ILPP2/443-339/09-2/MR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 6 marca 2009 r. (data wpływu do Biura KIP w Płocku 12 marca 2009 r., data wpływu do Biura KIP w Lesznie 16 marca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży kart stałego klienta - jest nieprawidłowe.

W dniu 12 marca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży kart stałego klienta.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność w zakresie sprzedaży usług turystycznych. Dla swoich klientów przygotowała karty stałego klienta. Zakup takiej karty uprawnia klientów do korzystania ze zniżek przy zakupie usług oferowanych przez Wnioskodawcę. Spółka posiada regulamin określający rodzaj usług, przy zakupie których klient może skorzystać ze zniżki oraz kwotę samego rabatu wyrażonego procentowo.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku ze sprzedażą kart stałego klienta po stronie Spółki powstanie obowiązek podatkowy w zakresie podatku VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż kart stałego klienta nie rodzi obowiązku podatkowego w zakresie podatku VAT. Art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT mówi, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenia usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, zaś definicję towarów określa art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, który mówi, że przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, (...), a także grunty.

Przez świadczenie usług zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, należy rozumieć każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

Wobec powyższego, zdaniem Spółki, sprzedaż kart rabatowych przez ich emitenta nie stanowi ani dostawy towarów, ani świadczenia usług, zatem nie mieści się w katalogu czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług umieszczonym w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT.

Sama karta rabatowa jest jedynie dowodem uprawniającym do skorzystania z określonej usługi, nie stanowi zatem towaru w rozumieniu ustawy o VAT. Nie można jej wydania uznać także za usługę, ponieważ sama w sobie nie zaspakaja żadnych potrzeb, nie stanowi żadnego świadczenia, a to właśnie świadczenie jest elementem konstytutywnym usługi. Jest ona jedynie przyrzeczeniem udzielenia w przyszłości rabatu. Spółka sprzedając zatem karty rabatowe wykonuje czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i jako taką dokumentuje notą księgową, a nie fakturą VAT.

Dodatkowo Spółka pragnie podkreślić, że jej podstawową działalnością, której dotyczą wydawane karty jest działalność turystyczna objęta szczególną procedurą w VAT wynikającą z art. 119 powołanej ustawy. Z zasad zawartych w powołanym przepisisie wynika, że opodatkowana jest marża osiągnięta na sprzedanej usłudze turystycznej a nie sama usługa turystyczna. Ponadto w momencie sprzedaży karty stałego klienta, uprawniającej do otrzymania w przyszłości zniżki Spółka nie jest w stanie określić jakiego typu usługę zakupi klient, w konsekwencji - jaką stawką będzie opodatkowana marża ze sprzedanej klientowi w przyszłości usługi, gdyż marża z tytułu organizacji imprez w krajach UE objęta jest stawką 22% VAT, natomiast marża z tytułu organizacji imprez w krajach niebędących członkami UE objęta jest stawką 0%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Powołany przepis wskazuje, iż pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pojęcie usługi według ustawy o podatku od towarów i usług jest bowiem szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU, o której mowa w art. 8 ust. 3 powoływanej ustawy. Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innego podmiotu.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka prowadzi działalność w zakresie sprzedaży usług turystycznych. Swoim klientom sprzedaje karty stałego klienta. Zakup takiej karty uprawnia do korzystania ze zniżek przy zakupie usług oferowanych przez Wnioskodawcę. Spółka posiada regulamin określający rodzaj usług, przy zakupie których klient może skorzystać ze zniżki oraz kwotę samego rabatu wyrażonego procentowo. Karta rabatowa jest dowodem uprawniającym do skorzystania z określonej usługi.

Biorąc zatem pod uwagę ww. przepisy oraz opisany stan faktyczny należy stwierdzić, że wydanie kart rabatowych "stanowi sprzedaż prawa do rabatu", w związku z czym jest usługą w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Reasumując, sprzedaż przez Wnioskodawcę kart stałego klienta, uprawniających do otrzymania w przyszłości zniżki stanowi świadczenie usług i zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 oraz w związku z art. 8 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach ogólnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.