ILPP2/443-474/08-6/EN

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 27 sierpnia 2008 r. Izba Skarbowa w Poznaniu ILPP2/443-474/08-6/EN

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 17 maja 2008 r. (data wpływu 23 maj 2008 r.) uzupełnionym pismem z dnia 29 lipca 2008 r. (data wpływu 4 sierpień 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu rozliczenia sprzedaży w systemie VAT marża - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 maja 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu rozliczania ubezpieczenia NW w systemie VAT marża. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 29 lipca 2008 r. (data wpływu 4 sierpień 2008 r.) o podpis Wnioskodawcy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca świadczy usługi turystyczne opodatkowane na zasadach marży. Zainteresowany ubezpiecza klientów (tj.: uczestników wycieczek, zielonych szkół, kolonii, obozów, zimowisk itp.) wykupując całoroczną polisę NW, która jest zawierana na podstawie założonej liczby klientów, a rozliczana pod koniec roku na podstawie faktycznej liczby klientów. W niektórych przypadkach Zainteresowany zawiera także polisy imienne na czas trwania określonej imprezy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy ubezpieczenie NW zawarte na podstawie jednej całorocznej polisy należy traktować jako usługę obcą. Jeżeli tak, to w jaki sposób ustalić marżę, skoro rozliczenie ww. polisy następuje pod koniec każdego roku kalendarzowego na podstawie faktycznej liczby klientów.

Zdaniem Wnioskodawcy, polisę imienną należy traktować jako usługę obcą wykupioną na czas trwania określonej imprezy, natomiast polisę wykupioną na cały rok może wliczyć w koszty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Z kolei w myśl art. 8 ust. 3 ustawy, usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Należy zauważyć, iż ustawa nie definiuje pojęcia "usługi turystyczne", jednak przez usługę turystyczną należy rozumieć kompleksową usługę świadczoną na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. W świetle powyższego, za usługi turystyki należy uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprezy).

Zgodne jest to także z potocznym rozumieniem słowa turystyka - w słowniku języka polskiego "turystyka" to dłuższe lub krótsze wyjazdy wypoczynkowe, połączone zwykle ze zwiedzaniem, uprawianiem sportu, wycieczkami itp. (Słownik języka polskiego, Wydawnictwo PNN Biblioteka Gazety Wyborczej).

Według szczególnej procedury wynikającej z art. 119 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania w przypadku wykonywania usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi, a ceną nabycia przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie (art. 119 ust. 2 ustawy).

Z powołanego wyżej przepisu wynika, że ubezpieczenie jest usługą nabywaną dla bezpośredniej korzyści turysty.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca ubezpiecza klientów (tj.: uczestników wycieczek, zielonych szkół, kolonii, obozów, zimowisk itp.), wykupując całoroczną polisę NW, która jest zawierana na podstawie założonej liczby klientów, a rozliczana pod koniec roku na podstawie faktycznej liczby klientów.

W prawodawstwie polskim obowiązuje zasada swobody umów, w ramach której strony mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez prawo. Zasada ta ma również zastosowanie na gruncie prawa podatkowego.

Przy ustalaniu wysokości należności za usługę turystyczną, Zainteresowany określił kwotę sprzedaży (cenę), którą otrzymał od nabywców swoich usług.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach (Dz. U. Nr 97, poz. 1050 z późn. zm.) przez cenę rozumie się wartość wyrażoną w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę; w cenie uwzględnia się podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów sprzedaż towaru (usługi) podlega obciążeniu podatkiem od towarów i usług oraz podatkiem akcyzowym.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy oraz stan faktyczny przedstawiony we wniosku, należy stwierdzić, że przedmiotowa polisa jest elementem cenotwórczym usługi turystyki świadczonej przez Wnioskodawcę. Podkreślić również należy, że określenie wysokości marży - która jest częścią ceny świadczonej usługi, pokrywającą koszty działalności przedsiębiorstwa i jego zysk - oraz wyceny świadczonej usługi turystycznej dokonuje podatnik. Kwestia kalkulacji kosztów oraz sposobu ustalenia marży, wynika z ekonomiki prowadzonej przez Zainteresowanego działalności. Tut. Organ zwraca jednak uwagę, że obowiązek podatkowy w przypadku świadczenia usług turystyki opodatkowanych według szczególnej procedury, o której mowa w art. 119 ustawy - zgodnie z § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 97, poz. 970 z późn. zm.) - powstaje z chwilą ustalenia marży, nie później niż 15. dnia od dnia wykonania usługi.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Informuje się, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie sposobu rozliczenia sprzedaży w systemie VAT marża. Natomiast kwestia dotycząca przedstawionego stanu faktycznego w zakresie zastosowania stawki podatku na usługi zakwalifikowane przez Wnioskodawcę do grupowania PKWiU 55.23.11-00.00 oraz zakwalifikowane przez Wnioskodawcę do grupowania PKWiU 63.30.11-00.00 oraz w zakresie sposobu dokumentowania usługi turystycznej na zasadach marży a także w zakresie sposobu dokumentowania otrzymanych zaliczek oraz przedpłat na poczet kolonii i obozów zostały wydane odrębne rozstrzygnięcia nr ILPP2/443-474/08-4/EN, nr ILPP2/443-474/08-5/EN i nr ILPP2/443-474/08-7/EN z dnia 27 sierpnia 2008 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 3 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl