ILPP2/443-662/11-4/AD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 7 kwietnia 2011 r. (data wpływu 11 kwietnia 2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 1 lipca 2011 r. (data wpływu 4 lipca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT świadczonych usług jest:

* prawidłowe - w odniesieniu do usług kierowanych do osób z wykształceniem medycznym oraz osób związanych z ratownictwem medycznym (tj.: czynnych zawodowo),

* nieprawidłowe - w odniesieniu do usług kierowanych do osób indywidualnych niewykonujących zawodów medycznych (dla osób, dla których tego rodzaju szkolenia nie wiążą się ściśle z wykonywanym zawodem).

W dniu 11 kwietnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT świadczonych usług. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 1 lipca 2011 r. (data wpływu 4 lipca 2011 r.) o doprecyzowanie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Główną działalnością firmy jest organizacja i prowadzenie szkoleń w zakresie udzielania pierwszej pomocy oraz ratownictwa medycznego.

Szkolenia prowadzone są przez osoby posiadające wykształcenie medyczne oraz kwalifikacje, o których mowa w art. 8 Ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym, tj.: kwalifikacje ratownika medycznego, pielęgniarki/pielęgniarza systemu, lekarza systemu.

Odbiorcami szkoleń pierwszej pomocy są pracownicy innych firm i instytucji oraz osoby indywidualne. Odbiorcami szkoleń z zakresu ratownictwa medycznego są osoby pracujące w zawodzie medycznym pragnące podnieść swoje kwalifikacje i umiejętności.

Od dnia 1 stycznia 2011 r. na usługi szkoleniowe nałożony został podatek od towarów i usług w wysokości 23%, stąd też faktury Zainteresowanego wystawione począwszy od tej daty zawierają naliczony podatek VAT.

Wnioskodawca planuje nie doliczać podatku od towarów i usług na usługi szkoleniowe w zakresie udzielania pierwszej pomocy i ratownictwa medycznego uznając je za usługi zwolnione od tego podatku.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany wskazał, że prowadzi niepubliczną placówkę kształcenia ustawicznego wymienioną w ustawie o systemie oświaty (art. 2 pkt 3a).

Usługi świadczone przez Wnioskodawcę można zakwalifikować do usług kształcenia w postaci prowadzenia szkoleń, kursów, seminariów w zakresie: ratownictwa medycznego, pierwszej pomocy oraz BHP (w tym ochrony przeciwpożarowej) mające na celu uzyskanie i uzupełnienie wiedzy ogólnej, umiejętności i kwalifikacji zawodowych.

Zainteresowany złożył wniosek o wpis do ewidencji szkół i placówek niepublicznych w odpowiednim dla swojej siedziby Starostwie Powiatowym. Na dokonanie wpisu ustawodawca przewidział 30 dni. Wnioskodawca posiada także wpis w Rejestrze Instytucji Szkoleniowych prowadzonym przez Wojewódzki Urząd Pracy.

Szkolenia w zakresie udzielania pierwszej pomocy (które mogą dotyczyć zarówno pracodawcy jak i pracowników) są usługami kształcenia zawodowego bowiem mają na celu zapewnienie uczestnikom zapoznanie się z procedurami udzielania pierwszej pomocy w stanach nagłych w danym zakładzie pracy i na określonym stanowisku pracy.

Znajomość przepisów oraz zasad udzielania pierwszej pomocy jest warunkiem niezbędnym do wykonywania zadań narzuconych pracodawcy. Każdy pracodawca ma obowiązek wyznaczyć pracowników do udzielania pierwszej pomocy. Obowiązek przeszkolenia podwładnych w zakresie udzielania pierwszej pomocy nałożony został na pracodawcę ustawą z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.). Zgodnie z art. 209^{1 §} 1 pkt 2 lit. a) Kodeksu pracy, pracodawca jest obowiązany wyznaczyć pracowników do udzielania pierwszej pomocy.

Takie samo uzasadnienie dotyczy organizacji szkoleń w zakresie ochrony przeciwpożarowej - zgodnie z art. 209^{1 §} 1 pkt 2 lit. b) Kodeksu pracy pracodawca jest obowiązany wyznaczyć pracowników do wykonywania działań w zakresie zwalczania pożarów i ewakuacji pracowników.

Szkolenia i kursy z zakresu ratownictwa medycznego skierowane są z kolei do osób wykonujących zawód medyczny (ratownik medyczny, pielęgniarka, lekarz, dyspozytor medyczny) posiadających obowiązek dokształcania zawodowego (określonego odrębnymi przepisami prawa).

Organizowane przez Zainteresowanego szkolenia, kursy określone są przez następujące przepisy prawa:

Wnioskodawca nie wnioskował o uzyskanie i nie otrzymał akredytacji w rozumieniu przepisów o systemie oświaty.

Świadczone przez Zainteresowanego usługi nie są finansowane ze środków publicznych. Wyjątek stanowią szkolenia i kursy organizowane dla jednostek i podmiotów państwowych i samorządu terytorialnego (urzędy i instytucje). Biorąc pod uwagę rok 2010 udział procentowy takich klientów stanowił mniej niż 10 procent.

Szkolenia i kursy pierwszej pomocy organizowane przez Wnioskodawcę skierowane są do pracodawców, pracowników lub osób ubiegających się o pracę. Znajomość przepisów oraz zasad udzielania pierwszej pomocy jest warunkiem niezbędnym do wykonywania zadań narzuconych pracodawcy. Każdy pracodawca ma obowiązek wyznaczyć pracowników do udzielania pierwszej pomocy. Obowiązek przeszkolenia podwładnych w zakresie udzielania pierwszej pomocy nałożony został na pracodawcę ustawą z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.). Zgodnie z art. 209^{1 §} 1 pkt 2 lit. a) Kodeksu pracy, pracodawca jest obowiązany wyznaczyć pracowników do udzielania pierwszej pomocy.

Odbiorcami szkoleń w zakresie ochrony przeciwpożarowej są także osoby będące pracodawcami lub pracownikami chcące spełnić obowiązek nałożony przez przepisy prawa (art. 209^{1 §} 1 pkt 2 lit. b) Kodeksu pracy, pracodawca jest obowiązany wyznaczyć pracowników do wykonywania działań w zakresie zwalczania pożarów i ewakuacji pracowników). Także osoby starające się o uzyskanie pracy pragną odbyć takie szkolenie celem zwiększenia atrakcyjności swojej osoby na rynku pracy (mając wybór przy rekrutacji pracodawca wybierze osobę posiadającą już kwalifikacje do pełnienia działań, o których mowa w Kodeksie pracy przez co nie poniesie on dodatkowych nakładów na przeszkolenie przyszłego pracownika).

Osoby wyznaczone przez zakład pracy do odbycia takich szkoleń (pierwsza pomoc, ochrona przeciwpożarowa) są jednocześnie osobami wyznaczonymi do działań, o których mowa w art. 209^{1 §} 1 pkt 2 lit. b) i c). Tym samym szkolenia te są dla tych osób ściśle związane z zakresem ich obowiązków i czynności w ramach wykonywanej pracy.

Szkolenia i kursy w zakresie ratownictwa medycznego kierowane się zarówno do osób czynnych zawodowo jak i do osób, które planują lub starają się o przyjęcie na stanowiska medyczne w szpitalach (szpitalne oddziały ratunkowe), zespołach ratownictwa medycznego czy w firmach zajmujących się transportem medycznym i zabezpieczeniami medycznymi.

Wymóg doskonalenia zawodowego wymusza na nich ciągle podnoszenie kwalifikacji i umiejętności - jest to możliwe dzięki szkoleniom organizowanym przez Wnioskodawcę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy szkolenia w zakresie udzielania pierwszej pomocy oraz ratownictwa medycznego są zwolnione od podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, szkolenia z zakresu udzielania pierwszej pomocy oraz ratownictwa medycznego są zwolnione od podatku od towarów i usług.

Szkolenia te są usługami kształcenia zawodowego i prowadzone są w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach.

Wymóg przeszkolenia pracowników w zakresie udzielania pierwszej pomocy nałożony został przez przepisy Kodeksu Pracy (Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. "Kodeks pracy", Art. 209^{1 §} 1). Szkolenie to może dotyczyć zarówno pracodawcy jak i pracowników.

Szkolenia z zakresu udzielania pierwszej pomocy są dodatkowo określone w art. 8 Ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym.

Szkolenia w zakresie udzielania pierwszej pomocy są także usługami służącymi profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia o jakich mowa w art. 43 ust. 1 pkt 19 Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług wraz z późn. zm..

Zainteresowany posiada wykształcenie medyczne (ratownik medyczny) tak samo jak osoby prowadzące szkolenia w ramach jego działalności (ratownicy medyczni, pielęgniarki/pielęgniarze systemu Państwowego Ratownictwa Medycznego, lekarze systemu Państwowego Ratownictwa Medycznego).

Szkolenia w zakresie ratownictwa medycznego są z kolei niezbędne do spełnienia ustawowego obowiązku doskonalenia zawodowego ratowników medycznych i dyspozytorów medycznych (Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie doskonalenia zawodowego ratowników medycznych, Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 16 kwietnia 2007 r. w sprawie doskonalenia zawodowego dyspozytorów medycznych).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe w odniesieniu do usług kierowanych do osób z wykształceniem medycznym oraz osób związanych z ratownictwem medycznym (tj.: czynnych zawodowo) oraz nieprawidłowe w odniesieniu do usług kierowanych do osób indywidualnych niewykonujących zawodów medycznych (dla osób, dla których tego rodzaju szkolenia nie wiążą się ściśle z wykonywanym zawodem).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Stosownie do art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Podstawowa stawka podatku - na mocy art. 41 ust. 1 ustawy - wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie natomiast do treści obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r. art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Podkreślić także należy, iż zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Z dniem 1 stycznia 2011 r. weszła w życie ustawa z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 226, poz. 1476). Przepisy nowelizacji uchylają załącznik nr 4 do ustawy, zawierający wykaz usług zwolnionych od podatku, który w pozycji 7 wymieniał jako zwolnione usługi w zakresie edukacji (ex 80) i przenoszą uregulowania dotyczące tej tematyki do treści ustawy. Zasadnicze znaczenie ma w tym przypadku dodanie do art. 43 ustawy punktów 26-29, regulujących zwolnienia od podatku działalności edukacyjnej. Ponadto, przy określaniu zakresu zwolnień, które dotychczas były ujęte w załączniku nr 4 do ustawy, odstąpiono od ich identyfikacji przy pomocy klasyfikacji statystycznych określając ich zakres z wykorzystaniem treści zapisów prawa unijnego i krajowego oraz orzecznictwa sądów.

Zgodnie z art. 132 ust. 1 lit. i) Dyrektywy 2006/112/WE Rady, państwa członkowskie zwalniają m.in. kształcenie dzieci lub młodzieży, kształcenie powszechne lub wyższe, kształcenie zawodowe lub przekwalifikowanie, łącznie ze świadczeniem usług i dostawą towarów ściśle z taką działalnością związanych, prowadzone przez odpowiednie podmioty prawa publicznego lub inne instytucje działające w tej dziedzinie, których cele uznane są za podobne przez dane państwo członkowskie.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku usługi świadczone przez:

Zatem, jeżeli Wnioskodawca spełnia powyższe warunki:

Nie jest przy tym konieczne, by usługa w zakresie kształcenia była jednocześnie usługą w zakresie wychowania. Na podstawie przedmiotowego przepisu zwolnieniem od podatku mogą być objęte zarówno usługi w zakresie kształcenia, jak i usługi w zakresie wychowania.

Z opisu sprawy wynika, iż Zainteresowany złożył wniosek o wpis do ewidencji szkół i placówek niepublicznych w odpowiednim dla swojej siedziby Starostwie Powiatowym. Na dokonanie wpisu ustawodawca przewidział 30 dni. Wnioskodawca posiada także wpis w Rejestrze Instytucji Szkoleniowych prowadzonym przez Wojewódzki Urząd Pracy.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że jeżeli Wnioskodawca posiadać będzie status niepublicznej jednostki systemu oświaty, uprawniony będzie do stosowania zwolnienia od podatku do wszystkich wykonywanych przez siebie usług szkoleniowych pod warunkiem, że prowadzone one będą w ramach wpisu do ewidencji prowadzonych przez jednostki samorządu terytorialnego.

Jeżeli jednak Zainteresowany nie będzie posiadał ww. wpisu, świadczone przez niego usługi będące przedmiotem wniosku nie będą korzystały ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy ze względu na nie wypełnienie powyższych wymogów. W takiej sytuacji należy określić, czy mogą one korzystać ze zwolnienia wynikającego z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy, zwalnia się od podatku usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, inne niż wymienione w pkt 26:

Na mocy § 13 ust. 1 pkt 19 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392 z późn. zm.), zwalnia się od podatku usługi w zakresie kształcenia, inne niż wymienione w art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy, świadczone przez uczelnie, jednostki naukowe Polskiej Akademii Nauk oraz instytuty badawcze oraz świadczenie usług i dostawę towarów ściśle z tymi usługami związane.

Ponadto, zgodnie z treścią § 13 ust. 1 pkt 20, zwalnia się od podatku usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, finansowane w co najmniej 70% ze środków publicznych, oraz świadczenie usług i dostawę towarów ściśle z tymi usługami związane.

W tym miejscu wskazać należy, iż od dnia 1 lipca 2011 r. stosuje się przepisy Rozporządzenia Wykonawczego Rady (WE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. L. Nr 77 str. 1). Natomiast Rozporządzenie Rady WE nr 1777/2005 z dnia 17 października 2005 r. ustanawiającego środki wykonawcze do Dyrektywy 77/388/EWG w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. L. Nr 288 str. 1) traci moc. Rozporządzenie to wiąże wszystkie państwa członkowskie i jest stosowane bezpośrednio.

Podstawowym celem rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Niniejsze przepisy wykonawcze zawierają przepisy szczególne dotyczące niektórych zagadnień związanych ze stosowaniem, a ich zadaniem jest zapewnienie jednolitego traktowania na terenie całej Unii wyłącznie tych szczególnych przypadków. Dlatego też nie są one rozstrzygające w innych przypadkach, a z uwagi na nadane im brzmienie ich zakres stosowania powinien być interpretowany w sposób zawężający.

Przepis art. 44 ww. rozporządzenia wyjaśnia co należy rozumieć przez usługi doskonalenia zawodowego. W myśl tego przepisu usługi w zakresie kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania świadczone na warunkach określonych w art. 132 ust. 1 lit. i) Dyrektywy 2006/112/WE obejmują nauczanie pozostające w bezpośrednim związku z branżą lub zawodem, jak również nauczanie mające na celu uzyskanie lub uaktualnienie wiedzy do celów zawodowych. Czas trwania kursu w zakresie kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania nie ma w tym przypadku znaczenia.

Powołane wyżej przepisy przewidują zwolnienie dla usług kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego prowadzonych w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach lub świadczone przez podmioty, które uzyskały akredytację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty wyłącznie w zakresie usług objętych akredytacją lub finansowane w całości ze środków publicznych. Co więcej przepisy przewidują zwolnienie dla usług kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego finansowane w co najmniej 70% ze środków publicznych, oraz świadczenie usług i dostawę towarów ściśle z tymi usługami związane. Dla zastosowania przedmiotowych zwolnień istotne jest uznanie danej usługi za usługę kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania, a następnie spełnienie dodatkowych warunków wynikających z niniejszego przepisu, tj. prowadzenie danego szkolenia w formie i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach lub uzyskanie akredytacji na dany rodzaj szkolenia lub finansowanie danego szkolenia w całości ze środków publicznych lub też finansowanie danego szkolenia w co najmniej 70% ze środków publicznych.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Główną działalnością firmy jest organizacja i prowadzenie szkoleń w zakresie udzielania pierwszej pomocy oraz ratownictwa medycznego.

Szkolenia prowadzone są przez osoby posiadające wykształcenie medyczne oraz kwalifikacje, o których mowa w art. 8 Ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym, tj.: kwalifikacje ratownika medycznego, pielęgniarki/pielęgniarza systemu, lekarza systemu.

Szkolenia i kursy pierwszej pomocy organizowane przez Wnioskodawcę skierowane są do pracodawców, pracowników lub osób ubiegających się o pracę. Znajomość przepisów oraz zasad udzielania pierwszej pomocy jest warunkiem niezbędnym do wykonywania zadań narzuconych pracodawcy. Obowiązek przeszkolenia podwładnych w zakresie udzielania pierwszej pomocy nałożony został na pracodawcę ustawą z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy. Zgodnie z art. 2091 § 1 pkt 2 lit. a) Kodeksu pracy, pracodawca jest obowiązany wyznaczyć pracowników do udzielania pierwszej pomocy.

Odbiorcami szkoleń w zakresie ochrony przeciwpożarowej są także osoby będące pracodawcami lub pracownikami chcące spełnić obowiązek nałożony przez przepisy prawa (art. 209^{1 §} 1 pkt 2 lit. b) Kodeksu pracy, pracodawca jest obowiązany wyznaczyć pracowników do wykonywania działań w zakresie zwalczania pożarów i ewakuacji pracowników). Także osoby starające się o uzyskanie pracy pragną odbyć takie szkolenie celem zwiększenia atrakcyjności swojej osoby na rynku pracy (mając wybór przy rekrutacji pracodawca wybierze osobę posiadającą już kwalifikacje do pełnienia działań, o których mowa w Kodeksie pracy przez co nie poniesie on dodatkowych nakładów na przeszkolenie przyszłego pracownika).

Osoby wyznaczone przez zakład pracy do odbycia takich szkoleń (pierwsza pomoc, ochrona przeciwpożarowa) są jednocześnie osobami wyznaczonymi do działań, o których mowa w art. 209¹ § 1 pkt 2 lit. b) i c). Tym samym szkolenia te są dla tych osób ściśle związane z zakresem ich obowiązków i czynności w ramach wykonywanej pracy.

Szkolenia i kursy w zakresie ratownictwa medycznego kierowane się zarówno do osób czynnych zawodowo jak i do osób, które planują lub starają się o przyjęcie na stanowiska medyczne w szpitalach (szpitalne oddziały ratunkowe), zespołach ratownictwa medycznego czy w firmach zajmujących się transportem medycznym i zabezpieczeniami medycznymi.

Wymóg doskonalenia zawodowego wymusza na nich ciągle podnoszenie kwalifikacji i umiejętności - jest to możliwe dzięki szkoleniom organizowanym przez Wnioskodawcę.

Organizowane przez Zainteresowanego szkolenia kursy określone są przez następujące przepisy prawa;

Wnioskodawca nie wnioskował o uzyskanie i nie otrzymał akredytacji w rozumieniu przepisów o systemie oświaty.

Świadczone przez Zainteresowanego usługi nie są finansowane ze środków publicznych. Wyjątek stanowią szkolenia i kursy organizowane dla jednostek i podmiotów państwowych i samorządu terytorialnego (urzędy i instytucje). Biorąc pod uwagę rok 2010 udział procentowy takich klientów stanowił mniej niż 10 procent.

Przepisy ustawy nie przewidują szczególnych rozwiązań dla usług pierwszej pomocy i ratownictwa medycznego, należy więc zastosować zasady ogólne. Można potraktować tego typu szkolenia jako kształcenie zawodowe, ale tylko dla osób wykonujących zawody medyczne (dla osób, dla których tego rodzaju szkolenia wiążą się ściśle z wykonywanym zawodem). Zwolnienie to będzie miało zastosowanie przy spełnieniu warunku wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a) ustawy.

Wszelkie kwestie związane z ratownictwem medycznym, tj. pojęcie i zakres kwalifikowanej pierwszej pomocy, wymogi które muszą spełniać ratownicy i dyspozytorzy medyczni oraz kwestie obowiązku doskonalenia zawodowego reguluje ustawia z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. Nr 191, poz. 1410 z późn. zm.), natomiast szczegółowe zasady organizowania i przeprowadzania szkoleń wskazanych we wniosku określa rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 19 marca 2007 r. w sprawie kursu w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy (Dz. U. Nr 60, poz. 408), rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie doskonalenia zawodowego ratowników medycznych (Dz. U. Nr 112, poz. 775).

Na mocy § 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie doskonalenia zawodowego ratowników medycznych, rozporządzenie określa:

Według § 2 ww. rozporządzenia, doskonalenie zawodowe jest realizowane w następujących pozaszkolnych formach kształcenia:

Na podstawie § 4 rozporządzenia, seminarium jest formą kształcenia o czasie trwania nie krótszym niż 5 godzin zajęć edukacyjnych, której ukończenie umożliwia pogłębienie i aktualizację wiedzy i umiejętności z zakresu ratownictwa medycznego, realizowaną zgodnie z programem nauczania, uwzględniającym zakres wiedzy i umiejętności, o których mowa w § 8, opracowanym przez organizatora kształcenia i zatwierdzonym przez konsultanta wojewódzkiego w dziedzinie medycyny ratunkowej właściwego ze względu na siedzibę organizatora kształcenia.

Zgodnie z art. 10f ust. 1 ustawy z dnia 5 lipca 1996 r. o zawodach pielęgniarki i położnej (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 151, poz. 1217 z późn. zm.), organizatorzy kształcenia przed rozpoczęciem kształcenia są obowiązani uzyskać zatwierdzenie programu kształcenia dla danego rodzaju i trybu kształcenia.

W myśl § 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 29 października 2003 r. w sprawie kształcenia podyplomowego pielęgniarek i położnych (Dz. U. Nr 197, poz. 1923), rozporządzenie określa:

W myśl § 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 6 października 2004 r. w sprawie sposobów doskonalenia zawodowego lekarzy i lekarzy dentystów (Dz. U. Nr 231, poz. 2326 z późn. zm.), doskonalenie zawodowe lekarza obejmuje aktywność zawodową w ramach samokształcenia lub w zorganizowanych formach kształcenia podyplomowego poprzez odbywanie szkolenia specjalizacyjnego, zwanego dalej "specjalizacją", nabywanie umiejętności zawodowych z zakresu węższych dziedzin medycyny lub udzielania określonych świadczeń zdrowotnych, zwane dalej "umiejętnością", oraz doskonalenie w innych formach kształcenia.

Lekarz realizuje obowiązek doskonalenia zawodowego poprzez udział w kursie medycznym nieobjętym programem odbywanej specjalizacji lub nabywanej umiejętności lub w kursie medycznym, realizowanym za pośrednictwem środków przekazu telewizyjnego i sieci internetowej z ograniczonym dostępem, który uzyskał akceptację Naczelnej Rady Lekarskiej (§ 3 pkt 2 ww. rozporządzenia).

Natomiast § 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz Ministra Obrony Narodowej z dnia 12 grudnia 2008 r. w sprawie szkoleń w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy (Dz. U. 229, poz. 1537), rozporządzenie określa sposób i organizację przeprowadzenia szkolenia w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy oraz aktualizację wiedzy w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy przez:

Należy wskazać, iż obowiązek przeszkolenia pracowników w zakresie zasad bezpieczeństwa i higieny pracy nałożony został na pracodawcę ustawą z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. Nr 24, poz. 141 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 237^{3 §} 1 Kodeksu pracy, nie wolno dopuścić pracownika do pracy, do której wykonywania nie posiada on wymaganych kwalifikacji lub potrzebnych umiejętności, a także dostatecznej znajomości przepisów oraz zasad bezpieczeństwa i higieny pracy.

W myśl art. 209^{1 §} 1 pkt 2 lit. a) cyt. ustawy, pracodawca jest obowiązany wyznaczyć pracowników do udzielania pierwszej pomocy

Liczba pracowników, o których mowa w § 1 pkt 2, ich szkolenie oraz wyposażenie powinny być uzależnione od rodzaju i poziomu występujących zagrożeń (art. 209^{1 §} 3 ww. ustawy).

Szczegółowe zasady organizacji i przeprowadzania szkoleń w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy zostały określone w rozporządzeniu Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 27 lipca 2004 r. w sprawie szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. Nr 180, poz. 1860 z późn. zm.), które określa:

W myśl § 1a pkt 2 lit. e) cyt. rozporządzenia, przez jednostkę organizacyjną prowadzącą działalność szkoleniową w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy rozumie się osobę prawną lub fizyczną prowadzącą działalność oświatową na zasadach określonych w przepisach o swobodzie działalności gospodarczej, jeżeli prowadzi działalność szkoleniową w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy.

Stosownie do treści § 3 ww. rozporządzenia, szkolenie zapewnia uczestnikom:

Zgodnie natomiast z § 4 ust. 1 powołanego rozporządzenia, szkolenie może być organizowane i prowadzone przez pracodawców lub, na ich zlecenie przez jednostki organizacyjne prowadzące działalność szkoleniową w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy.

Szkolenie jest prowadzone jako szkolenie wstępne i szkolenie okresowe (§ 6 tego rozporządzenia).

Przedmiotowe szkolenia kierowane do określonej grupy odbiorców, tj. do osób z wykształceniem medycznym oraz osób związanych z ratownictwem medycznym (lekarzy, ratowników medycznych, pielęgniarek, strażaków, policjantów, ratowników WOPR), bądź zobowiązanych przez pracodawcę do niesienia pomocy na terenie zakładu pracy, mają na celu uzyskanie lub uaktualnienie wiedzy niezbędnej do celów zawodowych, a w niektórych przypadkach ich odbycie jest jednym z warunków uprawniających do wykonywania zawodu np. ratownika medycznego.

Oprócz szkoleń dla ww. przedstawicieli zawodów gdzie udział w kursach i szkoleniach z pierwszej pomocy jest obligatoryjny Zainteresowany prowadzi kursy dla osób niezobiligowanych do posiadania uprawnień z zakresu udzielania pierwszej pomocy i ratowania życia, zgłaszających się na kurs indywidualnie.

W związku z powyższym, prowadzona przez Wnioskodawcę działalność polegająca na organizowaniu kursów kwalifikacyjnych dla osób z wykształceniem medycznym oraz osób związanych z ratownictwem medycznym (tj.: czynnych zawodowo), bądź zobowiązanych przez pracodawcę do niesienia pomocy na terenie zakładu pracy - spełnia definicję usług kształcenia zawodowego, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy o podatku od towarów i usług. Biorąc pod uwagę, iż forma i zasady przedmiotowych szkoleń regulowane są przez odrębne przepisy, działalność szkoleniowa prowadzona przez Wnioskodawcę w powyższym zakresie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a) ustawy.

Z kolei, działalność polegająca na organizowaniu kursów i szkoleń z zakresu pierwszej pomocy i ratownictwa w przypadku, kiedy na kurs zgłaszają się indywidualnie osoby, na które nie ma nałożonego obowiązku ukończenia kursu pierwszej pomocy i osób niezobiligowanych do posiadania uprawnień z zakresu udzielania pierwszej pomocy i ratowania życia - jako skierowana do osób niewykonujących zawodów medycznych (dla osób, dla których tego rodzaju szkolenia nie wiążą się ściśle z wykonywanym zawodem) - należy opodatkować według stawki podstawowej, tj. od dnia 1 stycznia 2011 r. w wysokości 23%.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tutejszy Organ informuje ponadto, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie podniesione w opisie zdarzenia przyszłego oraz we własnym stanowisku Wnioskodawcy, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - w niniejszej interpretacji rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności opodatkowania usług szkoleniowych z zakresu ochrony przeciwpożarowej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.