ILPP2/443-705/09-4/EWW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki reprezentowanej przez Pana, przedstawione we wniosku z dnia 22 maja 2009 r. (data wpływu 1 czerwca 2009 r.) uzupełnionym o odpis pełny z rejestru przedsiębiorców (data wpływu 17 sierpnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla dokonywanych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów - jest prawidłowe.

W dniu 1 czerwca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla dokonywanych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów. Wniosek uzupełniono o odpis pełny z rejestru przedsiębiorców (data wpływu 17 sierpnia 2009 r.)

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka produkuje towary, a następnie dokonuje ich dostawy m.in. do podmiotów posiadających swoje siedziby na terytorium państw członkowskich Unii Europejskiej. W związku z dokonanymi dostawami, towary przemieszczane są z magazynu Wnioskodawcy położonego na terytorium Polski do magazynów zlokalizowanych na terytorium innych państw członkowskich, które są wskazywane mu przez jego kontrahentów (tj. nabywców towarów). Magazyny, do których towary są przemieszczane, prowadzone są bezpośrednio przez nabywcę, który nabywa od Zainteresowanego towary lub przez podmiot trzeci działający na zlecenie jego kontrahenta. Zasadniczo transport towarów dokonywany jest przez zewnętrznych przewoźników bądź spedytorów działających na zlecenie Spółki.

Dla celów zastosowania 0% stawki VAT do dokonywanych przez siebie wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, Wnioskodawca podejmuje działania mające na celu skompletowanie dokumentacji, o której mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, potwierdzające, iż towary będące przedmiotem dostaw zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone na terytorium państwa członkowskiego inne, niż terytorium Polski, tj.:

* dokumenty przewozowe (CMR), otrzymane od przewoźnika lub spedytora, które co do zasady zawierają stemple i podpisy Spółki, przewoźnika oraz odbiorcy towarów,

* kopie faktur,

* specyfikacje poszczególnych sztuk załadunku.

Niemniej jednak w praktyce, z uwagi na niedogodności związane z koniecznością używania papierowej formy pierwszego z powyższych dokumentów, zdarzają się przypadki kilkumiesięcznego opóźnienia w dostarczaniu Zainteresowanemu dokumentów przewozowych przez przewoźnika (spedytora) lub też nie otrzymuje on niniejszych dokumentów wcale.

Brak posiadania dokumentów przewozowych jest wynikiem tego, iż transport towarów dokonywany jest na bazie EX WORKS, kiedy to odbiór towarów z magazynów Spółki oraz całość procedur związanych z jego dalszym transportem do innego kraju członkowskiego organizuje jej kontrahent. W związku z taką formą transportu Wnioskodawca nie jest uprawniony do tego, aby żądać od przewoźnika przekazania mu dokumentów przewozowych. Występują także przypadki, w których przewoźnik (spedytor) działa na rzecz Spółki lecz nie dostarcza jej listów przewozowych. W takich sytuacjach Zainteresowany posiada dokument "potwierdzenie dostawy" sporządzony przez przewoźnika, zawierający następujące informacje:

* potwierdzenie nr przesyłki,

* ilość,

* waga,

* miejsce odbioru,

* miejsce dostawy,

* data odbioru,

* nazwisko, data, podpis i pieczątka przewoźnika.

Niezależnie od powyższego, w opisanych przypadkach Spółka dysponuje dodatkowo dokumentami potwierdzającymi, jej zdaniem bez wątpienia, że nastąpił wywóz towarów z terytorium Polski na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej. Przedmiotowa dokumentacja obejmuje w szczególności:

* potwierdzenie sald dokonywane pomiędzy Wnioskodawcą a jego kontrahentami,

* korespondencję e-mailową, prowadzoną pomiędzy Spółką a kontrahentami, z której wynika, że towar został dostarczony na terytorium innego niź Polska państwa członkowskiego

* dokument potwierdzający zapłatę za towar.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy na podstawie zgromadzonych i opisanych w stanie faktycznym dokumentów, Zainteresowany ma prawo do zastosowania stawki VAT w wysokości 0% do dokonywanych wewnątrzwspólnowtowych dostaw towarów, w sytuacji, gdy nie posiada dokumentu CMR zawierającego stemple i podpisy przewoźnika (spedytora) lub/i nabywcy towarów.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według 0% stawki podatku VAT pod warunkiem, że towary będące przedmiotem tej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium Polski, przy czym okoliczności te muszą być potwierdzone posiadanymi przez podatnika dowodami. W przypadku, gdy transport zlecany jest przewoźnikowi (spedytorowi) dowodami tymi są dokumenty wskazane w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT i należą do nich:

* dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca przeznaczenia na tery

* kopia faktury;

* specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku.torium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;

Wymienione w powołanym przepisie dokumenty są wystarczającymi dowodami potwierdzającymi prawo podatnika do zastosowania stawki VAT w wysokości 0%, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów do nabywcy, znajdującego się na terytorium innego kraju członkowskiego, dokonywane w ramach dostawy wewnątrzwspólnotowej.

Powołany przepis budzi jednak w praktyce szereg wątpliwości interpretacyjnych. Dotyczą one przede wszystkim tego, czy podatnik obowiązany jest posiadać wymienione w nim dowody jako odrębne dokumenty oraz, czy może on stosować stawkę 0% w przypadku, gdy dysponuje jedynie jednym lub dwoma z wymienionych w nim dowodów.

Mając na uwadze pierwszą z podniesionych wątpliwości, zdaniem Spółki, nie ma konieczności posiadania dowodów wskazanych w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, jako odrębnych dokumentów celem opodatkowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów 0% stawką VAT. Przepisy ustawy o VAT takiego wymogu wprost nie wprowadzają, dlatego też możliwe jest przykładowo umieszczenie na kopiach faktur specyfikacji sprzedawanych towarów, przy jednoczesnym zachowaniu prawa do zastosowania stawki VAT w wysokości 0%.

Odnosząc się w tym miejscu do analizowanego stanu faktycznego należy podkreślić, iż faktury wystawiane przez Wnioskodawcę, zawierają dokładne informacje odnośnie towarów dostarczanych do kontrahentów z innych państw członkowskich. W związku z tym, posiadają one walor specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku.

Stanowisko prezentowane przez Spółkę w tym zakresie, znajduje swoje potwierdzenie w wyrokach sądów administracyjnych (np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 8 maja 2006 r. sygn. akt. SA/Ke 114/08) oraz w interpretacjach indywidualnych przepisów prawa podatkowego wydanych w imieniu Ministra Finansów (np. interpretacja z dnia 24 listopada 2008 r., sygn. ILPP2/443-800/08-2/TW).

W powołanym wyroku WSA stwierdził, iż " (...) podatnik nie musi posiadać omawianych dowodów, jako odrębnych dokumentów. Ważne jest bowiem jedynie to, aby dokumenty te zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony do innego państwa członkowskiego. Analogiczne stanowisko zostało zaprezentowane w wyroku WSA z dnia 27 września 2007 r.

Biorąc pod uwagę wyżej wymienione dokumenty należy stwierdzić, iż w przypadku, gdy Zainteresowany z opóźnieniem otrzymuje dokumenty przewozowe, otrzymuje je w formie niekompletnej, tj. bez podpisu przewoźnika lub/i odbiorcy towarów, bądź też w ogóle nie otrzymuje tych dokumentów, jest ona w stanie, dzięki wymienionym powyżej podatkowym dokumentom, uzyskać potwierdzenie, że towar został przemieszczony z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego.

Nawiązując natomiast do informacji zawartych w stanie faktycznym, a dotyczących kwestii posiadania dokumentacji przewozowej (tj. listów CMR), należy zauważyć, iż Spółka gromadzi przedmiotową dokumentację, niemniej w określonych sytuacjach dokumentacja ta okazuje się niekompletna lub jej nie ma. Niemniej jednak, okoliczności te nie pozbawiają jej prawa do zastosowania obniżonej stawki podatku VAT. Stanowisko to wynika z właściwej interpretacji obowiązujących przepisów prawa, popartej stanowiskami przedstawionymi w wyrokach sądów administracyjnych, np. wyrok WSA w Kielcach z dnia 8 maja 2008 r. sygn. akt I SA/Ke 114/2008, gdzie sąd stwierdził: "Firma nie musi mieć dokumentu przewozowego, aby zastosować 0-proc. stawkę VAT do dostaw wewnątrzwspólnotowych. Wystarczy, że zgromadzi inne dowody potwierdzające transakcję". Warto tu przywołać wyrok NSA z dnia 20 stycznia 2009 r. (I FSK 1500/08), w którym sąd uznał, że jeżeli faktycznie doszło do WDT, tj. nastąpił wywóz towarów do innego kraju UE, sam brak dokumentów nie może wywoływać żadnych negatywnych skutków dla podatnika. Obciążenia podatkowe spowodowane niedopełnieniem wymogów formalnych naruszałyby zasadę neutralności VAT oraz jednokrotnego opodatkowania.

Na tle przedstawionych wyroków należy wskazać, iż stosowanie stawki VAT w wysokości 0% w związku z dokonywaniem wewnątrzwsólnotowych dostaw towarów jest regułą, a nie wyjątkiem. Wyjątkiem jest stosowanie stawki krajowej. Oznacza to, że wykładnia przepisów dotyczących warunków, od których spełnienia zależy prawo podatnika do zastosowania stawki obniżonej, powinna być rozszerzająca, a nie zawężająca. Wszystkie wątpliwości dotyczące opodatkowania tego rodzaju transakcji powinny być rozstrzygane na korzyść reguły ogólnej, czyli stosowania 0% stawki VAT.

Dokonując wykładni polskich przepisów ustawy o VAT w zakresie prawa podatnika do zastosowania 0% stawki VAT w przypadku wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, należy w pierwszej kolejności sięgnąć do przepisów Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej oraz do dorobku orzeczniczego Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w tym zakresie. Zasadność takiego działania wynika stąd, że to prawo wspólnotowe i oparte na nim orzecznictwo powinno stanowić punkt wyjścia dla tworzenia przepisów przez poszczególne państwa członkowskie Unii Europejskiej i do dokonywania ich dalszej wykładni. Trybunał w wyroku z dnia 27 września 2007 r. w sprawie C-409/04 T i inni vs. Commissioners of Customs Excise, przedstawił stanowisko, według którego podstawową przesłanką zastosowania korzystnych dla podatnika regulacji związanych z dokonaniem WDT, jest sam fakt fizycznego wysłania towaru, a nie spełnienie sformalizowanych wymogów dokumentacyjnych, bowiem "wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru następuje, a zwolnienie od podatku dostawy wewnątrzwspólnotowej znajduje zastosowanie tylko wtedy, gdy prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostało przeniesione na nabywcę i gdy dostawca ustalił, że towar ten został wysłany lub przetransportowany do innego państwa członkowskiego i, że w wyniku wysyłki lub transportu fizycznie opuścił terytorium państwa członkowskiego dostawy".

Skonkretyzowanie tej kwestii znalazło się w wyroku ETS z dnia 27 września 2007 r. w sprawie C-146/05 Albert Collee vs. Finanzamt Limbus an der Lahn, w którym Trybunał stwierdził, że: " (...) przepisy, do przyjęcia których państwa członkowskie są upoważnione na podstawie art. 22 ust. 8 VI Dyrektywy (Dyrektywa ta została zastąpiona Dyrektywą 2006/112 - przypis Spółki) w celu zapewnienia prawidłowego poboru podatku i unikania oszustw podatkowych nie powinny wykraczać poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia tychże celów. (...) Przepisy te nie mogą być więc wykorzystywane w sposób, który podważałby neutralność podatku VAT, stanowiącą podstawową zasadę wspólnego systemu podatku VAT ustanowionego przez przepisy wspólnotowe w tej dziedzinie (...)".

W konsekwencji oznacza to, że jeżeli fakt dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej jest bezsporny, zasada neutralności podatkowej wymaga, by zwolnienie od podatku VAT zostało przyznane. Niezależnie od treści art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, polski ustawodawca w ust. 11 przedstawił dodatkowy katalog dowodów (określanych w doktrynie oraz orzecznictwie jako tzw. dowody uzupełniające), które mogą potwierdzić fakt dostarczenia towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż Polska, jeżeli dokumenty wskazane w ust. 3 nie potwierdzają jednoznacznie tego faktu. Podane w tym przepisie dowody należy traktować jako przykładowe, co wynika z posłużenia się przez ustawodawcę sformułowaniem "w szczególności".

Niniejsze stanowisko znajduje odzwierciedlenie w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 24 listopada 2008 r. (sygn. ILPP2/443-800/08-2/TW), w którym stwierdzono, iż z uwagi na użyty w tym przepisie zwrot w szczególności, katalog dowodów jakimi może się posłużyć dostawca jest otwarty, tj. nie jest ograniczony do dowodów wymienionych w tym przepisie.

Zdaniem Wnioskodawcy, interpretacja art. 42 ust. 3 w zw. z ust. 11 ustawy o VAT, prowadzi do wniosku, że w sytuacji, gdy podatnik posiada wszystkie lub niektóre z dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3 ustawy o podatku VAT, lecz nie udowadniają one w sposób jednoznaczny, że towary będące przedmiotem dostawy opuściły terytorium Polski i dotarły do swojego miejsca przeznaczenia na terytorium innego państwa członkowskiego UE, stawka podatku 0% może być zastosowana pod warunkiem zgromadzenia przez podatnika innych uzupełniających dowodów dokonania wywozu.

Zainteresowany podkreśla, iż celem wprowadzenia przepisów formułujących wymogi dokumentacyjne dotyczące zastosowania stawki podatku 0% w odniesieniu do WDT, jest ochrona interesów budżetu państwa przed ewentualnymi nadużyciami polegającymi na wykazywaniu dostaw krajowych lub też dostaw, które faktycznie nigdy nie zostały dokonane, jako transakcji wewnątrzwspólnotowych objętych preferencyjną stawką 0% oraz dających prawo do odliczenia (zwrotu) podatku naliczonego związanego z tymi dostawami. Mając na uwadze ten cel, podatnik może dowodzić, że wywóz towarów z terytorium kraju rzeczywiście nastąpił, posługując się szerokim katalogiem środków dowodowych.

Konkludując powyższe, Spółka stoi na stanowisku, iż dokumentacja zgromadzona przez nią w odniesieniu do art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, poparta dokumentacją uzupełniającą wskazaną w przedmiotowym stanie faktycznym, pozwala na potwierdzenie w sposób jednoznaczny faktu, iż towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów dokonanej przez nią jest wywożony z terytorium Polski i w dalszym etapie, dostarczany na terytorium innego państwa członkowskiego. W konsekwencji, zdaniem Spółki, jest ona uprawniona do stosowania preferencyjnej stawki podatku 0% w odniesieniu do przedmiotowej transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Mając na uwadze powyższe wnosi ona o potwierdzenie prawidłowości wskazanego powyżej stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

Artykuł 13 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (...).

Stosownie do art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Natomiast w myśl art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, na rzecz podmiotów posiadających swoje siedziby na terytorium państw członkowskich Unii Europejskiej innych niż Polska. Zasadniczo transport towarów dokonywany jest przez zewnętrznych przewoźników bądź spedytorów działających zarówno na zlecenie Spółki jak i nabywców towarów.

Tut. Organ wskazuje, iż stosowanie preferencyjnej stawki podatku uzależnione jest od spełnienia warunków wynikających z cyt. art. 42 ust. 1 ustawy. Zatem, oprócz stosownej dokumentacji będącej przedmiotem złożonego wniosku, niezbędne jest, aby podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów.

Dowodami o których mowa w ust. 1 pkt 2, zgodnie z ust. 3 powołanego artykułu, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

W myśl art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

Jak wynika z powyższych uregulowań, prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%, uzależnione jest od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, iż doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski. Istotą przywołanych przepisów jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, iż towary będące przedmiotem dostawy, rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na korzystniejsze, niż w odniesieniu do dostaw krajowych, skutki podatkowe.

W celu zastosowania 0% stawki podatku do dokonywanych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów Zainteresowany podejmuje działania mające na celu skompletowanie dokumentacji, o której mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, potwierdzającej wywóz towarów z terytorium kraju i ich dostawę na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium Polski. Dokumentami tym są:

* dokumenty przewozowe (CMR), otrzymane przez przewoźnika lub spedytora, które co do zasady zawierają stemple i podpisy Spółki, przewoźnika oraz odbiorcy towarów,

* kopie faktur,

* specyfikacje poszczególnych sztuk załadunku.

Zdarzają się jednak przypadki, iż Wnioskodawca otrzymuje dokumenty przewozowe (CMR) z opóźnieniem lub nie otrzymuje ich wcale. Jest to spowodowane rodzajem transportu towarów, który dokonywany jest na bazie EX WORKS, kiedy to Spółka nie jest uprawniona do żądania od przewoźnika dokumentów przewozowych.

W powyższej sytuacji Zainteresowany posiada dokument "potwierdzenie dostawy" sporządzony przez przewoźnika, który zawiera następujące informacje:

* potwierdzenie nr przesyłki,

* ilość,

* waga,

* miejsce odbioru,

* miejsce dostawy,

* data odbioru,

* nazwisko, data, podpis i pieczątka przewoźnika.

Niezależnie od tego, czy Spółka otrzymała od przewoźnika dokument przewozowy (CMR), czy dokument "potwierdzenie dostawy", dysponuje ona dodatkowo dokumentami potwierdzającymi, że nastąpił wywóz towarów z terytorium Polski na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, są to w szczególności:

* potwierdzenie sald dokonywane pomiędzy Wnioskodawcą a jego kontrahentami,

* korespondencja e-mailowa prowadzona pomiędzy Spółką a jej kontrahentem, z której wynika, że towar został dostarczony na terytorium innego niż polska państwa członkowskiego,

* dokument potwierdzający zapłatę za towar.

Z analizy ww. przepisów wynika, iż dowody zawarte w art. 42 ust. 11 ustawy mają zastosowanie w okolicznościach, gdy dostawca towarów dysponuje dokumentami wymaganymi w art. 42 ust. 3 ustawy, lecz dokumenty te nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy. Wówczas można uznać za dowody dostawy towarów inne dokumenty, wymienione w art. 42 ust. 11 ustawy. Należy podkreślić jednak, iż przepis ten nie pozwala na kompleksowe i całkowite zastąpienie dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3 ustawy i dokumentowanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy.

Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów mają zatem dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy.

Należy zauważyć jednak, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji "dokumentu przewozowego". Nawiązując do cyt. art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, dokument ten powinien być dowodem potwierdzającym (łącznie z pozostałymi dowodami wskazanymi w art. 42 ust. 3 ustawy), że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. List przewozowy opisany w Rozdziale III Konwencji Genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238 z późn. zm.), jest niewątpliwie dowodem zawarcia umowy przewozu. Zgodnie z art. 4 oraz art. 9 Konwencji Genewskiej list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, warunków tej umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika, o ile nie zostanie przeprowadzony dowód przeciwny. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji. Zatem, sama Konwencja również nie ogranicza możliwości przeprowadzania dowodu w zakresie przewozu towarów tylko do listu przewozowego.

Mając na uwadze powyższe, nie jest prawidłowe utożsamianie pojęcia dokumentu przewozowego z art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument uznać należy każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją i fakturą, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza essentialia negotii umowy przewozu (obowiązkiem kontrahenta przewoźnika jest wydanie towaru i zapłata wynagrodzenia za przewóz, natomiast podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy), nie można mu odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy (chyba, że istnieje dowód przeciwny).

Biorąc pod uwagę powyższe tut. Organ stoi na stanowisku, iż dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Dokumentem tym może być więc zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument spełniający warunki formalne i potwierdzający dokonanie dostawy towaru do nabywcy.

Zatem, jeśli w przedmiotowej sprawie dokument "potwierdzenie odbioru" sporządzony przez przewoźnika, potwierdza jednoznacznie, że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, należy go uznać za dokument, który wraz z pozostałymi, wskazanymi dokumentami (kopią faktury, specyfikacją poszczególnych sztuk załadunku oraz potwierdzeniem sald, korespondencją e-mailową i dokumentami potwierdzającymi zapłatę), stanowi potwierdzenie dokonania dostawy towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy z innego państwa członkowskiego.

Zaznaczyć należy, iż w przypadku dowodów potwierdzających transakcję wewnątrzwspólnotowej dostawy, nie ma konieczności dublowania informacji wymienionych w art. 42 ust. 3. Jeżeli wystawiona przez podatnika faktura VAT posiada wszystkie elementy wymienione w § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337), nie musi on posiadać odrębnej specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku.

Reasumując, jeżeli Zainteresowany dokonuje wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów na rzecz podmiotów posiadających status podatnika VAT UE w innym niż Polska państwie członkowskim, zarówno on jak i nabywca posługują się w tych transakcjach ważnymi numerami VAT UE, a skompletowane przez Spółkę dokumenty spełniają warunki zawarte w art. 42 ust. 3 ustawy, ma on prawo do zastosowania preferencyjnej 0% stawki podatku od towarów i usług do dokonywanych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.