ILPP2/443-430/08-2/JK - Świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 7 maja 2008 r. (data wpływu 12 maj 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu świadczenia usługi dystrybucji energii elektrycznej - jest prawidłowe.

W dniu 12 maja 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu świadczenia usługi dystrybucji energii elektrycznej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca świadczy usługi dystrybucyjne energii elektrycznej na podstawie koncesji na przesyłanie i dystrybucję energii elektrycznej.

Dyrektywa Unii Europejskiej (2003/54/EC) oraz znowelizowane Prawo Energetyczne (ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r., Dz. U. z 1997 r. Nr 54, poz. 348 z późn. zm.), nałożyły na przedsiębiorstwa branży energetycznej od dnia 1 lipca 2007 r. obowiązek dokonania rozdziału handlu i dystrybucji energii elektrycznej. W wyniku takiego rozdziału nowopowstała spółka obrotu zajmuje się handlem energią elektryczną, natomiast Zainteresowany świadczy usługi dystrybucyjne.

Wnioskodawca zawarł ze spółką obrotu umowę na świadczenie usług dystrybucji umożliwiając jej sprzedaż energii elektrycznej klientom przyłączonym do sieci. Ponadto Wnioskodawca zawarł umowy na świadczenie usług dystrybucji z innymi spółkami obrotu. Pełni on funkcję operatora systemu dystrybucyjnego energii elektrycznej.

Zainteresowany nie odsprzedaje energii elektrycznej, gdyż jako operator systemu dystrybucyjnego w żadnym momencie nie jest właścicielem przesyłanej energii. Świadczone usługi dystrybucji mieszczą się w grupowaniu PKWiU 40.10.3.

Przed procesem rozdzielenia działalności na handlową i dystrybucyjną, tj. przed 1 lipca 2007 r., faktury z tytułu dostawy energii elektrycznej (zgodnie z taryfą zatwierdzoną przez Urząd Regulacji Energetyki), zawierały składniki dotyczące zarówno ilości sprzedawanej energii, jak i opłaty dystrybucyjnej. Zgodnie z art. 19 ust. 13 ustawy o podatku od towarów i usług, faktury te były rozliczane w deklaracji VAT-7, zgodnie z upływem terminu płatności wynikającym z umowy na dostawę energii elektrycznej.

Produkcja i dostawy energii odbywają się w następujący sposób: energia elektryczna powstaje w elektrowniach oraz elektrociepłowniach i zwykle (za wyjątkiem niewielkich elektrowni wodnych i wiatrowych czy niedużych elektrociepłowni, które są przyłączone do sieci dystrybucyjnych) trafia do sieci przesyłowej, którą tworzą linie najwyższych napięć i wysokiego napięcia (400 kV, 220 kV i 110 kV). Za jej pośrednictwem rozprowadzana jest po całym kraju i trafia dalej do sieci dystrybucyjnych średniego (15 kV) i niskiego napięcia (0,4 kV) lokalnych operatorów systemów dystrybucyjnych (Wnioskodawca). Do sieci dystrybucyjnych przyłączeni są odbiorcy - gospodarstwa domowe, firmy i instytucje. Rolą operatorów jest utrzymywanie sieci w takim stanie, by odbiorcy mogli zaspokajać swoje potrzeby energetyczne. Operatorzy systemów dystrybucyjnych i systemu przesyłowego nie prowadzą sprzedaży energii. Te działalności, zgodnie z regulacjami unijnymi, muszą być od siebie oddzielone (z taką sytuacją mamy do czynienia od 1 lipca 2007 r., wcześniej zakłady energetyczne były zarówno dostawcami, jak i sprzedawcami energii). Sprzedażą energii rządzą zupełnie inne reguły niż w przypadku dostaw. Wytwórcy sprzedają ją firmom specjalizującym się w hurtowym obrocie (kupnie i sprzedaży) energią elektryczną oraz sprzedawcom, a dopiero oni oferują ją bezpośrednio odbiorcom. Nie ma znaczenia lokalizacja wytwórcy, sprzedawcy i odbiorcy. Sprzedawcy energii nie dysponują sieciami dystrybucyjnymi. Oferują swój towar (energię elektryczną) klientom, a dostawami zajmują się operatorzy systemów dystrybucyjnych. Zasada TPA (czyli dostęp tzw. trzeciej strony do usług sieciowych) pozwala na sprzedaż towarów i usług, w przypadku elektroenergetyki energii elektrycznej, za pośrednictwem sieci należącej do innej firmy.

Zainteresowany świadczy usługi dystrybucyjne energii elektrycznej na podstawie koncesji na przesyłanie i dystrybucję energii elektrycznej. Przedmiotem umów zawartych ze spółkami obrotu zajmującymi się sprzedażą energii jest świadczenie usług dystrybucyjnych. Wnioskodawca nie odsprzedaje energii elektrycznej, gdyż nie ma umów zawartych na dostawę energii elektrycznej i jako operator systemu dystrybucyjnego w żadnym momencie nie jest właścicielem przesyłanej energii.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Kiedy powstaje obowiązek podatkowy w zakresie podatku od towarów i usług z tytułu świadczenia usługi dystrybucji energii elektrycznej?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z postanowieniami art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), opodatkowaniu tym podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów rozumie się, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...), przy czym towarami w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty. Natomiast pod pojęciem usług, stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie nie stanowiące dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, w tym również przeniesienie prawa do wartości niematerialnych i prawnych (bez względu na formę w jakiej dokonano czynności prawnej), zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji, świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa. Usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji z wyjątkiem usług elektronicznych (art. 8 ust. 3). Usługi świadczone przez Wnioskodawcę, zgodnie z Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług mieszczą się w grupowaniu: PKWIU 40.10.3. - Usługi w zakresie dostarczania energii elektrycznej. Zainteresowany stoi na stanowisku, iż w przypadku świadczonej usługi dystrybucji energii elektrycznej obowiązek podatkowy, zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, powstaje na zasadach ogólnych. W przypadku świadczenia usług generalną zasadą jest, że obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wykonania usługi (art. 19 ust. 1).

Od tej zasady przepisy ww. ustawy przewidują szereg wyjątków.

I tak w art. 19 ust. 4 ustawy postanowiono, że jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi. Natomiast stosownie do przepisu ust. 13 pkt 1 lit. a tego artykułu, przy dostawie energii elektrycznej i cieplnej oraz gazu przewodowego obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminu płatności, jeżeli został on określony w umowie właściwej dla tego typu rozliczeń.

Wnioskodawca nie dokonuje dostaw energii elektrycznej, a jedynie świadczy usługi jej dystrybucji. Wobec tego nie ma zastosowania przywołany wyżej przepis art. 19 ust. 13 pkt 1 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług. Dostawa energii, dla której przepisy przewidują powstanie szczególnego obowiązku podatkowego, polega na sprzedaży energii elektrycznej. Świadczenie usług dystrybucji nie może być utożsamiane ze sprzedażą energii elektrycznej, stąd obowiązek podatkowy dla tej usługi powstaje na zasadach ogólnych, a zatem z datą wystawienia faktury, nie później niż w 7. dniu od dnia wykonania usługi. Ponadto usługi dystrybucyjne (PKWiU 40.10.3) są sklasyfikowane pod innym kodem PKWiU niż dostawa energii elektrycznej (PKWiU 40.10.1.). W związku z powyższym, w przypadku świadczonej przez Zainteresowanego usługi dystrybucji energii obowiązek podatkowy powstaje na zasadach ogólnych, tj. w momencie wystawienia faktury, nie później jednak niż siódmego dnia licząc od dnia wykonania usługi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.