ILPP2/443-223/07-2/EN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pan, przedstawione we wniosku z dnia 5 grudnia 2007 r. (data wpływu 13 grudnia 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku opodatkowania sprzedaży gruntu - jest prawidłowe.

W dniu 13 grudnia 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku opodatkowania sprzedaży gruntu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 20 marca 1996 r. Wnioskodawca otrzymał w darowiźnie od swoich rodziców niezabudowane działki o numerach: (.......) o łącznej powierzchni 6,4339 ha. Działki te położone były w Z. i były objęte KW nr (...) prowadzoną przez Wydział V Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego w Z. Działki te Zainteresowany podzielił w 2001 r. na tzw. działki budowlane, a w 2007 r. uzbroił 5 ha ziemi - co dało efekt w postaci 24 działek z przeznaczeniem do sprzedaży.

Pierwszą z wydzielonych działek Wnioskodawca sprzedał w dniu 23 stycznia 2007 r., a ostatnie w miesiącu lipcu 2007 r. Wszystkie transakcje odbywały się w formie wymaganej przepisami prawa, tj. w postaci aktu notarialnego.

Niezależnie od powyższego, Zainteresowany do miesiąca czerwca 2007 r. prowadził działalność gospodarczą w zakresie usług gastronomicznych, którą zlikwidował z dniem 30 czerwca 2007 r.

Działki otrzymane w darowiźnie od rodziców nie były w żaden sposób związane z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy i nie były w niej w żaden sposób wykorzystywane.

Niezależnie od powyższego, Zainteresowany dodaje, że obecnie jest zatrudniony w ramach umowy o pracę w zakładzie państwowym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż działek należących do majątku osobistego Wnioskodawcy skutkuje tym, iż automatycznie zostaje on podatnikiem VAT, mimo nie prowadzenia działalności gospodarczej w tym zakresie. Czy od dokonanych transakcji sprzedaży działek Wnioskodawca ma naliczać i odprowadzać podatek VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy sprzedaż niezabudowanych działek budowlanych, które otrzymał w darowiźnie od rodziców w 1996 r., i które stanowiły jego majątek osobisty nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Otrzymane działki nie służyły nigdy prowadzonej działalności gospodarczej i nie były w niej w żaden sposób wykorzystywane.

Całą procedurę związaną z podziałem działek i ich uzbrojeniem Zainteresowany przeprowadził jako osoba fizyczna.

W ocenie Wnioskodawcy nabycie działek w darowiźnie od rodziców, a następnie ich sprzedaż pod budownictwo mieszkaniowe na rzecz osób fizycznych nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wynika to z faktu, iż Zainteresowany nie jest osobą prowadzącą działalność gospodarczą z wykorzystaniem działek gruntowych i nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle tego Wnioskodawcy wydaje się, iż zbywanie kolejnych działek gruntowych nie skutkuje uzyskaniem statusu podatnika podatku od towarów i usług.

Ustawa o podatku od towarów i usług zwalnia od podatku dostawę towarów używanych, jeśli przy ich nabyciu nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT.

W świetle powyższego jeżeli brak było prawa do odliczenia podatku przy nabyciu towaru (działki), to jego sprzedaż powinna być zwolniona z podatku. Nie ma przy tym znaczenia jak długo towar ten (działka) był używany.

Wnioskodawca uważa także, iż trzeba mieć w tym przypadku na względzie prawo wspólnotowe (Dyrektywa 112), w świetle którego towar bez prawa do odliczenia podatku korzysta ze zwolnienia w razie późniejszego zbycia. Zainteresowany uważa, powołując się na prawo wspólnotowe, iż można żądać niestosowania przepisów polskiego prawa podatkowego, w tym zakresie, w jakim wprowadza przy zwolnieniu warunek "używania" towaru.

W świetle tego Wnioskodawca mógł stosować zwolnienie przy sprzedaży każdej działki zakupionej bez prawa do odliczenia podatku od towarów i usług.

Analizując ten przypadek Zainteresowany chce zwrócić także uwagę na orzecznictwo Sądów w przedmiocie sprzedaży działek z majątku osobistego.

W wyroku z dnia 21 lutego 2007 r. Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (sygn. akt III SA/Wa 4176/06) uznano, iż sprzedaż kilku lub więcej działek przeznaczonych w planie zagospodarowania przestrzennego pod budownictwo mieszkaniowe, jeżeli działki te stanowią majątek osobisty podatnika VAT i nie służą prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, nie można uznać za działalność gospodarczą w rozumieniu VI Dyrektywy. Jeżeli podatnik nie nabył działek w celu ich odsprzedaży, ale nabył je jako osoba fizyczna w drodze darowizny od rodziców i w związku z tym działki te stanowią jego majątek osobisty, ich sprzedaż nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Sąd uznał, iż nie jest słuszny pogląd organów skarbowych, że z art. 15 ust. 2 ustawy o podatku VAT wynika, że wykonanie czynności w sposób jednorazowy, w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, powoduje przekształcenie działalności danego podmiotu w działalność gospodarczą.

Obowiązek podatkowy w podatku VAT nie powstaje w sytuacji, gdy podmiot prowadzący działalność gospodarczą dokonuje czynności, która odnosi się do majątku osobistego niezwiązanego z prowadzeniem działalności gospodarczej. Nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu odsprzedaży, lecz spożytkowania na potrzeby własne.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie powołał się także na wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 4 października 1994 r. (sygn. C-291/92), w którym Sąd uznał, iż podatnik sprzedający majątek, którego część przeznaczył na cele inne niż związane z prowadzoną działalnością i którą to część zarezerwował na potrzeby osobiste, w odniesieniu do sprzedaży tej części nie występuje jako podatnik. Zdaniem Sądu transakcja taka nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 października 2000 r. (sygn. akt III SA 1901/99) uznano, iż nie jest słuszny pogląd, że u zarejestrowanego podatnika VAT każda sprzedaż towaru lub odpłatne świadczenie usług jest opodatkowane. W każdym przypadku indywidualnie muszą być badane zarówno podmiotowe, jak i przedmiotowe przesłanki wystąpienia obowiązku podatkowego.

W analizowanym przypadku istotne znaczenie odgrywa "zamiar" przy zakupie, na co wskazały: Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 18 stycznia 2006 r. (sygn. III SA/Wa 3885/06), Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 20 października 2006 r. (sygn. I SA/Wr 830/06) oraz Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w wyroku z dnia 24 kwietnia 2007 r. (sygn. akt I FSK 603/06). Sądy te zgodnie uznały, iż sprzedaż majątku prywatnego nabytego w celu wykorzystania na własne potrzeby nie podlega VAT i nie ma wówczas znaczenia czy działka została sprzedana kilku, czy kilkunastu nabywcom.

Zdaniem Wnioskodawcy, trzeba także wskazać na treść wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., w którym Sąd uznał, iż osoba fizyczna, która sprzeda kilka działek budowlanych należących do jej osobistego majątku nie staje się automatycznie podatnikiem VAT, ponieważ nie prowadzi działalności gospodarczej. Z tego orzeczenia, którego stan faktyczny niemal idealnie pasuje do sytuacji Wnioskodawcy, wynika iż nie ma on obowiązku rejestrowania się jako podatnik podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Artykuł 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podatnika.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - na mocy ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Aby zatem dostawę towarów (nawet jednorazową) uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w odniesieniu do tej transakcji podatnik działał w charakterze producenta, handlowca lub usługodawcy, miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, a wykorzystywane przez niego towary czy usługi zostały nabyte w celu spożytkowania ich do wykonywania tej czynności.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca dokonał dostawy nieruchomości gruntowych, należących do majątku prywatnego, otrzymanych wcześniej w formie darowizny od rodziców.

Nic nie wskazuje na to, że dokonując sprzedaży gruntu Zainteresowany działał w charakterze handlowca. Pod pojęciem handel należy bowiem rozumieć dokonywanie w sposób zorganizowany zakupów towarów w celu ich odsprzedaży. W analizowanej sprawie nie można stwierdzić, że grunt został nabyty w celu odsprzedaży, ponieważ pochodzi z majątku prywatnego, otrzymanego w formie darowizny. Wnioskodawca sprzedając grunt korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, a zatem czynność ta nie oznacza wykonywania działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Zatem, jeśli przedmiotowe grunty nie były wykorzystywane przez Wnioskodawcę w działalności gospodarczej (w tym również w działalności rolniczej), należy uznać, że ich sprzedaż nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Nadmienia się, że powołane we wniosku wyroki polskich sądów administracyjnych dotyczą konkretnych spraw podatników, osadzonych w określonych stanach faktycznych. Rozstrzygnięcia dokonane przez sądy są wiążące wyłącznie w sprawach, w których zostały wydane, a organy podatkowe nie są związane rozstrzygnięciami sądów administracyjnych w indywidualnych sprawach.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.