ILPP2/443-314/14-2/AKr

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z 25 lutego 2014 r. (data wpływu 18 marca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego na podstawie art. 89b ustawy o VAT oraz braku prawa do korekty podatku należnego w trybie art. 89a ustawy o VAT - jest prawidłowe.

W dniu 18 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego na podstawie art. 89b ustawy o VAT oraz braku prawa do korekty podatku należnego w trybie art. 89a ustawy o VAT.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka (zwana dalej - "Spółką" lub "Wnioskodawcą") w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawiera umowy o roboty budowlane w tym, m.in. realizowane w trybie ustawy o zamówieniach publicznych. Roboty budowlane są wykonywane przez Spółkę przy udziale podwykonawców, podatników VAT czynnych.

Wnioskodawca zabezpiecza swoje roszczenia wobec podwykonawców z tytułu wad wykonanych robót budowlanych na okres gwarancji i rękojmi poprzez tzw. kaucją gwarancyjną. Kaucja może mieć formę wpłaty konkretnej kwoty na rachunek zlecającego lub przedstawienia gwarancji bankowej lub ubezpieczeniowej. Najczęściej jednak, zgodnie z postanowieniami zawieranych umów za wykonywane roboty budowlane "zapłata" przez podwykonawcę należnej za dane zlecenie kaucji gwarancyjnej, polega na zatrzymaniu przez Wnioskodawcę części wynagrodzenia brutto należnego dla podwykonawcy (przeważnie jest to 5% wynagrodzenia brutto), które to kwoty są w posiadaniu Wnioskodawcy przez okres udzielonej gwarancji i rękojmi. Można więc uznać, że pod względem prawnym następuje potrącenie należności wynikającej z kaucji gwarancyjnej z kolejnymi częściami wynagrodzenia (zaliczkami) wypłacanymi podwykonawcy. Wnioskodawca ma prawo przeznaczenia zatrzymanej kaucji na poczet kosztów związanych z usunięciem nienależytego wykonania usługi budowlanej przez podwykonawcę. Zatrzymane kaucje gwarancyjne nie są gromadzone na odrębnym rachunku bankowym. Z tytułu wniesienia kaucji podwykonawcom nie przysługuje prawo żądania odsetek od potrąconych kwot. Po upływie okresu gwarancji i rękojmi kaucja gwarancyjna jest zwracana podwykonawcom przez Wnioskodawcę, jeżeli nie została wykorzystana na usunięcie wad w wykonanych przez podwykonawcę robotach budowlanych.

Podobnie postępuje Inwestor zabezpieczając tzw. kaucją gwarancyjną swoje roszczenia wobec Wnioskodawcy, który wykonuje roboty budowlane na rzecz tego Inwestora. Zasady rozliczania tzw. kaucji gwarancyjnych są ustalane w umowie zawartej z Inwestorem. Zgodnie z postanowieniami zawieranych umów za wykonywane roboty budowlane "zapłata" dla Inwestora należnej za dane zlecenie kaucji gwarancyjnej, polega na zatrzymaniu przez Inwestora części wynagrodzenia brutto należnego dla Wnioskodawcy. I w tym też przypadku, pod względem prawnym następuje potrącenie należności wynikającej z kaucji gwarancyjnej z kolejnymi częściami wynagrodzenia (zaliczkami) wypłacanymi Wnioskodawcy. Po upływie okresu gwarancji i rękojmi kaucja gwarancyjna jest zwracana Wnioskodawcy przez Inwestora, jeżeli nie została wykorzystana na usunięcie wad w wykonanych przez Wnioskodawcę robotach budowlanych.

Roboty budowlane wykonywane są na terytorium Polski.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w przypadku zatrzymania na poczet tzw. kaucji gwarancyjnej części należności udokumentowanej fakturą, za wykonane przez podwykonawców roboty budowlane i w przypadku odliczenia od podatku należnego w całości podatku naliczonego wyszczególnionego w fakturze dokumentującej nabycie tych robót budowlanych, będzie spoczywał na Wnioskodawcy obowiązek korekty podatku naliczonego w okresie rozliczeniowym, w którym upłynie 150 dni od terminu zapłaty należności, który został określony umową lub na fakturze dokumentującej nabycie robót budowlanych.

2. Czy w przypadku zatrzymania przez Inwestora na poczet tzw. kaucji gwarancyjnej części należności za wykonane roboty budowlane udokumentowane fakturą, będzie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do korekty podatku należnego, w okresie rozliczeniowym, w którym upłynie 150 dni od terminu płatności należności, który został określony przez Wnioskodawcę w umowie lub na fakturze dokumentującej wykonanie robót budowlanych.

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym wyżej zdarzeniu przyszłym na Spółce nie będzie spoczywał obowiązek korekty podatku naliczonego w sytuacji objętej pierwszym pytaniem. Nie będzie też Spółce przysługiwało prawo do korekty podatku należnego w sytuacji objętej pytaniem drugim.

Zgodnie z art. 89b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, na dłużniku spoczywa obowiązek korekty podatku naliczonego w przypadku nieopłacenia należności w całości lub w części w terminie 150 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego w umowie lub na fakturze.

Zgodnie z art. 89a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnik może skorygować podstawę opodatkowania oraz podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona. Korekta dotyczy również podstawy opodatkowania i kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności, której nieściągalność została uprawdopodobniona. Nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną, w przypadku gdy wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze.

W sytuacji, gdy strony umowy umówiły się, że część należności zostaje zatrzymana przez zleceniodawcę na poczet kaucji gwarancyjnej, a pozostała część - zapłacona, należy uznać, że wynagrodzenie za roboty budowlane zostało zapłacone w całości.

Zasady rozliczania tzw. kaucji gwarancyjnych są ustalane w umowie zawartej z podwykonawcą lub Inwestorem, czy głównym wykonawcą. Zgodnie z postanowieniami zawieranych umów na wykonywane roboty budowlane "zapłata" przez podwykonawcę należnej za dane zlecenie kaucji gwarancyjnej, polega na zatrzymaniu przez Wnioskodawcę części wynagrodzenia brutto należnego dla podwykonawcy. Podobne rozwiązania występują, gdy Wnioskodawca wykonuje roboty budowlane na rzecz Inwestora, który również w celu zabezpieczenia swoich interesów ustanowił kaucję gwarancyjną w wysokości określonego procentu wynagrodzenia Wnioskodawcy.

Należy wskazać, że "zapłata" kaucji gwarancyjnej polega na zatrzymaniu przez zamawiającego części wynagrodzenia należnego dla wykonawcy (podwykonawcy). Pod względem prawnym następuje więc potrącenie należności wynikającej z kaucji gwarancyjnej z kolejnymi częściami wynagrodzenia (zaliczkami) wypłacanymi wykonawcy (podwykonawcy). Zgodnie z art. 498 § 2 Kodeksu cywilnego, wskutek dokonania potrącenia obie wierzytelności umarzają się wzajemnie do wysokości wierzytelności niższej. Oznacza to, że obie wierzytelności są w takim przypadku w całości uregulowane.

Takie stanowisko potwierdza wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 20 listopada 2013 r. (sygn. akt I SA/Bk 376/13).

W konsekwencji, do tej części zatrzymanego wynagrodzenia nie znajdują zastosowania regulacje zawarte w art. 89a i art. 89b ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca nie ma zatem prawa do korekty podatku należnego, ani odpowiednio obowiązku korekty podatku naliczonego, w przewidzianych w tych przepisach terminach. Późniejszy zwrot kwoty kaucji gwarancyjnej, po upływie okresu gwarancji i rękojmi, nie ma znaczenia w kontekście ustalenia, czy doszło do zapłaty należności zasadniczej. Przepisy art. 89a i art. 89b ustawy o podatku od towarów i usług nie mają również zastosowania do przypadku, gdyby zwrot kaucji gwarancyjnej nie nastąpił po upływie 150 dni od terminu jej zwrotu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zasady rozliczenia podatku w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności zostały określone w przepisach art. 89a i art. 89b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą.

Zgodnie z art. 89a ust. 1 ustawy - podatnik może skorygować podstawę opodatkowania oraz podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona. Korekta dotyczy również podstawy opodatkowania i kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności, której nieściągalność została uprawdopodobniona.

Na mocy art. 89a ust. 1a ustawy - nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną, w przypadku gdy wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Na podstawie art. 89a ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się w przypadku gdy spełnione są następujące warunki:

W myśl art. 89a ust. 3 ustawy - korekta, o której mowa w ust. 1, może nastąpić w rozliczeniu za okres, w którym nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną, pod warunkiem że do dnia złożenia przez wierzyciela deklaracji podatkowej za ten okres wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie.

W przypadku gdy po złożeniu deklaracji podatkowej, w której dokonano korekty, o której mowa w ust. 1, należność została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie, wierzyciel obowiązany jest do zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana lub zbyta. W przypadku częściowego uregulowania należności, podstawę opodatkowania oraz kwotę podatku należnego zwiększa się w odniesieniu do tej części (art. 89a ust. 4 ustawy).

Zgodnie z art. 89a ust. 5 ustawy - wierzyciel obowiązany jest wraz z deklaracją podatkową, w której dokonuje korekty, o której mowa w ust. 1, zawiadomić o tej korekcie właściwego dla niego naczelnika urzędu skarbowego wraz z podaniem kwot korekty oraz danych dłużnika.

Stosownie do art. 89a ust. 7 ustawy - przepisów ust. 1-5 nie stosuje się, jeżeli między wierzycielem a dłużnikiem istnieje związek, o którym mowa w art. 32 ust. 2-4.

Z kolei, w myśl art. 89b ust. 1 ustawy - w przypadku nieuregulowania należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, dłużnik jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Natomiast w oparciu o art. 89b ust. 1a ustawy - przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli dłużnik uregulował należność najpóźniej w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności tej należności.

W przypadku częściowego uregulowania należności w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, korekta dotyczy podatku naliczonego przypadającego na nieuregulowaną część należności. Przepis ust. 1a stosuje się odpowiednio (art. 89b ust. 2 ustawy).

W świetle art. 89b ust. 4 ustawy - w przypadku uregulowania należności po dokonaniu korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik ma prawo do zwiększenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym należność uregulowano, o kwotę podatku, o której mowa w ust. 1. W przypadku częściowego uregulowania należności podatek naliczony może zostać zwiększony w odniesieniu do tej części.

Jak stanowi art. 89b art. 6 ustawy - w przypadku stwierdzenia, że podatnik naruszył obowiązek określony w ust. 1, naczelnik urzędu skarbowego lub organ kontroli skarbowej ustala dodatkowe zobowiązanie podatkowe w wysokości 30% kwoty podatku wynikającego z nieuregulowanych faktur, który nie został skorygowany zgodnie z ust. 1. W stosunku do osób fizycznych, które za ten sam czyn ponoszą odpowiedzialność za wykroczenie skarbowe albo za przestępstwo skarbowe, dodatkowego zobowiązania podatkowego nie ustala się.

Stosownie do art. 29a ust. 1 ustawy - podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawiera umowy o roboty budowlane w tym, m.in. realizowane w trybie ustawy o zamówieniach publicznych. Roboty budowlane są wykonywane przez Spółkę przy udziale podwykonawców, podatników VAT czynnych. Wnioskodawca zabezpiecza swoje roszczenia wobec podwykonawców z tytułu wad wykonanych robót budowlanych na okres gwarancji i rękojmi poprzez tzw. kaucją gwarancyjną. Kaucja może mieć formę wpłaty konkretnej kwoty na rachunek zlecającego lub przedstawienia gwarancji bankowej lub ubezpieczeniowej. Najczęściej jednak, zgodnie z postanowieniami zawieranych umów za wykonywane roboty budowlane "zapłata" przez podwykonawcę należnej za dane zlecenie kaucji gwarancyjnej, polega na zatrzymaniu przez Wnioskodawcę części wynagrodzenia brutto należnego dla podwykonawcy (przeważnie jest to 5% wynagrodzenia brutto), które to kwoty są w posiadaniu Wnioskodawcy przez okres udzielonej gwarancji i rękojmi. Pod względem prawnym następuje potrącenie należności wynikającej z kaucji gwarancyjnej z kolejnymi częściami wynagrodzenia (zaliczkami) wypłacanymi podwykonawcy. Wnioskodawca ma prawo przeznaczenia zatrzymanej kaucji na poczet kosztów związanych z usunięciem nienależytego wykonania usługi budowlanej przez podwykonawcę. Zatrzymane kaucje gwarancyjne nie są gromadzone na odrębnym rachunku bankowym. Z tytułu wniesienia kaucji podwykonawcom nie przysługuje prawo żądania odsetek od potrąconych kwot. Po upływie okresu gwarancji i rękojmi kaucja gwarancyjna jest zwracana podwykonawcom przez Wnioskodawcę, jeżeli nie została wykorzystana na usunięcie wad w wykonanych przez podwykonawcę robotach budowlanych.

Podobnie postępuje Inwestor zabezpieczając tzw. kaucją gwarancyjną swoje roszczenia wobec Wnioskodawcy, który wykonuje roboty budowlane na rzecz tego Inwestora. Zasady rozliczania tzw. kaucji gwarancyjnych są ustalane w umowie zawartej z Inwestorem. Zgodnie z postanowieniami zawieranych umów za wykonywane roboty budowlane "zapłata" dla Inwestora należnej za dane zlecenie kaucji gwarancyjnej, polega na zatrzymaniu przez Inwestora części wynagrodzenia brutto należnego dla Wnioskodawcy. I w tym też przypadku, pod względem prawnym następuje potrącenie należności wynikającej z kaucji gwarancyjnej z kolejnymi częściami wynagrodzenia (zaliczkami) wypłacanymi Wnioskodawcy. Po upływie okresu gwarancji i rękojmi kaucja gwarancyjna jest zwracana Wnioskodawcy przez Inwestora, jeżeli nie została wykorzystana na usunięcie wad w wykonanych przez Wnioskodawcę robotach budowlanych. Roboty budowlane wykonywane są na terytorium Polski.

W analizowanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii obowiązku zastosowania korekty podatku naliczonego, na podstawie przepisów art. 89b ustawy, w odniesieniu do kaucji gwarancyjnej stanowiącej zabezpieczenie umowy oraz prawa do dokonania korekty podatku należnego w okresie rozliczeniowym, w którym upłynie 150 dni od terminu płatności należności, na podstawie art. 89a ustawy.

Z przywołanych przepisów wynika, że dłużnik ma obowiązek skorygowania całości (lub części) uprzednio odliczonego podatku naliczonego wynikającego z faktury, jeżeli nie ureguluje całości (lub części) należności w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Zatem, brzmienie art. 89b ustawy wskazuje, że dłużnik w sytuacji upływu 150 dni od dnia upływu terminu zapłaty za fakturę jest zobowiązany do korekty podatku naliczonego.

Powyższy obowiązek dłużnika koresponduje z uprawnieniem wierzyciela do korekty podatku należnego, zgodnie z art. 89a ust. 1 ustawy.

W tym miejscu należy wskazać, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia kaucji. Zgodnie ze słownikową definicją (według Internetowego Słownika Języka Polskiego - http://www.sjp.pl) - "kaucja" jest to: "suma pieniężna złożona jako gwarancja dotrzymania umowy; zastaw; zabezpieczenie; gwarancja".

Kaucja gwarancyjna w budownictwie to określana - z reguły procentowo - kwota należności wynikających z tytułu wykonanych robót, zatrzymana przez inwestora na określony okres do momentu ich zakończenia tytułem gwarancji. Stanowi ona formę zabezpieczenia należytego wykonania robót przez wykonawcę bądź też służy do pokrycia roszczeń wynikających z ich niewykonania czy też nienależytego wykonania. Co do zasady ma charakter zwrotny i pozostaje neutralna podatkowo. Zakres gwarancji, jej okres oraz zasady rozliczania się z pobranych kaucji są ustalane pomiędzy inwestorem i wykonawcą (bądź pomiędzy wykonawcą i podwykonawcą) w zawartej umowie.

W przypadku, gdy kaucje gwarancyjne są potrącane przez inwestora przy wypłacaniu należności wykonawcom za wykonane usługi budowlane, za zapłatę należy uznać również kwotę potrąconej kaucji. Kwoty objętej potrąceniem nie można więc uznać za kwotę nieuregulowaną w rozumieniu art. 89b ustawy o podatku od towarów i usług. Świadczy o tym fakt, że zgodnie z art. 498 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121), gdy dwie strony są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

Zgodnie z powyższym, potrącenie wierzytelności jest jedną z form wygaśnięcia zobowiązania w wyniku wykonania świadczenia przez umorzenie wzajemnych wierzytelności między stronami. Do wygaśnięcia zobowiązania przez potrącenie dochodzi w sytuacji, gdy jedna strona jest w stosunku do drugiej zarówno dłużnikiem, jak i wierzycielem. Potrącenie zatem stanowi formę wzajemnej zapłaty za istniejące pomiędzy stronami zobowiązania, co pozwala na traktowanie jej na równi z zapłatą.

W analizowanej sprawie w celu zabezpieczenia interesu Wnioskodawcy (zlecającego usługę - zamawiającego) ustanawia się zabezpieczenie w wysokości określonego procentu wartości brutto wynagrodzenia, które - zgodnie z umową - po upływie okresu gwarancji i rękojmi będzie zwracane podwykonawcom (jeżeli nie zostanie wykorzystane na usunięcie wad w wykonanych robotach budowlanych). Podobnie postępuje Inwestor (odbiorca usługi) zabezpieczając tzw. kaucją gwarancyjną swoje roszczenia wobec Wnioskodawcy, który sprzedaje usługi budowlane.

Mając na uwadze powołaną wyżej treść art. 29a ust. 1 ustawy, podkreślić należy, że w przedmiotowej sprawie podstawą opodatkowania będzie wszystko co stanowi zapłatę, którą usługodawca otrzymał lub ma otrzymać. Zatem, bez znaczenia jest fakt potrącenia i zatrzymania przez Wnioskodawcę części wynagrodzenia tytułem zabezpieczenia (kaucji).

Kaucja to kwota pieniężna złożona jako gwarancja dotrzymania warunków umowy. Nie jest więc obrotem w rozumieniu ww. art. 29a ustawy i nie rodzi obowiązku podatkowego, gdyż ma charakter zabezpieczenia prawidłowego wykonania umowy i w całości podlega zwrotowi po upływie umówionego terminu (jeżeli nie zostanie zadysponowana na usunięcie wad w wykonanych robotach budowlanych).

W niniejszej sprawie strony umawiają się, że w celu zabezpieczenia interesu Wnioskodawcy (zlecającego usługę - zamawiającego) ustanawia się kaucję gwarancyjną w wysokości określonego procentu wynagrodzenia podwykonawcy, a Wnioskodawca zatrzyma kwotę należną z wystawionej przez podwykonawcę faktury za odebrane usługi budowlane, która zostanie zwrócona (zwolniona) po okresie gwarancji (rękojmi) na zasadach określonych w zawartych umowach. Podobnie strony umawiają się, gdy Wnioskodawca sprzedaje swoje usługi budowlane na rzecz Inwestora, który również w celu zabezpieczenia swoich interesów ustanawia kaucję gwarancyjną w wysokości określonego procentu wynagrodzenia Wnioskodawcy. Zgodnie z postanowieniami zawieranych umów na wykonywane roboty budowlane "zapłata" przez Wnioskodawcę dla Inwestora za dane zlecenie kaucji gwarancyjnej, polega na zatrzymaniu przez Inwestora części wynagrodzenia brutto należnego dla Wnioskodawcy, przez okres udzielonej gwarancji.

Mając na uwadze powołane przepisy oraz opis sprawy należy stwierdzić, że zatrzymanie części wynagrodzenia podwykonawcy w postaci kaucji gwarancyjnej, nie będzie równoznaczne z niewywiązaniem się Spółki z ciążącego na niej obowiązku uiszczenia wynagrodzenia wykonawcy robót, tym samym nie powoduje po stronie Wnioskodawcy obowiązku korekty odliczonej kwoty podatku naliczonego przypadającej na tę część należności, w trybie art. 89b ustawy o podatku od towarów i usług.

Ponadto, w przypadku zatrzymania przez Inwestora na poczet tzw. kaucji gwarancyjnej części należności za wykonane usługi budowlane udokumentowane fakturą, Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało prawo do korekty - w trybie art. 89a ustawy - podatku należnego w części odpowiadającej kwocie zatrzymanej kaucji gwarancyjnej w okresie rozliczeniowym, w którym upłynie 150 dni od terminu płatności należności, określonego przez Wnioskodawcę w umowie lub na fakturze dokumentującej sprzedaż usługi budowlanej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.