ILPP2/443-814/09-2/EN

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 17 września 2009 r. Izba Skarbowa w Poznaniu ILPP2/443-814/09-2/EN

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 17 czerwca 2009 r. (data wpływu 24 czerwca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku korekty podatku naliczonego z tytułu dokonania aportu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 czerwca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku korekty podatku naliczonego z tytułu dokonania aportu.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą jako przedsiębiorca wpisany do ewidencji działalności gospodarczej. Ponadto jest on komplementariuszem w spółce komandytowej. Na podstawie umowy spółki komandytowej z dnia 8 sierpnia 2005 r. Zainteresowany zobowiązał się wnieść do niej zorganizowaną część prowadzonego wtedy przedsiębiorstwa, tj. środki trwałe (z wyłączeniem jedynej posiadanej wtedy nieruchomości zabudowanej budynkiem hurtowni wraz z infrastrukturą techniczną), środki obrotowe, zobowiązania (z wyłączeniem umowy kredytowej) i należności krótkoterminowe.

Pozostały składnik majątku przedsiębiorstwa, tj. nieruchomość, podatnik w tej samej umowie spółki zobowiązał się wnieść do spółki komandytowej także tytułem wkładu w terminie do dnia 31 stycznia 2007 r., jednakże aż do dnia dzisiejszego to zobowiązanie nie zostało wykonane.

Po wniesieniu do spółki komandytowej opisanych wyżej składników majątkowych Wnioskodawca nie zaprzestał prowadzenia działalności gospodarczej, tj. w dalszym ciągu wpisany jest do ewidencji działalności gospodarczej i osiąga przychody z tytułu wynajmu posiadanej nieruchomości na rzecz spółki komandytowej.

Poza opisaną nieruchomością (zabudowaną budynkiem hurtowni wraz z infrastrukturą techniczną) Zainteresowany nie ma żadnych środków trwałych ani obrotowych, tj. nieruchomość ta jest jedynym składnikiem majątku prowadzonego przedsiębiorstwa.

Obecnie Wnioskodawca zamierza wykonać zobowiązanie przyjęte w umowie spółki komandytowej i wnieść do niej opisaną wyżej nieruchomość. Po wniesieniu nieruchomości do spółki nastąpi wykreślenie Zainteresowanego z ewidencji działalności gospodarczej.

Podatnik opisaną wyżej nieruchomość nabył jako niezabudowaną nie odliczając podatku VAT; dokonywał natomiast odliczeń w związku z prowadzoną na jej terenie inwestycją polegającą na wybudowaniu budynku hurtowni dywanów z infrastrukturą towarzyszącą.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku z wniesieniem nieruchomości do spółki komandytowej Wnioskodawca będzie zobowiązany do dokonania korekty kwoty podatku naliczonego odliczonego przy nabyciu nieruchomości oraz w związku z dokonywanymi na tej nieruchomości ulepszeniami.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy o podatku VAT, jej przepisów nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

W orzecznictwie i doktrynie przyjmuje się, że przedsiębiorstwem, o którym mowa w powołanym przepisie, jest przedsiębiorstwo w znaczeniu przedmiotowym (por. wyrok WSA w Poznaniu z dnia 9 października 2008 r., sygn. l SA/Po 638/08, podobnie A. Bartosiewicz, R. Kubacki Komentarz VAT, wyd. 3, str. 105). Zgodnie z art. 55 1 Kodeksu cywilnego obejmuje ono w szczególności: oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa), własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości, prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych, wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne, koncesje, licencje i zezwolenia, patenty i inne prawa własności przemysłowej, majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne, tajemnice przedsiębiorstwa, księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Oznacza to, że w skład przedsiębiorstwa może wchodzić oznaczenie przedsiębiorstwa, nieruchomość, prawa i obowiązki wynikające z umów najmu lokali położonych w tej nieruchomości.

Zdaniem Wnioskodawcy, posiadana przez niego nieruchomość stanowi przedsiębiorstwo o którym mowa w art. 6 pkt 1 ustawy o podatku VAT. Przemawia za tym fakt, iż w sposób samodzielny (pod własną firmą) i trwały wynajmuje tę nieruchomość innemu podmiotowi otrzymując z tego tytułu czynsz najmu.

Wnioskodawca odniósł się do pisma Ministra Finansów z dnia 13 czerwca 2003 r. (Monitor Podatkowy 9/2003, s. 7), w którym Minister stwierdził, iż za zorganizowaną część przedsiębiorstwa nie można uznać samego budynku, nawet wówczas, kiedy znane jest jego przeznaczenie, np. na wynajem. W dalszej części wskazał jednak, że w sytuacji gdy osoba prawna prowadzi działalność deweloperską oraz organizacyjnie i finansowo wyodrębnioną działalność polegającą na wynajmie lokali w będącym jej własnością budynku można uznać, że budynek ten oceniany wraz ze wszystkimi wierzytelnościami i zobowiązaniami, umowami dotyczącymi zawartych umów najmu, zarządzania, dostawy mediów i innymi umowami związanymi z tym budynkiem i działalnością polegającą na najmie, stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa podatnika. Skoro, w określonym stanie faktycznym za zorganizowaną część przedsiębiorstwa można uznać budynek wraz z organizacyjnie i finansowo wyodrębnioną działalnością polegającą na wynajmie lokali położonych w tym budynku, to tym bardziej za przedsiębiorstwo będzie można uznać zespół składników, z użyciem których prowadzi się analogiczną działalność w sytuacji, gdy jest to wyłączny przedmiot działalności tego przedsiębiorstwa. W związku z tym należałoby przyjąć, iż zbycie takiego przedsiębiorstwa (wniesienie go aportem do spółki komandytowej) spełnia przesłanki opisane w art. 6 pkt 1 ustawy o VAT i w związku z tym taka transakcja nie będzie podlegać przepisom ustawy o VAT. Nie bez znaczenia jest także i ta okoliczność, że wniesienie przedsiębiorstwa do spółki nastąpi w wykonaniu postanowień umowy spółki komandytowej zawartej w dniu 8 sierpnia 2005 r. Na jej podstawie podatnik wniósł do spółki wszystkie posiadane wtedy składniki majątkowe z wyjątkiem nieruchomości, zobowiązując się do wniesienia w późniejszym terminie także nieruchomości.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Oznacza to, że podatnik nabywając składniki przedsiębiorstwa miał prawo obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Natomiast, zgodnie z art. 91 ust. 7 ustawy o VAT, podatnik jest zobowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego, gdy miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi.

W opinii Wnioskodawcy nie będzie miał on obowiązku dokonania korekty uprzednio odliczonego podatku naliczonego związanego z nabyciem nieruchomości i innych składników przedsiębiorstwa wykorzystywanych do prowadzenia działalności opodatkowanej. Wiąże się to z faktem, iż czynność zbycia przedsiębiorstwa, z mocy art. 6 pkt 1 ustawy o podatku VAT, nie podlega jej przepisom. Oznacza to, że do takiej transakcji nie będzie miał zastosowania żaden przepis ustawy o VAT, w tym również art. 91 ust. 7. Należy mieć na uwadze, że czynność zbycia przedsiębiorstwa, o której mowa w art. 6 pkt 1 ustawy o podatku VAT, nie jest tożsama z czynnością wniesienia wkładu niepieniężnego (aportu) do spółki prawa handlowego cywilnego, o której była mowa w § 8 ust. 1 pkt 6 nieobowiązującego już Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 97, poz. 970 z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem wniesienie aportu było przez ustawodawcę zwolnione od podatku, a co za tym idzie podlegało pozostałym przepisom ustawy o VAT. Czym innym jest bowiem wniesienie określonego składnika majątkowego aportem do spółki, a czym innym wniesienie całego przedsiębiorstwa, które jest zorganizowanym zespołem składników, składają się na nie tak prawa jak i zobowiązania.

Podsumowując, nieruchomość, prawa i obowiązki płynące z umowy najmu oraz oznaczenie przedsiębiorstwa, spełnia przesłanki przedsiębiorstwa w znaczeniu przedmiotowym, a co za tym idzie, wniesienie takiego przedsiębiorstwa aportem do spółki komandytowej nie będzie podlegać przepisom ustawy o VAT. Czynność wniesienia przedsiębiorstwa aportem nie będzie w konsekwencji rodzić konieczności dokonania korekty podatku odliczonego w związku z nabyciem nieruchomości oraz dokonywaniem na niej ulepszeń.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1.

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2.

eksport towarów;

3.

import towarów;

4.

wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5.

wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Artykuł 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy, dostawą towaru jest również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, między innymi wszelkie przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny - jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.

Jednakże, w świetle art. 6 pkt 1 ustawy, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Pojęcie "transakcji zbycia" należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu "dostawy towarów" w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. "zbycie" obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem jak właściciel, np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu.

Zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa podlega zasadzie swobody umów, a więc może nastąpić na podstawie każdej czynności rozporządzającej, w tym także w formie aportu.

Zaznaczyć należy, iż przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają definicji "przedsiębiorstwa". Dlatego też, dla potrzeb przepisów ustaw podatkowych należy posłużyć się definicją sformułowaną w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.).

Na mocy art. 55 1 k.c., przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej.

Obejmuje ono w szczególności:

1.

oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa),

2.

własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości,

3.

prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych,

4.

wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne,

5.

koncesje, licencje i zezwolenia,

6.

patenty i inne prawa własności przemysłowej,

7.

majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne,

8.

tajemnice przedsiębiorstwa,

9.

księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Zatem składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, iż można mówić o nich jako o zespole, a nie zbiorze pewnych elementów. Istotne jest, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami, tak żeby przekazana masa mogła posłużyć kontynuowaniu określonej działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że użyte w ww. artykule określenie "w szczególności" wskazuje jedynie na przykładowe wyliczenie składników przedsiębiorstwa. Oznacza to, że z jednej strony w jego skład mogą wchodzić inne elementy, nie wymienione w tym artykule, a z drugiej brak któregoś z tych elementów nie pozbawia zespołu rzeczy i praw przymiotu przedsiębiorstwa.

Wyłączenie więc ze zbycia istotnych elementów przedsiębiorstwa, powoduje, że mamy do czynienia ze sprzedażą sumy składników majątkowych, a nie ze sprzedażą przedsiębiorstwa.

Jeśli natomiast wyłączone ze zbycia składniki przedsiębiorstwa nie mają istotnego znaczenia dla funkcjonowania przedsiębiorstwa jako takiego, wówczas czynność taka na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług uznana będzie za sprzedaż przedsiębiorstwa, chociaż nie obejmuje ona wszystkich jego składników.

Podstawowa zasada dotycząca odliczenia podatku naliczonego została sformułowana w art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z tym przepisem, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 90 ust. 1 ustawy, w stosunku do towarów i usług, które wykorzystywane są przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik obowiązany jest do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, zgodnie z art. 90 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10. Proporcję, o której mowa w cyt. wyżej ust. 2, na podstawie art. 90 ust. 3 ustawy o VAT, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

W myśl art. 90 ust. 4 cyt. ustawy proporcję, o której mowa w ust. 3 określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej.

Do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych podatnika - używanych przez podatnika na potrzeby jego działalności (art. 90 ust. 5 ustawy) oraz obrotu uzyskanego z tytułu transakcji dotyczących nieruchomości lub usług wymienionych w załączniku nr 4 do ustawy, w poz. 3, w zakresie w jakim czynności te są dokonywane sporadycznie (art. 90 ust. 6 ustawy o VAT).

Kwota podatku naliczonego do odliczenia ustalona na podstawie proporcji wyliczonej przy zastosowaniu powyższych zasad, nie jest jednak ostateczna.

Zgodnie bowiem z art. 91 ust. 1 ustawy, po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-9, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11, dla zakończonego roku podatkowego (...).

W myśl art. 91 ust. 2 ustawy o VAT, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15 000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

Ponadto, zgodnie z art. 91 ust. 4 w przypadku gdy w okresie korekty, o której mowa w ust. 2, nastąpi sprzedaż towarów lub usług, o których mowa w ust. 2, lub towary te zostaną opodatkowane zgodnie z art. 14, uważa się, że te towary lub usługi są nadal wykorzystywane na potrzeby czynności podlegających opodatkowaniu u tego podatnika, aż do końca okresu korekty.

Obowiązek skorygowania podatku naliczonego od wcześniej nabytych towarów, środków trwałych wykorzystywanych przez podatnika do wykonywania czynności opodatkowanych, które są następnie przedmiotem zbycia (aportu) przedsiębiorstwa, reguluje art. 91 ust. 9 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem, w przypadku transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa korekta określona w ust. 1-8 jest dokonywana przez nabywcę przedsiębiorstwa lub nabywcę zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że Wnioskodawca wniósł w 2005 r. do spółki zorganizowaną część przedsiębiorstwa, tj. środki trwałe (z wyłączeniem jedynej posiadanej wtedy nieruchomości zabudowanej budynkiem hurtowni wraz z infrastrukturą techniczną), środki obrotowe, zobowiązania (z wyłączeniem umowy kredytowej) i należności krótkoterminowe. Pozostały składnik majątku przedsiębiorstwa, tj. ww. nieruchomość, Zainteresowany zobowiązał się wnieść do spółki komandytowej także tytułem wkładu w terminie do dnia 31 stycznia 2007 r., jednakże aż do dnia dzisiejszego to zobowiązanie nie zostało wykonane. Po wniesieniu zorganizowanej części przedsiębiorstwa do spółki Wnioskodawca nie zaprzestał prowadzenia działalności gospodarczej, tj. w dalszym ciągu wpisany jest do ewidencji działalności gospodarczej i osiąga przychody z tytułu wynajmu nieruchomości na rzecz spółki komandytowej. Wnioskodawca wskazał, iż ww. nieruchomość jest jedynym składnikiem majątku prowadzonego przedsiębiorstwa.

Obecnie Wnioskodawca zamierza wykonać zobowiązanie przyjęte w umowie spółki komandytowej i wnieść do niej opisaną wyżej nieruchomość.

Zainteresowany podkreślił, iż przedmiotową nieruchomość nabył jako niezabudowaną nie odliczając podatku VAT; dokonywał natomiast odliczeń w związku z prowadzoną na jej terenie inwestycją polegającą na wybudowaniu budynku hurtowni dywanów z infrastrukturą towarzyszącą.

W świetle powołanych wyżej regulacji prawnych oraz w odpowiedzi na zadane pytanie tut. Organ stwierdza, że jeżeli wnoszona do spółki komandytowej nieruchomość łącznie z prawami i obowiązkami płynącymi z umowy najmu tej nieruchomości stanowi przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny, to w takiej sytuacji znajdzie zastosowanie art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa.

W konsekwencji, obowiązek ewentualnej korekty podatku naliczonego od towarów handlowych i środków trwałych, zgodnie z art. 91 ust. 9 ustawy, zostanie przeniesiony na nabywcę, czyli w analizowanym przypadku na spółkę komandytową.

W sprawie będącej przedmiotem wniosku podkreślić należy, że analiza przedmiotu umów cywilnoprawnych nie mieści się w ramach określonych przepisem art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego. A zatem Minister Finansów nie jest uprawniony do oceny stanowiska, czy nieruchomość, którą Wnioskodawca zamierza wnieść w formie aportu do spółki komandytowej spełnia definicję, o której mowa w powołanym wyżej przepisie art. 55 1 ustawy - Kodeks cywilny.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl