ILPP2/443-692/08-4/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 23 lipca 2008 r. (data wpływu 25 lipca 2008 r.) uzupełnionym pismem z dnia 1 października 2008 r. (data wpływu 6 października 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy gruntu - jest nieprawidłowe.

W dniu 25 lipca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy gruntów. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 1 października 2008 r. (data wpływu 6 października 2008 r.) o doprecyzowanie stanu faktycznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą (reklama) i jest podatnikiem VAT, natomiast jego żona od maja 2006 r. jest na emeryturze i nie jest podatnikiem podatku VAT. Nigdy wcześniej nie prowadzili działalności związanej z kupnem i sprzedażą gruntów. W grudniu 1999 r. wspólnie zakupili grunty rolne o powierzchni 2,34 ha. We wrześniu 2004 r. decyzją Urzędu Miasta, Wnioskodawca wspólnie z żoną podzielili ww. grunty na sześć działek i drogę dojazdową (grunt rolny z możliwością zabudowy). Pierwszą działkę sprzedali w styczniu 2005 r., drugą i trzecią we wrześniu 2006 r., a czwartą we wrześniu 2007 r. Zainteresowanemu i jego żonie pozostały jeszcze dwie działki, które w przyszłości chcieliby sprzedać. Od powyższych działek odprowadzili podatek VAT. Działki te należały do majątku prywatnego, a sprzedaż ich nie była podyktowana chęcią zysku czy działaniem spekulacyjnym. Przedmiotowe grunty Wnioskodawca wraz z żoną nabyli z myślą o budowie wielopokoleniowego domu, w którym mieszkaliby wspólnie z mamą i synem z rodziną. Ich sytuacja zmieniła się diametralnie, gdy syn Zainteresowanego będąc we W (...) zrezygnował z powrotu do N (...) oraz w związku z kłopotami zdrowotnymi mamy. Właściciele uświadomili sobie, że ich możliwości finansowe nie pozwolą im na zrealizowanie marzenia o budowie domu. Dlatego też podział owych gruntów na mniejsze działki stało się koniecznością, by po sprzedaży mieli możliwość łatania dziur budżetowych w mieszkaniu swoim, mamy oraz syna. Wnioskodawca nigdy nie był rolnikiem i nie prowadził działalności rolniczej, nigdy też ww. grunty nie były wykorzystywane w działalności rolniczej. Powyższe grunty nie były również udostępniane innym w żadnej formie, oraz nie prowadzono na nich żadnej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Wnioskodawca uważa, iż nie powinien ani on ani jego żona płacić podatku VAT w związku ze sprzedażą działek, z tego powodu że grunt kupili jako małżeństwo a nie na firmę. W orzeczeniu NSA z 29 października 2007 r. stwierdzono, iż fakt częstotliwego wykonywania sprzedaży działek budowlanych przez osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej nie przesądza o tym czy dana osoba będzie podatnikiem VAT. Niezbędne jest, aby podmiot działał w charakterze podatnika VAT, a więc był handlowcem, producentem lub innym podmiotem wymienionym w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT z 2004 r. Jeżeli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży działek budowlanych wydzielonych z jej prywatnego majątku, ale nie prowadzi działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, to sam fakt dokonywania sprzedaży nie powoduje, iż sprzedający staje się podatnikiem VAT. Dotyczy to także sytuacji, gdy sprzedaż działek ma charakter częstotliwy. Tym samym sprzedaż dokonywana w powyższych warunkach przez osobę fizyczną nie powoduje powstania obowiązku podatkowego VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Artykuł 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Nieruchomości spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż traktowana jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - na mocy ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy (...).

Zasady wykładni językowej i funkcjonalnej definicji działalności gospodarczej prowadzą do wniosku, że działalność gospodarczą stanowi nie tylko działalność częstotliwa, czyli stała i powtarzalna, ale także jednorazowa czynność, jeżeli wiąże się z nią zamiar częstotliwości.

Z pojęcia działalności gospodarczej wynika również, że dla celów podatku od towarów i usług nie jest konieczne, aby działalność była działalnością zarobkową, wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły przez podmioty gospodarcze (przedsiębiorców). Decydujące znaczenie ma także częstotliwość dokonywania czynności.

Zaznaczyć przy tym należy, że o kwestii częstotliwości wykonywanej czynności nie decyduje czasookres jej wykonywania (tydzień, miesiąc, rok) ani też ilość dokonywanych transakcji, tylko fakt powtarzalności określonej czynności.

W efekcie dostawa gruntów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy sprzedawcy można przypisać znamiona działalności gospodarczej, prowadzonej z zamiarem wykonywania jej w sposób częstotliwy. Ponieważ ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia "zamiar", jak również nie precyzuje pojęcia "sposób częstotliwy", w każdym przypadku należy badać, czy intencją wykonującego określone czynności, z którą łączą się skutki podatkowo-prawne było dokonywanie tej czynności wielokrotnie (więcej niż jednokrotnie).

W omawianej sprawie istotny jest także fakt, iż już sama okoliczność podziału nabytej nieruchomości gruntowej na mniejsze działki wskazuje na podjęty zamiar sprzedaży działek w sposób częstotliwy i powtarzalny. W przeciwnym bowiem przypadku dzielenie gruntów byłoby niecelowe i ekonomicznie nieuzasadnione.

Biorąc pod uwagę przedstawione powyżej przepisy stwierdza się, że aby dostawę towarów lub świadczenie usług uznać za działalność gospodarczą należy wykazać, iż w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, a wykorzystywane przy niej towary (usługi) zostały nabyte w celu spożytkowania ich do wykonywania tej czynności.

Stosownie do przedstawionych przepisów, należy stwierdzić, że dostawa przedmiotowych gruntów jest czynnością, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Ponieważ Wnioskodawca wraz z żoną dokonali zakupu przedmiotowej nieruchomości, podzielili ją na działki, dokonali dostawy czterech z nich oraz zamierzają zbyć kolejne dwie, stwierdza się, że dokonali czynności, które świadczą o zamiarze dostawy gruntów w sposób częstotliwy. Tym samym zachowanie Zainteresowanego i jego żony spełnia znamiona działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku VAT.

W art. 43 ustawy o podatku od towarów i usług zawarto katalog czynności zwolnionych od podatku od towarów i usług. Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 9, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy stwierdza się, iż opodatkowaniu podlegają zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe, zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych opodatkowane 22% stawką podatku są tylko te, których przedmiotem są tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących np. gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione z podatku od towarów i usług. Należy zauważyć, że ustawa w art. 43 ust. 1 pkt 9 posługuje się kryterium przeznaczenia terenu, a nie jego klasyfikacją gleboznawczą. Jednakże ustawodawca zwalniając od podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę nie sprecyzował w ustawie, jakimi kryteriami należy się kierować, aby ustalić przeznaczenie danego gruntu. O przeznaczeniu gruntu rozstrzyga bowiem odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego decyduje o kwalifikacji gruntu.

Obowiązek podatkowy ww. czynności nie wynika z faktu pozostawania małżonków w ustawowej wspólności majątkowej lecz z tytułu uregulowań zawartych w ustawie o podatku od towarów i usług.

Tut. Organ informuje, że powołany przez Wnioskodawcę wyrok NSA jest rozstrzygnięciem w indywidualnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko do niej się zawęża, w związku z tym nie ma mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.