ILPP2/443-731/10/11-S/JKa

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2, § 6 i § 10 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 4 stycznia 2011 r. sygn. akt I SA/Łd 1287/10 - stwierdza, że stanowisko Sp. z o.o. reprezentowanej przez Adwokata, przedstawione we wniosku z dnia 14 maja 2010 r. (data wpływu 21 maja 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji i stawki podatku przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów - jest prawidłowe.

W dniu 21 maja 2010 r. Sp. z o.o. reprezentowana przez Adwokata, złożyła ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji i stawki podatku przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca zawarł umowę sprzedaży z czeskim przedsiębiorcą na dostawę określonej ilości wyrobów energetycznych, których dostawa miała być realizowana partiami w okresie od dnia 9 listopada 2009 r. do dnia 31 grudnia 2009 r., na warunkach INCOTERMS 2000 FCA. Kupujący odebrał i zapłacił uzgodnioną w umowie cenę za wszystkie wysłane partie towaru. Dostawy te były dokumentowane listami przewozowymi oraz dokumentami ADT, które miały wrócić do Zainteresowanego w czasie określonym w umowie. Trzy ostatnie dostawy, na które Spółka wystawiła faktury VAT zostały jednak zatrzymane na terenie Czech do kontroli, a następnie towar objęty tymi dostawami został skonfiskowany przez Urząd Celny decyzjami o numerach XXX, XXX, XXX. Właścicielem tego towaru stało się państwo czeskie.

Wnioskodawca posiada zatem dokumenty handlowe w postaci: faktur VAT dokumentujących każdą dokonaną dostawę, umowę zawartą na piśmie, dowody potwierdzające zapłatę za wszystkie dostawy. Natomiast w zakresie trzech ostatnich dostaw dokumentacja dotycząca dostarczenia towaru do nabywcy ogranicza się do przesłanych przez przewoźników faksem decyzji o konfiskacie mienia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy posiadane przez Spółkę dokumenty są wystarczające, w rozumieniu art. 42 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm., zwanej "ustawą o VAT"), do zastosowania stawki 0% w odniesieniu do wartości wszystkich faktur dokumentujących WDT.

Zdaniem Wnioskodawcy, analiza stosowania stawki 0% przy WDT powinna być dokonywana w oparciu o podstawowe zasady systemu VAT, do których zaliczana jest przede wszystkim zasada jednokrotności opodatkowania w relacjach pomiędzy podatnikami VAT. Zgodnie z tą zasadą, dana transakcja może być opodatkowana podatkiem VAT wyłącznie przez jedną ze stron transakcji. Zastosowanie powinna mieć w tym przypadku także zasada neutralności podatku VAT, która wyraża się w konieczności zagwarantowania takiego stanu prawnego, w którym podatnik prowadzący działalność opodatkowaną nie ponosi ekonomicznego ciężaru VAT. Ciężar VAT powinien ponosić jedynie ostateczny konsument, który nabywa towar lub usługę.

Praktyczne odzwierciedlenia tych zasad znaleźć można zarówno w ustawie o VAT, jak i w Dyrektywie 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347/1, art. 168-183 Dyrektywy 112,dalej w skrócie jako: "Dyrektywa 112"), a także w orzecznictwie sądów administracyjnych.

W ocenie Spółki, bezsporny pozostaje fakt, iż dostawa towarów została faktycznie dokonana, bowiem z momentem przejścia ryzyka odnośnie towarów na nabywcę nastąpiła ich dostawa. Bezspornym również pozostaje fakt dokonania wywozu towarów z terytorium kraju - konfiskata nastąpiła poza terytorium kraju, a Spółka jest w stanie udokumentować ten fakt na podstawie zgromadzonej dokumentacji. Według Zainteresowanego, każda kombinacja dowodów daje mu prawo do opodatkowania stawką 0% całej dokonanej dostawy.

Przez pojęcie wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów za wynagrodzeniem na terytorium RP ustawodawca nakazał rozumieć nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium innego państwa członkowskiego niż państwo wysyłki lub transportu. Może to uczynić podmiot będący dostawcą, nabywcą lub działający na ich rzecz.

Analiza regulacji dotyczących transakcji wewnątrzwspólnotowego nabycia, pozwala na wskazanie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest potraktowanie danej czynności jako dostawy wewnątrzwspólnotowej. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji - jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i zostanie tam faktycznie opodatkowana. Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji - jego spełnienie pozwala na przyjęcie, że faktycznie nastąpił wywóz towarów z jednego państwa członkowskiego (z kraju) i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego.

Ustawa przyjmuje w zasadzie zamknięty katalog dokumentów, które potwierdzają dokonanie wywozu towarów i jego dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego.

Nie ma wymogu, aby dokumenty potwierdzające wewnątrzwspólnotowy charakter transakcji miały formę "papierową". Biorąc pod uwagę, że nigdzie nie stanowi się o formie dokumentów, zasadniczo dopuszczalna będzie każda forma, byle uprawdopodobniona była autentyczność tych dokumentów. Wnioskodawca zgadza się z twierdzeniem, że dowodem może być także dokument w formie elektronicznej lub przesłany faksem (S. Karpiński, E. Lis, Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów - obowiązki dokumentacyjne, Prz. Pod. 2005, nr 1, s. 23). Tak też WSA w Warszawie w wyroku z dnia 12 lutego 2009 r. (III SA/Wa 1909/08, M. Pod. 2009, nr 4, s. 31).

Z przepisu art. 42 ust. 11 ustawy wynika, że w przypadku, gdy dokumenty, o których mowa w art. 43 ust. 2 ustawy o VAT, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami mogą być również inne dokumenty, wskazujące, że wystąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

Od dnia 1 czerwca 2005 r. takim dokumentem jest także "dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju".

Zainteresowany wskazał, iż zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o VAT przez WDT, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Analizując powyższy przepis należy wskazać, iż istotą transakcji wewnątrzwspólnotowych jest faktyczne opodatkowanie dostawy towaru w państwie przeznaczenia (do którego towar jest docelowo przemieszczany). Osiągnięciu tego skutku służy potraktowanie tej jednej czynności jako dwóch zdarzeń: jednego w państwie dostawcy, a drugiego - w państwie nabywcy. Dostawa, która ma miejsce na terytorium państwa dostawcy towarów, jest opodatkowana stawką 0%, zaś w państwie nabywcy następuje opodatkowanie tej dostawy wedle stawki podatku tam właściwej. Transakcja w ten sposób opodatkowana pozwala uniknąć zakłócania konkurencji, powodowanego podwójnym opodatkowaniem lub brakiem opodatkowania.

Zatem, uznanie danej dostawy za czynność wewnątrzwspólnotową - zdaniem Spółki - musi być dokonywane na podstawie elementów obiektywnych, takich jak fizyczne przemieszczenie towarów pomiędzy państwami członkowskimi. Określenie "wywóz" użyte w art. 13 ustawy o VAT należy interpretować w ten sposób, że WDT znajduje zastosowanie tylko wtedy, gdy prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostało przeniesione na nabywcę i gdy dostawca ustali, że towar ten został wysłany lub przetransportowany do innego państwa członkowskiego, innymi słowy w wyniku wysyłki lub transportu fizycznie opuścił terytorium państwa członkowskiego dostawy.

Powyższe rozumienie WDT potwierdza też art. 9 ust. 1 ustawy o VAT, definiujący wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru. Zgodnie z tym przepisem, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz. Zatem, skoro nabywca uzyskał prawo do rozporządzania towarem, a dostawca stracił jakiekolwiek władztwo nad towarem i towar został przetransportowany na terytorium kraju nabywcy, to w takiej sytuacji nastąpiło wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru. Wszelkie ryzyko uszkodzenia, utraty przeszło na nabywcę. On będzie także podmiotem uprawnionym do dochodzenia wydania towaru lub jego równowartości na terenie Czech.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w przedmiotowej sprawie należy odpowiedzieć na pytanie, czy do udokumentowania WDT konieczne jest posiadanie przez podatnika wszystkich dokumentów wskazanych w przepisach, czy też wystarczające jest posiadanie niektórych z nich, o ile potwierdzają one fakt dokonania dostawy do innego państwa członkowskiego.

Stosowanie stawki 0% z tytułu WDT nie jest wyjątkiem od reguły, lecz regułą, od której wyjątkiem jest stosowanie stawki krajowej. Oznacza to, że wykładnia przepisów dotyczących warunków, od których spełnienia zależy prawo do zastosowania preferencyjnej stawki podatkowej, powinna być rozszerzająca, a nie zawężająca. Wszelkie zaś wątpliwości dotyczące opodatkowania WDT powinny być rozstrzygane na korzyść reguły ogólnej, czyli stosowania stawki 0%. Tym samym należy podkreślić, że podatnik nie musi posiadać omawianych dowodów jako odrębnych dokumentów, ważne jest bowiem jedynie to, aby dokumenty te zawierały informację, z których wynika, że towar został faktycznie dostarczony do innego państwa członkowskiego. Ponadto, dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT mają łącznie potwierdzić określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają zawierać jednoznaczną informację, której wymaga wskazany przepis. Ponieważ dokumenty mają łącznie potwierdzać określony fakt, podatnik (dostawca) nie musi posiadać wszystkich typów dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3. Wystarczy, że dwa z nich potwierdzają jednoznacznie dostarczenie towarów na terytorium innego państwa członkowskiego.

Reasumując, zdaniem Zainteresowanego, posiadane przez niego decyzje (przesłane faksem przez przewoźników dla informacji) o konfiskacie na terenie Czech towaru objętego umową z kontrahentem unijnym potwierdzających - dają podstawę do zastosowania dla tych transakcji stawki 0%.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając z upoważnienia Ministra Finansów, wydał w dniu 13 sierpnia 2010 r. interpretację indywidualną nr ILPP2/443-731/10-2/JKa, w której stanowisko Spółki uznał za nieprawidłowe.

Biorąc pod uwagę przedstawiony przez Wnioskodawcę stan sprawy oraz przepisy ustawy o podatku od towarów i usług w ww. interpretacji indywidualnej stwierdzono, iż Zainteresowany nie jest w posiadaniu ani listu przewozowego, ani żadnego innego dokumentu otrzymanego od przewoźnika odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z którego jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, wymaganego art. 43 ust. 3 pkt 1 ustawy. Jest w posiadaniu faktur VAT dokumentujących każdą dokonaną dostawę. Ponadto posiada on także w swojej dokumentacji: decyzje o konfiskacie mienia, umowę zawartą na piśmie oraz dowody potwierdzające zapłatę za wszystkie dostawy, które to uznać należy za dokumenty uzupełniające, pomocnicze, o których mowa w art. 42 ust. 11 ustawy. Jednak w przedmiotowej sprawie, przy braku dokumentu stanowiącego dowód wymieniony w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, dokumenty te nie mogą zostać uznane za wystarczające do potwierdzenia faktu dokonania dostawy. Zatem posiadane przez Spółkę dokumenty nie są wystarczające w rozumieniu art. 42 ustawy do zastosowania stawki 0% w odniesieniu do wartości wszystkich faktur dokumentujących wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Pismem z dnia 23 sierpnia 2010 r. Sp. z o.o. reprezentowana przez Adwokata wezwała Organ podatkowy do usunięcia naruszenia prawa w interpretacji indywidualnej z dnia 13 sierpnia 2010 r. nr ILPP2/443-731/10-2/JKa.

W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, pismem z dnia 22 września 2010 r. nr ILPP2/443/W-95/10-3/SJ Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w wyniku ponownej analizy sprawy, z uwzględnieniem zarzutów przytoczonych w wezwaniu, stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji indywidualnej w przedmiotowej sprawie.

W związku z powyższym, Sp. z o.o. reprezentowana przez Adwokata wniosła w dniu 7 października 2010 r. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, który po rozpoznaniu sprawy, wydał wyrok w dniu 4 stycznia 2011 r. sygn. akt I SA/Łd 1287/10, w którym uchylił zaskarżoną interpretację.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 4 stycznia 2011 r. sygn. akt I SA/Łd 1287/10 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Artykuł 13 ust. 1 ustawy wskazuje, iż przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W myśl art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

Stosownie do treści art. 13 ust. 6 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT UE zgodnie z art. 97 (...).

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca dokonał wewnątrzwspólnotowych dostaw wyrobów energetycznych, dostarczanych partiami dla odbiorcy z Czech. Trzy ostatnie dostawy zostały jednak zatrzymane na terenie czech do kontroli, a następnie towar objęty tymi dostawami został skonfiskowany przez Urząd Celny. Tut. Organ w pełni podziela stanowisko Zainteresowanego, iż dostawa towarów została faktycznie dokonana, bowiem z momentem przejścia ryzyka odnośnie towarów na nabywcę nastąpiła ich sprzedaż.

Z chwilą przystąpienia do Unii Europejskiej państwa członkowskie zobowiązały się do wykonywania i stosowania prawa wspólnotowego. Treść przepisu art. 249 Traktatu o ustanowieniu Wspólnoty Europejskiej (Dz. U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864/2 z późn. zm.), brzmi: "W celu wykonania swych zadań oraz na warunkach przewidzianych w niniejszym Traktacie, Parlament Europejski wspólnie z Radą, Rada i Komisja uchwalają rozporządzenia i dyrektywy, podejmują decyzje, wydają zalecenia i opinie. Rozporządzenie ma zasięg ogólny. Wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich. Dyrektywa wiąże każde Państwo Członkowskie, do którego jest kierowana, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków. Decyzja wiąże w całości adresatów, do których jest kierowana. Zalecenia i opinie nie mają mocy wiążącej".

Traktat o ustanowieniu Wspólnoty Europejskiej stanowi część krajowego porządku prawnego. Zgodnie z powyższym, regulacje prawne dotyczące prawa podatkowego zawarte w dyrektywach są stosowane w krajach członkowskich poprzez implementację, czyli uregulowanie w przepisach prawa krajowego zagadnień prawa wspólnotowego. Należy jednak zauważyć, że o ile polski ustawodawca ma obowiązek implementacji zawartych w dyrektywach postanowień wiążących państwo członkowskie, co do zamierzonego celu, to Wspólnota zostawia władzom krajowym swobodę co do form i metod jakimi skutek ma być osiągnięty.

Zatem, w momencie przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej źródło prawa stanowi również prawodawstwo wspólnotowe wyrażone w dyrektywach i rozporządzeniach. Zaznaczyć należy, że celem dyrektyw jest zapewnienie harmonizacji, koordynacji i konwergencji prawodawstw państw członkowskich. Zadaniem dyrektywy wspólnotowej jest urzeczywistnienie przez państwa członkowskie celów w nich wskazanych, przy pozostawieniu ustawodawcy krajowemu swobody co do określenia środków i form ich realizacji.

Zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 2006.347.1 z późn. zm.), a wcześniej VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. U. UE L Nr 145, poz. 1 z późn. zm.), państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów.

W myśl art. 131 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, zwolnienia przewidziane w rozdziałach 2-9 stosuje się bez uszczerbku dla innych przepisów wspólnotowych i na warunkach ustalanych przez państwa członkowskie w celu zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania tych zwolnień oraz zapobieżenia wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć.

Na mocy art. 138 ww. Dyrektywy, państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów.

Regulacja powyższa nakazuje traktować zwolnienie dla dostawy towarów wywożonych do innego państwa członkowskiego jako fundamentalny, konstrukcyjny element zasad opodatkowania transakcji wewnątrzwspólnotowych. Oznacza to, że państwa członkowskie w celu należytego zrealizowania przedmiotowego uregulowania powinny tak kształtować wewnętrzne przepisy regulujące podatek od towarów usług, aby dostawca wewnątrzwspólnotowy miał możliwość skorzystania ze zwolnienia bądź też - jak w przypadku polskiego rozwiązania normatywnego - zastosowania 0% stawki. Ma to służyć spełnieniu jednej z podstawowych cech podatku od wartości dodanej, a mianowicie faktycznemu opodatkowaniu konsumpcji, a więc zapewnić neutralność podatku dla przedsiębiorcy - podatnika.

Stawka podatku zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Na mocy art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Natomiast w myśl art. 42 ust. 1 ustawy, który wskazuje, iż wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

Model opodatkowania transakcji wewnątrzwspólnotowych ukształtowany w sposób przewidziany w art. 138 Dyrektywy oznacza, że zastosowanie stawki podatku 0% zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług nie jest wyjątkiem od reguły, lecz stanowi egzemplifikację reguły wynikającej z Dyrektywy 2006/112/WE. W konsekwencji, jako sytuację wyjątkową należy traktować stosowanie stawki krajowej. Wynika stąd dalej że wykładnia przepisów dotyczących warunków, od których spełnienia zależy prawo do zastosowania stawki preferencyjnej winna być rozszerzająca, a wszelkie wątpliwości dotyczące wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów powinny być rozstrzygane na korzyść reguły ogólnej, a więc zastosowania stawki 0%.

W odniesieniu do art. 42 ustawy, wyróżnia się dwa podstawowe warunki, od spełnienia których uzależnione jest potraktowanie określonej dostawy, jako wewnątrzwspólnotowej. Jeden z nich związany jest ze stronami transakcji, zaś drugi dotyczy aspektu faktycznego transakcji. Zakwalifikowanie dostawy jako wewnątrzwspólnotowej wymaga mianowicie, aby była ona dokonywana przez podatników oraz osoby prawne, które są zarejestrowane i zidentyfikowane na potrzeby tych transakcji. Drugi z warunków dotyczy udokumentowania faktu wywozu towaru oraz dostarczenia go w ramach dostawy w państwie przeznaczenia. Dla zastosowania stawki podatku 0% ustawodawca wprowadził wymóg, zgodnie z którym podatnik powinien przed złożeniem deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy posiadać w swojej dokumentacji dowody świadczące o tym, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego.

Z opisu sprawy wynika, że dostawy towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowych dostaw były realizowane na warunkach INCOTERMS 2000 FCA, przez przewoźnika.

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

W oparciu o art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

Uwzględniając powyższe, dostarczenie towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium innego państwa członkowskiego, winny potwierdzać łącznie dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy, a więc powinny łącznie być rozpatrywane. Nie oznacza to jednak, że dla potwierdzenia tej okoliczności wymagane jest "łączne" posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile jednoznacznie potwierdzają dostarczenie towarów na terytorium innego państwa członkowskiego.

W świetle wskazanego art. 42 ust. 1, ust. 3 i ust. 11 ustawy, dla zastosowania stawki 0% wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o ile łącznie potwierdzają one fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

W omawianej sprawie Zainteresowany posiada dokumenty handlowe w postaci: listów przewozowych, dokumentów ADT, faktur VAT dokumentujących każdą dokonaną dostawę, umowę zawartą na piśmie, dowody potwierdzające zapłatę za wszystkie dostawy. Natomiast w zakresie trzech ostatnich dostaw dokumentacja dotycząca dostarczenia towaru do nabywcy ogranicza się do przesłanych przez przewoźników faksem decyzji o konfiskacie mienia.

W związku z powyższym Wnioskodawca będący w posiadaniu ww. dokumentów przedstawił wystarczające dowody w rozumieniu art. 42 ust. 3 i ust. 11 ustawy, pozwalające ustalić, iż doszło faktycznie do wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów.

Reasumując, posiadane przez Spółkę dokumenty są wystarczające w rozumieniu art. 42 ustawy, do zastosowania stawki 0% w odniesieniu do wartości wszystkich faktur dokumentujących wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.