ILPP2/443-198/12-4/SJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 16 lutego 2012 r. (data wpływu 21 lutego 2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia 30 kwietnia 2012 r. (data wpływu 2 maja 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od nabycia samochodu specjalnego (bankowozu) - jest nieprawidłowe.

W dniu 21 lutego 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od nabycia samochodu specjalnego (bankowozu). Przedmiotowy wniosek został uzupełniony w dniu 2 maja 2012 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy oraz przedstawienie własnego stanowiska.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Firma Wnioskodawcy zajmuje się obrotem nieruchomościami na własny rachunek. Są to nieruchomości objęte 23% podatkiem VAT. Podczas podpisywania umów przedwstępnych praktykuje się gotówkowe zadatki rządu 10%-15% wartości nieruchomości. Powoduje to konieczność transportu dużych kwot w gotówce sięgających kilkudziesięciu tysięcy złotych. Firma Zainteresowanego zajmuje się również wynajmem nieruchomości na własny rachunek. Podczas podpisywania umów najmu najemcy wpłacają kaucję stanowiącą kilkumiesięczny czynsz, co daje kwoty 4-6 tys. zł W związku z powyższym Wnioskodawca chce zakupić samochód z homologacją typu C służący do bezpiecznego przewożenia gotówki.

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowany wyjaśnił, iż:

* jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług;

* przedmiotowy samochody będzie służył do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT;

* samochód będzie wykorzystywany również do czynności związanych z obsługą klienta (sprzedaż, wynajem, kupno, pośrednictwo). W większości przypadków czynności te związane są z przewozem pieniędzy;

* w odpowiedzi na pytanie nr 4 i 5 wezwania, tj.: "Czy przedmiotowy samochód będzie pojazdem wymienionym w art. 3 ust. 2 pkt 5 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2011 r. (z pewnymi wyjątkami) ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652 z późn. zm.)..." oraz "Czy samochód będzie spełniał definicję bankowozu, zgodnie z § 1 pkt 15 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 września 2010 r. w sprawie wymagań, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne (Dz. U. Nr 166, poz. 1128). Jeśli tak, to należy wskazać, czy samochód będzie spełniał wymagania techniczne dotyczące bankowozów, w myśl § 10 ust. 1 ww. rozporządzenia z dnia 7 września 2010 r., określone w załączniku nr 3, 4 lub 5 rozporządzenia...", Wnioskodawca odpowiedział, iż samochód będzie spełniał wszelkie definicje oraz wymagania techniczne dotyczące bankowozów pozwalające w myśl ustawy na odliczenie podatku VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy firma Wnioskodawcy będzie mogła odliczyć 23% VAT od zakupu tego samochodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, jego firma będzie mogła odliczyć 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z powyższego przepisu wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego, nie mając bezwarunkowego charakteru, przysługuje wyłącznie podatnikowi podatku od towarów i usług, występującemu w takim charakterze, przy czym podatek naliczony winien dotyczyć zakupów towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych. Odliczyć zatem można podatek naliczony, który związany jest z transakcjami opodatkowanymi, realizowanymi przez podatnika.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

- z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Stosownie do art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2-5 oraz ust. 11, 12, 16 i 18.

W okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2012 r. kwestie związane z odliczeniem podatku od towarów i usług związanego z nabyciem określonych kategorii samochodów, regulują przepisy art. 3 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652 z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą nowelizującą.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy nowelizującej, w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy do dnia 31 grudnia 2012 r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1, stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł, z zastrzeżeniem ust. 2.

Z kolei ust. 2 tegoż artykułu stanowi, iż przepis ust. 1 nie dotyczy:

Spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w art. 3 ust. 2 pkt 1-4 ustawy nowelizującej, stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań (art. 3 ust. 3 ustawy nowelizującej).

Z powyższych regulacji wynika, iż obowiązujące od dnia 1 stycznia 2011 r. ograniczenia wynikające z art. 3 ustawy nowelizującej nie mają zastosowanie m.in. do pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku do tej ustawy.

W załączniku tym zostały wymienione następujące przeznaczenia pojazdów specjalnych, o których mowa w art. 3 ust. 2 pkt 5:

W objaśnieniu do ww. załącznika wskazano, że wykaz ten dotyczy pojazdów specjalnych, które spełniają warunki i wymagania techniczne określone dla przeznaczeń tych pojazdów, zawartych w odrębnych przepisach.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca - zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług, prowadzi działalność w zakresie obrotu nieruchomościami na własny rachunek, jak również w zakresie wynajmu nieruchomości na własny rachunek. W czasie podpisywania umów przedwstępnych Zainteresowany praktykuje zadatki gotówkowe w wysokości 10-15% wartości nieruchomości, natomiast podczas podpisywania umów najemcy wpłacają kaucje stanowiące kilkumiesięczny czynsz, co daje kwoty 4-6 tys. zł W związku z powyższą sytuacją, tj. koniecznością transportu dużych kwot w gotówce sięgających kilkudziesięciu tysięcy złotych, Zainteresowany zamierza zakupić samochód z homologacją typu C służący do bezpiecznego przewozu gotówki. Przedmiotowy samochód będzie służył Wnioskodawcy do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Ponadto będzie również wykorzystywany do czynności związanych z obsługą klienta (sprzedaż, wynajem, kupno, pośrednictwo) - w większości przypadków czynności te są związane z przewozem pieniędzy. Jak wskazał Zainteresowany, samochód, który zamierza nabyć, będzie spełniał wszelkie definicje oraz wymagania techniczne dotyczące bankowozów.

Na podstawie art. 2 pkt 36 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 z późn. zm.), przez "pojazd specjalny" należy rozumieć pojazd samochodowy lub przyczepę przeznaczone do wykonywania specjalnej funkcji, która powoduje konieczność dostosowania nadwozia lub posiadania specjalnego wyposażenia; w pojeździe tym mogą być przewożone osoby i rzeczy związane z wykonywaniem tej funkcji.

W świetle § 1 pkt 15 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 września 2010 r. w sprawie wymagań, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne (Dz. U. Nr 166, poz. 1128) - dalej rozporządzenie - bankowozy to pojazdy samochodowe przeznaczone do transportu wartości pieniężnych, oznaczone w zależności od konstrukcji i zabezpieczenia technicznego jako typy: A, B i C.

Jak wynika z § 10 ust. 1 rozporządzenia, wymagania techniczne bankowozów określają załączniki do rozporządzenia:

Według załącznika nr 5 do ww. rozporządzenia ("Ogólne wymagania techniczne dla bankowozu typu C"):

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, iż prawo do odliczenia podatku naliczonego w pełnej wysokości jest możliwe, o ile pojazd jest pojazdem specjalnym w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym, ale tylko w przypadku, gdy jego przeznaczenie jest wymienione w załączniku do ustawy nowelizującej.

Wskazać należy, iż samochód specjalny - bankowóz, w związku z załącznikiem do ustawy nowelizującej jest uznawany za pojazd specjalny, o którym mowa w art. 3 ust. 2 pkt 5 ustawy nowelizującej. Jak wyjaśnił Wnioskodawca, samochód będący przedmiotem wniosku będzie pojazdem specjalnym w rozumieniu przepisów ustawy - Prawo o ruchu drogowym, o przeznaczeniu wymienionym w poz. 2 załącznika do ustawy nowelizującej, spełniającym kryteria określone odpowiednimi przepisami. Ponadto ww. samochód specjalne będzie wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Zauważyć należy, że skoro prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje w związku z nabyciem pojazdu o specjalnym przeznaczeniu, to wykorzystywanie bankowozu do celów innych niż jego przeznaczenie, wyklucza możliwość skorzystania z tego prawa. Oznacza to, że aby móc odliczyć w pełnej wysokości podatek naliczony związany z nabyciem samochodu o specjalnym przeznaczeniu (np. bankowozu) i podatek naliczony przy zakupie paliwa służącego do jego napędu, pojazd ten winien służyć działalności opodatkowanej podatnika i to takiej, w której jego wykorzystanie jest konieczne. Tytułem przykładu można wskazać wykorzystanie bankowozu do usługowego świadczenia usług konwojowania wartości pieniężnych, przewozu broni, przewozu ważnych dokumentów, materiałów niebezpiecznych, itp. Nie jest nią natomiast - w ocenie tut. Organu - działalność Wnioskodawcy, z którą wiąże się przewożenie pieniędzy w gotówce z tytułu podpisywania umów przedwstępnych (zadatki rzędu 10-15% wartości nieruchomości) oraz umów najmu (kaucje stanowiące kilkumiesięczny czynsz).

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, iż Wnioskodawca nie będzie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodu specjalnego (bankowozu) w pełnej wysokości. Natomiast będzie mu przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu nabycia tego samochodu w wysokości 60%, nie więcej niż 6.000 zł łącznie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.