ILPP2/443-477/14-4/EN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z 24 kwietnia 2014 r. (data wpływu 28 kwietnia 2014 r.) uzupełnionym pismem z 21 lipca 2014 r. (data wpływu 23 lipca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży gruntu - jest prawidłowe.

W dniu 28 kwietnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży gruntu. Wniosek uzupełniono pismem z 21 lipca 2014 r. (data wpływu 23 lipca 2014 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca ani jego żona nie prowadzą działalności gospodarczej. Wnioskodawca jest udziałowcem sp. z o.o., której wynajmuje pomieszczenia po cenach rynkowych. Dochód z najmu jest rozliczany na zasadach określonych w ustawie z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 144, poz. 930 z późn. zm.).

W dniu 2 sierpnia 1996 r. na rzecz Wnioskodawcy i jego żony zostało ustanowione przez Miasto prawo wieczystego użytkowania niezabudowanego gruntu o powierzchni 4 314 m^2. W dniu 28 kwietnia 1999 r. prawo to zostało przekształcone w prawo własności na zasadach ustawowej współwłasności małżeńskiej. Działka, o której mowa, nie została podzielona ani przekształcona, tj. nie zmieniono jej przeznaczenia np. z działki rolnej na budowlaną. W przeszłości doprowadzono do niej linię energetyczną. Wnioskodawca już wcześniej (około 3 lat temu) bezskutecznie próbował sprzedać tą nieruchomość. W tamtym okresie Wnioskodawca zgłosił chęć sprzedaży do biur nieruchomości, w celu uzyskania pomocy przy znalezieniu nabywcy. Do transakcji jednak nie doszło. Wnioskodawca zamierza sprzedać tą działkę. Nieruchomość została nabyta w celach prywatnych.

Małżonkowie sprzedali w roku 1999 część majątku, w tym grunty do spółki, w której Wnioskodawca jest udziałowcem. W roku 2000 sprzedano jedną nieruchomość, stanowiącą współwłasność małżeńską, ponadto również w roku 2000 Wnioskodawca wniósł dwie działki aportem do spółki z o.o., w której jest udziałowcem.

Kwota, którą Wnioskodawca chce uzyskać ze sprzedaży, przypadająca na każdego ze współwłaścicieli, nie przekroczy kwoty, o której mowa w art. 113. ust. 1 ustawy o VAT.

Niestety spółka, w której Wnioskodawca jest udziałowcem, nie przynosi obecnie spodziewanych zysków, a sprzedaż działki, o którą Wnioskodawca pyta, ma zapewnić Wnioskodawcy oraz jego żonie środki niezbędne do życia.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano:

1. Prawo wieczystego użytkowania gruntu Wnioskodawca nabył w celu prowadzenia planowanej tam działalności gospodarczej,

2. Działka została na wniosek Urzędu Miasta, a za zgodą Wnioskodawcy podzielona w ten sposób, że wydzielono jej fragment o powierzchni 51 m² na obrzeżu na planowaną przez miasto drogę lokalną. Ten kawałek przejęło Miasto.

Resztę, czyli 4 263 m² w niezmienionej postaci Wnioskodawca zamierza sprzedać firmie prowadzącej działalność gospodarczą, prowadzącej rejestr VAT.

3. Przedmiotowy grunt jest objęty planem zagospodarowania przestrzennego z przeznaczeniem na działalność gospodarczą produkcyjną i usługową.

4. Dla przedmiotowego gruntu Wnioskodawca nie występował o warunki zabudowy.

5. Grunty te nie były wykorzystywane ani rolniczo ani do działalności gospodarczej.

6. W 1999 r. Wnioskodawca założył Spółkę z o.o. i przeniósł część aktywów z dotychczasowej firmy prowadzonej przez osobę fizyczną. Działalność spółki Wnioskodawca rozwijał, a działalność starej firmy wygaszał. Grunty zakupione w poprzednim czasie częściowo wniósł aportem do spółki, a dwie o pow. 465 m² i 170 m² zakupione 22 listopada 1999 r. sprzedał spółce 1 sierpnia 2000 r. Innym osobom i podmiotom innych gruntów Wnioskodawca nie sprzedawał.

7. W przyszłości Wnioskodawca zamierza sprzedać część gruntów, które do tej pory wykorzystuje rolniczo.

8. Wnioskodawca nie ponosił nakładów w celu przygotowania przedmiotowego gruntu do sprzedaży. Zgłosił gotowość do sprzedaży gruntu firmie "N" 9 lipca 2008 r. zawierając umowę pośrednictwa, ale do tej pory nie doszło do żadnej transakcji.

9. Na wniosek Zainteresowanego 30 stycznia 2001 r. zawarł on umowę z "E" na wykonanie sieci i przyłącza energetycznego do przedmiotowej działki i poniósł koszty wykonania tej instalacji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy z tytułu przedmiotowej sprzedaży Wnioskodawcę i jego żonę należy uznać za podatników, o których mowa w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT i czy wystąpi konieczność opodatkowania tej transakcji podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, przy sprzedaży tej działki, jego działania stanowią zwykłe, racjonalne zarządzanie majątkiem i w związku z jej sprzedażą nie będzie on działał jak podatnik podatku od towarów i usług. Podatnikiem podatku od towarów i usług nie zostanie również jego żona. Przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając działki, działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą. Nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz spożytkowania w celach prywatnych. Ponadto Wnioskodawca uważa, że przychód ze sprzedaży przedmiotowej nieruchomości powinien zostać potraktowany jak przychód ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f. Zdaniem Wnioskodawcy, doprowadzenie linii energetycznej do działki, miało umożliwić mu korzystanie z niej. Nie da się korzystać z gruntu o charakterze innym niż rolny, bez doprowadzenia linii energetycznej. Ponadto sporadyczna sprzedaż gruntów, jaka miała miejsce w przeszłości (rok 1999 oraz 2000), nie może zdaniem Wnioskodawcy przemawiać za tym, że prowadzi on działalność gospodarczą w zakresie obrotu nieruchomościami.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje odzwierciedlenie m.in. w następujących wyrokach:

* Wyrok TSUE z 15 września 2011 r. w połączonych sprawach C-180/10 Słaby i C-181/10 Kuć. Z wyroku wynika, że: "o tym, że sprzedawca gruntu działał w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, decyduje stopień jego aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami (tzn. to czy angażuje on środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w ramach prowadzenia działalności gospodarczej)".

* Wyrok NSA w składzie siedmiu sędziów z 29 października 2007 r., I FPS 3/07: "warunkiem koniecznym do uznania, że dany podmiot działa w charakterze podatnika VAT, jest ustalenie, że działa on jak producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub jako osoba wykonująca wolny zawód. Nie ma decydującego znaczenia rejestracja dla celów VAT czy częstotliwość sprzedaży. Należy więc każdorazowo ustalić, czy w konkretnym przypadku sprzedawca występował w charakterze podatnika VAT".

* Wyrok NSA z 22 stycznia 2012 r. I FSK 345/12: "współorganizowanie przez podatnika infrastruktury na terenie niezabudowanym oraz zlecenie przez niego projektu i koncepcji jego zagospodarowania pod budowę siedliska stanowią aktywne działania w zakresie profesjonalnego obrotu nieruchomościami".

* Wyrok NSA z 10 listopada 2011 r. I FSK 1668/11: "przyjęcie, że osoba fizyczna, sprzedając działki budowlane, działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą, wymaga ustalenia, że jej aktywność w tym zakresie, przybiera formę zawodową (profesjonalną)".

* Wyrok NSA z 7 października 2011 r. I FSK 1289/10: "możliwe jest opodatkowanie jednorazowej sprzedaży działki, ale tylko w sytuacji, gdy z okoliczności sprawy będzie wynikało, że zamiarem osoby było wykonywanie tych czynności w sposób częstotliwy".

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca uważa, że dla potrzeb transakcji sprzedaży tego gruntu, nie zostaną spełnione przesłanki wskazane w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, a dla potrzeb podatku dochodowego przychód należy potraktować jako źródło przychodów wskazane w art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy - przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się - w świetle art. 8 ust. 1 ustawy - każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy - przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

W tym miejscu wyjaśnić należy, że prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielnie kilku osobom. Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się - jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji - przepisy odnoszące się do własności.

Współwłaścicielom przysługują idealne udziały we wspólnym prawie własności. Współwłasność przedstawia się zatem jako prawo własności składające się z zespolonych udziałów (Edward Gniewek, "Kodeks cywilny. Księga Druga. Własność i inne prawa rzeczowe". Komentarz, Zakamycze 2001, komentarz do art. 195).

W konsekwencji współwłasność nie cechuje się fizycznym rozgraniczeniem własności w określonej rzeczy. Nie można przypisać jej określonego fizycznego składnika w rzeczy wspólnej.

Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

Jak stanowi art. 196 § 1 ww. Kodeksu - współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy niniejszego działu (§ 2 cyt. przepisu).

W przypadku współwłasności w częściach ułamkowych każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w rzeczy. Udział wyraża zakres uprawnień współwłaściciela względem rzeczy wspólnej. Współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, jako wyłącznego prawa współwłaściciela, zasadą jest, że każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 powołanej ustawy). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział. Współwłaściciele są zatem odrębnymi podmiotami prawa.

Zatem, w zakresie pojęcia towarów np. gruntów, czy budowli, mieści się współwłasność, jako prawo do rzeczy wspólnej. Wobec powyższego, towarem jest także udział w gruncie, czy budowli (w prawie własności nieruchomości). Jest to zgodne z normami unijnymi, według których państwa członkowskie mogą uznać za towary udziały lub inne prawa o charakterze udziałowym, które dają ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności, czy też posiadania nieruchomości - art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L z 2006 r. Nr 347, str. 1 z późn. zm.). Jak już wskazano powyżej, istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Czynność ta daje otrzymującemu towar prawo dysponowania rzeczą jak właściciel. Przepis nie wspomina stricte o przeniesieniu prawa własności.

W związku z powyższym, sprzedaż udziału w prawie własności gruntu lub budowli należy traktować, jako dostawę towarów, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, która mieści się w zakresie przedmiotowym opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy - podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jak wynika z art. 15 ust. 2 ustawy - działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W podobny sposób rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku opisu sprawy Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży działek podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, str. 1 z późn. zm.) - a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy - jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

W tym miejscu - dla wyjaśnienia zakresu zwykłego wykonywania prawa własności - konieczne jest sięgnięcie do zapisów prawa cywilnego, tj. ustawy - Kodeks cywilny.

Zgodnie z art. 140 k.c., w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą.

Rozporządzanie rzeczą jest drugim spośród wymienionych wyraźnie w art. 140 k.c. uprawnień właściciela do rozporządzania rzeczą (ius disponendi). Podkreślić także należy, iż ustawodawca nie definiuje używanego pojęcia rozporządzenia. Nie klasyfikuje też postaci rozporządzenia. W literaturze zaś podkreśla się zazwyczaj, że chodzi o uprawnienie do wyzbycia się własności i uprawnienie do obciążania prawa własności. Wyzbycie się własności w pierwszym rzędzie obejmuje dokonywaną (inter vivos) czynność przeniesienia własności, dalej zaś czynność rozporządzenia testamentowego (...) (Edward Gniewek "Kodeks cywilny, Księga Druga. Własność i inne prawa rzeczowe. Komentarz, Zakamycze, 2001, Komentarz do art. 140 k.c.).

Z powyższych wyjaśnień wynika zatem, że dokonanie sprzedaży określonej rzeczy materialnej stanowi naturalny (oczywisty, podstawowy) element wykonywania prawa własności.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca ani jego żona nie prowadzą działalności gospodarczej. Wnioskodawca jest udziałowcem sp. z o.o., której wynajmuje pomieszczenia po cenach rynkowych. W dniu 2 sierpnia 1996 r. na rzecz Wnioskodawcy i jego żony zostało ustanowione prawo wieczystego użytkowania niezabudowanego gruntu o powierzchni 4 314 m^2. W dniu 28 kwietnia 1999 r. prawo to zostało przekształcone w prawo własności na zasadach ustawowej współwłasności małżeńskiej.

Wnioskodawca zamierza sprzedać tą działkę. Przedmiotową nieruchomość Wnioskodawca bezskutecznie próbował sprzedać już wcześniej (około 3 lat temu). W tamtym okresie Wnioskodawca zgłosił chęć sprzedaży do biur nieruchomości, w celu uzyskania pomocy przy znalezieniu nabywcy. Do transakcji jednak nie doszło. Spółka, w której Wnioskodawca jest udziałowcem, nie przynosi obecnie spodziewanych zysków, a sprzedaż działki, ma zapewnić Wnioskodawcy oraz jego żonie środki niezbędne do życia. Kwota, którą Wnioskodawca chce uzyskać ze sprzedaży, przypadająca na każdego ze współwłaścicieli, nie przekroczy kwoty, o której mowa w art. 113. ust. 1 ustawy o VAT.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że prawo wieczystego użytkowania gruntu Wnioskodawca nabył w celu prowadzenia planowanej tam działalności gospodarczej. Jednakże grunty te nie były wykorzystywane ani rolniczo ani do działalności gospodarczej. Działka została na wniosek Urzędu Miasta, a za zgodą Wnioskodawcy podzielona w ten sposób, że wydzielono jej fragment o powierzchni 51 m² na obrzeżu na planowaną przez Miasto drogę lokalną. Resztę działki, czyli 4 263 m² w niezmienionej postaci Wnioskodawca zamierza sprzedać firmie prowadzącej działalność gospodarczą, prowadzącej rejestr VAT. Przedmiotowy grunt jest objęty planem zagospodarowania przestrzennego z przeznaczeniem na działalność gospodarczą produkcyjną i usługową. Dla przedmiotowego gruntu Wnioskodawca nie występował o warunki zabudowy. Wnioskodawca nie ponosił nakładów w celu przygotowania przedmiotowego gruntu do sprzedaży. Zgłosił gotowość do sprzedaży gruntu firmie 9 lipca 2008 r. zawierając umowę pośrednictwa, ale do tej pory nie doszło do żadnej transakcji. Na wniosek Wnioskodawcy 30 stycznia 2001 r. zawarł on umowę z Zakładem Energetycznym na wykonanie sieci i przyłącza energetycznego do przedmiotowej działki i poniósł koszty wykonania tej instalacji.

W 1999 r. Wnioskodawca założył Spółkę z o.o., do której przeniósł część aktywów z dotychczasowej firmy prowadzonej przez osobę fizyczną. Działalność spółki Wnioskodawca rozwijał, a działalność starej firmy wygaszał. Grunty zakupione w poprzednim czasie częściowo wniósł aportem do spółki, a dwie działki o pow. 465 m² i 170 m² zakupione 22 listopada 1999 r. sprzedał spółce 1 sierpnia 2000 r. Innym osobom i podmiotom innych gruntów Wnioskodawca nie sprzedawał. W przyszłości Wnioskodawca zamierza sprzedać część gruntów, które do tej pory wykorzystuje rolniczo.

Z zawartego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego nie wynika taka aktywność Wnioskodawcy, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W niniejszej sprawie Wnioskodawca nie podjął bowiem ciągu działań (takich jak: uzbrojenie terenu, ogrodzenie działki, ogłoszenie w prasie w poszukiwaniu nabywców itd.), które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami.

A zatem, w niniejszej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawcę za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarcza stwierdzić jedynie dostawę towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika podatku od towarów i usług. W niniejszej sprawie takich przesłanek brak.

W przedmiotowej sprawie uznać zatem należy, że Wnioskodawca dokonując sprzedaży działki nie będzie działał w charakterze podatnika, a czynność ta nie będzie nosiła znamion działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Powyższe wynika z faktu, że sprzedaż przez Wnioskodawcę działki stanowi zwykłe wykonywanie prawa własności. Tym samym, w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca, zbywając nieruchomość stanowiącą jego majątek prywatny, korzysta z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem. Skutkiem powyższego - stosownie do zapisów orzecznictwa - transakcja zbycia nieruchomości gruntowej nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Reasumując, sprzedaż przez Wnioskodawcę przedmiotowej działki gruntu nie będzie stanowiła działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy i nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ Wnioskodawca, w związku z dostawą tej działki, będzie korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, co oznacza, że nie wypełni przesłanek zdefiniowanych w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy i nie wystąpi w roli podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym, sprzedając przedmiotową działkę Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku odprowadzenia z tego tytułu podatku od towarów i usług.

Zauważa się, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie przedstawionego zdarzenia przyszłego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Ponadto tut. Organ informuje, że w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych oraz dla żony Wnioskodawcy zostały wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.