ILPP2/443-35/10-3/BA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 23 grudnia 2009 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Warszawie 28 grudnia 2009 r., data wpływu do Biura KIP w Lesznie 11 stycznia 2010 r.) uzupełnionym pismem z dnia - brak daty sporządzenia (data wpływu 16 lutego 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla dostawy garaży i miejsc postojowych - jest prawidłowe.

W dniu 28 grudnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla dostawy garaży i miejsc postojowych. Wniosek uzupełniono pismem z dnia - brak daty sporządzenia (data wpływu 16 lutego 2010 r.) o doprecyzowanie opisu stanu faktycznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca na przełomie maja 2007 r., w ramach prowadzonej przez siebie działalności, zakończył realizację inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego wielorodzinnego wraz z garażami. W ramach zawieranych z kupującymi przedwstępnych umów sprzedaży lokalu mieszkalnego z garażem oraz umów ustanowienia i sprzedaży odrębnej własności lokali, Zainteresowany zgodnie z obowiązującymi przepisami naliczał następujące stawki podatku od towarów i usług (dalej zwanego VAT) - sprzedaż lokalu mieszkalnego opodatkował 7% stawką VAT, zaś sprzedaż garażu 22% stawką VAT.

Stosownie do art. 41 ustawy o podatku od towarów i usług, stawka podatku wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Ponadto, w art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. a) i lit. b) ustawy VAT przewidziano, że w okresie od dnia przystąpienia Polski do Unii Europejskiej do 31 grudnia 2007 stosuje się stawkę 7% w odniesieniu m.in. do:

Wnioskodawca uznał, że co do garażu jako lokalu użytkowego, wydzielonego w obrębie budynku trwałymi ścianami i mogącego być przedmiotem odrębnej umowy sprzedaży, nie należy stosować stawki 7% zgodnie z art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy o VAT i zastosował stawkę 22%. Wystąpienie Zainteresowanego z wnioskiem o interpretację podatkową podyktowane zostało, skierowanym do Wnioskodawcy wezwaniem, jednego z klientów Zainteresowanego (nabywcy lokalu wraz z garażem) o zwrot różnicy wynikającej z naliczenia stawki 22% podatku VAT za zakup garażu.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 z późn. zm.), lokal będący przedmiotem sprzedaży, w niniejszej sprawie, sklasyfikowany jest pod symbolem PKOB 1.11.112.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy słuszne jest stanowisko Wnioskodawcy, że dostawa garaży, czy też miejsc postojowych (mimo, że są sprzedawane w jednym akcie wraz z lokalem mieszkalnym) podlega opodatkowaniu stawką VAT w wysokości 22%.

Zdaniem Wnioskodawcy, podczas naliczania wskazanych w stanie faktycznym stawek podatku VAT, przyjął on stanowisko, że stawka podatku od towarów i usług obniżona do wysokości 7% (stosownie do art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy o podatku od towarów i usług) ma zastosowanie wyłącznie w odniesieniu do sprzedawanych części obiektów budownictwa mieszkaniowego (tekst jedn. mieszkań) z wyłączeniem znajdujących się w nich garaży i miejsc postojowych (lokali użytkowych), które Zainteresowany uznał, że należy opodatkować stawką podstawową 22% VAT - zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Garaż jako pomieszczenie nie przeznaczone na stały pobyt ludzi i nie służące zaspokojeniu ich potrzeb mieszkaniowych, a ponadto jako lokal użytkowy wydzielony w obrębie budynku może być przedmiotem również odrębnej umowy sprzedaży, tym samym podlega opodatkowaniu, podstawową 22% stawką od podatku od towarów i usług - niezależnie od tego, czy będzie stanowić jeden przedmiot sprzedaży wraz z lokalami mieszkalnymi. W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, za słuszne zastosowanie 22% stawki podatku VAT przy sprzedaży garażu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Towarami, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Podstawowa stawka podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do ustawy, przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, tj. 7%, 3% i 0%.

W myśl art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Ponadto, na podstawie art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy, w okresie od dnia przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej do dnia 31 grudnia 2007 r. stosuje się obniżoną do 7% stawkę podatku w odniesieniu do obiektów budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych.

W art. 2 pkt 12 ustawy w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2007 r., ustawodawca zdefiniował pojęcie obiektów budownictwa mieszkaniowego, jako budynków mieszkalnych rodzinnych stałego zamieszkania, sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych: 111 - Budynki mieszkalne jednorodzinne, 112 - Budynki o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe, ex 113 - Budynki zbiorowego zamieszkania - wyłącznie: budynki kościołów i innych związków wyznaniowych, klasztory, domy zakonne, plebanie, kurie, rezydencje biskupie oraz rezydencje Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Jednakże fakt zaklasyfikowania budynku do grupy 111, 112, 113 PKOB, nie stanowi jednoznacznej przesłanki do zastosowania 7% stawki VAT przy jego sprzedaży. Zgodnie bowiem z cyt. powyżej art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. b), stawką 7% nie są objęte lokale użytkowe.

Ustawa o podatku od towarów i usług, jak i przepisy wykonawcze do niej, nie precyzują terminu "lokal mieszkalny". W związku z tym, należy posiłkować się definicją lokalu mieszkalnego zawartą w art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 z późn. zm.), która stanowi, że samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Do lokalu mieszkalnego przynależeć mogą, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet bezpośrednio do niego nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, zwane dalej "pomieszczeniami przynależnymi", a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż (art. 2 ust. 4 ww. ustawy). W tym miejscu należy podkreślić, iż na gruncie ww. ustawy o własności lokali ustawodawca czyni wyraźne rozróżnienie pomiędzy dwoma pojęciami normatywnymi:

* pojęciem "pomieszczenie pomocnicze"- tj. pomieszczenie, które wraz z izbą lub zespołem izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, służy zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych (w danym przypadku chodzi więc wyraźnie o taki funkcjonalny związek tych "pomieszczeń" z "izbą lub zespołem izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi", który polega na wykorzystaniu całej tej "przestrzeni" bezpośrednio dla zaspokajania mieszkalnych potrzeb ludzi) - art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 2004 r.

* pojęciem "pomieszczenie przynależne", które w sensie funkcjonalnym nie zawsze jest przestrzenią przeznaczoną dla bezpośredniego zaspokajania mieszkaniowych potrzeb ludzi, lecz ma służyć zaspokojeniu innych potrzeb tych osób, które korzystają z samodzielnego lokalu mieszkalnego - art. 2 ust. 4 cytowanej wyżej ustawy.

Przedstawiona analiza przepisów ustawy o własności lokali nie może jednak prowadzić do wniosku, że pomieszczenia przynależne nigdy nie stanowią części obiektu budownictwa mieszkaniowego, bądź iż jest to pojęcie równoznaczne z wyrażeniem: "lokal użytkowy". Na takie stwierdzenie nie pozwala literalne brzmienie art. 2 ust. 4 ustawy o własności lokali, który:

* po pierwsze nie wskazuje, że zawsze pomieszczenia przynależne mają być położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem,

* po drugie wymienia w tej samej kategorii co garaż odmienne funkcjonalnie pomieszczenia np.: strych, piwnicę, czy komórkę.

Ze względu na fakt, że system pojęciowy zastosowany w ustawie o własności lokali nie daje jednoznacznego wyniku wnioskowania, należy się odnieść - pomocniczo i posiłkowo - do innych uregulowań, które zawierają pojęcia występujące w przepisach ustawy o VAT. Takim aktem prawnym jest rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 z późn. zm.).

Zgodnie z § 3 pkt 14 ww. rozporządzenia, lokalem użytkowym jest jedno pomieszczenie lub zespół pomieszczeń, wydzielone stałymi przegrodami budowlanymi, niebędące mieszkaniem, pomieszczeniem technicznym albo pomieszczeniem gospodarczym. Natomiast, zgodnie z § 3 pkt 13 cyt. rozporządzenia, pomieszczeniem gospodarczym jest pomieszczenie znajdujące się poza mieszkaniem lub lokalem użytkowym, służące do przechowywania przedmiotów lub produktów żywnościowych użytkowników budynku, materiałów lub sprzętu związanego z obsługą budynku, a także opału lub odpadów stałych. Zaś pomieszczeniem technicznym jest pomieszczenie przeznaczone dla urządzeń służących do funkcjonowania i obsługi technicznej budynku (§ 3 pkt 12 ww. rozporządzenia).

Na podstawie powyższych uregulowań rozporządzenia można stwierdzić, że garaż w budynku mieszkalnym, w którym znajdują się miejsca postojowe nie jest mieszkaniem, jak również nie mieści się ani w pojęciu pomieszczenia technicznego, ani pomieszczenia gospodarczego, w związku z czym stanowi lokal użytkowy.

A zatem garaż, czy też miejsca postojowe nie stanowią lokalu mieszkalnego (części mieszkaniowej budynku mieszkalnego), ani pomieszczenia służącego bezpośredniemu zaspakajaniu potrzeb mieszkaniowych. Garaż lub miejsce postojowe mogą przynależeć do lokalu, ale nie zmienia to ich funkcji użytkowych. Oznacza to, że miejsce postojowe i garaż nie mieszczą się w zakresie preferencji wynikającej z przepisów ustawy, a zatem ich dostawa jest opodatkowana zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług stawką w wysokości 22%.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności zakończył na przełomie maja 2007 r. inwestycję polegającą na budowie budynku mieszkalnego wielorodzinnego wraz z garażami. W ramach zawieranych z kupującymi przedwstępnych umów sprzedaży lokalu mieszkalnego z garażem oraz umów ustanowienia i sprzedaży odrębnej własności lokali, Zainteresowany naliczył następujące stawki podatku od towarów i usług - sprzedaż lokalu mieszkalnego opodatkował 7% stawką VAT, natomiast sprzedaż garażu 22% stawką VAT. Budynek sklasyfikowany jest wg PKOB w grupowaniu 1.11.112.

Zdaniem Wnioskodawcy, garaż jako pomieszczenie nie przeznaczone na stały pobyt ludzi i nie służące zaspokojeniu ich potrzeb mieszkaniowych, a ponadto jako lokal użytkowy wydzielony w obrębie budynku może być przedmiotem również odrębnej umowy sprzedaży i tym samym podlega opodatkowaniu podstawową 22% stawką od podatku od towarów i usług - niezależnie od tego, czy będzie stanowić jeden przedmiot sprzedaży wraz z lokalami mieszkalnymi.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz treść powołanych przepisów, należy stwierdzić, iż z preferencyjnej stawki podatku od towarów i usług, o której mowa w art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy, można było skorzystać, na podstawie tego przepisu do dnia 31 grudnia 2007 r. wyłącznie przy sprzedaży obiektów budownictwa mieszkaniowego, czyli lokali mieszkalnych przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych zamieszkujących w nich osób. Preferencyjną 7% stawką VAT nie zostały natomiast objęte lokale użytkowe.

Reasumując, w sprawie będącej przedmiotem wniosku sprzedaż garaży, czy też miejsc postojowych (mimo, że są sprzedawane w jednym akcie wraz z lokalem mieszkalnym) zgodnie z art. 41 ustawy o podatku od towarów i usług podlegała opodatkowaniu stawką 22%.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.