ILPP2/443-557/08-2/EN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 23 maja 2008 r. (data wpływu 18 czerwiec 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usługi wynajmu:

W dniu 18 czerwca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usługi wynajmu wózka widłowego samobieżnego podnośnikowego oraz dźwigu samobieżnego na podwoziu samochodu ciężarowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka realizuje poza granicami kraju prace budowlano-montażowe na kotłach stanowiących nieruchomość położoną w Niemczech.

W ramach prac montażowych na nieruchomości w Niemczech, wynajmuje do ich realizacji od firm niemieckich (podatników) sprzęt i środki transportu - takie jak: wózki widłowe samobieżne podnośnikowe, dźwigi samobieżne na podwoziu samochodu ciężarowego, kontenery socjalne oraz sprzęt spawalniczy (pompy, spawarki itp.).

Spółka nie ma zawartych umów najmu - sprzęt i środki transportu wynajmowane są na podstawie każdorazowo składanych zamówień. Warunki współpracy z kontrahentem zagranicznym określane są również w oparciu o ustne uzgodnienia.

Od kontrahentów zagranicznych Spółka otrzymuje faktury za okres wynajmu, który w zależności od okresu najmu jest określany w przekroju miesięcy lub dni.

Przy realizacji tych usług najmu Spółka jest dodatkowo obciążana przez wynajmujących (oprócz wynagrodzenia za wynajem) za:

Obowiązek ponoszenia dodatkowych kosztów wynika z ustnych uzgodnień pomiędzy stronami. Na koszty dodatkowe wystawiane są przez jedne firmy zagraniczne faktury odrębne, a inne fakturują te koszty łącznie z usługą zasadniczą.

W zakresie opodatkowania tych transakcji - kosztów dodatkowych, firmy niemieckie postępują różnie. Jedne opodatkowują te transakcje podatkiem od wartości dodanej, a inne nie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przepisów art. 27 ust. 3 i ust. 4 pkt 6 ustawy o VAT, wózek widłowy samobieżny podnośnikowy i dźwig samojezdny na podwoziu samochodu ciężarowego należy zaliczyć do środków transportu i Spółka nie będzie zobowiązana rozpoznać w kraju importu usług od wynajmu tych środków transportu.

Zdaniem Wnioskodawcy, w oparciu o zapisy art. 27 ust. 4 pkt 6 ustawy, rozpoznanie obowiązku z tytułu importu usług jest związane z odpowiednim zakwalifikowaniem danej rzeczy ruchomej do pojęcia środka transportu w świetle ustawy o VAT. W ustawie tej brak jest jednoznacznej definicji środka transportu.

W przypadku braku określenia pojęcia w ustawie Spółka uważa, że pomocnym w tym przypadku może być Polska Klasyfikacja PKWiU oraz Klasyfikacja Środków Trwałych, wykorzystywana w ustawach o podatkach dochodowych.

Zgodnie z klasyfikacją środków trwałych wózek widłowy samobieżny zaliczany jest do grupy 7 "środki transportu" o symbolu 763 "wózki jezdniowe podnośnikowe (widłowe) o napędzie spalinowym", zaś dźwig samochodowy do grupy 743 "samochody specjalne".

W świetle tej klasyfikacji zarówno widłak jak i dźwig samobieżny stanowią środki transportu.

Według PKWiU wózki widłowe znajdują się w podsekcji DK w dziale 29 "maszyny i urządzenia, gdzie indziej nie wymienione" w grupie o symbolu 29.22.15 "wózki widłowe, inne wózki do podnoszenia lub przenoszenia w transporcie wewnętrznym".

Dźwigi samojezdne (żurawie samochodowe) znajdują się w podsekcji DM "sprzęt transportowy" dział 34 "pojazdy mechaniczne, przyczepy i naczepy" o symbolu 34.10.52 "samochody ciężarowe z dźwigiem".

W świetle tej klasyfikacji, widłak zaliczany jest do maszyn i urządzeń (grupa 29) zaś dźwig samobieżny do sprzętu transportowego - pojazdu mechanicznego (grupa 34.1.).

Zgodnie z art. 27 ust. 4 pkt 6 ustawy, w związku z art. 27 ust. 3, w przypadku gdy usługi najmu są świadczone na rzecz podatników mających siedzibę na terytorium wspólnoty, ale w kraju innym niż kraj świadczącego usługę (Niemcy) - miejscem świadczenia tych usług jest miejsce, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę (Polska).

Przepis ten ma zastosowanie, gdy przedmiotem najmu są rzeczy ruchome, z wyjątkiem środków transportu.

Ustawa o VAT nie zawiera definicji środków transportu. Zawiera jedynie wykaz nowych środków transportu w załączniku nr 1 do ustawy na potrzeby art. 2 pkt 10 ustawy, w którym określa, co należy rozumieć pod pojęciem "nowych środków transportu". Również wyłączenia zawarte w tym załączniku należy odnieść tylko do wyłączenia tych środków transportu z definicji nowych środków transportu.

Gdyby ustawodawca chciał odnieść pojęcie środków transportu tylko do środków wykazanych w załączniku nr 1 do ustawy, to w art. 27 ust. 4 pkt 6 wyraźnie by zaznaczył, że chodzi o środki transportu wykazane w załączniku nr 1 do ustawy o VAT, tak jak to robi w art. 86 ust. 4 pkt 5, gdzie odwołuje się do pojęcia pojazdów specjalnych określonych tylko w załączniku nr 9 do ustawy.

Zainteresowany stoi na stanowisku, że skoro ustawa o VAT nie wprowadza pojęcia ogólnego środka transportu, a w załączniku nr 1 ustawodawca przy określeniu pojęcia "nowego środka transportu" odwołuje się do Polskiej Klasyfikacji PKWiU, to ta klasyfikacja winna być punktem wyjścia do określenia, czy dany środek należy zaliczyć do środków transportu.

I tak, dźwig samojezdny sklasyfikowany do podsekcji "sprzęt transportowy" dział 34 "pojazdy mechaniczne, przyczepy i naczepy" o symbolu PKWiU 34.10.52 "samochody ciężarowe z dźwigiem" zdaniem Spółki należy zaliczyć do środków transportu. Nie wystąpi tu obowiązek rozpoznania importu usług w kraju i to niezależnie, czy firma niemiecka opodatkuje tę usługę podatkiem od wartości dodanej, czy nie.

Wyłączenie zaś tej grupy towarów w pozycji 4 załącznika nr 1 do ustawy odnosi się tylko do ich wyłączenia z definicji "nowych środków transportu", o których mowa w art. 2 pkt 10 ustawy.

Pojęcie środków transportu należy rozumieć bardzo szeroko. Potwierdzeniem tego stanowiska są zapisy art. 10 rozporządzenia Rady Europy (WE) nr 1777/2005 z dnia 17 października 2005 r., ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 77/388/EWG w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (weszły w życie 1 lipca 2006 r.), które określają, że przyczepy i naczepy, a także wagony kolejowe uważa się za formy środków transportu do celów art. 9 ust. 2 lit. e) tiret ósmy dyrektywy 77/388/EWG.

Z tego wynika, że środki transportu, o których mowa w regulacji dotyczącej najmu rzeczy ruchomych (art. 27 ust. 4 pkt 6), to również urządzenia i środki transportu niewymienione w załączniku nr 1 do ustawy o VAT. W przypadku wózka widłowego, który nie znajduje się w PKWiU w dziale 34 i 35 środków transportu, a zakwalifikowany jest w dziale 29 w grupie maszyn i urządzeń - to zdaniem Spółki nie stanowi on środka transportu dla celów VAT.

Wobec powyższego, wózek widłowy należy potraktować jak rzecz ruchomą i rozpoznać import usług w kraju. Kluczowym tutaj jest orzeczenie ETS w sprawie 51/1988 pomiędzy Hamann a Finanzzamt Hamburg (wyrok z dnia 15 marca 1989 r.), gdzie pojęcie środka transportu rozumiane jest dość szeroko i gdzie podkreślono, że towary które mają tę cechę, że łatwo się przemieszczają poza granice państw należy uważać za środki transportu. Wózek widłowy wykorzystywany jest generalnie w transporcie wewnętrznym i tej cechy raczej nie posiada.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za

- prawidłowe - w zakresie opodatkowania usługi wynajmu wózka widłowego samobieżnego podnośnikowego oraz

- nieprawidłowe - w zakresie opodatkowania usługi wynajmu dźwigu samobieżnego na podwoziu samochodu ciężarowego.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

W przypadku świadczenia usług bardzo istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dane świadczenie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Ogólna reguła wyrażona w art. 27 ust. 1 ustawy stanowi, iż w przypadku świadczenia usług miejscem świadczenia jest miejsce, gdzie świadczący usługę posiada siedzibę, a w przypadku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności, z którego świadczy usługi - miejsce gdzie świadczący usługę posiada stałe miejsce prowadzenia działalności; w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności - miejsce stałego zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-6 i art. 28.

Odstępstwo od tej zasady przewidziane zostało między innymi w art. 27 ust. 3 ustawy, zgodnie z którym w przypadku gdy usługi, o których mowa w ust. 4, są świadczone na rzecz:

Zgodnie z art. 27 ust. 4 pkt 6 ustawy, przepis ust. 3 stosuje się do wynajmu, dzierżawy lub innych o podobnym charakterze, których przedmiotem są rzeczy ruchome, z wyjątkiem środków transportu.

Przez import usług, stosownie do art. 2 pkt 9 ustawy, rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące usługobiorcami usług świadczonych przez podatników posiadających siedzibę lub miejsce zamieszkania albo pobytu poza terytorium kraju.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w celu realizacji usług budowlano-montażowych na kotłach stanowiących nieruchomość położoną w Niemczech, wynajmuje od podatników niemieckich sprzęt i środki transportu, m.in. wózki widłowe samobieżne podnośnikowe oraz dźwigi samobieżne na podwoziu samochodu ciężarowego.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie wprowadzają ogólnej definicji środków transportu. Należy więc stwierdzić, iż za środki transportu winny być uznane pojazdy tożsame z nowymi środkami transportu, wymienionymi w załączniku nr 1 do ustawy.

Opisany we wniosku wózek widłowy samobieżny nie został wymieniony w powołanym załączniku, natomiast samochód ciężarowy z dźwigiem (PKWiU 34.10.52) został wyłączony w poz. 4, pojazdy mechaniczne przeznaczone do celów specjalnych (PKWiU 34.10.5).

W świetle powyższego, nie można uznać przedmiotowych towarów za środki transportu.

Zatem, biorąc pod uwagę powołane przepisy tut. Organ stwierdza, że wynajem wózka widłowego samobieżnego oraz dźwigu samojezdnego, stanowi u Wnioskodawcy import usług i podlega opodatkowaniu na terytorium kraju.

Zainteresowany ma obowiązek opodatkowania przedmiotowych transakcji, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Dodatkowo informuje się, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie opodatkowania usługi wynajmu wózka widłowego samobieżnego podnośnikowego oraz w zakresie opodatkowania usługi wynajmu dźwigu samobieżnego na podwoziu samochodu ciężarowego. Natomiast w kwestii dotyczącej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie podstawy opodatkowania w imporcie usług zostało wydane odrębne rozstrzygnięcia nr ILPP2/443-557/08-3/EN z dnia 16 września 2008 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.