ILPP2/443-842/09-2/ISN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 20 czerwca 2009 r. (data wpływu 29 czerwca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek - jest prawidłowe.

W dniu 29 czerwca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni na podstawie umowy darowizny w styczniu 2006 r. otrzymała od ojca działkę budowlaną o pow. 0,54 ha. Postanowiła wybudować na niej dom. Niestety koszty wybudowania domu są duże, a ona nie dysponuje taką kwotą. Brak części pieniędzy zmusiły ją do pozyskania innego źródła finansowania budowy. Dokonała podziału nieruchomości, będącej jej majątkiem osobistym na cztery działki, z czego trzy mniejsze zamierza sprzedać. Planuje również doprowadzić do nich światło, w związku z czym będzie je mogła szybciej sprzedać, a uzyskane środki przeznaczyć na cele prywatne, czyli budowę domu. Zainteresowana nie prowadzi działalności gospodarczej i nie podjęła czynności mających na celu zwiększenia wartości działek. Przedmiotowe grunty były uprawiane rolniczo i warzywniczo (nadal są) na własne potrzeby. W związku z faktem, iż Wnioskodawczyni nie posiada statusu rolnika, nie wystawiała faktur mogących dokumentować sprzedaż płodów rolnych (i ich nie sprzedawała). Zainteresowana poinformowała, iż nie wykorzystywała działki w charakterze składnika przedsiębiorstwa rolnego, lecz jako część majątku osobistego służącego do zaspokojenia prywatnych potrzeb. Nie sprzedaje ona działek w celach zarobkowych tylko w celu zaspokojenia potrzeb osobistych związanych z własną budową domu. Ponadto zaznaczyła, iż jest osobą samotną i nie posiada źródła dochodów innego niż praca.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż wyodrębnionych działek podlegać będzie VAT.

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie powinna ona płacić podatku VAT ze względu na to, że nie sprzeda majątku osobistego (z doprowadzonym światłem) w celach zarobkowych tylko na cele prywatne (budowę domu). Wcześniej nie prowadziła żadnych czynności zarobkowych związanych z nieruchomością. Zatem, w jej opinii, nie dojdzie do zbycia majątku prowadzonego przedsiębiorstwa rolnego, a jedynie części majątku osobistego służącego do zaspokojenia prywatnych potrzeb.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Artykuł 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Jednakże samo stwierdzenie, że podmiot dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu nie jest wystarczającą przesłanką, aby daną czynność opodatkować podatkiem od towarów i usług. Istotne jest, aby podmiot działał w charakterze podatnika, a więc osoby prowadzącej działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Nic nie wskazuje na to, iż dokonując sprzedaży gruntów Wnioskodawczyni będzie działała w charakterze handlowca. Nie można bowiem stwierdzić, że nabyła ona grunt w celu odsprzedaży, gdyż otrzymała go w formie darowizny od ojca.

Z opisu sprawy wynika, że grunty przeznaczone do sprzedaży uprawiane były/są rolniczo i warzywniczo na potrzeby osobiste Wnioskodawczyni, jednak ona sama nie ma statusu rolnika ryczałtowego oraz nie wystawiała faktur dokumentujących sprzedaż płodów rolnych.

W myśl art. 2 pkt 19 ustawy, przez rolnika ryczałtowego rozumie się rolnika dokonującego dostawy produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej lub świadczącego usługi rolnicze, korzystającego ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3, z wyjątkiem rolnika obowiązanego na podstawie innych przepisów do prowadzenia ksiąg rachunkowych.

Wobec powyższego, Zainteresowanej nie można uznać za rolnika ryczałtowego prowadzącego działalność gospodarczą, gdyż pozyskane plony wykorzystywane były na własne potrzeby.

Zatem, Wnioskodawczyni sprzedając przedmiotowe nieruchomości będzie korzystała z przysługującego jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem, a zatem czynność ta nie będzie oznaczała wykonywania działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Reasumując, planowana przez Zainteresowaną sprzedaż działek wyodrębnionych z większej nieruchomości, stanowiących jej majątek osobisty, otrzymanych w drodze darowizny od ojca, które nie były wykorzystywane w działalności gospodarczej (w tym rolniczej), nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wobec powyższego, fakt doprowadzenia światła do przedmiotowych działek nie będzie miał wpływu na opodatkowanie ich sprzedaży.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.