ILPP2/443-493/08-2/MN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 20 maja 2008 r. (data wpływu 29 maja 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla sprzedaży praw do stanowisk garażowych zlokalizowanych w części podziemnej budynku mieszkalnego - jest nieprawidłowe.

W dniu 29 maja 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla sprzedaży praw do stanowisk garażowych zlokalizowanych w części podziemnej budynku mieszkalnego, garaży podziemnych przynależnych do lokali mieszkalnych oraz garaży będących odrębnymi nieruchomościami.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jako inwestor realizuje w ramach budowy osiedla mieszkaniowego zespół budynków mieszkalnych z garażami i lokalami użytkowymi. Osiedle składa się z 7 budynków mieszkalnych. W budynkach znajdują się lokale mieszkalne, lokale użytkowe oraz garaże związane z budynkiem - zlokalizowane na parterze budynku, stanowiska garażowe zlokalizowane w podziemiach budynków oraz miejsca postojowe zlokalizowane również w podziemiach budynków. Wszystkie stanowiska garażowe są częścią budynku mieszkalnego.

Według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych budynki zostały zaklasyfikowane do grupy PKOB 1122 - budynki wielomieszkaniowe, gdyż więcej niż 50% powierzchni użytkowej budynków przeznaczone jest dla celów mieszkalnych.

Sprzedaż lokali mieszkalnych następuje w różny sposób:

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w oparciu o przedstawiony stan faktyczny oraz w związku z wprowadzonymi zmianami w przepisach podatku od towarów i usług od 1 stycznia 2008 r. - sprzedaż prawa do stanowiska garażowego zlokalizowanego w części podziemnej budynku mieszkalnego będzie opodatkowana stawką 7% VAT, tak jak sprzedaż lokalu mieszkalnego, do którego będzie przynależeć określone miejsce postojowe.

Zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji opisanej powyżej, sprzedaż tak określonych stanowisk garażowych należy traktować jako sprzedaż pomieszczeń przynależnych do lokalu mieszkalnego, które stanowią jego części składowe na podstawie ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali. W przypadku, gdy stanowiska garażowe stanowią część składową sprzedawanego lokalu mieszkalnego i nie będą przedmiotem odrębnej sprzedaży, stanowią wraz z lokalem mieszkalnym jeden towar podlegający opodatkowaniu jedną stawką podatkową właściwą dla lokalu mieszkalnego, tj. 7%.

Podstawę do takiego wnioskowania daje m.in. wyrok NSA z dnia 22 czerwca 2005 r. (sygn. akt I FSK103/05) oraz otrzymane Postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego Wrocław-Krzyki z dnia 30 października 2006 r.

Zdaniem Zainteresowanego, zmiana przepisów w podatku od towarów i usług w zakresie stosowania stawki 7% dla sprzedaży obiektów budownictwa mieszkaniowego, nie zmieniła prawa do stosowania obniżonej do 7% stawki podatku w przypadku łącznej sprzedaży lokali mieszkalnych wraz ze stanowiskami garażowymi w sytuacji opisanej powyżej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast pod pojęciem towarów należy rozumieć - na mocy art. 2 pkt 6 ustawy - rzeczy ruchome, wszelkie postacie energii, budynki, budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Co do zasady stawka podatku - na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy - wynosi 22%, jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi.

Stosownie do przepisu art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się - w myśl ust. 12 wskazanego artykułu w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2008 r. - do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym, zgodnie z art. 41 ust. 12a ustawy, rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Według zapisu art. 41 ust. 12b ustawy, do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

Stosownie do art. 41 ust. 12c ustawy, w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Ponadto, zgodnie z treścią § 5 ust. 1a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970 z późn. zm.) stawkę podatku wymienioną w art. 41 ust. 1 ustawy obniża się do wysokości 7% również w odniesieniu do:

Z unormowań zawartych w przytoczonych przepisach wynika zatem, iż 7% stawka podatku od towarów i usług ma zastosowanie w całym budownictwie mieszkaniowym, zarówno objętym społecznym programem mieszkaniowym, jak i nieobjętym tym programem.

Należy również zwrócić uwagę na brzmienie art. 2 pkt 12 ustawy, obowiązujące od dnia 1 stycznia 2008 r., zgodnie z którym przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w PKOB w dziale 11.

Ani ustawa o podatku od towarów i usług, ani przepisy wykonawcze do tej ustawy nie zawierają definicji lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego. Definicję lokalu mieszkalnego zawiera natomiast art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 z późn. zm.). Zgodnie z jego brzmieniem, samodzielnym lokalem mieszkalnym, w rozumieniu ustawy, jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych.

Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne. A contrario, nie jest lokalem mieszkalnym wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb nie przeznaczona na stały pobyt ludzi i nie służąca zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Ponadto, ustawa o własności lokali w ust. 4 powołanego artykułu stanowi, że do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, zwane dalej "pomieszczeniami przynależnymi".

W świetle powyższych uregulowań, należy nadto stwierdzić, iż wydzielone miejsce postojowe lub garaż nie stanowią lokalu mieszkalnego ani pomieszczenia służącego bezpośredniemu zaspakajaniu potrzeb mieszkaniowych. Mogą one przynależeć do lokalu, ale nie zmienia to ich funkcji.

Pojedyncze miejsce parkingowe, jako wyodrębniona część większego pomieszczenia nie może więc stanowić pomieszczenia przynależnego, o którym mowa powyżej. Pomieszczeniem tym jest hala garażowa, jako całe pomieszczenie, w którym znajdują się poszczególne miejsca postojowe. Jedno miejsce parkingowe stanowi ułamkową część pomieszczenia przynależnego.

Należy wskazać, iż intencją ustawodawcy było objęcie preferencyjną stawką wyłącznie obiektów budownictwa mieszkaniowego lub ich części, które spełniają funkcje mieszkaniowe. Natomiast sprzedaż pomieszczenia przynależnego, służącego funkcjom innym niż mieszkaniowe podlega wyłączeniu z opodatkowania stawką w wysokości 7%. Zatem sprzedaż jego części ułamkowej również podlega temu wyłączeniu, a w efekcie podlega opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 22%.

Mając na uwadze opis stanu faktycznego przedstawiony przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku oraz treść powołanych przepisów, należy stwierdzić, że sprzedaż miejsc parkingowych jako procentowego udziału we wszystkich miejscach parkingowych, znajdujących się w obiekcie budownictwa mieszkaniowego podlega opodatkowaniu 22% stawką podatku od towarów i usług.

Odnośnie powołanego przez Wnioskodawcę wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego tut. Organ stwierdza, że został on wydany w indywidualnej sprawie i nie stanowi wykładni prawa. Powyższe wynika z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), w którym postanowiono, iż wyroki sądów wydawane są w konkretnych sprawach i dotyczą wyłącznie tych spraw, w których zapadły.

W polskim systemie prawnym moc powszechnie obowiązującą mają orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, a nie orzeczenia sądów powszechnych, publikacje książkowe, prasowe czy opinie osób fizycznych oraz osób prawnych.

Powyższe jest również zgodne z art. 87 Konstytucji RP, w którym postanowiono, iż źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnośnie odpowiedzi na pytanie, dotyczące podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla sprzedaży garaży podziemnych przynależnych do lokali mieszkalnych, zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie z dnia 29 sierpnia 2008 r. nr ILPP2/443-493/08-3/MN, natomiast w zakresie stawki podatku dla sprzedaży garaży będących odrębnymi nieruchomościami, zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie z dnia 29 sierpnia 2008 r. nr ILPP2/443-493/08-4/MN.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.