ILPP2/443-380/10-2/EWW

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 10 maja 2010 r. Izba Skarbowa w Poznaniu ILPP2/443-380/10-2/EWW

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 9 marca 2010 r. (data wpływu 12 marca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia miejsca świadczenia usługi magazynowania, wystawienia faktury VAT oraz ujmowania jej w informacji podsumowującej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 marca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia miejsca świadczenia usługi magazynowania, wystawienia faktury VAT oraz ujmowania jej w informacji podsumowującej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 1 maja 2002 r. Wnioskodawca zawarł z duńską firmą (dalej jako: Kontrahent) umowę o świadczenie usług (dalej jako: Umowa), na podstawie której zobowiązał się do prowadzenia na rzecz Kontrahenta składu określonych produktów i komponentów tych produktów. Umowa obejmuje w szczególności takie działania Zainteresowanego, jak magazynowanie i składowanie produktów, ich inwentaryzację, załadunek i wyładunek oraz wysyłkę. w związku z wykonywaniem tych zadań Spółka zapewnia również obsługę biurową. Natomiast usługi świadczone przez Wnioskodawcę nie obejmują czynności transportowych.

Ustalone przez Strony wynagrodzenie zostało określone jako koszt+marża. w praktyce pozycja kosztowa uwzględnia wszelkie koszty związane ze świadczeniem usług na podstawie Umowy, w szczególności koszty mediów, utrzymania magazynu, amortyzację, wynagrodzenia pracowników. Do tej pory Spółka wystawiała na rzecz Kontrahenta, zarejestrowanego dla potrzeb VAT w Polsce, fakturę VAT tytułem najmu magazynu, opodatkowując tę usługę 22% podatkiem VAT. Dodać przy tym należy, że Kontrahent nie posiada na terenie Polski ani w innym kraju niż Dania stałego miejsca prowadzenia działalności, na rzecz którego świadczone byłyby usługi objęte Umową, a Wnioskodawca nie jest zidentyfikowany dla potrzeb podatku od wartości dodanej w państwie siedziby usługobiorcy (nie jest zarejestrowany w tym zakresie w Danii).

W związku z późn. zm. w ustawie o podatku od towarów i usług, dotyczącymi w szczególności zasad określania miejsca świadczenia usług, które weszły w życie z dniem 1 stycznia 2010 r., Zainteresowany ma wątpliwości, gdzie powinno podlegać opodatkowaniu świadczenie usług na podstawie Umowy i w jaki sposób powinno być ono przez niego dokumentowane.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1.

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że miejscem świadczenia usług na podstawie umowy z dnia 1 maja 2002 r. zawartej z Kontrahentem, obejmującej usługi magazynowania, jest miejsce siedziby usługobiorcy (Dania), tj. że zastosowanie znajduje w tym wypadku ogólna zasada wynikająca z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, a nie art. 28e ustawy o VAT, stanowiący regulację szczególną w odniesieniu do usług związanych z nieruchomościami.

2.

Czy prawidłowe jest przedstawione przez Spółkę stanowisko, że wykonanie usługi na podstawie umowy, podlega dokumentowaniu przez nią fakturą VAT wystawianą na podstawie art. 106 ust. 2 ustawy o VAT w związku z § 25 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2008 r. Nr 212, poz. 1337 z późn. zm.) oraz obowiązkowi ujęcia w informacji podsumowującej na podstawie art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Do dnia 31 grudnia 2009 r. generalną zasadą dotyczącą miejsca świadczenia usług w transakcjach między podatnikami VAT było ich opodatkowanie w miejscu siedziby usługodawcy. Od tej reguły przewidziane były wyjątki odnoszące się do szczególnych kategorii usług. Jednakże z dniem 1 stycznia 2010 r. weszła w życie ustawa z dnia 23 października 2009 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 195, poz. 1504), stanowiąca implementację zmienionych przepisów unijnych - tzw. "Pakietu VAT", która zasadniczo zmodyfikowała dotychczasową zasadę ustalania miejsca świadczenia usług. Obecnie, zgodnie z dodanym w wyniku tej nowelizacji art. 28b ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) (dalej jako: ustawa o VAT), zasadą jest, że w przypadku usług świadczonych na rzecz podatników miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania. Generalnie więc, w przypadku świadczenia usług przez podmiot polski na rzecz podmiotu zagranicznego, będącego podatnikiem, usługa nie podlega opodatkowaniu na terytorium Polski, a w kraju siedziby usługobiorcy. Celem tej zmiany było opodatkowanie usługi w rzeczywistym miejscu jej faktycznej konsumpcji. w analizowanym stanie faktycznym, Kontrahent posiada swoją siedzibę w Danii i nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, ani w innym kraju niż Dania. Dlatego też zgodnie ze wskazaną wyżej ogólną normą (zasadą), usługa ta powinna podlegać opodatkowaniu w Danii.

Jednakże od tej reguły przewidziane są wyjątki, o których mowa w art. 28 ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1, art. 28g ust. 1, art. 28i, 28j i 28n. Spośród nich szczególne wątpliwości Spółki budzi możliwość zastosowania przepisu określającego miejsce świadczenia usług związanych z nieruchomościami, jako miejsce położenia nieruchomości (art. 28e ustawy o VAT). Analogiczna regulacja zawarta była w art. 27 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, jednakże w wyniku nowelizacji rozszerzeniu uległ zawarty w nim przykładowy katalog usług, które mieszczą się w zakresie pojęcia "usług związanych z nieruchomościami". Dotychczas były to: usługi świadczone przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami oraz usługi przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego.

Obecnie obejmuje on także usługi zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowanie i używanie nieruchomości (w odniesieniu do tych ostatnich form usług związanych z nieruchomościami dodać należy, że w angielskiej wersji językowej Dyrektywy Rady 2008/8/WE w art. 47, stanowiącej podstawę brzmienia art. 28e ustawy o VAT, zostało użyte sformułowanie: "the granting of rights to use immovable property", które w dosłownym tłumaczeniu oznacza: "przyznanie prawa do korzystania z nieruchomości"). Wyliczenie zawarte w tym przepisie ma charakter jedynie przykładowy i stanowi pewną wskazówkę, jak należy rozumieć pojęcie usług związanych z nieruchomościami. w związku z szerokim ich ujęciem, nie można wykluczyć przyjęcia takiej interpretacji art. 28e ustawy o VAT, zgodnie z którą znalazłby on zastosowanie również do usług magazynowania świadczonych przez Zainteresowanego w analizowanym stanie faktycznym, obejmujących swym zakresem najem określonej powierzchni przeznaczonej na przechowywanie produktów Kontrahenta. Żaden przepis nie precyzuje bowiem na czym powinien polegać związek usługi z nieruchomością i jak ścisły powinien on być.

W publikacjach, które pojawiły się w prasie w związku z wejściem w życie wskazanej wyżej nowelizacji ustawy o VAT, zdania na temat kwalifikacji usług magazynowania są podzielone. Powołując się na szerokie ujęcie zakresu usług, o których mowa w art. 28e, niektórzy autorzy twierdzą, że powinny one podlegać opodatkowaniu w państwie, w którym znajduje się nieruchomość (magazyn) (I. Saifullah, "Kto powinien zapłacić podatek od usług magazynowania", Rzeczpospolita z dnia 15 lutego 2010 r., dodatek Dobra Firma).

Pogląd przeciwny uzasadniany jest tym, że usługi magazynowe obejmują wiele czynności, takich jak np.: rozładunek i załadunek, czynności administracyjne związane z przyjęciem towaru do magazynu i jego wydaniem, a w konsekwencji polegają na czymś innym niż tylko na możliwości dysponowania powierzchnią magazynową (jej wynajmem). w takim wypadku usługobiorca nie użytkuje ani nie używa nieruchomości - jego celem nie jest zapewnienie sobie dysponowania określoną nieruchomością ale utrzymanie towarów oddanych na przechowanie w niezmienionym stanie (K. Rustecki, "Kto powinien zapłacić podatek od usług magazynowania", Rzeczpospolita z dnia 15 lutego 2010 r., dodatek Dobra Firma, wraz z powołaną tam interpretacją Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 24 listopada 2009 r., sygn. IPPP2/443-1108/09-2/IK).

W dotychczasowych interpretacjach podatkowych organy podatkowe określały miejsce świadczenia usług magazynowania według zasad ogólnych (art. 27 ust. 1 ustawy o VAT sprzed nowelizacji), a nie według reguł odnoszących się do usług związanych z nieruchomościami (tak: Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 24 listopada 2009 r., sygn. lPPP2/443-1108/09-2/lK; Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 4 czerwca 2008 r., sygn. IBPP2/443-177/08/WN; Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 12 maja 2008 r., sygn. lLPP2/443-144/08-4/SJ; Naczelnik Urzędu Skarbowego Wrocław-Psie Pole w postanowieniu z dnia 12 kwietnia 2005 r., sygn. PP 0090/1/18/15/05/AC; Naczelnik Łódzkiego Urzędu Skarbowego w postanowieniu z dnia 31 stycznia 2005 r., sygn. III-2/443-38/04/MS).

W orzecznictwie sądów administracyjnych zagadnienie to nie było analizowane, natomiast przedmiotem rozważań Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie była kwestia konieczności ścisłego oznaczenia nieruchomości, do której odnosi się dana nieruchomość umowa cywilnoprawna, zawarta pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą powinna określać jej położenie oraz skonkretyzowanie usługi, albowiem system unijny żąda zgodnego ze stanem faktycznym określenia zobowiązania podatkowego i miejsca jego realizacji (tak: Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 24 kwietnia 2008 r., III SA/Wa 334/08, LEX nr 390191). Także w doktrynie wskazuje się, że reguła odnosząca się do miejsca świadczenia usług związanych z nieruchomościami ma zastosowanie tylko w tych przypadkach, w których wynik prac wiąże się z konkretną nieruchomością (np. wykonanie projektu budynku w określonej, znanej lokalizacji, wycena konkretnej nieruchomości) (K. Kosakowska, Dyrektywa VAT. Komentarz, pod red. K. Sachsa. R. Namysłowskiego, LEX a Wolters Kluwer business, str. 363).

Europejski Trybunał Sprawiedliwości wskazał, iż związek pomiędzy świadczoną usługą a nieruchomością powinien być wystarczająco bezpośredni, polegający na tym, że nieruchomość stanowi centralny zasadniczy element świadczonej usługi. Przykładowo, w wyroku z dnia 7 września 2006 r. w sprawie C-166/05 pomiędzy Rudi Heger GmbH a Finanzamt Graz-Stadt (Austria) Europejski Trybunał Sprawiedliwości uznał, że przeniesienie praw do dokonywania połowów w formie odpłatnej cesji zezwoleń na dokonywanie połowów stanowi świadczenie usług związanych z nieruchomościami. ETS uznał bowiem, że prawa te mogą być wykonywane tylko w odniesieniu do konkretnego odcinka rzeki, traktowanej jako nieruchomość.

Wprowadzenie zasady, że opodatkowanie usług związanych z nieruchomościami w miejscu, gdzie dana nieruchomość się znajduje jest uzasadnione względami racjonalnymi urzeczywistnieniem podstawowej zasady wspólnego systemu VAT, jaką jest zasada opodatkowania transakcji w miejscu faktycznej konsumpcji towaru lub usługi. Zwykle bowiem efekt czynności związanych z nieruchomościami jest wykorzystywany w miejscu lokalizacji nieruchomości (K. Kosakowska, Dyrektywa VAT. Komentarz, pod red. K. Sachsa, R. Namysłowskiego, LEX a Wolters Kluwer business, str. 363).

Przedmiotem Umowy w analizowanej sprawie jest świadczenie kompleksowej usługi magazynowania, której celem jest przyjmowanie przez Spółkę na skład produktów Kontrahenta, połączone z ich rozładunkiem z transportu zapewnionego przez niego, ich przechowywanie, inwentaryzowanie pozwalające na sprawdzenie przez Kontrahenta stanu magazynowego, wydanie z magazynu i załadunek na podstawiony na zlecenie Kontrahenta środek transportu. Przy świadczeniu usługi Wnioskodawca posługuje się personelem wykonującym czynności związane z obsługą magazynu, załadunku i wyładunku a także pracownikami administracyjno biurowymi. Samo udostępnienie powierzchni magazynowej stanowi niewątpliwie usługę związaną z nieruchomością, jednakże w niniejszej sprawie jest to tylko jeden z elementów kompleksowej usługi świadczonej przez Zainteresowanego polegającej na magazynowaniu produktów Kontrahenta.

Dodać przy tym należy, że umowa nie określa wyraźnie nieruchomości, na której świadczone są usługi magazynowe, choć w praktyce jest to jeden, konkretny budynek w ustalonej przez strony lokalizacji. Kompleksowy charakter świadczonej usługi jest widoczne także w kalkulacji kosztów Spółki stanowiących podstawę ustalenia jej wynagrodzenia z tego tytułu: obok amortyzacji gruntu i budynku jest tam uwzględniana amortyzacja sprzętu i wyposażenia, wynagrodzenia pracowników, w tym personelu administracyjnego, koszty IT i telekomunikacyjne. Usługa wykracza więc znacznie poza usługę niewątpliwie związaną z nieruchomością jaką jest wynajem nieruchomości wraz z usługami nierozerwalnie z nią związanymi, w szczególności zapewnieniem dostawy prądu i wody. Brak jest przy tym ekonomicznego uzasadnienia dla jej dzielenia na odrębne usługi, tj. usługę najmu powierzchni magazynowej oraz usługi pozostałe. Należy zwrócić uwagę, że usługi magazynowania i przechowywania towarów stanowią odrębny typ usługi w ujęciu PKWiU zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 6 kwietnia 2004 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 89, poz. 844 z późn. zm.), którą stosuje się dla potrzeb opodatkowania podatkiem VAT. Usługi magazynowania i przechowywania towarów są ujęte pod symbolem PKWiU 63.12 znajdujący się w Dziale 63, obejmującym "Usługi wspomagające na rzecz transportu, usługi agencji turystycznych", natomiast "Usługi związane z nieruchomościami" ujęte są w Dziale 70.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, brak jest podstaw do zakwalifikowania usług stanowiących przedmiot Umowy jako usług związanych z nieruchomościami, o których mowa w art. 28e ustawy o VAT, dla których miejsce ich świadczenia określa się według miejsca położenia danej nieruchomości. w konsekwencji zastosowanie znajdzie ogólna reguła ustalenia miejsca świadczenia tej usługi określona w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którą będzie to miejsce, w którym usługobiorca - Kontrahent posiada siedzibę. Oznacza to, że usługa ta nie będzie podlegała opodatkowaniu VAT w Polsce, a podmiotem zobowiązanym do jej rozliczenia będzie nabywca usługi w państwie jego siedziby (Kontrahent w Danii). Będzie więc ona objęta tzw. mechanizmem odwrotnego obciążenia (reverse charge), polegającym na tym, że polski usługodawca, świadczący na rzecz podatnika z innego państwa usługi objęte ogólną zasadą określenia miejsca świadczenia, nie musi - co do zasady - rozliczać VAT w państwie siedziby usługobiorcy, gdyż podmiotem zobowiązanym do rozliczenia tych usług jest usługobiorca.

Ad. 2

Zakładając, że zgodnie z przedstawionym powyżej stanowiskiem Zainteresowanego usługa świadczona przez niego na podstawie Umowy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby usługobiorcy, tj. w Danii, powinien on dokumentować wykonanie usługi fakturą VAT wystawianą na podstawie art. 106 ust. 2 ustawy o VAT. Spółka nie jest zidentyfikowana dla potrzeb podatku od wartości dodanej w państwie świadczenia usług (nie jest zarejestrowana w tym zakresie w Danii), a więc zastosowanie w tym zakresie znajdzie § 25 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2008 r. Nr 212, poz. 1337 z późn zm.), dalej jako: Rozporządzenie.

Na podstawie tego przepisu, stosuje się w tym zakresie ogólne zasady dotyczące wystawiania faktur, o których mowa w § 5, 7-21 i 24 Rozporządzenia, z tym zastrzeżeniem, że faktura nie zawiera takich elementów jak stawka i kwota podatku oraz kwota należności wraz z podatkiem (§ 25 ust. 2 Rozporządzenia). Ponadto, faktura taka może nie zawierać danych określonych w § 5 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia, tj. numer identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy, jednakże z zastrzeżeniem, że w przypadku świadczenia usług, o których mowa w art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, tj. takich, do których stosuje się art. 28b ustawy o VAT, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej, świadczonych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, innych niż zwolnionych od podatku od wartości dodanej lub opodatkowanych stawką 0%, dla których zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca, faktura dokumentująca wykonanie tych czynności powinna zawierać (1) numer, pod którym nabywca usługi jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, oraz (2) informację, że zobowiązanym do rozliczenia tego podatku jest nabywca usługi, lub odesłanie do odpowiedniego przepisu dyrektywy, na podstawie którego zobowiązanym do rozliczenia tego podatku jest nabywca usługi (§ 25 ust. 4 Rozporządzenia).

Należy przy tym dodać, że zgodnie z art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, mają obowiązek składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych usługach, o których była mowa powyżej (określonych w art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT) - tzw. informacje podsumowujące. Informacje takie mogą być składane za okresy kwartalne, w terminie do 15-go dnia miesiąca następującego po kwartale, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu transakcji, co do których informacje takie powinny być sporządzane (art. 100 ust. 4). Jeżeli oprócz usług, o których mowa w art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, podatnik dokonuje również innego rodzaju transakcji objętych obowiązkiem ujęcia ich w informacji podsumowującej i przekroczone zostaną progi kwotowe określone w art. 100 ust. 5 ustawy o VAT. Jeżeli całkowita wartość transakcji, o których mowa w art. 100 ust. 1 pkt 1 (wskazane w tym przepisie wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów) i pkt 3 (określone tam dostawy towarów) ustawy o VAT, bez podatku od wartości dodanej, przekroczyła w danym kwartale kwotę 500.000 zł lub całkowita wartość transakcji, o których mowa w ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT (określone tam wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów), bez podatku, przekroczyła w danym kwartale kwotę 50.000 zł, wówczas informacje takie powinny być składane za okresy miesięczne (dla wszystkich transakcji składana jest jedna informacja podsumowująca).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1.

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2.

eksport towarów;

3.

import towarów;

4.

wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5.

wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Przy określaniu miejsca świadczenia usług, usługi są identyfikowane za pomocą klasyfikacji statystycznych, jeżeli dla tych usług przepisy ustawy oraz przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne (art. 8 ust. 4 ustawy).

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca zawarł w dniu 1 maja 2002 r. z duńską firmą umowę o świadczenie usług, na podstawie której zobowiązał się do prowadzenia na jej rzecz składu określonych produktów i komponentów tych produktów. Umowa obejmuje w szczególności takie działania Zainteresowanego jak: magazynowanie i składowanie produktów, ich inwentaryzację, załadunek i wyładunek oraz wysyłkę. w związku z wykonywaniem tych zadań Spółka zapewnia również obsługę biurową. Natomiast usługi świadczone przez Wnioskodawcę nie obejmują czynności transportowych.

Ustalone przez Strony wynagrodzenie zostało określone jako koszt+marża. w praktyce pozycja kosztowa uwzględnia wszelkie koszty związane ze świadczeniem usług na podstawie Umowy, w szczególności koszty mediów, utrzymania magazynu, amortyzację, wynagrodzenia pracowników. Do tej pory Spółka wystawiała na rzecz Kontrahenta, zarejestrowanego dla potrzeb VAT w Polsce, fakturę VAT tytułem najmu magazynu, opodatkowując tę usługę 22% podatkiem VAT. Kontrahent nie posiada na terenie Polski ani w innym kraju niż Dania stałego miejsca prowadzenia działalności, na rzecz którego świadczone byłyby usługi objęte Umową, a Wnioskodawca nie jest zidentyfikowany dla potrzeb podatku od wartości dodanej w państwie siedziby usługobiorcy (nie jest zarejestrowany w tym zakresie w Danii).

W przypadku świadczenia usług bardzo istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dane świadczenie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Z dniem 1 stycznia 2010 r. (z wyjątkami określonymi w art. 8 tej ustawy), weszła w życie ustawa z dnia 23 października 2009 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 195, poz. 1504), zgodnie z którą uchylone zostały art. 27 i art. 28, a dodano art. 28a do art. 28o regulujące kwestię określenia miejsca świadczenia usług.

Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1.

ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:

a.

podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,

b.

osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a), która jest zidentyfikowana do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;

2.

podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Powyższy artykuł wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą.

odawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy, zgodnie z którym działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Z opisu sprawy wynika, że kontrahent Zainteresowanego spełnia powyższą definicję podatnika.

Zgodnie z regułą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1, art. 28g ust. 1, art. 28i, 28j i 28n.

W myśl art. 28b ust. 2 ustawy, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba lub stałe miejsce zamieszkania, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności.

Z powyższych przepisów wynika zatem, iż w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, bądź stałe miejsce prowadzenia działalności, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba lub stałe miejsce zamieszkania, czyli opodatkowanie usługi zostaje przeniesione do państwa, gdzie następuje faktyczna konsumpcja usługi.

Jednakże od ogólnej zasady zawartej w powyższym przepisie, ustawodawca przewidział szereg odstępstw, na podstawie których miejsce świadczenia pewnych usług, ściśle określonych w przepisach ustawy, ustala się w sposób szczególny.

Wyjątkiem od zasady wyrażonej w art. 28b ust. 1 ustawy jest świadczenie usług związanych z nieruchomościami.

Miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości (art. 28e ustawy).

Należy w tym miejscu zauważyć, że użyty w powyższym przepisie (art. 28e ustawy) zwrot "usług związanych z nieruchomościami" stanowi katalog otwarty. Warunkiem zaliczenia określonej usługi do tego katalogu jest jej związek z nieruchomością, której dana usługa dotyczy. Wprawdzie usługi na nieruchomościach kojarzone są na ogół z usługami budowlanymi związanymi z konkretną nieruchomością, jednak pojęcie to jest znacznie szersze i obejmuje swoim zakresem cały szereg usług, które są nierozerwalnie związane z nieruchomościami.

Wskazać też trzeba, iż powiązanie usług związanych z nieruchomością z lokalizacją samej nieruchomości jest jak najbardziej uzasadnione, bowiem dane usługi są konsumowane (wykorzystywane) właśnie w miejscu położenia nieruchomości.

Przepisowi art. 28e polskiej ustawy o podatku od towarów i usług odpowiada zapis art. 47 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE l 2006.347.1 z późn. zm.), zgodnie z którym miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług rzeczoznawców i agentów nieruchomości, usług zakwaterowania w sektorze hotelarskim lub sektorach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub w miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, przyznawanie prawa użytkowania nieruchomości oraz usług związanych z przygotowywaniem i koordynacją prac budowlanych, takich jak usługi architektów i biur nadzoru budowlanego, jest miejsce, w którym znajduje się dana nieruchomość.

Wskazując na zasadę definiowania miejsca świadczenia usług związanych z nieruchomościami, należy zwrócić uwagę na szeroki zakres jej stosowania. Ustawodawca krajowy i prawodawca unijny nie ograniczają tego zakresu do grupy konkretnych i określonych z nazwy usług, które stanowiłyby zamkniętą grupę i byłyby umiejscowione w jednym grupowaniu klasyfikacji statystycznej (w Polsce PKWiU).

Jednocześnie tut. Organ zwraca uwagę, że pomimo faktu, iż usługi magazynowe nie są sklasyfikowane w PKWiU pod symbolem 70 - usługi związane z nieruchomościami, nie może to być dowodem na ich postrzeganie jako nie związanych z nieruchomościami. Pod tym symbolem sklasyfikowana jest jedynie cząstka wymienionych usług, natomiast zdecydowana większość jest sklasyfikowana pod innymi symbolami. Usługi magazynowe (jako usługi zasadnicze) mogą obejmować wiele innych czynności, takich jak np.: dzielenie towarów na pakiety, w których będą przechowywane, rozładunek i załadunek, czynności administracyjne związane z przyjęciem towaru do magazynu itp., które wspomagają proces samego przechowywania towaru.

W tym miejscu należy wskazać, iż świadczenie obejmujące jedną usługę z ekonomicznego punktu widzenia nie powinno być sztucznie dzielone, by nie zakłócić funkcjonowania systemu VAT. Zatem, należy określić zasadnicze cechy transakcji w celu ustalenia, czy podatnik świadczy na rzecz klienta kilka odrębnych usług zasadniczych czy też jedną usługę.

Pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej.

W sytuacji, gdy w skład świadczonej usługi wchodzą usługi pomocnicze, czyli takie które nie stanowią dla klienta celu samego w sobie, a są jedynie uzupełnieniem usługi głównej, podatnik opodatkowuje je tak jak usługę zasadniczą.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż czynności wykonywane przez Zainteresowanego na rzecz firmy duńskiej, są usługami magazynowania.

W ustawie nie znajduje się legalna definicja usług magazynowania, również w art. 28b do 28o nie można dopatrzeć się odniesień do tego rodzaju usług. Trudno też znaleźć jedną definicję w literaturze, która określałaby jednoznacznie co należy rozumieć pod tym pojęciem. Aby skutecznie realizować zadania, które składają się na tę usługę, należy posiadać przede wszystkim warunki techniczne (magazyny). Powierzchnia magazynowa, która służy do takich usług, jest położona na terytorium określonego kraju, a świadczenie usług jest nierozerwalnie powiązane z nieruchomością, jaką jest obiekt magazynu.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że usługi w zakresie magazynowania towarów mają charakter usług związanych z nieruchomościami i tym samym spełniają dyspozycję art. 28e ustawy. w związku z powyższym, miejscem świadczenia tych usług jest miejsce położenia nieruchomości. Wobec czego, dla określenia miejsca świadczenia usług będących przedmiotem pytania, zastosowania nie znajdzie obowiązujący od dnia 1 stycznia 2010 r. przepis art. 28b ustawy.

Reasumując, jeżeli budynek magazynowy, w którym Spółka świadczy usługi magazynowania towarów położony jest na terytorium Polski, miejscem świadczenia, a tym samym miejscem opodatkowania tych usług jest terytorium kraju, a świadczone przez nią usługi podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki właściwej dla tego rodzaju usług na terytorium Polski.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym miejsce świadczenia usługi magazynowania należy ustalać na podstawie zasady ogólnej, wynikającej z art. 28b ust. 1 ustawy, uznać należy z nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do dostawy towarów lub świadczenia usług, dokonywanych przez podatników zarejestrowanych jako podatnicy VAT czynni lub zwolnieni, jeżeli miejscem opodatkowania tych czynności jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego i dla tych czynności podatnicy ci nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub - w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku o podobnym charakterze - art. 106 ust. 2 ustawy.

Stosownie do art. 106 ust. 8 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia:

1.

określi szczegółowe zasady wystawiania faktur, dane, które powinny zawierać, oraz sposób i okres ich przechowywania;

2.

może określić wzory faktur dla wszystkich lub niektórych rodzajów czynności;

3.

może określić przypadki, w których faktury mogą być wystawiane przez inne podmioty niż wymienione w ust. 1 i 2, oraz szczegółowe zasady i warunki wystawiania faktur w takich przypadkach.

Na podstawie powyższej delegacji, Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 z późn. zm.).

Zgodnie z § 25 ust. 1 ww. rozporządzenia, przepisy § 5, 7-21 i 24 stosuje się odpowiednio do faktur stwierdzających dokonanie dostawy towarów lub świadczenia usług, dla których miejscem opodatkowania jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego, jeżeli dla tych czynności podatnicy wystawiający fakturę nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub - w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku o podobnym charakterze.

W myśl § 25 ust. 2 cyt. rozporządzenia, faktury, o których mowa w ust. 1, powinny zawierać dane określone w § 5, z wyjątkiem stawki i kwoty podatku oraz kwoty należności wraz z podatkiem.

W przypadku świadczenia usług, o których mowa w art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy, faktura dokumentująca wykonanie tych czynności powinna zawierać numer, pod którym nabywca usługi jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, oraz informację, że zobowiązanym do rozliczenia tego podatku jest nabywca usługi, lub odesłanie do odpowiedniego przepisu dyrektywy, na podstawie którego zobowiązanym do rozliczenia tego podatku jest nabywca usługi - § 25 ust. 4 powołanego rozporządzenia.

Natomiast art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy stwierdza, że podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych usługach, do których stosuje się art. 28b, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, świadczonych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, innych niż zwolnionych od podatku od wartości dodanej lub opodatkowanych stawką 0%, dla których zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca zwane dalej informacjami podsumowującymi.

Z powyższych przepisów wynika, iż w przypadku usług świadczonych na rzecz podatników, spełniających definicję zgodnie z art. 28a ustawy, do których zastosowanie znajduje zasada ogólna dotycząca określenia miejsca świadczenia usługi, wynikająca z art. 28b ustawy, wystawia się fakturę VAT zgodnie z art. 106 ust. 2 ustawy oraz wykazuje się ją w informacji podsumowującej.

Jednak powyższe zasady nie mają zastosowania w przedmiotowej sprawie, ponieważ jak zostało wyżej wskazane, w przypadku usług magazynowania miejscem ich świadczenia (opodatkowania) jest miejsce położenia nieruchomości, ustalane zgodnie z art. 28e ustawy.

Reasumując, w sytuacji gdy Zainteresowany świadczy usługi magazynowania, dla których miejsce świadczenia określa się zgodnie z art. 28e ustawy, jest on zobowiązany udokumentować ich wykonanie wystawiając faktury VAT, stosownie do art. 106 ust. 1 ustawy, z zastosowaniem stawki właściwej dla tego rodzaju usług na terytorium kraju, oraz nie wykazuje tych usług w informacjach podsumowujących, o których mowa w art. 100 ustawy.

Zatem, stanowisko Spółki, w myśl którego usługi będące przedmiotem wniosku należy udokumentować fakturami VAT wystawionymi zgodnie z art. 106 ust. 2 ustawy w zw. z § 25 rozporządzenia z dnia 28 listopada 2008 r. oraz ujmować je w informacjach podsumowujących, należy uznać za nieprawidłowe.

Rozstrzygnięcie zawarte w niniejszej interpretacji potwierdza wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 7 września 2006 r., wydany w sprawie C-166/05 Heger Rudi GmbH przeciwko Finanzamt Graz Stadt.

Co prawda sprawa będąca przedmiotem ww. rozstrzygnięcia, nie dotyczyła dokładnie takiej samej usługi jak w przedmiotowej sprawie, bowiem chodziło w niej o ustalenie czy odsprzedaż przez firmę Heger Rudi GmbH jej klientom zezwoleń na dokonywanie połowów ryb w określonej rzece znajdującej się w Austrii jest świadczeniem usług związanych z nieruchomością. Niemniej jednak, podjęte rozstrzygnięcie jest na tyle uniwersalne, że w pełni odnosi się do problemu przedstawionego w przedmiotowej sprawie.

W wyroku tym ETS stwierdził, że jeżeli chodzi o pojęcie "nieruchomości", to należy zauważyć, iż jedną z jej istotnych cech jest to, że jest związana z określoną częścią powierzchni ziemi. w tym względzie Trybunał orzekł, że trwale wydzielony teren, nawet gdy pokryty jest wodą, może zostać zakwalifikowany jako nieruchomość.

W wyroku tym stwierdzono też, że prawa do dokonywania połowów, takie jak prawa nabywane i odsprzedawane przez firmę Heger Rudi GmbH, ich wykonywanie na określonej części danej rzeki, nie dotyczą określonej ilości wody przepływającej w rzece, która nieustannie się wymienia, lecz określonego obszaru geograficznego, na którym owe prawa mogą być wykonywane i są w ten sposób związane z określoną powierzchnią pokrytą wodą wydzieloną w sposób trwały.

W konsekwencji powyższego, w wyroku tym wyrażono tezę, że przeniesienie praw do dokonywania połowów w formie odpłatnej cesji zezwoleń na dokonywanie połowów stanowi świadczenie usług związanych z nieruchomościami w rozumieniu art. 9 ust. 2 lit. a) Szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r., w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej, ujednolicona podstawa wymiary podatku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W sprawie powołanych przez Zainteresowanego interpretacji indywidualnych oraz postanowień organów podatkowych i wyroku sądu administracyjnego stwierdzić należy, że zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, stanowią one rozstrzygnięcia w indywidualnych sprawach, do których się zawężają, przez co nie mają wpływu na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl