ILPP2/443-683/11-3/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 6 kwietnia 2011 r. (data wpływu 15 kwietnia 2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 6 lipca 2011 r. (data wpływu 7 lipca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT usług polegających na udzielaniu pożyczek pod zastaw - jest prawidłowe.

W dniu 15 kwietnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT usług polegających na udzielaniu pożyczek pod zastaw. Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 6 lipca 2011 r. o doprecyzowanie zakresu wniosku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na prowadzeniu lombardu. W swojej działalności udziela pożyczek pod zastaw, tj. formą zabezpieczenia w takiej pożyczce jest zastaw. Role zastawu pełnią różne towary używane, np.: sprzęt RTV, telefony komórkowe, wyroby jubilerskie, itp.

Po ustaleniu kwoty i terminu spłaty pożyczki klient i pracownik lombardu podpisują umowę, na której wyszczególnione są dane klienta, dokładna kwota pożyczki, forma zastawu oraz jego jak najdokładniejszy opis, wszystkie opłaty związane z pożyczką, oraz termin zwrotu pożyczki i dokładna kwota do wykupu zastawu przypadająca na dzień ustalony wspólnie z klientem. Po podpisaniu umowy klient otrzymuje oryginał umowy oraz ustaloną kwotę pożyczki, a jego zastaw jest deponowany w przechowalni lombardu. Wnioskodawca zobowiązuje się do przechowania przedmiotu zastawu w sposób należyty, tak aby w dniu wykupu zastawu powrócił on do klienta w stanie nienaruszonym.

We wpisie do Ewidencji Działalności Gospodarczej przechowywanie towarów jest ujęte jako jeden z rodzajów działalności Wnioskodawcy.

Wynagrodzenie Zainteresowanego z tytułu udzielonej pożyczki składa się z trzech elementów:

Niezależnie od powyższego Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie skupu złomu złota od osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej (pierścionki, kolczyki, łańcuszki, itp.), które następnie jest przez Wnioskodawcę (lub podmiot trzeci za zlecenie Wnioskodawcy) przetapiane (m.in. przetwarzane na złoto inwestycyjne) i sprzedawane przez Wnioskodawcę osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej oraz podmiotom gospodarczym.

Zainteresowany dokumentuje transakcje zakupu złota sporządzając - niejako w zastępstwie osoby, która sprzedaje złoto, a która nie prowadzi działalności gospodarczej więc nie wystawia rachunku - dokument potwierdzający transakcję obejmujący następujące dane: datę transakcji, imię i nazwisko sprzedającego i jego adres zamieszkania, dane wnioskodawcy, opis przedmiotu zakupu (próba i waga złota) oraz cenę nabycia. Taki dokument (rachunek) podpisuje osoba, która sprzedaje złoto oraz pracownik Wnioskodawcy.

Niezależnie od powyższego podatnik prowadzi również w formie elektronicznej rejestr transakcji skupu złota (zapis w pliku typu: X, Y lub innym), w którym pod kolejnymi numerami wpisywane są wszystkie transakcje z danymi analogicznymi do danych zawartych na drukowanym rachunku.

Powyższe dokumenty stanowią zaś następnie podstawę wpisów w księgach rachunkowych prowadzonych przez księgową.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wynagrodzenie pobierane przez Wnioskodawcę w związku z udzieloną pożyczką, tj. oprocentowanie, opłata manipulacyjna oraz opłata za przechowanie objęte jest zwolnieniem od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 pkt 38-39 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 43 pkt 38 ustawy o VAT zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Zgodnie z art. 43 pkt 39 ustawy o VAT zwalnia się od podatku usługi w zakresie udzielania poręczeń, gwarancji i wszelkich innych zabezpieczeń transakcji finansowych i ubezpieczeniowych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług, a także zarządzanie gwarancjami kredytowymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Zdaniem podatnika wszystkie elementy wynagrodzenia pobieranego przez Wnioskodawcę w związku z udzielaną pożyczką, a więc oprocentowanie, opłata manipulacyjna (prowizja) oraz opłata za przechowanie przedmiotu zastawu podlegają zwolnieniu z podatku od towaru i usług na podstawie art. 43 pkt 38 ustawy o VAT.

Nie ulega wątpliwości, że oprocentowanie oraz opłata manipulacyjna (prowizja) są to opłaty immanentnie związane z udzieloną pożyczką, albowiem stanowią wynagrodzenie Wnioskodawcy za wykonaną usługę (udzieloną pożyczkę). Analogiczne opłaty pobierają banki oraz kasy oszczędnościowo-kredytowe przy udzielaniu wszelkiego rodzaju pożyczek, kredytów, w tym kredytów konsumenckich. Opłaty te podlegają zatem zwolnieniu od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 pkt 38 ustawy o VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy to samo dotyczy elementu wynagrodzenia w postaci opłaty za przechowanie przedmiotu zastawu. Działalność Wnioskodawcy polega wszak na usłudze udzielenia szczególnego rodzaju pożyczki jaką jest pożyczka pod zastaw (zastaw jest elementem umowy pożyczki). Wnioskodawca musi zatem przyjąć i przechować przedmiot zastawu, który stanowi zabezpieczenie spłaty pożyczki. W tym przypadku nie mamy do czynienia z usługą przechowania samą w sobie, ale przyjęcie i przechowanie określonej rzeczy stanowi wyłącznie konsekwencję ustanowionego przez klienta na rzecz Wnioskodawcy zabezpieczenia. Dla klienta jest to zatem koszt związany z ustanowieniem zabezpieczenia pożyczki, a dla Wnioskodawcy jedna z opłat (wynagrodzenie) związanych z udzieloną pożyczką.

Gdyby bowiem nie udzielenie pożyczki pod zastaw, nie powstałby po stronie Wnioskodawcy obowiązek jego przechowania. Przechowanie ma zaś na celu zachowanie rzeczy w należytym stanie z jednej strony celem jego zwrotu klientowi po spłacie pożyczki zgodnie z zawartą umową, a z drugiej strony celem zaspokojenia się przez Wnioskodawcę z przedmiotu zastawu (przedmiotu zabezpieczenia), na wypadek braku zwrotu pożyczki przez klienta (braku wykupu przedmiotu zastawu).

Należy podkreślić, iż strony nie zawierają odrębnej umowy na przechowanie - jedyną umową zawieraną pomiędzy stronami jest umowa pożyczki. Dopiero na etapie kalkulowania kosztu zawarcia umowy pożyczki pojawiają się elementy kalkulujące dodatkowe koszty pożyczki, jak np. opłata za przechowanie.

Zdaniem Wnioskodawcy, opłata za przechowanie przedmiotu zastawu, jako bezpośrednio związana z usługą udzielenia pożyczki, podlega zwolnieniu od podatku na podstawie art. 43 ust. 38 ustawy o VAT, ewentualnie na podstawie pkt 39, w którym mowa jest o zabezpieczeniach, a przy pożyczkach pod zastaw zabezpieczeniem jest przekazany w ramach udzielonej pożyczki zastaw.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnatrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, towarami w rozumieniu ww. ustawy są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast art. 8 ust. 1 tej ustawy stanowi, iż przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Stawka podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże, zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, wprowadzonym na mocy art. 19 ustawy z dnia 26 listopada 2010 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U. Nr 238, poz. 1578), zmienionym treścią art. 9 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257, poz. 1726), w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Od powyższej zasady, ustawodawca ustanowił szereg wyjątków określając w ustawie o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeniach wykonawczych do tej ustawy, dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Jedną ze zmian wprowadzonych przez nowelizację ustawy o podatku od towarów i usług wchodzącą w życie od dnia 1 stycznia 2011 r. była modyfikacja sposobu określenia katalogu usług zwolnionych, w tym tzw. usług finansowych. Dotychczas usługi zwolnione były enumeratywnie wymienione w załączniku nr 4 do ustawy, który z kolei odwoływał się do klasyfikacji statystycznej z 1997 r. Wolą ustawodawcy, katalog usług zwolnionych został przeniesiony do treści ustawy i obecnie jest uregulowany w art. 43 ust. 1 pkt 37-41 ustawy. Zrezygnowano również z odwołania do klasyfikacji statystycznej.

Przy określaniu zakresu zwolnień określonych w art. 43 ustawy, ustawodawca nie odwołuje się już do klasyfikacji statystycznych, ale wymienia z nazwy poszczególne rodzaje usług objęte zwolnieniem. W art. 135 ust. 1 pkt b) Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 2006.347.1 z późn. zm.), wskazano, że państwa członkowskie zwalniają udzielanie kredytów i pośrednictwo kredytowe, oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Zgodnie z art. 43 ust. 13 ustawy, zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Przy czym, w myśl art. 43 ust. 14 ustawy, przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Stosownie do art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim (Dz. U. Nr 100, poz. 1081 z późn. zm.) przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę, na mocy której przedsiębiorca w zakresie swojej działalności, zwany dalej "kredytodawcą", udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi kredytu w jakiejkolwiek postaci.

Zgodnie z art. 7a ustawy o kredycie konsumenckim, łączna kwota wszystkich opłat, prowizji oraz innych kosztów związanych z zawarciem umowy o kredyt konsumencki, z wyłączeniem udokumentowanych lub wynikających z innych przepisów prawa kosztów, związanych z ustanowieniem, zmianą lub wygaśnięciem zabezpieczeń i ubezpieczeń (w tym kosztów ubezpieczenia spłaty kredytu, o którym mowa w art. 7 ust. 1 pkt 4), nie może przekroczyć 5% kwoty udzielonego kredytu konsumenckiego.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim, całkowity koszt kredytu oznacza wszystkie koszty wraz z odsetkami i innymi opłatami i prowizjami, które konsument jest zobowiązany zapłacić za kredyt, z wyjątkiem kosztów:

Z powyższego wynika, iż wyrażenia "całkowity koszt kredytu" zdefiniowane w art. 7 ustawy o kredycie konsumenckim, oraz "łączna kwota wszystkich opłat, prowizji oraz innych kosztów" (zwana dalej łączną kwotą) określona w art. 7a ww. ustawy nie są tożsame. Całkowity koszt kredytu obejmuje bowiem wszystkie koszty, które konsument jest zobowiązany zapłacić za kredyt, natomiast łączna kwota obejmuje koszty związane z zawarciem umowy o kredyt konsumencki.

Analiza powyższego wskazuje również, iż na gruncie ustawy o kredycie konsumenckim, koszty ustanowienia zabezpieczeń zostały wyłączone zarówno z pojęcia "całkowitego kosztu kredytu", jak i z pojęcia "łącznej kwoty". Zabezpieczenie spłaty kredytu konsumenckiego nie jest bowiem kosztem związanym bezpośrednio z samym kredytem, czy też umową kredytową, ma charakter uzupełniający.

Działalność lombardowa polega na pożyczaniu pieniędzy pod zastaw. Klient korzystający z pożyczki lombardowej może odzyskać przedmiot zastawu po dokonaniu zwrotu pożyczonej kwoty wraz z prowizją naliczoną przez właściciela lombardu.

Zabezpieczenie udzielonej przez lombard pożyczki może być dokonane w drodze przewłaszczenia. Przewłaszczenie rzeczy na zabezpieczenie polega na przeniesieniu własności rzeczy na wierzyciela z równoczesnym zobowiązaniem go - pod warunkiem uiszczenia w terminie zabezpieczonego długu - do powrotnego przeniesienia własności rzeczy na dłużnika. W razie niewykonania przez pożyczkobiorcę zobowiązania w umówionym terminie, podmiot świadczący usługę lombardową staje się nieograniczonym właścicielem rzeczy będącej przedmiotem przewłaszczenia. Przewłaszczone rzeczy najczęściej sprzedawane są w ramach prowadzonej działalności lombardowej.

Lombard wykonuje więc co do zasady, dwa główne rodzaje czynności, odmiennie opodatkowane podatkiem VAT, czyli udzielanie pożyczek pieniężnych pod zastaw ruchomości i papierów wartościowych w zamian za określone wynagrodzenie (prowizję), oraz sprzedaż zastawionych i nieodebranych rzeczy, tj. dostawę towarów. Dodatkowo mogą występować czynności o charakterze pomocniczym.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na prowadzeniu lombardu. W swojej działalności udziela pożyczek pod zastaw, tj. formą zabezpieczenia w takiej pożyczce jest zastaw. Role zastawu pełnią różne towary używane, np.: sprzęt RTV, telefony komórkowe, wyroby jubilerskie, itp.

Po ustaleniu kwoty i terminu spłaty pożyczki klient i pracownik lombardu podpisują umowę, na której wyszczególnione są dane klienta, dokładna kwota pożyczki, forma zastawu oraz jego jak najdokładniejszy opis, wszystkie opłaty związane z pożyczką, oraz termin zwrotu pożyczki i dokładna kwota do wykupu zastawu przypadająca na dzień ustalony wspólnie z klientem. Po podpisaniu umowy klient otrzymuje oryginał umowy oraz ustaloną kwotę pożyczki, a jego zastaw jest deponowany w przechowalni lombardu. Wnioskodawca zobowiązuje się do przechowania przedmiotu zastawu w sposób należyty, tak aby w dniu wykupu zastawu powrócił on do klienta w stanie nienaruszonym.

We wpisie do Ewidencji Działalności Gospodarczej przechowywanie towarów jest ujęte jako jeden z rodzajów działalności Wnioskodawcy.

Wynagrodzenie Zainteresowanego z tytułu udzielonej pożyczki składa się z trzech elementów:

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż prowadzona przez Wnioskodawcę działalność tzn. udzielanie pożyczek pod zastaw podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT.

W przedmiotowej sprawie wskazano również, iż klient Wnioskodawcy ponosi opłatę za przechowywanie przedmiotu zastawu.

W przypadku tej opłaty należy zbadać, czy jej charakter spełnia przesłanki wskazane w art. 43 ust. 13 ustawy o VAT.

Jak wskazano powyżej, ustawodawca w art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy o kredycie konsumenckim dokonał wyłączenia z całkowitego kosztu kredytu m.in. kosztów ustanowienia zabezpieczeń. Jednocześnie jednak należy mieć na uwadze, iż istotą działalności lombardów jest udzielanie pożyczek pod zastaw i wyświadczenie usługi głównej bez należytego przyjęcia zabezpieczenia jest w przypadku tego rodzaju usług niemożliwe. Jest również oczywiste, iż kredytodawca - lombard - odpowiada za ochronę, zapakowanie, zabezpieczenie przed zniszczeniem, przechowanie w odpowiednich warunkach, itp. przyjętego zastawu do chwili jego wykupu przez klienta.

Zdaniem tut. Organu zabezpieczenie rzeczowe jakie ponosi lombard przyjmując towar jako zabezpieczenie pożyczki, a więc jego ochrona, zapakowanie, zabezpieczenie przed zniszczeniem, przechowanie go w odpowiednich warunkach, itp. może samo stanowić odrębną całość (wydaje się zasadnym uznanie, iż byłby to rodzaj usługi depozytowej, czy też magazynowej), a jednocześnie jest właściwe oraz niezbędne do świadczenia usługi głównej - udzielania pożyczek pieniężnych - zwolnionej z podatku od towarów i usług zgodnie z ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT.

A zatem opłaty za przechowywanie przedmiotu zastawu pożyczki lombardowej będą zwolnione od podatku VAT na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 38 w związku z art. 43 ust. 13 ustawy o VAT.

Stosownie do art. 19 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi (art. 19 ust. 4 ustawy).

Przepis art. 19 ust. 11 ustawy stanowi, iż jeżeli przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi otrzymano część należności, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w tej części.

W stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2010 r. wymienione powyżej usługi lombardów były wyłączone z grupy zwolnionych usług finansowych i opodatkowane stawką 22% zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 41 ust. 14a ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r., w przypadku czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem, która została wykonana przed dniem zmiany stawki podatku, dla której obowiązek podatkowy powstaje w dniu zmiany stawki podatku lub po tym dniu, czynność ta podlega opodatkowaniu według stawek podatku obowiązujących dla tej czynności w momencie jej wykonania.

Czynności, dla których w związku z ich wykonywaniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się, na potrzeby ust. 14a, za wykonane z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te rozliczenia lub płatności, z zastrzeżeniem ust. 14c-art. 41 ust. 14b.

Z kolei zgodnie z ust. 14c-w przypadku gdy okres, do którego odnosi się rozliczenie lub płatność, obejmuje dzień zmiany stawki podatku, czynność uznaje się za wykonaną:

Przy czym zgodnie z art. 41 ust. 14f ustawy, zmiana stawki podatku w odniesieniu do czynności, która zostanie wykonana w dniu zmiany stawki podatku lub po tym dniu, w związku z którą otrzymano całość lub część należności, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, i której otrzymanie powoduje powstanie obowiązku podatkowego, nie powoduje zmiany wysokości opodatkowania całości lub części należności, otrzymanej przed dniem zmiany stawki podatku.

Tym samym zarówno odsetki od udzielanych pożyczek należne i wymagalne przed 1 stycznia 2011 r. jak i otrzymane przed 1 stycznia 2011 r. opłaty za przechowywanie przedmiotu zastawu należało opodatkować stawką 22%. Natomiast w świetle zacytowanych powyżej przepisów art. 43 ust. 1 pkt 38 i art. 43 ust. 13 ustawy o podatku od towarów i usług, od 1 stycznia 2011 r. przedmiotowe odsetki i opłaty korzystają ze zwolnienia od podatku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W zakresie interpretacji dotyczącej stanu faktycznego odnośnie dokumentowania zakupu złomu złota została wydana odrębna interpretacja z dnia 15 lipca 2011 r. nr ILPP2/443-638/11-4/AK.

Ponadto tut. Organ informuje, iż w sprawie o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od czynności cywilnoprawnych zostały wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.