ILPP2/443-581/10-2/EWW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 19 kwietnia 2010 r. (data wpływu 20 kwietnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji i stawki podatku przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów - jest nieprawidłowe.

W dniu 20 kwietnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji i stawki podatku przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw drewna na podstawie umowy zawartej z odbiorcą. Transakcja poprzedzona jest zaliczką.

W jednym przypadku Zainteresowany nie posiada dokumentu przewozowego potwierdzającego, że towar dotarł do miejsca przeznaczenia na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, wymaganego przez art. 43 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.). Dysponuje jednak kopią faktury oraz potwierdzoną przez odbiorcę i przewoźnika specyfikacją sztuk załadunku, w której określone jest miejsce przeznaczenia towaru.

Dodatkowo Wnioskodawca uzyskał potwierdzenie odbioru towaru w formie odrębnego dokumentu, poświadczonego przez kontrahenta z wyszczególnieniem gatunku i ilości odebranego drewna, wraz z numerem rejestracyjnym samochodu. Posiada on również korespondencję handlową z nabywcą, dotyczącą przygotowania surowca do wywozu oraz dokument potwierdzający zapłatę za towar.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku braku dokumentu przewozowego, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, przy jednoczesnym posiadaniu przez Zainteresowanego faktury i specyfikacji, o których mowa w art. 42 ust. 3 pkt 2 i 3 ww. ustawy, wystarczające jest dla udokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy posiadanie, w zamian dokumentu przewozowego, trzech dokumentów przedstawionych w art. 42 ust. 11 pkt 1, 3 i 4 ustawy.

Zdaniem Wnioskodawcy, posiadane dokumenty upoważniają go do zastosowania 0% stawki VAT przy WDT. Zgodnie z art. 42 ust. 11, dysponuje on potwierdzonym przez podatnika dowodem (specyfikacja), który wyłącznie swoją treścią, a nie formą potwierdza wewnątrzwspólnotowy charakter transakcji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Artykuł 13 ust. 1 ustawy wskazuje, iż przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W myśl art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

Stosownie do treści art. 13 ust. 6 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT UE zgodnie z art. 97 (...).

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw drewna dla odbiorcy z kraju Unii Europejskiej.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Na mocy art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Natomiast w świetle art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

Z opisu sprawy wynika, że transportu towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy dokonuje przewoźnik.

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

nbspnbspnbsp - z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Wskazać należy, że ustawa o podatku od towarów i usług przyjmuje w zasadzie zamknięty katalog dokumentów, które potwierdzają dokonanie wywozu towarów i jego dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego. Wyliczenie, które następuje w art. 42 ust. 3 ustawy, ma charakter wyczerpujący. Nie zostało ono poprzedzone zwrotem "w szczególności", stąd nie można przyjąć, że ma ono charakter jedynie przykładowy. W zakresie udowodnienia, że miała miejsce transakcja wewnątrzwspólnotowa, ustawa o podatku od towarów i usług przyjmuje swego rodzaju legalną teorię dowodów. Dowodami dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy mogą być w sumie tylko dokumenty wyraźnie wskazane w przepisie. W pewnych sytuacjach wymagane dokumenty mające potwierdzić fakt dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej, w ramach której towary będące jej przedmiotem były wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, mogą być niewystarczające, niejasne, czy też nie mogą potwierdzać jednoznacznie dokonania powyższej czynności. Wówczas ustawodawca przewidział możliwość pomocniczego posłużenia się innymi dokumentami (tzw. dokumentami uzupełniającymi), z których wprost wynika, że miał miejsce wywóz towarów z kraju i dostarczenie ich do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego.

W oparciu o art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

Jak wynika z powyższych uregulowań, prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%, uzależnione jest w znacznej mierze od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, iż doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski. Istotą przywołanych przepisów jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, iż towary będące przedmiotem dostawy, rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na korzystniejsze, niż w odniesieniu do dostaw krajowych, skutki podatkowe.

Mając na uwadze powołane przepisy należy podkreślić, iż podstawowe znaczenie dla udokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy.

Dowody zawarte w art. 42 ust. 11 ustawy mają zastosowanie w okolicznościach, gdy dostawca towarów dysponuje dokumentami wymaganymi w art. 42 ust. 3 ustawy, lecz dokumenty te nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy. Wówczas można uznać za dowody dostawy towarów inne dokumenty, wymienione w art. 42 ust. 11 ustawy. Przepis ten nie pozwala jednak na kompleksowe i całkowite zastąpienie dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3 ustawy i dokumentowanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy.

Przedmiotem pytania jest sytuacja, w której Zainteresowany dysponuje kopią faktury oraz potwierdzoną przez odbiorcę i przewoźnika specyfikacją sztuk załadunku, w której określone jest miejsce przeznaczenia towaru. Nie posiada natomiast dokumentu przewozowego, o którym mowa w art. 43 ust. 3 pkt 1 ustawy.

Ponadto, Wnioskodawca dysponuje innymi dokumentami potwierdzającymi wywóz towarów z terytorium Polski na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej. Przedmiotowa dokumentacja obejmuje w szczególności:

* potwierdzenie odbioru towaru w formie odrębnego dokumentu, poświadczonego przez kontrahenta z wyszczególnieniem gatunku i ilości odebranego drewna, wraz z numerem rejestracyjnym samochodu,

* korespondencję handlową z nabywcą, dotyczącą przygotowania surowca do wywozu,

* dokument potwierdzający zapłatę za towar.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji "dokumentu przewozowego". Nawiązując do cyt. art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, dokument ten powinien być dowodem potwierdzającym (łącznie z pozostałymi dowodami wskazanymi w art. 42 ust. 3 ustawy), że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. List przewozowy opisany w Rozdziale III Konwencji Genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238 z późn. zm.), jest niewątpliwie dowodem zawarcia umowy przewozu. Zgodnie z art. 4 oraz art. 9 Konwencji Genewskiej list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, warunków tej umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika, o ile nie zostanie przeprowadzony dowód przeciwny. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji. Zatem sama Konwencja również nie ogranicza możliwości przeprowadzania dowodu w zakresie przewozu towarów tylko do listu przewozowego.

Mając na uwadze powyższe, nie jest prawidłowe utożsamianie pojęcia dokumentu przewozowego z art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument uznać należy każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją i fakturą, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza essentialia negotii umowy przewozu (obowiązkiem kontrahenta przewoźnika jest wydanie towaru i zapłata wynagrodzenia za przewóz, natomiast podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy), nie można mu odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy (chyba, że istnieje dowód przeciwny).

Biorąc pod uwagę powyższe tut. Organ stoi na stanowisku, iż dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Dokumentem tym może być więc zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument spełniający warunki formalne i potwierdzający dokonanie dostawy towaru do nabywcy.

Jednakże w przedmiotowej sprawie, Zainteresowany nie jest w posiadaniu ani listu przewozowego, ani żadnego innego dokumentu otrzymanego od przewoźnika odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z którego jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, wymaganego w art. 43 ust. 3 pkt 1 ustawy. Jest w posiadaniu kopii faktury oraz potwierdzonej przez odbiorcę i przewoźnika specyfikacji sztuk załadunku, w której określone jest miejsce przeznaczenia towaru.

Wnioskodawca będzie miał także w swojej dokumentacji: potwierdzenie odbioru towaru w formie odrębnego dokumentu, poświadczonego przez kontrahenta z wyszczególnieniem gatunku i ilości odebranego drewna, wraz z numerem rejestracyjnym samochodu, korespondencję handlową z nabywcą, dotyczącą przygotowania surowca do wywozu, dokument potwierdzający zapłatę za towar, które to uznać należy za dokumenty uzupełniające, pomocnicze, o których mowa w art. 42 ust. 11 ustawy. Jednak w przedmiotowej sprawie, przy braku dokumentu stanowiącego dowód wymieniony w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, dokumenty te nie mogą zostać uznane za wystarczające do potwierdzenia faktu dokonania dostawy.

Reasumując, w przypadku braku dokumentu przewozowego o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, przy jednoczesnym posiadaniu przez Zainteresowanego faktury i specyfikacji, dla udokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów nie jest wystarczające posiadanie, w zamian dokumentu przewozowego, dokumentów przedstawionych w art. 42 ust. 11 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.