ILPP2/443-1759/09/11-S/EWW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 9 listopada 2010 r. sygn. akt I SA/Po 485/10 - stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej reprezentowanej przez Doradcę Podatkowego, przedstawione we wniosku z dnia 21 grudnia 2009 r. (data wpływu 28 grudnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji i stawki podatku przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów - jest prawidłowe.

W dniu 28 grudnia 2009 r. Spółka Akcyjna reprezentowana przez Doradcę Podatkowego złożyła wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji i stawki podatku przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów (WDT) dla odbiorców z krajów Unii Europejskiej, posiadających właściwy i ważny numer identyfikacji dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy. Spółka wystawia faktury, gdzie odbiorcą jest kontrahent z UE, płatnikiem jest podmiot trzeci również z UE, innego niż odbiorca towaru. W toku swojej działalności, ze względu na skomplikowany system przewozowy i wieloosobowy proces komunikacyjny, Zainteresowany napotyka na trudności z pozyskiwaniem dokumentów przewozowych CMR. Ponadto, częstokroć nie otrzymuje on oryginału, bądź kopii listu przewozowego.

Wnioskodawca zamierza dokumentować dostawy towarów w ramach WDT:

* kopią faktur,

* zbiorczym potwierdzeniem dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w danym miesiącu, zawierającym: wyszczególnienie wszystkich numerów faktur wraz ze specyfikacją dostawy (ilość i waga towaru), nazwę odbiorcy i numer zamówienia. Potwierdzenie zawiera oryginalny podpis i pieczątkę odbiorcy.

Ponadto, Zainteresowany dysponuje dodatkowo dokumentami potwierdzającymi wywóz towarów z terytorium Polski na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej.

Przedmiotowa dokumentacja obejmuje w szczególności:

* korespondencję e-mailową prowadzoną pomiędzy Spółką a kontrahentem, z której wynika, że towar został dostarczony na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego,

* dokument potwierdzający zapłatę za towar.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy posiadanie kopii faktur i zbiorczego potwierdzenia dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, zawierającego wyszczególnienie wszystkich numerów faktur wraz ze specyfikacją dostawy (ilość i waga towaru), nazwę odbiorcy i numer zamówienia wraz z oryginalnym podpisem i pieczątką odbiorcy, jak również dokumentu potwierdzającego zapłatę za towar i korespondencję e-mailową prowadzoną pomiędzy Spółką a kontrahentem, z której wynika, że towar został dostarczony na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego, spełnia wymogi art. 42 ustawy o VAT i tym samym uprawnia Spółkę do zastosowania stawki 0%.

Zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo zastosować obniżoną 0% stawkę dla WDT.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, Zainteresowany ma prawo do stosowania 0% stawki podatku od towarów i usług w odniesieniu do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów pod warunkiem, że przed złożeniem deklaracji VAT-7 za dany okres rozliczeniowy posiada dowody, z których wynika, iż towar został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony nabywcy w kraju członkowskim Unii Europejskiej innym niż Polska.

W myśl art. 42 ust. 3 ustawy o VAT dowodami, o których mowa powyżej są:

Spółka posiada kopie faktur, ujęte w zbiorczym zestawieniu faktur, które zawiera: nazwę odbiorcy, numer faktury, datę wystawienia faktury, numer zlecenia, specyfikację dostarczonego towaru, tj. wagę i ilość. Zestawienie to jest potwierdzane przez odbiorcę pieczątką i podpisem. Dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, powinny łącznie potwierdzać dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terenie UE. Problem udokumentowania WDT został dostrzeżony również w literaturze fachowej. Jak pisze W. Modzelewski oraz G. Mularczyk: "Przede wszystkim nie jest do końca jasne, czy podatnik powinien posiadać te dowody jako odrębne dokumenty, przy czym informacje wynikające z treści bądź charakteru tych dokumentów mogą się powtarzać (np. list przewozowy zawiera szczegółową specyfikację sztuk ładunku bądź kopia faktury zawiera informację o miejscu faktycznego dostarczenia towaru na terytorium innego państwa członkowskiego), czy też nie jest istotna liczba tych dokumentów lecz ich treść" (w: Modzelewski Zbigniew, Mularczyk Grzegorz; Ustawa o VAT. Komentarz; Warszawa 2006, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis). Dalej w komentarzu tym jest napisane: " (...) stosowanie stawki 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów nie jest wyjątkiem od reguły, lecz regułą, od której wyjątkiem jest stosowanie stawki krajowej. Oznacza to, że wykładnia przepisów dotyczących warunków, od których spełnienia zależy prawo do zastosowania preferencyjnej stawki podatkowej, powinna być rozszerzająca, a nie zawężająca. Wszelkie zaś wątpliwości dotyczące opodatkowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów powinny być rozstrzygane na korzyść reguły ogólnej, czyli stosowania stawki 0%. Zgodnie z takimi dyrektywami interpretacyjnymi można przedstawić rozstrzygnięcie wskazanych wcześniej wątpliwości.

Po pierwsze zatem - podatnik nie musi posiadać omawianych dowodów jako odrębnych dokumentów. Ważne jest jedynie to, aby dokumenty te zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony do innego państwa członkowskiego. Po drugie, dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, mają "łącznie" potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają zawierać jednoznaczną informację, której wymaga ten przepis. Po trzecie, ponieważ dokumenty mają "łącznie" potwierdzać określony fakt, podatnik (dostawca) nie musi posiadać wszystkich typów dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3. Wystarczy, że dwa z nich potwierdzają jednoznacznie dostarczenie towarów na terytorium innego państwa członkowskiego (a niekiedy nawet jeden - np. faktura zawierająca specyfikację towarów i będąca jednocześnie dokumentem potwierdzającym przewóz towaru) (...)".

Jeżeli z dokumentów wskazanych w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT nie wynika jednoznacznie, że towar został dostarczony do odbiorcy zagranicznego, to zgodnie z art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, Spółka może to potwierdzić innymi dokumentami.

Przepis art. 42 ust. 11 ustawy o VAT stanowi, iż w przypadku gdy dokumenty, które uprawniają do stosowania stawki 0%, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dokumenty te mogą być uzupełnione dodatkowymi dowodami, a w szczególności:

Powyższy przepis oznacza, że jeśli posiadane dokumenty nie potwierdzają jednoznacznie, iż towar został faktycznie przetransportowany na teren innego kraju UE, możliwe jest posiłkowanie się innymi dokumentami, które potwierdzą, iż dostawa wewnątrzwspólnotowa miała miejsce. Dokumenty uzupełniające mają udowodnić, że miał miejsce wywóz towarów z terytorium Polski.

Zdaniem Zainteresowanego, posiadane przez niego dokumenty: kopie faktur i zbiorcze potwierdzenie dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, potwierdzone podpisem i pieczątką odbiorcy, zawierające: wyszczególnienie wszystkich numerów faktur wraz ze specyfikacją dostawy (ilość i waga towaru), nazwę odbiorcy i numer zamówienia, jak również korespondencja e-mailowa z kontrahentem, łącznie potwierdzają, iż dostawa towarów miała miejsce.

Powyższe potwierdza orzeczenie WSA w Warszawie z dnia 27 września 2007 r., III SA/Wa 1210/07, w którym Sąd wskazuje, iż w zależności od okoliczności faktycznych, dostawca towaru ma niejako do dyspozycji dwa sposoby udowodnienia, że dokonał dostawy towarów opodatkowanej stawką 0%. Tam gdzie to możliwe, dostawca powinien dążyć do zebrania dowodów potwierdzających przyjęcie towarów przez nabywcę w innym państwie członkowskim, czyli posiadać dokumenty obowiązkowe. Jeżeli podatnik nie jest w stanie zgromadzić dokumentów wymienionych w katalogu podstawowym, powinien mieć prawo zastosowania dowodów pomocniczych określonych w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, w celu skorzystania ze stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów.

Analogiczne stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w wyroku z dnia 8 maja 2008 r. sygn. I SA/Ke 114/08, zgodnie z którym wskazane w art. 42 ust. 11 ustawy z 2004 r. o podatku od towarów i usług dokumenty uzupełniające (nieobowiązkowe) nie muszą potwierdzać faktu dostarczenia towaru na terytorium innego państwa członkowskiego, lecz mają wskazać, że nastąpiła wewnątrzwspólnotowa dostawa, czyli transakcja polegająca na wywozie towarów z terytorium Polski w wykonaniu czynności określonych w art. 7 powołanej ustawy, na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium Polski.

Istotne jest również stanowisko organów podatkowych dotyczące udokumentowania WDT. Przykładowo w uzasadnieniu postanowienia Pierwszego Urzędu Skarbowego w Lublinie z dnia 6 kwietnia 2007 r. (nr D2/443-9/07/AR) można przeczytać: "Należy zaznaczyć, iż ustawodawca w powołanych wyżej przepisach nie określił w sposób jednoznaczny formy dokumentu potwierdzającego dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Jedynym warunkiem jest, by potwierdzał on ponad wszelką wątpliwość przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju".

W tym miejscu należy również odnieść się do orzecznictwa jakie w tym zakresie wypracował ETS na gruncie implementowanego do polskiej ustawy VAT art. 28 VI Dyrektywy.

Przepisy VI Dyrektywy, obecnie Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, nie wskazują bezpośrednio na rodzaj dokumentów jakie podatnicy muszą przedstawić w celu skorzystania ze zwolnienia od podatku VAT w przypadku dostawy wewnątrzwspólnotowej.

Z utrwalonego orzecznictwa wynika, że przepisy, do przyjęcia których państwa członkowskie są upoważnione na podstawie art. 22 ust. 8 VI Dyrektywy w celu zapewnienia prawidłowego poboru podatku i unikania oszustw podatkowych nie powinny wykraczać poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia tychże celów. Przepisy te nie mogą być wykorzystywane w sposób, który podważałby neutralność podatku VAT, stanowiącą podstawową zasadę wspólnego systemu podatku VAT, ustanowionego przez przepisy wspólnotowe w tej dziedzinie. W konsekwencji oznacza to, że jeżeli fakt dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej jest bezsporny, zasada neutralności podatkowej wymaga, by zwolnienie od podatku VAT zostało przyznane w razie spełnienia przesłanek merytorycznych, nawet jeśli podatnik pominął pewne wymogi formalne.

Reasumując, posiadane przez Spółkę dokumenty, tj.: kopie faktur i zbiorcze potwierdzenie dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, potwierdzone podpisem i pieczątką odbiorcy, zawierające: wyszczególnienie wszystkich numerów faktur wraz ze specyfikacją dostawy (ilość i waga towaru), nazwę odbiorcy i numer zamówienia, jak również dokument potwierdzający zapłatę za towar i korespondencja e-mailowa z kontrahentem, potwierdzająca dostawę towarów na teren UE inny niż Polska, łącznie potwierdzają, iż doszło do WDT i Wnioskodawca ma prawo zastosować stawkę 0%. Brak dokumentów przewozowych CMR, przy jednoczesnym posiadaniu wyżej wskazanych dokumentów nie pozbawia go możliwości skorzystania z zastosowania stawki 0%. Ponadto, kontrahent wykaże dostawę z Polski w informacji podsumowującej jako WNT, co oznacza, iż towar musiał otrzymać, w przeciwnym razie nie mógłby wykazać tego nabycia jako WNT.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając z upoważnienia Ministra Finansów, wydał w dniu 15 marca 2010 r. interpretację indywidualną nr ILPP2/443-1759/09-2/EWW, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy dotyczące dokumentacji i stawki podatku przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów za nieprawidłowe.

Biorąc pod uwagę opisane przez Zainteresowanego zdarzenie przyszłe oraz przepisy ustawy o podatku od towarów i usług w ww. interpretacji stwierdzono, iż dysponując kopią faktury VAT oraz zbiorczym potwierdzeniem dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w danym miesiącu, zawierającym: wyszczególnienie wszystkich numerów faktur wraz ze specyfikacją dostawy (ilość i waga towaru), nazwę odbiorcy i numer zamówienia wraz z oryginalnym podpisem i pieczątką odbiorcy, a także dokumentem potwierdzającym zapłatę za towar i korespondencją e-mailową prowadzoną pomiędzy nim a kontrahentem, z której wynika, że towar został dostarczony na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego, nie będzie spełniał wymogów art. 42 ustawy, a tym samym nie będzie uprawniony do zastosowania stawki podatku w wysokości 0%. Nie będzie on bowiem w posiadaniu dokumentu otrzymanego od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynikać będzie, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Pismem z dnia 23 marca 2010 r. Spółka Akcyjna reprezentowana przez Doradcę Podatkowego, wezwała Organ podatkowy, do usunięcia naruszenia prawa w interpretacji indywidualnej z dnia 15 marca 2010 r. ILPP2/443-1759/09 2/EWW.

W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa z dnia 26 kwietnia 2010 r. nr ILPP2/443/W-32/10-2/SJ Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w wyniku ponownej analizy sprawy, z uwzględnieniem zarzutów przytoczonych w wezwaniu, stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji indywidualnej w przedmiotowej sprawie.

W związku z powyższym, Spółka Akcyjna reprezentowana przez Doradcę Podatkowego wniosła w dniu 31 maja 2010 r. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, po rozpatrzeniu sprawy, wydał wyrok w dniu 9 listopada 2010 r. sygn. akt I SA/Po 485/10, w którym uchylił zaskarżoną interpretację.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 9 listopada 2010 r. sygn. akt I SA/Po 485/10 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Artykuł 13 ust. 1 ustawy wskazuje, iż przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W myśl art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

Stosownie do treści art. 13 ust. 6 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT UE zgodnie z art. 97 (...).

Artykuł 106 ust. 1 ustawy określa, iż podatnicy o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy (...).

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca dokonywać będzie wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów dla odbiorców z krajów Unii Europejskiej, posiadających właściwy i ważny numer identyfikacji dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy. Spółka wystawi faktury, gdzie odbiorcą będzie kontrahent z UE, płatnikiem będzie podmiot trzeci również z UE, innego niż odbiorca towaru.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Na mocy art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Natomiast w świetle art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

Z opisu sprawy wynika, że Spółka zamierza dokumentować wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów:

* kopią faktur,

* zbiorczym potwierdzeniem dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w danym miesiącu, zawierającym: wyszczególnienie wszystkich numerów faktur wraz ze specyfikacją dostawy (ilość i waga towaru), nazwę odbiorcy i numer zamówienia. Potwierdzenie zawiera oryginalny podpis i pieczątkę odbiorcy.

Ponadto, Wnioskodawca dysponować będzie dodatkowo dokumentami potwierdzającymi wywóz towarów z terytorium Polski na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej. Przedmiotowa dokumentacja obejmować będzie w szczególności:

* korespondencję e-mailową prowadzoną pomiędzy Spółką a kontrahentem, z której wynikać będzie, że towar został dostarczony na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego,

* dokument potwierdzający zapłatę za towar.

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

W oparciu o art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

Jak wynika z powyższych uregulowań, prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%, uzależnione jest w znacznej mierze, od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, iż doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski. Istotą przywołanych przepisów jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, iż towary będące przedmiotem dostawy, rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na korzystniejsze, niż w odniesieniu do dostaw krajowych, skutki podatkowe.

W tym miejscu wskazać należy na uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego w składzie 7 sędziów z dnia 11 października 2010 r. sygn. akt I FPS 1/10.

W uchwale tej NSA stwierdził, że w świetle art. 42 ust. 1, ust. 3 i ust. 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Należy przy tym zauważyć, że zgodnie z art. 180 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Brzmienie art. 42 ust. 3 i 4 ustawy, wskazuje na podstawowy katalog dokumentów potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Przepisy te określają rodzaje dokumentów, których posiadanie powinno gwarantować podatnikom bezpieczne stosowanie stawki preferencyjnej w dostawach wewnątrzwspólnotowych.

Zatem udowodnienie okoliczności, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, może nastąpić również na podstawie art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej.

W niniejszej kwestii odnieść należy się również do przepisu art. 138 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 2006.347.1 z późn. zm.), zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów.

W myśl art. 131 ww. Dyrektywy, zwolnienia przewidziane w rozdziałach 2-9 (zatem także w cyt. art. 138 ust. 1 Dyrektywy) stosuje się bez uszczerbku dla innych przepisów wspólnotowych i na warunkach ustalanych przez państwa członkowskie w celu zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania tych zwolnień oraz zapobieżenia wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć.

Powyższy zapis wskazuje zatem, że Dyrektywa sama nie określa rodzaju dokumentów potwierdzających fakt wywozu towarów, których posiadanie jest konieczne, lecz ich ustalenie pozostawia w gestii poszczególnych krajów członkowskich. Zatem zakres warunków formalnych, jakie mogą zostać określone przez państwa członkowskie dla zastosowania przez podatników zwolnienia (stawki 0%) przy wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów, może zostać ustalony swobodnie na tyle, na ile nie jest ograniczony celami sprecyzowanymi w przepisach Dyrektywy 2006/112/WE.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że w związku z dokonywanymi wewnątrzwspólnotowymi dostawami towarów Zainteresowany napotyka na trudności z pozyskiwaniem dokumentów przewozowych CMR (skomplikowany system przewozowy i wieloosobowy proces komunikacyjny). Wnioskodawca częstokroć nie otrzymuje oryginału, bądź kopii listu przewozowego i w takiej sytuacji zamierza dokumentować dostawy towarów w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów kopią faktur oraz zbiorczym potwierdzeniem dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w danym miesiącu, zawierającym: wyszczególnienie wszystkich numerów faktur wraz ze specyfikacją dostawy (ilość i waga towaru), nazwę odbiorcy i numer zamówienia oraz oryginalny podpis i pieczątkę odbiorcy. Ponadto, Spółka dysponuje dodatkowo korespondencją e-mailową prowadzoną pomiędzy nią a kontrahentem, z której wynika, że towar został dostarczony na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego oraz dokumentem potwierdzającym zapłatę za towar.

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz powołane przepisy stwierdzić należy, że Zainteresowany będąc w posiadaniu kopii faktur, zbiorczego potwierdzenia dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w danym miesiącu, zawierającym: wyszczególnienie wszystkich numerów faktur wraz ze specyfikacją dostawy (ilość i waga towaru), nazwę odbiorcy i numer zamówienia, zawierającego oryginalny podpis i pieczątkę odbiorcy oraz korespondencji e-mailowej prowadzonej pomiędzy Spółką a kontrahentem, z której wynikać będzie, że towar został dostarczony na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego i dokumentem potwierdzającym zapłatę za towar, będzie posiadał dokumenty spełniające wymogi art. 42 ustawy, tym samym uprawniające go do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% do dokonanej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Łącznie ww. dokumenty potwierdzać będą bowiem, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zostaną wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwszej interpretacji, tj. marcu 2010 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.