ILPP2/443-201/09-2/EN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 11 lutego 2009 r. (data wpływu 16 lutego 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wystawiania faktur przez nabywcę usług - jest nieprawidłowe.

W dniu 16 lutego 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wystawiania faktur przez nabywcę usług.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca świadczy na rzecz spółki informatycznej, mającej siedzibę w Niemczech usługi w zakresie tłumaczeń językowych, dla których miejscem ich świadczenia jest terytorium Niemiec.

Usługobiorca rozważa możliwość przejęcia obowiązku wystawiania faktur VAT (faktur handlowych) w imieniu i na rzecz Zainteresowanego, dotyczących świadczonych usług tłumaczenia, zgodnie z przepisami niemieckiego prawa podatkowego, z tym, że tak wystawiane faktury będą obejmować dane wymagane przepisami rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337).

W tym celu zostanie zawarte odpowiednie porozumienie pomiędzy Wnioskodawcą a Usługobiorcą, obejmujące wymogi formalne przewidziane przepisami prawa niemieckiego.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle art. 224 ust. 1 Dyrektywy 112 faktury mogą być wystawiane przez nabywcę lub usługobiorcę w odniesieniu do dostaw towarów lub świadczenia usług dokonywanych na ich rzecz przez podatnika, jeżeli istnieje wcześniejsze porozumienie między tymi dwiema stronami i pod warunkiem, że istnieje określona procedura zatwierdzania poszczególnych faktur przez podatnika dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługi. Zgodnie z art. 224 ust. 2 Dyrektywy 112, państwa członkowskie na terytorium których dokonywana jest dostawa towarów lub świadczenie usług, ustalają zasady i warunki takiego wcześniejszego porozumienia i procedury zatwierdzania faktur między podatnikiem a nabywcą lub usługobiorcą. W odniesieniu do podatników dokonujących dostaw towarów lub świadczących usługi na ich terytorium, państwa członkowskie mogą określić dodatkowe warunki wystawiania faktur przez nabywcę lub usługobiorcę. W szczególności mogą wymagać, aby takie faktury były wystawiane w imieniu i na rzecz podatnika (ust. 3).

Z powyższej regulacji wynika, iż wymogi formalne dotyczące zasad samofakturowania należy określać według przepisów państwa członkowskiego, na terytorium którego ma miejsce dostawa towarów lub świadczenie usług.

Zgodnie z art. 27 ust. 4 pkt 3a w zw. z ust. 3 pkt 2 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w zakresie tłumaczeń jest miejsce gdzie nabywca usługi posiada siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności (...). Tym samym, jeżeli miejscem świadczenia przez Wnioskodawcę usług tłumaczenia na rzecz Spółki niemieckiej jest terytorium Niemiec, warunki formalne w zakresie wystawiania faktur w imieniu i na rzecz Zainteresowanego przez Spółkę niemiecką, będą określać przepisy niemieckiego prawa podatkowego.

W konsekwencji tego, w zakresie porozumienia dotyczącego samofakturowania jakie zostanie zawarte przez Wnioskodawcę i Spółkę niemiecką, nie będą mieć zastosowania przepisy § 6 rozporządzenia. Przepisy te nie obejmują bowiem nabywców towarów i usług, którzy nie są podatnikami zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynny w Polsce. Zgodnie bowiem z art. 96 ust. 3 ustawy o VAT, ustawodawca posługuje się pojęciem "podatnika VAT czynnego" jedynie w odniesieniu do podatnika zarejestrowanego przez polski organ podatkowy.

Reasumując należy stwierdzić, iż wymogi formalne dotyczące porozumienia w zakresie samofakturowania w przedstawionym stanie faktycznym muszą być zgodne z niemieckim prawem podatkowym.

W ocenie Wnioskodawcy, fakturę wystawioną w jego imieniu i na jego rzecz przez Spółkę niemiecką na zasadach samofakturowania zawartych w niemieckim prawie podatkowym należy uznać za fakturę wywołującą skutki prawne takie same jak faktura wystawiona przez niego (Wnioskodawcę). Z uwagi na to, iż polskie przepisy prawa podatkowego nie przewidują sytuacji samofakturowania "transgranicznego" Zainteresowany może zastosować w sposób bezpośredni przepis art. 224 ust. 1 Dyrektywy 112.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

W przypadku świadczenia usług bardzo istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi.

Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dana usługa będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Ogólna reguła wyrażona w art. 27 ust. 1 ustawy stanowi, iż w przypadku świadczenia usług miejscem świadczenia jest miejsce, gdzie świadczący usługę posiada siedzibę, a w przypadku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności, z którego świadczy usługi - miejsce, gdzie świadczący usługę posiada stałe miejsce prowadzenia działalności; w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności - miejsce stałego zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-6 i art. 28.

Natomiast stosownie do art. 27 ust. 3 ustawy, w przypadku gdy usługi, o których mowa w ust. 4, są świadczone na rzecz:

Zgodnie z art. 27 ust. 4 pkt 3a ustawy, przepis ust. 3 stosuje się do usług przetwarzania danych, dostarczania informacji oraz usług tłumaczeń.

Z powyższych unormowań wynika, że w przypadku świadczenia usług tłumaczenia na rzecz osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, posiadających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium państwa trzeciego lub podatników mających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Wspólnoty, ale w kraju innym niż kraj świadczącego usługę - miejscem świadczenia tych usług jest miejsce, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności dla którego dana usługa jest świadczona, a w przypadku braku stałego miejsca prowadzenia działalności, stały adres lub miejsce zamieszkania.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca świadczy, na rzecz spółki informatycznej mającej siedzibę w Niemczech, usługi w zakresie tłumaczeń językowych. W świetle powołanych przepisów oznacza to, że miejscem świadczenia tych usług (a tym samym opodatkowania), będzie zgodnie z art. 27 ust. 3 pkt 2 ustawy, miejsce gdzie nabywca (odbiorca) usług posiada siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności, a w przypadku braku tych miejsc, stały adres lub miejsce zamieszkania, tj. w przedmiotowej sprawie terytorium Niemiec.

Artykuł 106 ust. 1 ustawy stanowi, iż podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Przepis ust. 1 powołanego wyżej artykułu stosuje się odpowiednio do dostawy towarów lub świadczenia usług, dokonywanych przez podatników zarejestrowanych jako podatnicy VAT czynni lub zwolnieni, jeżeli miejscem opodatkowania tych czynności jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego i dla tych czynności podatnicy ci nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub - w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku o podobnym charakterze (art. 106 ust. 2 ustawy).

Obowiązek dotyczący wystawiania faktur został doprecyzowany w § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2008 r. Nr 212, poz. 1337), zwanego dalej rozporządzeniem. Zgodnie z tym przepisem, zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, wystawiają faktury oznaczone wyrazami "FAKTURA VAT". Faktury oznaczone wyrazami "FAKTURA VAT" wystawiają również podatnicy o których mowa w art. 16 ustawy, przy dokonywaniu wewnątrzwspólnotowej dostawy nowych środków transportu (§ 4 ust. 2 ww. rozporządzenia).

Stosownie do § 5 ust. 1 rozporządzenia, faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

Z powyższych przepisów wynika zatem, że fakturę wystawia sprzedawca będący podatnikiem podatku od towarów i usług, w celu udokumentowania dokonanej sprzedaży towarów lub świadczonych usług. Faktura jest więc dokumentem stwierdzającym wystąpienie u podatnika okoliczności powodujących powstanie obowiązku podatkowego.

W myśl § 25 ust. 1 rozporządzenia, przepisy § 5, 7-21 i 24 stosuje się odpowiednio do faktur stwierdzających dokonanie dostawy towarów lub świadczenia usług, dla których miejscem opodatkowania jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego, jeżeli dla tych czynności podatnicy wystawiający fakturę nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub - w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku o podobnym charakterze.

Zgodnie z ust. 2 powołanego paragrafu, faktury, o których mowa w ust. 1, powinny zawierać dane określone w § 5, z wyjątkiem stawki i kwoty podatku oraz kwoty należności wraz z podatkiem.

Faktury, o których mowa w ust. 1, mogą nie zawierać danych określonych w § 5 ust. 1 pkt 2, dotyczących nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 4 (§ 25 ust. 3 rozporządzenia).

W przedłożonym wniosku Zainteresowany wskazał, iż Usługobiorca rozważa możliwość przejęcia obowiązku wystawiania w jego imieniu i na jego rzecz, faktur VAT dokumentujących wykonanie usług tłumaczenia. Faktury będą wystawiane zgodnie z przepisami niemieckiego prawa podatkowego oraz będą obejmować dane wymagane przepisami rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337).

Przepisy dotyczące podmiotów zobowiązanych do wystawiania faktur oraz czynności dokumentowane fakturami zostały zawarte w rozdziale 1 działu XI ustawy o podatku od towarów i usług. W wydanym na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 106 ust. 8 pkt 1 ustawy ww. rozporządzeniu, Minister Finansów określił przypadki, w których faktury mogą być wystawiane przez inne podmioty, niż wymienione w art. 106 ust. 1 i 2 ustawy oraz wskazał szczegółowe zasady i warunki wystawiania faktur w takich przypadkach.

Zgodnie z § 6 ust. 1 rozporządzenia, nabywcy towarów i usług od podatnika, o którym mowa w § 4 ust. 1, mogą wystawiać faktury stwierdzające dokonanie dostawy towarów lub świadczenia usług oznaczone jako "FAKTURA VAT", w tym również faktury, o których mowa w § 10, jeżeli nabywca towarów lub usług:

Stosownie natomiast do § 6 ust. 2 rozporządzenia, umowa, o której mowa w ust. 1 pkt 2, powinna zawierać:

nbspa) upoważnia nabywcę do wystawiania faktur, faktur korygujących i duplikatów, w jego imieniu i na jego rachunek,

W § 6 ust. 3 rozporządzenia postanowiono, iż faktura wystawiana na zasadach określonych w ust. 1 i 2 powinna dodatkowo zawierać informację, kto był wystawcą faktury i że wystawił ją w imieniu i na rachunek podatnika wymienionego w fakturze, jako sprzedawca.

W myśl § 6 ust. 5 rozporządzenia, przepisy ust. 1 pkt 2, ust. 2-5 stosuje się odpowiednio do faktur stwierdzających dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, jeżeli:

Dokonując zatem, przez pryzmat postanowień powołanego rozporządzenia, oceny czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w związku z dokonaniem których mogą znaleźć zastosowanie przedmiotowe procedury, należy zauważyć, iż ustawodawca w § 6 rozporządzenia postanowił, przy spełnieniu określonych warunków, o dopuszczalności wystawiania faktur, faktur korygujących i duplikatów przez nabywcę towarów i usług będącego podatnikiem zarejestrowanym, jako podatnik VAT czynny i o odpowiednim stosowaniu tych procedur przy dokumentowaniu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Natomiast brak jest w ww. paragrafie regulacji dotyczących kwestii wystawiania faktur przez usługobiorcę w imieniu usługodawcy w sytuacji, gdy miejscem świadczenia usług jest terytorium Wspólnoty, ale w kraju innym niż kraj świadczącego usługę. Podkreślić również należy, iż przepis § 25 ust. 1 rozporządzenia, który określa jakie przepisy powołanego rozporządzenia należy zastosować w przypadku wystawiania faktur stwierdzających wykonanie usług, dla których miejscem świadczenia jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, nie powołuje § 6 rozporządzenia, regulującego kwestie wystawiania faktur przez nabywcę usług, w imieniu i na rachunek usługodawcy.

Zatem, w przedmiotowej sprawie Zainteresowany świadcząc usługi tłumaczenia na rzecz Spółki niemieckiej, (mającej siedzibę na terytorium Niemiec) nie może zawrzeć z nią umowy odpowiadającej warunkom wymienionym w § 6 powołanego rozporządzenia, upoważniającej ją (Spółkę) do wystawiania faktur w jego imieniu i na jego rachunek.

Reasumując, tut. Organ stwierdza, że w związku z faktem, iż w przedmiotowej sprawie nie wystąpiły przesłanki do fakturowania przez Spółkę niemiecką nabywanych od Wnioskodawcy usług tłumaczenia, na zasadach określonych w rozporządzeniu, zadane przez Zainteresowanego pytanie: czy w sytuacji, gdy Spółka niemiecka będzie wystawiać w imieniu i na jego rzecz faktury dokumentujące nabywane przez nią usługi tłumaczenia na zasadach samofakturowania zgodnie z niemieckim prawem podatkowym, faktura tak wystawiona będzie fakturą wystawioną zgodnie z przepisami prawa polskiego - stało się bezprzedmiotowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.