ILPP2/443-590/13-3/PR - Ustalenie podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług w związku z dokonaniem darowizny znaku towarowego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 17 czerwca 2013 r. (data wpływu 27 czerwca 2013 r.), uzupełnionym pismem

z dnia 28 czerwca 2013 r. (data wpływu 1 lipca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podstawy opodatkowania podatkiem VAT darowizny znaku towarowego jest:

* prawidłowe w zakresie uznania za podstawę opodatkowania podatkiem VAT kosztów wytworzenia znaku towarowego oraz kosztów ustanowienia i utrzymania prawa ochronnego znaku towarowego,

* nieprawidłowe w zakresie uznania za podstawę opodatkowania podatkiem VAT kosztów związanych z dokonaniem darowizny znaku towarowego, tj. kosztów notarialnym oraz kosztów obsługi prawnej związanej z czynnością darowizny znaku towarowego.

W dniu 27 czerwca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podstawy opodatkowania podatkiem VAT darowizny znaku towarowego. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 28 czerwca 2013 r. (data wpływu 1 lipca 2013 r.) o dowód wpłaty opłaty do wniosku.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie produkcji, sprzedaży i montażu stolarki okiennej i drzwiowej. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca wykorzystuje zarejestrowany na własną rzecz znak towarowy służący do oznaczania produktów pochodzących od Wnioskodawcy. Znak ten został wytworzony przez Wnioskodawcę we własnym zakresie, w którym to celu Wnioskodawca poniósł w przeszłości w szczególności następujące koszty: koszty zaprojektowania znaku, koszty rejestracji znaku, koszty obsługi związanej z rejestracją znaku oraz koszty utrzymywania ochrony znaku.

Wnioskodawca rozważa obecnie dokonanie darowizny przysługującego mu znaku towarowego na rzecz swego syna, który prowadzić będzie działalność gospodarczą m.in. w zakresie oddawania do odpłatnego użytku rzeczy i innych praw majątkowych.

W związku z powyższym Wnioskodawca powziął wątpliwość dotyczącą podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług czynności polegającej na dokonaniu przez Wnioskodawcę darowizny posiadanego znaku towarowego na rzecz swego syna.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług czynności polegającej na dokonaniu przez Wnioskodawcę darowizny posiadanego znaku towarowego na rzecz swego syna stanowić będzie suma łącznych kosztów poniesionych przez Wnioskodawcę w celu wytworzenia znaku towarowego i ustanowienia oraz utrzymywania jego ochrony, w postaci: kosztów zaprojektowania znaku, kosztów rejestracji znaku, kosztów obsługi związanej z rejestracją znaku oraz kosztów utrzymywania ochrony znaku, powiększonych o ewentualne, poniesione przez Wnioskodawcę, koszty związane z dokonaniem darowizny znaku.

Zdaniem Wnioskodawcy, podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług czynności polegającej na dokonaniu przez Wnioskodawcę darowizny posiadanego znaku towarowego na rzecz swego syna stanowić będzie suma łącznych kosztów poniesionych przez Wnioskodawcę w celu wytworzenia znaku towarowego i ustanowienia oraz utrzymania jego ochrony w postaci: kosztów zaprojektowania znaku, kosztów rejestracji znaku, kosztów obsługi związanej z rejestracją znaku oraz kosztów utrzymywania ochrony znaku, powiększonych o ewentualne koszty związane z dokonaniem darowizny znaku, o ile takie powstałyby i zostałyby poniesione przez Wnioskodawcę (np. koszty notarialne, koszty obsługi prawnej związanej z darowizną znaku).

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, zwanej dalej "Ustawą", opodatkowaniu tym podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zgodnie z przepisem art. 7 ust. 1 Ustawy, przez odpłatną dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Z kolei zgodnie z przepisem art. 7 ust. 2 Ustawy, przez odpłatną dostawę towarów rozumie się również nieodpłatne przekazanie towarów należących do przedsiębiorstwa podatnika o ile przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku od towarów i usług przy nabyciu tych towarów. Jednakże zgodnie z definicją zawartą w przepisie art. 2 pkt 6 Ustawy, towarami są rzeczy oraz ich części a także wszelkie postacie energii. Nie ulega wątpliwości, że znak towarowy nie jest rzeczą, częścią rzeczy ani też postacią energii. Tym samym nieodpłatne przekazanie znaku towarowego nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu Ustawy.

Zgodnie z przepisem art. 8 ust. 1 Ustawy, przez odpłatne świadczenie usług rozumie się każde świadczenie, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu przepisów art. 7 Ustawy, przy czym - zgodnie z przepisem art. 8 ust. 2 pkt 2 in fine Ustawy - za odpłatne świadczenie usług uznaje się również wszelkie nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Biorąc pod uwagę powyższą szeroką definicję świadczenia usług uznać należy, że przekazanie znaku towarowego, zarówno w sposób odpłatny jak i nieodpłatny (np. w drodze darowizny), na gruncie Ustawy traktować należy jako świadczenie usług. Usługa o charakterze nieodpłatnym, tj. w ramach której odbiorca świadczenia nie jest zobowiązany do żadnego świadczenia ekwiwalentnego na rzecz świadczącego usługę, może podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy świadczenie usługi nastąpi zasadniczo dla celów innych niż działalność gospodarcza podatnika. W rozważanej sytuacji darowizna znaku towarowego przysługującego Wnioskodawcy na rzecz syna niewątpliwie nie będzie miała związku z potrzebami prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej - stanowić będzie więc czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z przepisem art. 29 ust. 12 Ustawy, w przypadku świadczenia usług, o których mowa w art. 8 ust. 2 Ustawy, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika. Podstawą opodatkowania podatkiem od towarów i usług czynności nieodpłatnego świadczenia usług jest więc koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika. Ustawa nie precyzuje przy tym, co należy rozumieć pod pojęciem kosztu świadczenia usługi poniesionego przez podatnika. Kierując się wykładnią językową uzupełnioną o wykładnię celowościową uznać należałoby, że podstawa opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usługi winna być zgodna z rzeczywistym kosztem jej wyświadczenia. Stanowisko takie prezentowane jest nie tylko przez przedstawicieli doktryny prawa podatkowego (np. Jerzy Martini, Przemysław Skorupa, Marek Wojda, VAT 2010, Komentarz, wyd. CH Beck, Warszawa 2010) ale i przez organy podatkowe (np. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 22 listopada 2012 r. w sprawie ITPP2/443-1070/12/RS, interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 30 czerwca 2010 r. w sprawie ITPP/1443-354/10/KM, pismo Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Częstochowie z dnia 2 lutego 2007 r. w sprawie PP/443-87/06, interpretacja Naczelnika Urzędu Skarbowego w Nowym Targu z dnia 19 września 2005 r. w sprawie PP/443/31/lnt-55/05, interpretacja Naczelnika Urzędu Skarbowego w Busku-Zdroju z dnia 12 lutego 2007 r. w sprawie PP/443-6/06). W powyższych publikacjach podkreśla się, że cechą charakterystyczną dla ustalania podstawy opodatkowania w przypadku świadczenia usług objętych normą art. 8 ust. 2 Ustawy jest fakt, iż istotny jest faktycznie poniesiony koszt świadczenia usługi a nie cena (wartość) rynkowa takiej usługi (która w rozważanej sytuacji nie jest relewantna prawnie).

Ustalając więc podstawę opodatkowania usługi polegającej na darowiźnie przez Wnioskodawcę znaku towarowego należy wziąć pod uwagę koszty faktycznie poniesione przez Wnioskodawcę w celu wytworzenia i przekazania znaku będącego przedmiotem darowizny. W konsekwencji - podstawę opodatkowania stanowić będzie kwota będąca sumą poniesionych w przeszłości kosztów związanych z wytworzeniem znaku i ustanowieniem jego ochrony, kosztów utrzymywania prawa ochronnego oraz ewentualnych kosztów towarzyszących dokonaniu darowizny. Podsumowując - w ocenie Wnioskodawcy rozważana darowizna znaku towarowego stanowić będzie nieodpłatną usługę objętą opodatkowaniem na podstawie art. 8 ust. 2 Ustawy, podstawę opodatkowania której stanowić będą, zgodnie z art. 29 ust. 12 Ustawy, koszty świadczenia tej usługi rzeczywiście poniesione przez Wnioskodawcę, przytoczone szczegółowo powyżej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za:

* prawidłowe w zakresie uznania za podstawę opodatkowania podatkiem VAT kosztów wytworzenia znaku towarowego oraz kosztów ustanowienia i utrzymania prawa ochronnego znaku towarowego,

* nieprawidłowe w zakresie uznania za podstawę opodatkowania podatkiem VAT kosztów związanych z dokonaniem darowizny znaku towarowego, tj. kosztów notarialnych oraz kosztów obsługi prawnej związanej z czynnością darowizny znaku towarowego.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Zgodnie z unormowaniami zawartymi w art. 8 ust. 2 ustawy, w pewnych, ściśle określonych przypadkach, również nieodpłatne świadczenie usług należy uznać za spełniające definicję odpłatnego świadczenia usług, które na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W myśl art. 8 ust. 2 ustawy - w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r. - za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

Z wyżej powołanego przepisu wynika, że aby nieodpłatne świadczenie usług podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, muszą być spełnione określone warunki:

* w przypadku użycia towarów stanowiących część przedsiębiorstwa - użycie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika oraz istnienie prawa podatnika do odliczenia - w całości lub w części - podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów (warunki te muszą być spełnione łącznie),

* w przypadku świadczenia usług - świadczenie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Zatem dla ustalenia czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego wyżej art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności jakie w danej sprawie występują.

Wypełnienie warunku określonego w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Należy zatem stwierdzić, iż opodatkowaniu podlegają te nieodpłatne usługi, które nie mają związku z prowadzoną działalnością. Za usługi świadczone do celów innych niż działalność gospodarcza należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej. Niedopełnienie któregokolwiek z warunków określonych w art. 8 ust. 2 ustawy, jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie produkcji, sprzedaży i montażu stolarki okiennej i drzwiowej. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca wykorzystuje zarejestrowany na własną rzecz znak towarowy służący do oznaczania produktów pochodzących od Wnioskodawcy. Znak ten został wytworzony przez Wnioskodawcę we własnym zakresie, w którym to celu Wnioskodawca poniósł w przeszłości w szczególności następujące koszty: koszty zaprojektowania znaku, koszty rejestracji znaku, koszty obsługi związanej z rejestracją znaku oraz koszty utrzymywania ochrony znaku.

Wnioskodawca rozważa obecnie dokonanie darowizny przysługującego mu znaku towarowego na rzecz swego syna, który prowadzić będzie działalność gospodarczą m.in. w zakresie oddawania do odpłatnego użytku rzeczy i innych praw majątkowych.

W uzasadnieniu stanowiska Wnioskodawca podkreśla, że "w przedmiotowej sprawie darowizna znaku towarowego, przysługującego Wnioskodawcy, na rzecz syna niewątpliwie nie będzie miała związku z potrzebami prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej - stanowić będzie więc czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług".

Biorąc pod uwagę powyższe oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, iż znak towarowy będzie nieodpłatnie przekazany na rzecz syna Wnioskodawcy, na cele niezwiązane z prowadzoną działalnością gospodarczą, czynność ta będzie stanowić odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy. W związku z powyższym przedmiotowa darowizna będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Ponadto, na podstawie art. 29 ust. 12 ustawy, w przypadku świadczenia usług, o których mowa w art. 8 ust. 2 ustawy, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika.

Ustawodawca nie określił w sposób precyzyjny, jakiego rodzaju koszty mogą zostać uznane za poniesione przez podatnika w związku ze świadczeniem nieodpłatnie usług. Nie ulega jednak wątpliwości, iż chodzi tu o koszty rzeczywiście poniesione w związku ze świadczoną usługą, tzn. takiego rodzaju koszty, bez poniesienia których wykonanie usługi byłoby niemożliwe.

Ww. przepis art. 29 ust. 1 ustawy stanowi odzwierciedlenie art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE.L.347.1 z późn. zm.) z treści którego wynika, iż w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług innych niż te, o których mowa w art. 74-77, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Stosownie do art. 75 Dyrektywy, w odniesieniu do świadczenia usług, o których mowa w art. 26 (tekst jedn.: m.in. usług świadczonych przez podatnika nieodpłatnie na prywatny użytek jego lub jego pracowników, lub bardziej ogólnie do celów innych niż działalność jego przedsiębiorstwa, uznawanych za usługi świadczone odpłatnie) w przypadku gdy towary stanowiące część majątku przedsiębiorstwa używane są do celów prywatnych lub usługi są świadczone nieodpłatnie, podstawę opodatkowania stanowi całkowita kwota wydatków poniesionych przez podatnika na wykonanie tych usług.

W myśl art. 78 lit. a Dyrektywy, do podstawy opodatkowania wlicza się podatki, opłaty, w tym opłaty celne oraz inne należności, z wyjątkiem samego VAT.

Do podstawy opodatkowania nie wilcza się zatem samego podatku od wartości dodanej - należnego z tytułu danej transakcji.

W myśl art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Stosownie do art. 106 ust. 7 ustawy - w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2013 r.

- w przypadku czynności wymienionych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, oraz świadczenia usług, dla którego podatnikiem jest ich usługobiorca, mogą być wystawiane faktury wewnętrzne; za dany okres rozliczeniowy podatnik może wystawić jedna fakturę dokumentującą te czynności dokonane w tym okresie. Faktury wewnętrzne mogą być również wystawiane dla udokumentowania zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze.

Zarówno w polskich przepisach, jak i przepisach wspólnotowych brak jest bezpośredniej podstawy prawnej, która wprost pozwalałaby na wyodrębnienie świadczeń złożonych i traktowanie ich jako takich na gruncie przepisów o podatku VAT. Kwestie te analizowane były przez polskie i wspólnotowe sądy, i choć orzecznictwo w tym zakresie nie jest jednolite, należy wziąć je pod uwagę, analizując okoliczności przedstawionej sprawy.

Zgodnie z dorobkiem orzeczniczym TSUE (C-572/07, C-349/96, C-111/05), w przypadku czynności powiązanych ekonomicznie i funkcjonalnie ze sobą w taki sposób, że stanowią jedno świadczenie z gospodarczego i ekonomicznego punktu widzenia, wskazane jest ich traktowanie jako jednej nierozłącznej całości także dla celów opodatkowania VAT. Jeżeli kilka świadczeń dokonywanych przez podatnika na rzecz klienta jest ze sobą tak ściśle związane, że tworzy obiektywnie jedno świadczenie z ekonomicznego i gospodarczego punktu widzenia, to nie należy dla celów podatkowych sztucznie dzielić takiego świadczenia. Należy zaznaczyć, że co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne. Dopiero za pewne odstępstwo i wyjątek należy uznać potraktowanie kilku świadczeń za jedno złożone. W orzecznictwie sądowym, także w sprawach dotyczących świadczeń złożonych, wielokrotnie akcentowany jest fakt, iż potraktowanie kilku usług za jedną złożoną stanowi odstępstwo od powszechności opodatkowania, zgodnie z którą każde świadczenie należy postrzegać odrębnie.

W ocenie tut. Organu, mając do czynienia ze świadczeniami złożonymi, należy każdorazowo spoglądać przez pryzmat powyższej zasady. Inne podejście w rzeczywistości prowadziłoby do pełnej dowolności i uznaniowości przy ocenie kompleksowości. Zatem o świadczeniu złożonym można mówić, jeśli istnieje funkcjonalny związek pomiędzy poszczególnymi elementami świadczenia na tyle ścisły, by nie można było wydzielić z tego świadczenia jego poszczególnych elementów i potraktować ich jako świadczeń odrębnych. Muszą one stanowić jedną nierozerwalną całość.

Pojedyncze świadczenie traktowane jest jak element świadczenia zasadniczego wówczas, jeżeli cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać usługi głównej bez usługi pomocniczej.

Zgodnie z art. 67 ustawy z dnia z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (tekst jedn.: Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 z późn. zm.):

W myśl art. 162 ust. 1. ww. ustawy, prawo ochronne na znak towarowy jest zbywalne i podlega dziedziczeniu. Przepisy art. 67 ust. 2-4 stosuje się odpowiednio.

Ustawa - Prawo własności przemysłowej - dla ważności czynności zbycia prawa ochronnego znaku towarowego przewiduje jedynie zwykłą formę pisemną, natomiast nie wymaga formy aktu notarialnego.

Przenosząc powyższe na grunt analizowanej sprawy nie można przyjąć, iż przekazanie znaku towarowego w formie darowizny stanowić będzie czynność główną zaś czynności notarialne związane z ww. przeniesieniem prawa własności będą tzw. świadczeniem pomocniczym. W wypadku przeniesienia prawa ochronnego znaku towarowego w formie darowizny, ewentualne towarzyszące usługi notarialne należy uznać za samodzielne świadczenie, ponieważ nie są one wymagane przez ustawę - Prawo własności przemysłowej - dla uznania ww. czynności za skuteczną, wymagane jest jedynie zachowanie zwykłej formy pisemnej. Usługi notarialne nie stanowią koniecznego elementu dla dokonania darowizny znaku towarowego.

Reasumując, mając na uwadze ww. przepisy oraz opis sprawy, w przypadku przedmiotowej darowizny znaku towarowego na cele niezwiązane z działalnością gospodarczą podatnika, która to czynność nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, dla udokumentowania ww. czynności Wnioskodawca może wystawić fakturę VAT wewnętrzną przyjmując jako podstawę opodatkowania - zgodnie z powołanym wyżej przepisem art. 29 ust. 12 ustawy - faktyczny koszt świadczenia tych usług poniesiony przez Wnioskodawcę, który stanowić będzie całkowita kwota wydatków poniesionych przez Zainteresowanego w związku z wytworzeniem znaku towarowego, ustanowieniem oraz utrzymaniem prawa ochronnego znaku towarowego, natomiast z wyłączeniem kosztów związanych z dokonaniem darowizny tj. kosztów notarialnych oraz kosztów obsługi prawnej związanej z darowizną znaku towarowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy bądź przedstawionego stanowiska, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.