ILPP2/443-493/14-2/MN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 24 kwietnia 2014 r. (data wpływu 30 kwietnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie odliczenia podatku naliczonego od wydatków na zakup paliwa, naprawy i zakup części zamiennych związanych z pojazdem specjalnym do przewozu wartości pieniężnych - jest prawidłowe.

W dniu 30 kwietnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie odliczenia podatku naliczonego od wydatków na zakup paliwa, naprawy i zakup części zamiennych związanych z pojazdem specjalnym do przewozu wartości pieniężnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca - podatnik jest właścicielem pojazdu M., rok produkcji 2000, oznaczonego w dowodzie rejestracyjnym: rodzaj pojazdu - samochód specjalny, przeznaczenie - bankowóz, który w karcie pojazdu oznaczony jest jako: samochód specjalny do przewozu wartości pieniężnych o liczbie miejsc: 5, maksymalna masa całkowita pojazdu wynosi 4600 kg. Pojazd posiada certyfikat zgodności, z którego wynika, że jest samochodem specjalnym do przewozu wartości pieniężnych. Samochód ten posiada 2 rzędy siedzeń, ale z racji swojej budowy wyłączone jest jego użytkowanie dla celów innych niż związane z prowadzeniem dzielności gospodarczej. Dla pojazdu wydano opinię (...).

Zgodnie z § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 marca 2014 r. w sprawie pojazdów samochodowych uznawanych za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika (Dz. U. z 2014 r. poz. 407), za pojazdy samochodowe inne niż określone w art. 86a ust. 9 ustawy uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika uznaje się pojazdy samochodowe będące pojazdami specjalnymi o przeznaczeniu: bankowóz - wyłącznie typu A i B - jeżeli mają jeden rząd siedzeń albo ich dopuszczalna masa całkowita jest większa niż 3 tony.

Przedmiotowy pojazd wyprodukowany został w 2000 r. zatem przed wejściem w życie rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 września 2010 r. w sprawie wymagań, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne (Dz. U. z 2010 r. Nr 166, poz. 11), ale może być wykorzystywany do celów przewozu wartości pieniężnych w oparciu o § 14 ust. 1, który stanowi, że pojazdy samochodowe spełniające na podstawie dotychczasowych przepisów o ochronie osób i mienia warunki techniczne pojazdów specjalnych (bankowozów) lub pojazdów przystosowanych do przewozu wartości pieniężnych oraz pojazdy używane dotychczas jako pojazdy ubezpieczające mogą być do czasu wyrejestrowania wykorzystywane do transportu wartości pieniężnych, z zastosowaniem dotychczasowych limitów jednostek obliczeniowych i wymaganej liczby konwojentów.

Natomiast, zgodnie z treścią § 9 ust. 1 pkt 3 tego rozporządzenia, konwojowany transport wartości pieniężnych jest chroniony co najmniej przez: trzech konwojentów - przy transporcie wartości pieniężnych powyżej 24 do 50 jednostek obliczeniowych, takie wartości przewożone są w przedmiotowym pojeździe. Zgodnie z ust. 2 tego paragrafu, konwojent nie może przenosić wartości pieniężnych lub kierować bankowozem, a zgodnie z ust. 3 tego paragrafu osoba transportująca nie może jednocześnie kierować bankowozem i wykonywać zadań konwojenta.

Powyższe przepisy powodują, że w pojeździe opisywanym powyżej, oprócz trzech konwojentów poruszać musi się jeszcze kierowca oraz osoba transportująca, czyli pięć osób. Wnioskodawca wskazuje, że na Polskim rynku nie ma samochodów dostawczych ani innych podobnych, z jednym rzędem siedzeń, w którym znajdowałoby się pięć siedzeń dla pięciu osób. Okoliczność ta wyklucza możliwość stosowania jednego rzędu siedzeń. Wyjątkiem są jedynie pojazdy do profesjonalnego przewozu osób, przy czym one z natury rzeczy posiadają wiele rzędów siedzeń.

Wyjaśnić również należy, że drugi rząd siedzeń znajduje się poza kabiną kierowcy, wewnątrz przestrzeni stanowiącej wcześniej (przed dokonaniem przeróbek polegających na dostosowaniu pojazdu do wymogów określonych opisanymi powyżej przepisami rozporządzenia MSWiA) przestrzeń ładunkową i posiada osobne drzwi wejściowe.

Wnioskodawca z ostrożności prowadzi ewidencję przebiegu pojazdu, zgodnie z art. 86a ust. 7 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2014 r. Jednakże, zdaniem Wnioskodawcy, pojazd opisany powyżej jest pojazdem specjalnym - bankowozem, o którym mowa w § 2 pkt 2 rozporządzenia w sprawie pojazdów samochodowych uznawanych za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika i w związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, nie ma on obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Wskazać należy, że pojazd ten spełnia wymogi określone przez § 7 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 14 października 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad i wymagań, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne (Dz. U. Nr 129, poz. 858 z późn. zm.).

Wymagania stawiane dla pojazdów przystosowanych, o których mowa w rozporządzeniu z dnia 14 października 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad i wymagań, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne, i dla bankowozów typu A są tożsame, zatem przedmiotowy pojazd spełnia wymogi stawiane bankowozom typu B, o których mowa w rozporządzeniu z dnia 7 września 2010 r. w sprawie wymagań, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne.

Wnioskodawca podnosi, że przed wejściem w życie przepisów art. 86a ustawy o podatku od towarów i usług, w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2014 r. Wnioskodawca był uprawniony do odliczania pełnej kwoty podatku od towarów i usług, naliczonej od wydatków na zakup paliwa i napraw oraz zakupu części zamiennych, albowiem pojazd spełniał wszelkie wymogi stawiane dla ziszczenia uprawnienia do dokonywania takich odliczeń.

Wnioskodawca wskazuje, że prowadzenie ewidencji przebiegu pojazdu, w sposób określony art. 86a ust. 7 ustawy o podatku od towarów i usług, w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2014 r., powoduje znaczne obniżenie bezpieczeństwa konwoju, albowiem poszczególni konwojenci poznają przebieg tras innych konwojentów, ich miejsca docelowe itd. itp. Powyższe powoduje, że zwiększa się krąg osób mających dostęp do newralgicznych informacji na temat tras pojazdów przewożących często środki pieniężne o wartości przewyższającej znacznie 25 jednostek obliczeniowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy pojazd opisany we wniosku jest pojazdem specjalnym - bankowozem typu A, o którym mowa w § 2 pkt 2 rozporządzenia w sprawie pojazdów samochodowych uznawanych za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika i w związku z powyższym Wnioskodawca nie ma obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu dla tego pojazdu.

2. Czy w związku z faktem, że jest to pojazd wykorzystywany wyłącznie dla celów prowadzenia działalności gospodarczej, Wnioskodawca może dokonywać obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków na zakup paliwa i napraw oraz zakupu części zamiennych, bez obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu dla tego pojazdu.

3. Czy Wnioskodawca może dokonywać obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków na zakup paliwa i napraw oraz zakupu części zamiennych, na zasadach obowiązujących przed dniem wejścia w życie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2014 r., bez obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu dla tego pojazdu.

Zdaniem Wnioskodawcy, pojazd opisany we wniosku jest pojazdem specjalnym - bankowozem typu A, o którym mowa w § 2 pkt 2 rozporządzenia w sprawie pojazdów samochodowych uznawanych za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika i w związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, nie ma on obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu i ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków poniesionych na zakup paliwa i naprawy pojazdu oraz zakup części zamiennych.

Jeżeli rozporządzenie w sprawie pojazdów samochodowych uznawanych za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika obejmować ma wyłącznie samochody o jednym rzędzie siedzeń, żaden z bankowozów typu A lub B nie będzie spełniał tego wymogu, co powoduje, że zapisy tego rozporządzenia są martwe odnośnie pojazdów o masie całkowitej mniejszej niż 3 tony, czyli dla znacznej większości pojazdów spełniających wymogi przewidziane rozporządzeniem MSWiA dla bankowozów typu A.

Uprawnienie do dokonywania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków poniesionych na zakup paliwa i naprawy pojazdu oraz zakup części zamiennych na dotychczasowych zasadach - obowiązujących przed dniem wejścia w życie przepisów art. 86a w brzmieniu obowiązującym przed 1 kwietnia 2014 r. przysługuje podatnikowi w związku z faktem, że podatnik nabył pojazd przed 1 kwietnia 2014 r. i był uprawniony do dokonywania odliczeń, a zmiana przepisów powodowałaby nieuprawnione negatywne konsekwencje dla podatnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do przepisu art. 86 ust. 1 ustawy - w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy - kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje tylko zarejestrowanym, czynnym podatnikom podatku od towarów i usług oraz jedynie w takim przypadku, gdy dokonywane zakupy mają związek z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tj. takimi, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona w art. 86 ust. 1 ustawy zasada wyłącza więc możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu.

Ponadto, ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Od 1 stycznia 2014 r. zasady odliczania i rozliczania na gruncie podatku od towarów i usług wydatków dotyczących pojazdów samochodowych zostały uregulowane przepisami art. 86a ustawy. Z dniem 1 kwietnia 2014 r., na podstawie art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r. poz. 312), zwanej dalej ustawą nowelizującą - przepis art. 86a uległ zmianie.

I tak, zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

Przez pojazdy samochodowe - stosownie do art. 2 pkt 34 ustawy (obowiązującego od 1 kwietnia 2014 r.) - rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

W myśl art. 86a ust. 2 ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

Przepisy art. 86a ustawy wprowadzają ograniczenie w odliczeniu podatku naliczonego w odniesieniu do wszystkich wydatków dotyczących pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, przeznaczonych do "użytku mieszanego", tj. wykorzystywanych zarówno do celów związanych z opodatkowaną działalnością gospodarczą, jak i do celów użytku prywatnego.

Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca - podatnik jest właścicielem pojazdu M., oznaczonego w dowodzie rejestracyjnym: rodzaj pojazdu - samochód specjalny, przeznaczenie - bankowóz, który w karcie pojazdu oznaczony jest jako - samochód specjalny do przewozu wartości pieniężnych o liczbie miejsc - 5, maksymalna masa całkowita pojazdu wynosi 4600 kg. Pojazd posiada certyfikat zgodności, z którego wynika, że jest samochodem specjalnym do przewozu wartości pieniężnych. Samochód ten posiada 2 rzędy siedzeń, ale z racji swojej budowy wyłączone jest jego użytkowanie dla celów innych niż związane z prowadzeniem dzielności gospodarczej.

Wobec powyższego, z przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu sprawy wynika, że samochód będący przedmiotem wniosku jest pojazdem samochodowym w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 3,5 tony.

Zatem, przepisy art. 86a ustawy, ograniczające prawo do odliczenia podatku naliczonego w odniesieniu do wydatków dotyczących pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, wykorzystywanych zarówno do celów związanych z opodatkowaną działalnością gospodarczą, jak i do celów innych - nie mają zastosowania w sprawie będącej przedmiotem wniosku, w odniesieniu do pojazdu opisanego w złożonym wniosku. Powyższe wynika z treści art. 86a ust. 1 w związku z art. 2 pkt 34 ustawy.

W tej sytuacji, Wnioskodawca dokonuje odliczenia podatku naliczonego na zasadach ogólnych, określonych w art. 86 ustawy. Rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w tej regulacji uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Zatem, odpowiadając na pytania sformułowane przez Wnioskodawcę wskazać należy, że przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 21 marca 2014 r. w sprawie wzoru informacji o pojazdach samochodowych wykorzystywanych wyłącznie do działalności gospodarczej (Dz. U. z 2014 r. poz. 371), nie mają zastosowania w przedmiotowej sprawie, a tym samym bez znaczenia jest dla sprawy, czy pojazd opisany we wniosku jest pojazdem specjalnym - bankowozem typu A, o którym mowa w § 2 pkt 2 tego rozporządzenia.

Z treści powołanych przepisów wynika, że Wnioskodawcy przysługuje prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego od wydatków na zakup paliwa, napraw i części zamiennych dla pojazdu będącego przedmiotem wniosku, bez obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu dla tego pojazdu, z uwzględnieniem warunków określonych w art. 86 ustawy.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe, jednakże ze względu na inną argumentację niż przedstawiona przez Spółkę.

Zwrócić należy uwagę, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - w wydanej interpretacji rozpatrzone.

Należy także zauważyć, że stosownie do przepisu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Zatem wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie przedstawionego stanu faktycznego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego stanu faktycznego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Dodatkowo tut. Organ wskazuje, że analiza załączników dołączonych do wniosku nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa. W związku z powyższym, Minister Finansów nie jest uprawniony do oceny prawnej załączników dołączonych przez Spółkę.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.