ILPP2/443-644/08-2/GZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki jawnej, przedstawione we wniosku z dnia 24 czerwca 2008 r. (data wpływu do Biura KIP w Lesznie 14 lipiec 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wystawiania faktur - jest prawidłowe.

W dniu 14 lipca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wystawiania faktur.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca, (dalej jako Spółka) planuje w roku 2008 udział w aukcjach samochodowych organizowanych przez Firmę X. W ramach tych aukcji Spółka zamierza sprzedawać samochody. W tym celu planuje zawrzeć z Firmą X umowę agencyjną, na mocy której firma ta posiadać będzie pełnomocnictwo Spółki do zawarcia umowy sprzedaży samochodu w imieniu i na rzecz Spółki z tym z uczestników aukcji, który zaproponuje najwyższą cenę. W ramach prowadzonych aukcji Firma X będzie występować w stosunku do nabywcy samochodu jako podmiot działający w imieniu i na rzecz Spółki, jako sprzedawcy samochodu. Licytację prowadzoną przez Firmę X wygra ten podmiot, którego oferta zostanie wywołana trzykrotnie i nie zostanie zgłoszona nowa oferta z kolejnym przystąpieniem (czyli z wyższą ceną). W rezultacie, podmiot taki otrzyma przybicie, a wszystkie płatności staną się dla tego podmiotu natychmiast wymagalne. Prawo własności samochodu przejdzie na taki podmiot po zapłaceniu ceny. Po zakończeniu licytacji podmiot będzie zobowiązany do podpisania umowy sprzedaży samochodu. Umowę sprzedaży, jak wskazano, zawierać będzie Firma X, działając w imieniu i na rzecz Spółki jako jej pełnomocnik. Podstawą współpracy między Spółką jako sprzedawcą a Firmą X jako agentem będzie umowa agencyjna, na mocy której Firma X posiadać będzie pełnomocnictwo do zawarcia umowy sprzedaży samochodu w imieniu i na rzecz Spółki z tym z uczestników aukcji, który zaproponuje najwyższą cenę. Na podstawie umowy agencyjnej zawieranej każdorazowo między Firmą X a Spółką, Firma X zostanie także upoważniona do wystawiania faktury VAT w imieniu Spółki z tytułu sprzedaży samochodu dokonanej na aukcji w wyniku przybicia ceny na rzecz podmiotu, który wylicytował najwyższą cenę. Wzór faktury stanowi załącznik nr 1 do wniosku i wskazuje jednoznacznie, że faktura taka określa Spółkę jako sprzedawcę, a Firma X określona zostanie w treści wzoru faktury jako podmiot, który wystawił fakturę.

Spółka i Firma X planują, że faktury wystawiane będą przez Firmę X dla poszczególnych sprzedawców w ramach odrębnych serii. System numerowania tych faktur będzie polegał na włączeniu do numeracji kolejnych faktur wystawianych w imieniu i na rzecz danego sprzedawcy, pierwszej litery oznaczenia tego sprzedawcy w przykładowej postaci: dla pierwszej faktury wystawionej w czerwcu 2008 r. dla Spółki, w której nazwie pierwszą jest litera "A": 1A/ (...), dla drugiej faktury 2A (...), dla trzeciej 3A (...) itd. Faktury wystawiane przez Firmę X w imieniu i na rzecz innego sprzedawcy oznaczane byłyby numeracją w ramach odrębnej serii. Np. pierwsza faktura wystawiona w czerwcu 2008 r. na podmiot, w którego nazwie pierwsza byłaby litera "R" miałaby numerację 1R/ (...), druga faktura 2R (...), trzecia 3R (...) itd.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zgodne z prawem jest wystawienie przez Firmę X faktury w imieniu Spółki jako sprzedawcy, z powołaniem się na pełnomocnictwo udzielone przez Spółkę jako sprzedawcę do zawierania umów sprzedaży i wystawienia w imieniu sprzedawcy faktury VAT na nabywcę samochodu, na warunkach umowy agencyjnej między Spółką a Firmą X i w ramach systemu numerowania faktur wystawianych przez Firmę X w imieniu i na rzecz kolejnych sprzedawców, przy użyciu kilku odrębnych serii w sposób przedstawiony w stanie faktycznym.

Zdaniem Wnioskodawcy, Firma X może, działając w ramach udzielonego pełnomocnictwa, wystawić na nabywcę fakturę VAT w imieniu i na rzecz Spółki jako sprzedawcy. Takie faktury wystawiane przez Firmę X w ramach przyjętego systemu numeracji ujmowane byłyby w ewidencji sprzedaży VAT Spółki i nie stałby temu na przeszkodzie stosowany przez Firmę X system numeracji wystawianych w imieniu i na rzecz sprzedawców faktur VAT.

Artykuł 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług mówi o wystawieniu faktury VAT przez podatnika, ale już przepisy Dyrektywy 2006/112/WE w art. 220 dopuszczają możliwość wystawienia faktury przez osobę trzecią w imieniu i na rzecz podatnika. Przepis ten stanowi:

"Każdy podatnik upewnia się, że faktura została wystawiona przez niego, nabywcę lub usługobiorcę, lub w jego imieniu i na jego rzecz, przez osobę trzecią, w następujących przypadkach:

Dodatkowo art. 226 Dyrektywy 2006/112/WE, wśród elementów które winna zawierać faktura VAT, w punkcie 2 wymienia "kolejny numer, nadany w ramach jednej lub kilku serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę".

Powyższe oznacza, że na podstawie przepisów art. 220 i 226 Dyrektywy 2006/112/WE dopuszczalne jest wystawienie przez Firmę X faktury VAT w imieniu i na rzecz Spółki jako sprzedawcy, z zastosowaniem takiego sposobu numeracji tych faktur, by faktury wystawiane w imieniu i na rzecz danego sprzedawcy posiadały oznaczenie serii, np. poprzez włączenie do numeracji kolejnych faktur wystawianych w imieniu i na rzecz danego sprzedawcy pierwszej litery oznaczenia tego sprzedawcy w przykładowej postaci: dla pierwszej faktury wystawionej w czerwcu 2008 r. dla Spółki, w której nazwie pierwszą jest litera "A": 1A (...). Faktury wystawiane w imieniu i na rzecz innego sprzedawcy oznaczane byłyby przez Firmę X numeracją w ramach odrębnej serii. Np. pierwsza faktura wystawiona w czerwcu 2008 r. na podmiot, w którego nazwie pierwsza byłaby litera "R" miałaby numerację 1R (...).

Powyższy sposób numerowania faktur wystawianych w imieniu i na rzecz odrębnych sprzedawców jest zgodny z art. 226 Dyrektywy 2006/112/WE, który stanowi o kolejnym numerze wydawanym w ramach jednej lub kilku serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę.

Podany przykładowy sposób numerowania faktur wystawianych w imieniu i na rzecz różnych podmiotów spełnia ten warunek i nie zmienia tego okoliczność, że wystawione byłyby faktury z numerami 1A (...) i 1R (...).

Dla Spółki faktury wystawione przez Firmę X w imieniu i na rzecz Spółki byłyby fakturami sprzedaży (dostawy) towarów i podlegałyby ujęciu w ewidencji sprzedaży VAT.

Ze względu na zasadę pierwszeństwa stosowania prawa wspólnotowego przed prawem krajowym Spółka uważa, że jest w pełni uprawniona do upoważnienia Firmy X nie tylko do zawierania umów sprzedaży w imieniu i na rzecz Spółki, ale także do wystawiania w jej imieniu faktur VAT. Powyższe wynika z możliwości powoływania się wprost na przepisy art. 220 i 226 Dyrektywy 2006/112/WE.

Stosownie do art. 2 Aktu o warunkach przystąpienia, stanowiącego część Traktatu Ateńskiego z dnia 16 kwietnia 2003 r. o przystąpieniu do Unii Europejskiej Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej, od dnia przystąpienia do Unii Rzeczpospolita Polska związana jest postanowieniami Traktatów założycielskich i aktów przyjętych przez instytucje Wspólnot i Europejski Bank Centralny, co oznacza, że normy prawa wspólnotowego od dnia 1 maja 2004 r. stały się automatycznie częścią porządku prawnego obowiązującego w Polsce, bez konieczności ich inkorporacji.

W wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 7 listopada 2007 r., sygn. I SA/Ol 486/07 potwierdzono jednoznacznie, że europejskie prawo pierwotne (traktatowe), charakteryzuje się pierwszeństwem (nadrzędnością) oraz bezpośrednim skutkiem norm (bezpośrednią skutecznością). Cechy te uznawane są powszechnie za zasady systemowe całego wspólnotowego porządku prawnego.

Pierwszeństwo prawa wspólnotowego oznacza, że w sytuacji, gdy przepisy prawa państwa członkowskiego są sprzeczne z bezpośrednio skutecznymi przepisami prawa wspólnotowego, wówczas sądy i organy administracji państwa członkowskiego są obowiązane rozstrzygnąć te kolizje zgodnie z zasadą pierwszeństwa zdefiniowaną przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości. Wynika to z tego, że Traktat ustanawiający EWG (obecnie: TWE) powołał do życia własny system prawny, który z dniem wejścia w życie postanowień Traktatu stał się integralną częścią systemu prawnego państw członkowskich i który ich sądy i organy mają obowiązek stosować. Wprowadzenie do systemu prawnego każdego państwa członkowskiego przepisów wydawanych przez Wspólnotę wyłącza państwom członkowskim możliwość przyznania pierwszeństwa jednostronnym lub późniejszym przepisom krajowym przed wspólnotowym systemem prawnym.

Odnosząc się do zakresu czasowego zasady pierwszeństwa należy stwierdzić, że zgodnie z tą zasadą, relacja pomiędzy postanowieniami Traktatu oraz bezpośrednio stosowanymi przepisami wydawanymi przez instytucje wspólnotowe z jednej strony, a prawem krajowym państw członkowskich z drugiej, jest taka, że z dniem wejścia w życie tych postanowień i przepisów nie tylko automatycznie nie stosuje się sprzecznych z nimi przepisów prawa krajowego, ale także - w stopniu, w jakim tworzą one integralną część porządku prawnego obowiązującego na terytorium każdego państwa członkowskiego - wyklucza się możliwość przyjęcia przez ustawodawcę krajowego nowych przepisów, które byłyby sprzeczne z prawem wspólnotowym.

Przepisy prawa krajowego winny być interpretowane w zgodzie z treścią i celami dyrektyw prawa wspólnotowego. Obowiązek prowspólnotowej wykładni przepisów ustawy o VAT nie dotyczy tylko sądów administracyjnych, ale także organów administracji państwowej, a więc i podatkowej.

Mając powyższe na względzie a dodatkowo także sentencję wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 kwietnia 2008 r., sygn. III SA/Wa 263/08, w którym sąd stwierdził, że przy wydawaniu interpretacji indywidualnej organ podatkowy nie może uchylać się od uwzględnienia wiążącej Polskę dyrektywy UE, a jeżeli dyrektywa nie została we właściwym terminie implementowana lub została implementowana niewłaściwie, to organ może i powinien stosować ją bezpośrednio, Spółka stoi na stanowisku, że upoważnienie przez nią Firmy X do wystawiania w jej imieniu i na jej rzecz faktur VAT nabywcom samochodów w ramach stosowanego przez Firmę X specyficznego sposobu numerowania faktur wystawianych w imieniu i na rzecz sprzedawców jest zgodne z obowiązującymi przepisami art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. ustawy o podatku od towarów i usług w związku z art. 220 i 226 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Obowiązek dotyczący wystawiania faktur został doprecyzowany w § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 798 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem, wydanego na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 106 ust. 8 pkt 1 ustawy. Zgodnie z zapisami zawartymi w tym paragrafie, zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, wystawiają faktury oznaczone wyrazami "FAKTURA VAT".

Zgodnie natomiast z § 9 ust. 1 rozporządzenia, faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

Fakturę - w myśl § 13 ust. 1 rozporządzenia - wystawia się nie później niż siódmego dnia od dnia wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem § 14 i 15.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że fakturę wystawia sprzedawca będący podatnikiem podatku od towarów i usług, w celu udokumentowania dokonanej sprzedaży towarów lub świadczonych usług. Faktura jest więc dokumentem stwierdzającym wystąpienie u podatnika okoliczności powodujących powstanie obowiązku podatkowego.

Nie można stwierdzić, aby użycie przez ustawodawcę sformułowania, że fakturę wystawia podatnik (w art. 106 ust. 1 ustawy, czy § 8 ust. 1 rozporządzenia), było tożsame z koniecznością technicznego wypisania tego dokumentu wyłącznie osobiście przez samego podatnika. Z analizy przedstawionego stanu prawnego wynika co podlega opodatkowaniu, kiedy powstaje obowiązek podatkowy oraz, że czynność podlegająca opodatkowaniu ma być udokumentowana fakturą wystawiona w określonym terminie, zawierającą w swej treści wszystkie niezbędne elementy, wskazane w wymienionych powyżej przepisach, m.in. dane sprzedawcy i nabywcy.

Jak wynika z art. 220 Dyrektywy 112/2006/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE L347.1 z dnia 11 grudnia 2006 r.), każdy podatnik upewnia się, że faktura została wystawiona przez niego, nabywcę lub usługobiorcę, lub w jego imieniu i na jego rzecz, przez osobę trzecią, w następujących przypadkach:

Powyższy przepis Dyrektywy 112/2006/WE Rady jednoznacznie wskazuje, że faktury mogą być wystawiane również przez osoby trzecie w imieniu i na rzecz sprzedawcy, co potwierdza powyżej dokonaną analizę przepisów ustawy i rozporządzenia.

Z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca zawrze umowę agencyjną z Firmą X, na mocy której Firma ta, jako pełnomocnik, będzie w jego imieniu i na jego rzecz wystawiała faktury.

Analiza powyższego, w konfrontacji z powołanymi przepisami prowadzi do wniosku, iż nie narusza przepisów podatkowych zlecenie innemu podmiotowi, na podstawie stosownej umowy, technicznej czynności wystawienia faktury w imieniu i na rzecz podatnika podatku od towarów i usług.

Katalog elementów, które powinna zawierać faktura jest zbiorem otwartym. Wymienione w § 9 ust. 1 rozporządzenia dane, są niezbędne, aby uznać ten dokument za prawidłowy. Natomiast zamieszczenie na fakturze innych elementów nie pozostaje w sprzeczności z przytoczonym powyżej przepisem. Dlatego też umieszczenie przez Firmę X na wystawianej fakturze, obok danych sprzedawcy i nabywcy, również swoich danych - jako wystawiającą dokument, uznaje się za prawidłowe.

Zainteresowany we wniosku wskazał również, iż faktury wystawiane przez Firmę X w jego imieniu i na jego rzecz wystawiane będą w ramach odrębnych serii z zastosowaniem litery, która będzie je wyróżniać.

Ustawodawca w § 9 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia, wskazał jedynie, iż faktury powinny zawierać " (...) numer kolejny faktury oznaczonej jako "FAKTURA VAT" (...)".

Natomiast regulacje art. 226 pkt 2 Dyrektywy 112/2006/WE Rady, wskazuje, że bez uszczerbku dla przepisów szczególnych przewidzianych w niniejszej dyrektywie, faktury wystawione zgodnie z przepisami art. 220 i 221, do celów VAT, zawierają wyłącznie następujące dane: kolejny numer, nadany w ramach jednej lub kilku serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę.

W świetle wyżej przytoczonych przepisów, stwierdza się, iż sposób wystawiania faktur przez Firmę X - w zakresie stosowanej numeracji, jest prawidłowy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.