji natomiast, gdy powyższy warunek nie został spełniony (ograniczenia z Ustawy VAT są bowiem bardziej restrykcyjne niż ograniczenia ze Starej Ustawy o VAT), wprowadzenie przez polskiego ustawodawcę nowych regulacji prawnych należy, zdaniem Spółki, uznać za niedopuszczalne w świetle klauzuli stand still.

W związku ze wspomnianym wyrokiem ETS, Minister Finansów wydał w dniu 13 lutego 2009 r. interpretację ogólną prawa podatkowego (nr sygn. PT3/812/4/15//CZE/09/185), w której wskazał, iż prawo do odliczenia podatku od towarów i usług z tytułu nabycia paliwa wykorzystywanego do napędu pojazdów samochodowych przysługuje, co do zasady, w przypadku gdy:

Jeżeli zatem, wskutek ograniczeń po dniu 30 kwietnia 2004 r. prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu paliwa wykorzystywanego do napędu pojazdów samochodowych, nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia (które mu przysługiwało zgodnie z obowiązującymi przepisami o podatku od towarów i usług w dniu 30 kwietnia 2004 r. lub w dniu 1 maja 2004 r.), podatnikowi - zgodnie z ww. wyrokiem ETS - przysługuje prawo do odliczenia podatku (przez dokonanie korekty rozliczenia) bez uwzględnienia tych ograniczeń.

Minister Finansów w powyższej interpretacji odniósł się ponadto do kwestii odliczenia podatku VAT od nabycia samochodów wskazując, iż:

Mając na uwadze tezy zawarte w ww. wyroku ETS powyższe wyjaśnienia dotyczą odpowiednio możliwości odliczania, zgodnie z art. 86 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, podatku naliczonego z tytułu nabycia lub importu pojazdów samochodowych oraz nabycia usług, zgodnie z umową najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze, których przedmiotem są pojazdy samochodowe.

Oznacza to, że prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku przysługuje w odniesieniu do pojazdów samochodowych, w stosunku do których przepisy obowiązujące od dnia 1 maja 2004 r. umożliwiały prawo do takiego odliczenia lub w przypadku jeżeli nie umożliwiały, ale prawo takie przysługiwałoby według zasad obowiązujących w dniu 30 kwietnia 2004 r., tj. w przypadku pojazdów samochodowych, o których mowa co do zasady w pkt 2 pisma.

W odniesieniu do pojazdów samochodowych, o których mowa powyżej możliwość odliczenia (w drodze korekty - w stosunku do zakupów w poprzednich okresach lub w odniesieniu do bieżących wydatków w bieżących rozliczeniach) dotyczy całej kwoty podatku wynikającej z faktury lub dokumentu celnego, kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, pod warunkiem posiadania stosownych dokumentów oraz wykorzystywania tego pojazdu wyłącznie do działalności opodatkowanej.

Ponadto, opierając się na tezach ze wspomnianego wyroku ETS w sprawie Magoora, sądy administracyjne zaczęły wydawać wyroki przyznające podatnikom prawo do odliczenia podatku VAT w odniesieniu do nabycia paliw do Samochodów Kwalifikowanych użytkowanych w działalności opodatkowanej VAT, jak również w przypadku nabycia tych samochodów lub ich użytkowania na podstawie wspomnianych wcześniej tytułów.

Stanowisko powyższe znalazło potwierdzenie m.in. w wyrokach następujących sądów:

* wyrok WSA w Krakowie z dnia 3 kwietnia 2009 r. (nr sygn. l SA/Kr 603/03),

* wyrok WSA w Warszawie z dnia 13 maja 2009 r. (nr sygn. III SA/Wa 3225/08),

* wyrok WSA w Warszawie z dnia 20 maja 2009 r. (nr sygn. III SA/Wa 12/09), w którym sąd wskazał m.in.:

(...) Organy podatkowe ponownie rozpatrując sprawę powinny dokonać oceny zakresu przysługującego stronie Skarżącej prawa do odliczenia podatku naliczonego (...) zgodnie z poczynioną przez Sąd wykładnią prawa uwzględniającą tezy orzeczenia ETS C-414/07, co oznaczać będzie uznanie uprawnień Skarżącej do odliczeń podatku naliczonego od zakupionych paliw na zasadach przysługujących jej do 30 kwietnia 2004 r. (...).

Pogląd wskazujący, iż pełnie odliczenie podatku VAT naliczonego przysługuje przy nabyciu (oraz użytkowaniu na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze) Samochodów Kwalifikowanych, jak również w przypadku nabycia paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu wykorzystywanych do napędu wspomnianych samochodów jest również prezentowany przez Ministerstwo Finansów w indywidualnych interpretacjach podatkowych (wydawanych w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektorów wskazanych Izb Skarbowych).

Pogląd taki został zaprezentowany m.in. w poniższych interpretacjach Dyrektorów Izb Skarbowych:

* interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 30 kwietnia 2009 r. (nr sygn. IPPP3-443-82/09-4/JF),

* interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 22 kwietnia 2009 r. (nr sygn. ILPP2/443-117/09-2/MN), w której wskazano:

(...) Organ stwierdza, że Spółka po dniu 1 maja 2004 r. - jeżeli przedmiotowe samochody osobowe nie spełniają wymagań określonych w art. 86 ust. 4 pkt 1-4 ustawy - ma prawo do odliczania podatku VAT od zakupu samochodów, o których mowa we wniosku na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów usług, jednakże z uwzględnieniem zapisu art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, obowiązujących do 30 kwietnia 2004 r. Oznacza to, że Spółka nie może zastosować obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku do nabywanych samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg, z wyjątkiem przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu tych samochodów stanowi przedmiot działalności podatnika.

Natomiast w odniesieniu do zakupu paliwa wykorzystywanego do napędu przedmiotowych samochodów osobowych stwierdzić należy, iż Spółka po dniu 1 maja 2004 r. - jeżeli przedmiotowe samochody osobowe nie spełniają wymagań określonych w art. 86 ust. 4 pkt 1-4 ustawy - ma prawo do odliczania podatku VAT od zakupu paliwa wykorzystywanego do napędu samochodów, o których mowa we wniosku na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, jednakże z uwzględnieniem zapisu art. 25 ust. 1 pkt 3a ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, obowiązujących do 30 kwietnia 2004 r. Oznacza to, że Spółka nie może dokonać obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego do paliw silnikowych benzynowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych lub innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg (...).

Podsumowanie

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Spółki, bezsporny jest fakt, iż w odniesieniu do Samochodów Kwalifikowanych (samochody inne niż osobowe o dopuszczalnej ładowności powyżej 500 Kg) ograniczenie prawa do odliczenia podatku naliczonego VAT wprowadzone przez polskiego ustawodawcę w dniu 1 maja 2004 r. naruszyło klauzulę stand still. W konsekwencji bezpośrednie zastosowanie znajdą postanowienia art. 17 ust. 2 VI Dyrektywy oraz art. 168 Dyrektywy 2006/112.

Powołując się na argumenty przedstawione w swoim stanowisku, zdaniem Spółki, będzie ona mogła dokonać odliczenia podatku naliczonego VAT od Samochodów Kwalifikowanych nabytych przez nią na własność lub użytkowanych na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, jak również paliwa do tych samochodów (w przypadkach opisanych przez Spółkę w zdarzeniu przyszłym).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.