ILPP2/443-529/08-9/ISN - Rozliczenie opłat za media wnoszonych przez najemców a instytucja tzw. refakturowania.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani,.. przedstawione we wniosku z dnia - brak daty sporządzenia (data wpływu 10 czerwca 2008 r.), uzupełnionym w dniu 28 lipca 2008 r., 6 sierpnia 2008 r., 20 sierpnia 2008 r. oraz 10 września 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie refakturowania - jest nieprawidłowe.

W dniu 10 czerwca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozliczania refakturowania.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 22 lipca 2008 r. znak ILPP2/443-529/08-2/ISN, ILPB1/415-400/08-2/AG oraz pismem z dnia 26 sierpnia 2008 r. znak ILPP2/443-529/08-6/ISN, ILPB1/415-400/08-6/AG na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawczynię do usunięcia braków w terminie 7 dnia od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie pierwsze nie zostało skutecznie doręczone ze względu na błędnie podany przez Wnioskodawczynię adres do korespondencji, w wyniku czego dnia 28 lipca 2008 r. zostało zwrócone do nadawcy. Wezwanie drugie zostało skutecznie doręczone w dniu 28 sierpnia 2008 r., a w dniu 10 września 2008 r. wniosek uzupełniono o doprecyzowanie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego oraz informację o wniesieniu brakującej opłaty.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest właścicielką dwóch kamienic, w których prowadzi działalność polegającą na wynajmowaniu lokali mieszkalnych i użytkowych. Podstawą do zapłaty są wystawiane co miesiąc faktury, na których występują następujące pozycje:

Najemcy pokrywają opłaty za media płacąc przez cały rok zaliczki w równych kwotach. Zaliczki te rozliczane są raz do roku wg zużycia faktycznego. Różnica, która powstaje między fakturami za zakup mediów, a tym co zapłacili najemcy, to jest kwota przypadająca na Zainteresowaną czyli właściciela. Podatek VAT rozliczany jest analogicznie, VAT od każdej faktury za media odliczany jest w 100% wg daty zapłaty za fakturę. Naliczany i odprowadzany jest do urzędu skarbowego co miesiąc w kwotach (stałych zaliczek) znajdujących się na fakturach dla najemców i rozliczany jest raz do roku na zasadzie refaktury. Różnica, która powstaje, to kwota, która przypada na właściciela, czyli Wnioskodawczynię. Z uzupełnienia do wniosku wynika, że Zainteresowana ma podpisane umowy z najemcami zarówno na wynajem lokali mieszkalnych jak i użytkowych. Z umów tych wynika okres trwania usługi oraz termin płatności. Wynajem ma charakter prywatny, Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej - nie posiada wpisu do ewidencji działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy można rozliczyć w ten sposób podatek od towarów i usług, tzn. co miesiąc odprowadzać VAT od zaliczek za media, a raz do roku wyrównać to dokładnie do tego co faktycznie przypada na konkretnego najemcę?

Zdaniem Wnioskodawczyni, suma VAT-u należnego w tym przypadku równa się sumie VAT-u naliczonego, a więc spełniona jest zasada refaktury. Zainteresowana nie zarabia na mediach, a jedynie otrzymuje zwrot poniesionych kosztów. Nie jest możliwe rozliczenie każdej faktury osobno w momencie jej otrzymania. Byłoby to zarówno bardzo niewygodne dla najemców jak i pracochłonne dla właściciela. Właściciel zmuszony byłby do ciągłego "wizytowania" najemców w celu odczytu liczników.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) oraz przepisy wykonawcze do tej ustawy nie posługują się pojęciem tzw. refakturowania i nie wprowadzają regulacji prawnej dotyczącej tego typu instytucji. Dlatego w tym przypadku należy odnieść się do postanowień Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. (Dz. U. UE L z 2006 r. Nr 347/1 z późn. zm.). Zgodnie z zapisem art. 28 Dyrektywy w przypadku, gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi. Refakturowanie polega na tym, że podatnik kupuje usługę, a następnie odsprzedaje ją w "nieprzetworzonym" stanie swojemu kontrahentowi. Podmiot zobowiązany do wykonania usługi zleca jej wykonanie innemu podmiotowi, a kosztami wykonania tej usługi obciąża faktycznego beneficjenta tej usługi.

W praktyce refakturowanie ma miejsce gdy zostaną spełnione poniższe warunki:

Przy spełnieniu powyższych warunków dana usługa może być przedmiotem odsprzedaży w drodze refakturowania.

Należy podkreślić, iż istotą "refakturowania" jest to, by na fakturze dokumentującej odsprzedaż usług, cena jednostkowa netto, wartość netto oraz stawka podatku od towarów i usług były takie jak na fakturze usługodawcy (przy założeniu, że miejsce świadczenia tych usług jest na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej). Zatem dokonując odsprzedaży usług na zasadzie refakturowania, Wnioskodawczyni zobowiązana jest stosować opisane wyżej reguły, czyli wartości z faktury pierwotnej muszą być zgodne z wartościami na refakturze.

Na mocy art. 19 ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Stosownie do art. 19 ust. 13 pkt 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą:

W ocenie tut. Organu, w sprawie będącej przedmiotem wniosku, nie ma zastosowania instytucja tzw. refakturowania, bowiem najemcy za media (woda, gaz, prąd, śmieci) uiszczają stałe opłaty w formie ryczałtu. W związku z tym, iż Wnioskodawczyni ma zawarte z nimi umowy i wynika z nich termin płatności za media, obowiązek podatkowy, zgodnie z art. 19 ust. 13 pkt 1 ustawy, powstaje w stosunku do płaconej co miesiąc stałej kwoty, z chwilą upływu terminu płatności. Dokonane na koniec roku podsumowanie ma wyłącznie charakter rozliczeniowy. Jeśli jednak po zakończeniu roku Zainteresowana obciąża lub zwraca najemcom różnicę, to zobowiązana będzie dokonać korekty rozliczenia dotyczącej tych różnic.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, że w zakresie stanu faktycznego w podatku od towarów i usług odnośnie refakturowania została wydana odrębna interpretacja z dnia 19 września 2008 r. Nr ILPP2/443-529/08-8/ISN, natomiast w zakresie problematyki dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych zostały wydane interpretacje z dnia 12 września 2008 r. Nr ILPB1/415-400/08-8/AG i ILPB1/415-400/08-9/AG.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.