ILPP2/443-866/13-2/AKr

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z 1 sierpnia 2013 r. (data wpływu 10 września 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur dokumentujących zakupy usług noclegowych i gastronomicznych - jest nieprawidłowe.

W dniu 10 września 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur dokumentujących zakupy usług noclegowych i gastronomicznych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca - Spółka będąca czynnym podatnikiem VAT, prowadzi działalność gospodarczą w zakresie prowadzenia hoteli i podobnych obiektów zakwaterowania (PKD 55.10.Z), prowadzenia obiektów noclegowych turystycznych i miejsc krótkotrwałego zakwaterowania (PKD 55.20.Z) oraz pozostałego zakwaterowania (PKD 55.90.Z).

W tym celu Spółka wynajmuje lokale i apartamenty od właścicieli z prawem dalszego podnajmu i przy wykorzystaniu tych lokali świadczy usługi wynajmu umeblowanych lokali krótkotrwałego zakwaterowania (usługi noclegowe), stosując stawkę VAT w wysokości 8% na podstawie art. 41 ust. 2 w związku z poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Okres świadczonych usług wynajmu lokali krótkotrwałego zakwaterowania (usług noclegowych) wynosi od 1 doby (noclegu) do kilkunastu albo kilkudziesięciu dni. Spółka kupując usługę najmu, otrzymuje od właścicieli lokali rachunki albo faktury ze stawką 23% (wynajem lokali mieszkalnych na dalszy podnajem w celu świadczenia usług krótkotrwałego zakwaterowania tzn. na cele inne niż mieszkaniowe), z których odlicza VAT, ponieważ są to zakupy związane z wykonywaniem czynności opodatkowanych.

W przypadku znacznego zapotrzebowania na świadczone usługi noclegowe, Spółka nie dysponując odpowiednią bazą lokalową jest zmuszona korzystać w miarę potrzeb z podwykonawców będących podmiotami zewnętrznymi, co wiąże się z dokonywaniem zakupu usług noclegowych w innych przedsiębiorstwach. W takim przypadku Spółka otrzymuje od podmiotów zewnętrznych fakturę za rzeczywiście świadczone usługi noclegowe ze stawką 8%, jako usługi związane z zakwaterowaniem (PKWiU 55), a nie za wynajem lokalu z prawem do dalszego podnajmu. Następnie usługi te są odsprzedawane klientowi, który korzystał z danej usługi noclegowej.

Jednocześnie Wnioskodawca w celu kompleksowego świadczenia usług zakwaterowania (PKWiU 55) zakupuje również od podmiotów zewnętrznych usługi gastronomiczne. Ponieważ Spółka nie posiada własnych restauracji usługa przygotowywania i wydawania śniadań gościom apartamentów jest kupowana w innych obiektach jako usługa gastronomiczna albo cateringowa.

Faktury za usługi noclegowe i gastronomiczne są wystawiane na Wnioskodawcę, który następnie obciąża klienta fakturą VAT na usługi, które świadczy we własnym zakresie jak i nabyte od firm zewnętrznych.

Spółka dotychczas nie odliczała podatku od towarów i usług od zakupionych usług noclegowych ze stawką 8% i gastronomicznych. Jednak obecnie Wnioskodawca dostrzegł, że taki sposób postępowania narusza podstawową zasadę neutralności podatku od towarów i usług i powziął wątpliwość co do jego prawidłowości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca rozliczając faktury dokumentujące zakupy usług noclegowych i gastronomicznych, stanowiących bezpośredni element składowy świadczonych usług związanych z zakwaterowaniem, ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług ma on prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur dokumentujących zakup usług noclegowych i gastronomicznych. Ponieważ usługi te są niewątpliwie wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych - do świadczenia usług noclegowych podlegających opodatkowaniu stawką 8%.

Usługi te nie są wykorzystywane przez Wnioskodawcę do własnych celów, tylko służą bezpośrednio podstawowej działalności gospodarczej. Usługa ta nie stanowi u podatnika pozostałego wydatku ale rodzaj towaru handlowego służącego do dalszej sprzedaży podlegającej opodatkowaniu. Docelowym konsumentem usługi jest kontrahent, na którego jest wystawiana faktura końcowa przez Spółkę. Zakaz odliczania podatku naliczonego od usług noclegowych i gastronomicznych powinien dotyczyć konsumenta końcowego (beneficjenta usługi) a nie Wnioskodawcy, który jest tylko pośrednikiem w świadczeniu tych usług na rzecz ostatecznego odbiorcy.

Nabywane usługi noclegowe i gastronomiczne są przez Wnioskodawcę wykorzystywane bezpośrednio do wykonywania usług opodatkowanych, od których płaci on podatek należny. Nie ma zatem podstaw do ograniczenia, a tym bardziej pozbawienia Zainteresowanego prawa do odliczenia podatku naliczonego VAT wynikającego z faktur dokumentujących nabycie usług noclegowych i gastronomicznych na potrzeby świadczonych usług związanych z zakwaterowaniem. Pozbawienie go prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących nabycie usług gastronomicznych oraz noclegowych przeczyłoby zasadzie neutralności podatku dla podatników, którą należy zaliczyć do fundamentalnych cech podatku od wartości dodanej, wynikających z postanowień i dyrektyw unijnych. Postulat ten realizowany jest poprzez umożliwienie podatnikowi pomniejszenia podatku należnego o kwoty podatku zapłaconego przy nabyciu towarów i usług związanych z jego działalnością gospodarczą.

Zasady tego odliczania opisane są w przepisach tytułu X Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Neutralność podatku od wartości dodanej dla podatnika wyraża się, m.in. "dążeniem do poszukiwania, wdrażania i ochrony rozwiązań legislacyjnych zapewniających stan prawny, w którym wartość podatku zapłaconego przez podatnika w cenie zakupywanych przez niego towarów i usług wykorzystywanych do celów działalności opodatkowanej nie będzie stanowić dla podatnika ostatecznego kosztu". Ideą jest, że podatnik musi mieć zapewnioną możliwość odzyskania podatku naliczonego związanego ze swoją działalnością opodatkowaną wszelkie korzystne dla podatnika konsekwencje wynikające z koncepcji neutralności podatku traktowane są w doktrynie wspólnego podatku VAT jako fundamentalne prawo podatnika, nie zaś jako jego przywilej. Na podstawie art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE, jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika (a tak jest w opisywanym stanie faktycznym) podatnik jest uprawniony w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia VAT należnego lub zapłaconego w tym państwie członkowskim od towarów i usług, które zostały mu dostarczone lub które mają być mu dostarczone przez innego podatnika. Przepis art. 88 ust. 1 pkt 4 polskiej ustawy o podatku od towarów i usług stanowiący, iż obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych lub gastronomicznych (z pewnymi wyjątkami nie mającymi zastosowania w tej sprawie) ustanawia wyjątek od fundamentalnej dla całego systemu podatku VAT zasady potrącalności podatku naliczonego, a zarazem prawa podatnika do odliczenia tego podatku. Należy podkreślić, że wszelkie ograniczenia owej zasady potrącalności sformułowanej w art. 86 ust. 1 należy interpretować ściśle, dając w jak największym zakresie pierwszeństwo właśnie zasadzie ogólnej. W literaturze wskazuje się na sprzeczność art. 88 ust. 1 pkt 4 polskiej ustawy z art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE. Ten ostatni wskazuje państwom członkowskim na obligatoryjne wyłączenie z odliczenia podatku naliczonego od wydatków, które nie są ściśle związane z działalnością gospodarczą takich jak wydatki na artykuły luksusowe, rozrywkę lub wydatki reprezentacyjne. Tymczasem przepis polskiej ustawy wyłącza generalnie odliczenie VAT od usług noclegowych i gastronomicznych w każdym przypadku (z jednym nieistotnym w stanie faktycznym wyjątkiem).

Zatem ustawodawca założył z góry, że usługi noclegowe i gastronomiczne nie wiążą się nigdy z działalnością gospodarczą albo mają zawsze charakter luksusowy, rozrywkowy albo reprezentacyjny. Założenie takie trudno uznać za racjonalne i uzasadnione w świetle zasad doświadczenia życiowego, zwłaszcza w odniesieniu do stanu faktycznego opisanego przez Wnioskodawcę. W tym wypadku bowiem wszystkie wydatki Wnioskodawcy na zakup usług noclegowych i gastronomicznych wiążą się ściśle z wykonywaniem przez niego czynności opodatkowanych w ramach podstawowego zakresu działalności gospodarczej.

Również ETS w wielu swoich wyrokach wskazywał rolę zasady neutralności dla systemu podatku VAT oraz funkcję podatku naliczonego jako podstawowego narzędzia realizacji tej zasady. W wyroku C-37/95 (Ghent Coal Terminal) ETS podkreślał, iż: (...)"prawo do odliczenia zostało zastosowane, aby w pełni uwolnić przedsiębiorcę od kosztów VAT zapłaconego lub należnego przy prowadzeniu przezeń działalności gospodarczej. wspólny system podatku VAT zapewnia, że każda działalność gospodarcza, bez względu na jej cel i efekt, jeżeli sama podlega opodatkowaniu VAT, jest opodatkowana w sposób całkowicie neutralny".

Odliczenie podatku naliczonego (zapłaconego w poprzednich fazach) przysługuje podatnikowi jedynie wtedy, kiedy występuje bezpośredni i bezsporny (ang. direct ano immediate link) związek pomiędzy podatkiem naliczonym przy nabyciu towarów lub usług a podatkiem należnym z tytułu prowadzonej przez niego działalności (wyrok ETS z dnia 6 kwietnia 1995 r. w sprawie C-4/94 pomiędzy BLP Group plc a Commissioners of customs and excise.), co ma miejsce w przypadku działalności Wnioskodawcy.

Należy podkreślić, iż jeżeli w prawie wspólnotowym nie ma regulacji, które pozwalałyby na ograniczenie prawa podatników do odliczenia podatku naliczonego, to prawo do tego odliczenia powinno być respektowane przez ustawodawcę krajowego, a wszelkie przepisy krajowe zawierające ograniczenia w tym zakresie powinny być interpretowane w sposób pozwalający zapewnić praktyczną realizację wspomnianej wyżej zasady neutralności podatku VAT oraz umożliwiający osiągnięcie celu zakładanego przez obowiązujące w tym zakresie Dyrektywy w postaci zachowania zasad równej konkurencji na wspólnym rynku, w tym też kontekście powinny być postrzegane relacje jakie zachodzą na gruncie ustawy o VAT pomiędzy art. 86 tej ustawy, ustanawiającym prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony a jej art. 86, który wprowadza ograniczenia w tym zakresie.

Podobne do polskiego generalne wyłączenie przez Francję prawa do odliczenia VAT od usług gastronomicznych i noclegowych uznane zostało przez europejski trybunał sprawiedliwości w wyroku w połączonych sprawach C-177/99 i C-181/99 z dnia 19 września 2000 r. za zbyt daleko idące i naruszające zasadę proporcjonalności oraz neutralności VAT. Trybunał stwierdził w nim między innymi, iż za sprzeczne z prawem wspólnotowym uznać należy te regulacje krajowe które zabraniają podatnikowi odliczania VAT od usług noclegowych i gastronomicznych bez dania mu możliwości wykazania, iż nabycie tych usług nie miało na celu uniknięcie opodatkowania lecz wiązało się z prowadzoną przez niego działalnością. Państwa członkowskie nie mają prawa stosować takich środków, z uwagi na ich nadmierną represyjność dla podatników w zestawieniu z celami ich wprowadzenia w związku z tym należy uznać, iż unormowanie zawarte w art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług w zakresie, w jakim dotyczy opisanego wyżej stanu faktycznego, nie znajduje zastosowania do Wnioskodawcy z uwagi na jego sprzeczność z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE a w szczególności z jej art. 168 i 176.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą - podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do przepisu art. 86 ust. 1 ustawy - w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy - kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

- z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Jak wynika z powyższego, prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje tylko czynnym podatnikom VAT oraz tylko w takim przypadku, gdy dokonywane zakupy mają ścisły związek z czynnościami opodatkowanymi. Odliczyć zatem można w całości podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego). Wskazana norma prawna wyraża zasadę neutralności podatku od towarów i usług, w następstwie której podatnicy realizujący czynności zwolnione lub niepodlegające opodatkowaniu, są w podobnej sytuacji jak ostateczny nabywca (konsument) towaru lub usługi z wyjątkiem przypadków jednoznacznie wskazanych w ustawie. Ustawa wyłącza zatem możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 cyt. ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony.

Jedno z takich ograniczeń wskazane zostało w art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy. Zgodnie z tym przepisem obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób.

Reguła powyższa wyłącza możliwość obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w odniesieniu do wszystkich wydatków ponoszonych w związku z nabyciem usług noclegowych oraz gastronomicznych, za wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób. Oznacza to, że ograniczenie możliwości pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony ma zastosowanie w przypadku usług noclegowych i gastronomicznych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca będący czynnym podatnikiem VAT, prowadzi działalność gospodarczą w zakresie prowadzenia hoteli i podobnych obiektów zakwaterowania (PKD 55.10.Z), prowadzenia obiektów noclegowych turystycznych i miejsc krótkotrwałego zakwaterowania (PKD 55.20.Z) oraz pozostałego zakwaterowania (PKD 55.90.Z).

W przypadku znacznego zapotrzebowania na świadczone usługi noclegowe, Spółka nie dysponując odpowiednią bazą lokalową jest zmuszona korzystać w miarę potrzeb z podwykonawców będących podmiotami zewnętrznymi, co wiąże się z dokonywaniem zakupu usług noclegowych w innych przedsiębiorstwach. W takim przypadku Spółka otrzymuje od podmiotów zewnętrznych fakturę za rzeczywiście świadczone usługi noclegowe ze stawką 8%, jako usługi związane z zakwaterowaniem (PKWiU 55). Następnie usługi te są odsprzedawane klientowi, który korzystał z danej usługi noclegowej. Jednocześnie Wnioskodawca w celu kompleksowego świadczenia usług zakwaterowania (PKWiU 55) zakupuje również od podmiotów zewnętrznych usługi gastronomiczne. Ponieważ Spółka nie posiada własnych restauracji usługa przygotowywania i wydawania śniadań gościom apartamentów jest kupowana w innych obiektach jako usługa gastronomiczna albo cateringowa.

Faktury za usługi noclegowe i gastronomiczne są wystawiane na Wnioskodawcę, który następnie obciąża klienta fakturą VAT na usługi, które świadczy we własnym zakresie jak i nabyte od firm zewnętrznych.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy, stwierdzić należy, że Wnioskodawca nie ma prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących zakup usług noclegowych i gastronomicznych. Usługi te mieszczą się bowiem w zakresie usług wskazanych w art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy, do których nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku.

Dodatkowo należy wskazać, że od 1 maja 2004 r. Polska stała się stroną Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, wobec czego zobowiązała się przestrzegać postanowień traktatów założycielskich i aktów przyjętych przez Instytucje Wspólnoty na zasadach określonych w tych traktatach. System prawny Wspólnoty Europejskiej obejmuje prawo pierwotne, czyli traktaty założycielskie i podstawowe zasady prawne oraz prawo pochodne tworzone przez organy Wspólnoty. W stosunku do prawa pierwotnego zastosowanie ma zasada pierwszeństwa oraz bezpośredniego stosowania. Jednakże przepisy takie jak dyrektywy, które nie są wystarczająco precyzyjne i bezwarunkowe, nie odznaczają się bezpośrednią skutecznością. Adresatami dyrektyw są wyłącznie państwa i nie mogą być one kierowane do innych podmiotów prawa - osób fizycznych i prawnych. Zasadą jest, że dyrektywy nie obowiązują bezpośrednio w wewnętrznych porządkach prawnych, a ich istotą jest to, że wyznaczają rezultat, jaki ma zostać osiągnięty, natomiast wybór środków mających służyć jego realizacji został pozostawiony swobodnej decyzji państw członkowskich. Do dziś Rada Unii Europejskiej nie podjęła decyzji, jakie wydatki nie będą uprawniały do odliczenia podatku od wartości dodanej. Zgodnie z zapisem art. 176 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE.L2006.347.1), do czasu kiedy powyższe zasady zostaną wprowadzone w życie, Państwa Członkowskie mogą utrzymać wszelkie wyłączenia przewidziane w ich regulacjach krajowych w chwili wejścia w życie niniejszej Dyrektywy.

Wyłączenia te mogą dotyczyć podatku naliczonego z tytułu nabycia usług hotelowych (w przypadku Zainteresowanego miejsca noclegowe w hotelu) i gastronomicznych. Istnieje zatem możliwość na gruncie prawa Unii Europejskiej stosowania ograniczeń w odliczaniu do podatku naliczonego, pod warunkiem, że ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie wejścia w życie Szóstej Dyrektywy. W przypadku Polski Szósta Dyrektywa Rady weszła w życie w dniu przystąpienia Polski do Unii Europejskiej, tj. w dniu 1 maja 2004 r. Przepisy wdrażające Szóstą Dyrektywę Rady w związku z przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej zostały wprowadzone ustawą z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535), która weszła w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia, tj. w dniu 20 kwietnia 2004 r., z tym, że przepisy m.in. art. 86-89 stosowane są od 1 maja 2004 r.

Na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.), a konkretnie art. 25 ust. 1 pkt 3b, podatnicy również nie mieli prawa do odliczenia podatku naliczonego od nabywanych usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem przypadków, gdy usługi te zostały nabyte przez podatników świadczących usługi turystyki, wchodzą usługi noclegowe lub gastronomiczne albo jedne i drugie, zakupów gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób.

Zatem przepisy w zakresie odliczania podatku od towarów i usług przy nabyciu usług noclegowych i gastronomicznych (w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 11 marca 2004 r.), obowiązywały w dniu wejścia w życie przepisów Szóstej Dyrektywy Rady w Polsce.

A zatem ograniczenie odliczenia wynikające z art. 88 ustawy było przewidziane w prawie polskim przed datą przystąpienia do Unii Europejskiej co wynika z tego, że tekst ustawy o podatku od towarów i usług został ogłoszony dnia 5 kwietnia 2004 r., zatem uregulowania z art. 88 zostały już przewidziane w jej treści, skutkiem czego było formalne wypełnienie wymagań z art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy.

Z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wynika, że Państwa Członkowskie mogą utrzymać w mocy wszystkie wyjątki określone w przepisach krajowych obowiązujące w momencie wejścia w życie Dyrektywy, nawet jeśli Rada nie zadecydowała w wyznaczonym terminie, które wydatki nie uprawniają do odliczenia (wyrok z 5 października 1999 r. sygn. C-305/97). Za "niedozwolone odstępstwo" w rozumieniu art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy Trybunał uznał natomiast tylko każdą zmianę dokonaną po wejściu w życie VI Dyrektywy, która zwiększa zakres wyłączeń, które obowiązywały bezpośrednio przed tą zmianą (por. wyrok z dnia 14 czerwca 2001 r. sygn. C-40/00).

Mając na uwadze treść art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy, jeśli w momencie akcesji państwa - w tym wypadku - Polski, obowiązywało ograniczenie prawa do odliczenia na podstawie prawa krajowego, nie stanowi ono naruszenia prawa wspólnotowego (wyrok z dnia 11 września 2008 r. sygn. C-155/01).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.