ILPP2/443-509/13-4/SJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 5 czerwca 2013 r. (data wpływu 10 czerwca 2013 r.) uzupełnionym pismem z dnia 12 sierpnia 2013 r. (data wpływu 13 sierpnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie powstania obowiązku podatkowego przy sprzedaży działek - jest prawidłowe.

W dniu 10 czerwca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie powstania obowiązku podatkowego przy sprzedaży działek. Wniosek został uzupełniony w dniu 13 sierpnia 2013 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest od roku 1983 jedną z czworga właścicieli niezabudowanej nieruchomości o pow. 2.210 ha położonej przy ul...., którą otrzymała w spadku po dziadku w roku 1983.

Zainteresowana wraz z pozostałymi właścicielami postanowiła nieruchomość zagospodarować w ten sposób, że dokonano podziału nieruchomości na działki. Plan zagospodarowania przestrzennego przewiduje podział nieruchomości na 8 działek budowlanych na cele mieszkaniowe-jednorodzinne o pow. 800 m² oraz 4 działki po 2.450 m² na cele usługowo-handlowe.

Wnioskodawczyni zaznaczyła, że nie jest przedsiębiorcą, nie jest podatnikiem podatku VAT, jest pracownikiem na umowę o pracę. Jej zamiar ma charakter incydentalny, niezorganizowany. Zainteresowana nie trudni się obrotem nieruchomościami. Będąc współwłaścicielem zamierza sprzedawać poszczególne działki we własnym zakresie nie wykluczając skorzystania z usług pośrednictwa. Wnioskodawczyni jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych i rozlicza się na podstawie PIT 37.

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowana wskazała, że:

* nie posiada statusu rolnika ryczałtowego,

* z otrzymanej darowizny nie były dokonywane dostawy produktów rolnych, ponieważ były to nieużytki rolne kl. VI,

* jest nadal współwłaścicielem działek,

* nieruchomość ta nigdy nie była udostępniana innym osobom na podstawie umowy najmu, dzierżawy, też użyczenia, ponieważ od roku 1970 nie była już uprawiana, stanowiła nieużytki rolne,

* nikt ze współwłaścicieli nie ponosił żadnych kosztów związanych z uzbrojeniem terenu, ponieważ nie byli oni zainteresowani podziałem tej ziemi, ze względu na niekorzystne położenie i krzywdzący podział. Miasto samo zatwierdziło plan zagospodarowania przestrzennego, ponieważ posiada na tych terenach 80 działek budowlanych i to Miasto było zainteresowane tym podziałem a nie współwłaściciele,

* nigdy nie sprzedawała żadnych gruntów,

* nie planuje w przyszłości sprzedaży kolejnych gruntów,

* nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej w zakresie sprzedaży i wynajmu gruntów.

Wnioskodawczyni pokreśliła, że od roku 1983 jest współwłaścicielem nieruchomości na podstawie testamentu. Nie była zainteresowana podziałem tego terenu, ale Miasto posiada na tym terenie 80 działek i z tego też względu został zatwierdzony plan zagospodarowania przestrzennego na użytek Miasta. Podział, który nastąpił jest bardzo niekorzystny dla 4 współwłaścicieli, ponieważ nie pozwolił im na zniesienie współwłasności w celu posiadania określonych działek. Są oni zmuszeni sprzedawać działki razem i zysk ze sprzedaży każdej działki dzielić na 4 osoby. Każda z tych osób posiada 2 działki budowlane i 1 działkę usługowo-handlową, usługi nieuciążliwe - boiska, rekreacje, ale poprzez zły podział przez Miasto nie mogą tego rozdzielić na każdą z osobna. Grunty rolne kl. VI - 2,21 ha zostały przeznaczone w planie miejscowym w taki sposób: pow. 0,6600 ha na zabudowę mieszkaniową, pow. 0,7840 ha na usługi nieuciążliwe, pozostałe - to drogi na cele publiczne.

Jak wynika z powyższego ok. 30% powierzchni działki ma bezpośrednie odniesienie do właścicieli, a pozostałe działki to w zasadzie zabezpieczenie celu publicznego. Zainteresowana uważa, że współwłaściciele nie powinni płacić podatku VAT, ponieważ ten podział działek tak naprawdę jest dla nich bardzo krzywdzący i nosi znamiona strat, a nie zysku.

Na mocy uchwały Rady Miasta Gniezna w marcu br. wprowadzono opłatę adiacencką od podziału 30% oraz opłatę planistyczną i w razie gdy miasto przyłączy media do działek współwłaściciele zmuszeni będą zapłacić opłatę adiacencką od wzrostu wartości nieruchomości. Dlatego gdyby musieli zapłacić podatek VAT, to w takim przypadku doprowadzi ich do ruiny finansowej, ponieważ żadnej z tych osób będących współwłaścicielami nie stać na ponoszenie takich kosztów - Zainteresowana jest osobą samotną, jej mama ma 82 lata i jest po udarze, ciocia ma 81 lat i jest po wylewie (osoby te potrzebują pieniądze na rehabilitację) oraz ciocia ma 66 lat i jest na emeryturze. Dlatego Wnioskodawczyni uważa, że nie powstaje obowiązek podatkowy w podatku VAT, gdyż sprzedaż działek będących współwłasnością 4 osób fizycznych nie nosi znamion działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku sprzedaży działek na rzecz osób prowadzących działalność gospodarczą (4 działki) powstaje obowiązek podatkowy w podatku VAT.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w jej przypadku nie powstaje obowiązek podatkowy w podatku VAT, gdyż sprzedaż działek będących współwłasnością czterech osób fizycznych nie nosi znamion działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Artykuł 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast w art. 8 ust. 1 ustawy wskazano, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Na podstawie art. 195 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), ze współwłasnością mamy do czynienia wtedy, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom.

Zgodnie z art. 196 § 1 Kodeksu cywilnego, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy niniejszego działu (§ 2 ww. przepisu).

W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 Kodeksu cywilnego). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Należy wyjaśnić, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług zarówno sprzedaż udziału we współwłasności nieruchomości na podstawie art. 198 Kodeksu cywilnego, jak i sprzedaż wspólnej nieruchomości za zgodą wszystkich współwłaścicieli na podstawie art. 199 Kodeksu cywilnego, stanowi odpłatną dostawę towarów.

Jednakże samo stwierdzenie, że podmiot dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu nie jest wystarczającą przesłanką, aby daną czynność opodatkować podatkiem od towarów i usług. Istotnym jest, aby podmiot działał w charakterze podatnika, a więc osoby prowadzącej działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - art. 15 ust. 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r. - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o VAT, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W podobny sposób kwestę tą rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r. sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku stanu Wnioskodawczyni w celu dokonania sprzedaży gruntu podjęła aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania jej za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu - a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - Dz.U.UE.L 347.1 z późn. zm. - (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Przy spełnieniu powyższych warunków nie ma znaczenia fakt, iż podmiot dokonujący dostawy jest "rolnikiem ryczałtowym".

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni wraz z trzema innymi osobami, jest od 1983 r. współwłaścicielką niezabudowanej nieruchomości o pow. 2.210 ha, którą otrzymała w spadku po dziadku. Zainteresowana wraz z pozostałymi właścicielami postanowiła nieruchomość zagospodarować w ten sposób, że dokonano podziału nieruchomości na działki. Plan zagospodarowania przestrzennego przewiduje podział nieruchomości na 8 działek budowlanych na cele mieszkaniowe - jednorodzinne o pow. 800 m² oraz 4 działki po 2.450 m² na cele usługowo-handlowe. Wnioskodawczyni nie jest przedsiębiorcą, nie jest podatnikiem podatku VAT, ale jest pracownikiem na umowę o pracę. Zainteresowana nie trudni się obrotem nieruchomościami, a będąc współwłaścicielem zamierza sprzedawać poszczególne działki we własnym zakresie nie wykluczając skorzystania z usług pośrednictwa. Ponadto, jak wskazała Zainteresowana:

* nie posiada statusu rolnika ryczałtowego,

* z otrzymanej darowizny nie były dokonywane dostawy produktów rolnych, ponieważ były to nieużytki rolne kl. VI,

* przedmiotowa nieruchomość nigdy nie była udostępniana innym osobom na podstawie umowy najmu, dzierżawy, czy użyczenia, ponieważ od roku 1970 nie była już uprawiana, stanowiła nieużytki rolne,

* nikt ze współwłaścicieli nie ponosił żadnych kosztów związanych z uzbrojeniem terenu, ponieważ nie byli oni zainteresowani podziałem tej ziemi, ze względu na niekorzystne położenie i krzywdzący podział. Miasto samo zatwierdziło plan zagospodarowania przestrzennego, ponieważ posiada na tych terenach 80 działek budowlanych i to Miasto było zainteresowane tym podziałem a nie współwłaściciele,

* nigdy nie sprzedawała żadnych gruntów,

* nie planuje w przyszłości sprzedaży kolejnych gruntów,

* nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej w zakresie sprzedaży i wynajmu gruntów.

Podział który nastąpił, na skutek zatwierdzonego planu zagospodarowania przestrzennego na użytek Miasta, jest bardzo niekorzystny dla 4 współwłaścicieli, ponieważ nie pozwolił im na zniesienie współwłasności w celu posiadania określonych działek. Są oni zmuszeni sprzedawać działki razem i zysk ze sprzedaży każdej działki dzielić na 4 osoby. Wnioskodawczyni pokreśliła, że każdy ze współwłaścicieli posiada 2 działki budowlane i 1 działkę usługowo-handlową, usługi nieuciążliwe - boiska, rekreacje. Grunty rolne kl. VI (2.21 ha) zostały przeznaczone w planie miejscowym w taki sposób: pow. 0,6600 ha na zabudowę mieszkaniową, pow. 0,7840 ha na usługi nieuciążliwe, pozostałe to drogi na cele publiczne.

Należy wskazać, że z zawartego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego nie wynika jakiekolwiek aktywne działanie Wnioskodawczyni, tj.: wystąpienie z wnioskiem o zmianę przeznaczenia gruntu na charakter budowlany, jego uzbrojenie, poniesienie jakichkolwiek nakładów w celu przygotowania działek do sprzedaży, ogłoszenie w prasie w poszukiwaniu nabywców, itd., które wskazywałoby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami.

A zatem, w niniejszej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać Zainteresowaną za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarcza stwierdzić jedynie, że nastąpiła dostawa towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika podatku od towarów i usług. W niniejszej sprawie takich przesłanek brak.

Powyższe wynika z faktu, że sprzedaż przez osobę fizyczną działek nabytych na cele prywatne stanowi zwykłe wykonywanie prawa własności. Ponadto jak wskazano powyżej, Zainteresowana nie dokonała żadnych aktywnych działań, które mogłyby świadczyć o zamiarze profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Zatem, zbywana nieruchomość stanowi jej majątek prywatny (osobisty). Skutkiem powyższego - stosownie do obowiązującego orzecznictwa - transakcja zbycia nieruchomości gruntowej nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Dodatkowo należy podkreślić, że Wnioskodawczyni przedmiotowy grunt otrzymała w drodze darowizny. Wobec tego Zainteresowaną, w związku zmierzonym zbyciem ww. gruntu, nie można w odniesieniu do tej transakcji uznać za profesjonalnego handlowca.

Biorąc zatem pod uwagę opisane zdarzenie przyszłe oraz przedstawiony wyżej stan prawny należy stwierdzić, że sprzedaż przez Wnioskodawczynię działek, o których mowa we wniosku, nie będzie stanowiła działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy i nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zainteresowana bowiem, w związku z dostawą przedmiotowych działek, stanowiących jej majątek prywatny będzie korzystać z przysługującego jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem, co oznacza, że nie wypełni przesłanek zdefiniowanych w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy i nie wystąpi w roli podatnika podatku od towarów i usług. W konsekwencji powyższego, dla Wnioskodawczyni z tytułu dokonania przedmiotowej sprzedaży nie powstanie obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto wskazać należy, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa: minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Wobec powyższego, udzielona interpretacja indywidualna stanowi ochronę prawno-podatkową tylko dla Wnioskodawczyni, a nie dla współwłaścicieli przedmiotowego gruntu.

Dodatkowo tut. Organ informuje, że wniosek w pozostały zakresie zostanie rozpatrzony odrębnym rozstrzygnięciem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.