ILPP2/443-152/14-4/SJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - Syndyka masy upadłości spółki w upadłości likwidacyjnej reprezentowanego przez Doradcę Podatkowego, przedstawione we wniosku z 11 lutego 2014 r. (data wpływu 14 lutego 2014 r.) uzupełnionym pismem z 23 kwietnia 2014 r. (data wpływu 28 kwietnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku dokonania przez syndyka korekty podatku naliczonego w trybie art. 89b ustawy o VAT - jest prawidłowe.

W dniu 14 lutego 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku dokonania przez syndyka korekty podatku naliczonego w trybie art. 89b ustawy o VAT. Wniosek został uzupełniony 28 kwietnia 2014 r. o prawidłowo sporządzone pełnomocnictwo dla osoby reprezentującej Wnioskodawcę.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca - Syndyk masy upadłości prowadzi postępowanie likwidacyjne spółki pod firmą (...) S.A. (dalej: Spółka). W związku z powyższym Wnioskodawca działając obecnie na rzecz Spółki, m.in. składa do organów podatkowych deklaracje związane z bieżącymi rozliczeniami publicznoprawnymi Spółki, w tym deklaracje dotyczące podatku od towarów i usług. Pomimo ogłoszenia upadłości likwidacyjnej Spółka nadal pozostaje czynnym podatnikiem VAT.

Przed ogłoszeniem upadłości Spółka pod firmą Spółka akcyjna prowadziła działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu szeroko rozumianych usług budowlanych, w szczególności na świadczeniu usług konserwacji zabytków architektonicznych. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka zawierała umowy związane z realizacją usług długoterminowych - z okresem wykonania przekraczającego 12 miesięcy. Przedmiotowe usługi Spółka wykonywała przy pomocy podwykonawców prowadzących samodzielną działalność gospodarczą i będących czynnymi podatnikami VAT. Zgodnie z zawartymi umowami wykonywane roboty był rozliczane na podstawie okresowych (częściowych) protokołów odbioru - fakturami częściowymi, a po ostatecznym (końcowym) protokole odbioru, fakturami końcowymi. Zgodnie z zawartymi umowami z podwykonawcami spółka z każdej wystawionej przez podwykonawców faktury, zatrzymywała określoną procentowo kwotę faktury tytułem kaucji gwarancyjnej celem zaspokojenia swoich wierzytelności względem podwykonawców. Kaucja ta stanowiła dla niej formę zabezpieczenia należytego wykonywania robót przez podwykonawcę, bądź też służyła pokryciu ewentualnych roszczeń wynikających z ich niewykonania, czy też nienależytego wykonywania. Kwoty potrącone tytułem kaucji gwarancyjnej Spółka zatrzymywała na okres udzielonej gwarancji i miała ona prawo przeznaczenia zatrzymanej kaucji na poczet kosztów związanych z usunięciem nienależytego wykonania usługi budowlanej przez podwykonawcę. Zgodnie z zawartymi umowami potrącenia te skutkowały wzajemną kompensatą wzajemnych wierzytelności stron umowy, wobec czego Spółka zwalniała się z całego długu wobec swoich podwykonawców.

Kaucja gwarancyjna była potrącona na okres 3,5 lub 10 lat licząc od dnia końcowego odbioru robót przez inwestora. W chwili obecnej okres, na który była potrącana kaucja, w odniesieniu do niektórych umów z podwykonawcami już upłynął, bądź upłynie w niedługim czasie. W związku z tym, że Spółka znajduje się w trakcie postępowania upadłościowego wypłata kaucji gwarancyjnej na rzecz podwykonawców nie jest możliwa, gdyż doszłoby do sytuacji, w której zaspokojenie wierzycieli nastąpiłoby poza postępowaniem upadłościowym, co w świetle przepisów Prawa upadłościowego i naprawczego jest niedopuszczalne.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym powyżej stanie faktycznym sprawy Wnioskodawca, działając na rzecz spółki w upadłości likwidacyjnej, jest zobowiązany, w świetle art. 89b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: VATU), do dokonania korekty podatku naliczonego w fakturach, dokumentujących wykonane usługi przed podwykonawców na rzecz spółki, z których jednocześnie zaspokajana była wierzytelność z tytułu kaucji gwarancyjnej w formie kompensaty (w rozumieniu art. 498 Kodeksu cywilnego) celem zabezpieczenia przyszłych roszczeń Spółki wobec podwykonawców, w sytuacji, gdy okres gwarancyjny, na jaki była zatrzymana kaucja gwarancyjna już upłynął, a zwrot kaucji gwarancyjnej będzie możliwy dopiero po podziale masy upadłości upadłej spółki.

Zdaniem Wnioskodawcy, działającego na rzecz spółki, nie będzie on zobowiązany do dokonania korekty podatku naliczonego w fakturach dokumentujących wykonane usługi przez podwykonawców na rzecz spółki, z których jednocześnie przelewem zaspokajana była wierzytelność z tytułu kaucji gwarancyjnej celem zabezpieczenia przyszłych roszczeń Spółki, w sytuacji, gdy okres gwarancyjny, na jaki była zatrzymana kaucja gwarancyjna już upłynął, a zwrot kaucji gwarancyjnej będzie możliwy dopiero po podziale masy upadłości upadłej spółki.

W pierwszej kolejności należy powołać przepisy art. 89a i 89b VATU, które z jednej strony umożliwiają rozliczenie podatku w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności (po stronie wierzyciela), z drugiej natomiast nakładają związany z powyższym obowiązek po stronie dłużnika dokonania korekty podatku naliczonego. W przedmiotowej sprawie należy powołać zarówno przepisy w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012 r., jak i w brzmieniu obowiązującym po 1 stycznia 2013 r.

Zgodnie z art. 89a ust. 1 VATU w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012 r., podatnik może skorygować podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, z zastrzeżeniem ust. 2-5. Korekta podatku dotyczy również kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności odpisanej jako nieściągalna lub której nieściągalność została uprawdopodobniona.

Nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną w przypadku, gdy wierzytelność nie została uregulowana w ciągu 180 dni od upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze (art. 89a ust. 1a VATU).

W myśl art. 89a ust. 2 VATU, przepis ust. 1 stosuje się w przypadku, gdy spełnione są następujące warunki:

Stosownie do art. 89a ust. 3 VATU, korekta podatku należnego może nastąpić w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym upłynął termin określony w ust. 2 pkt 6, nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym wierzyciel uzyskał potwierdzenie odbioru przez dłużnika zawiadomienia, o którym mowa ust. 2 pkt 6. Warunkiem dokonania korekty jest uzyskanie przez wierzyciela potwierdzenia odbioru przez dłużnika zawiadomienia, o którym mowa ust. 2 pkt 6. Jak stanowi art. 89a ust. 4 VATU, w przypadku gdy po dokonaniu korekty określonej w ust. 1 należność została uregulowana w jakiejkolwiek formie, podatnik, o którym mowa w ust. 1, obowiązany jest zwiększyć podatek należny w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana. W przypadku częściowego uregulowania należności podatek należny zwiększa się w odniesieniu do tej części.

Podatnik obowiązany jest wraz z deklaracją podatkową, w której dokonuje korekty podatku należnego określonej w ust. 1, zawiadomić o korekcie, o której mowa w ust. 1, właściwy dla podatnika urząd skarbowy wraz z podaniem kwot korekty podatku należnego (art. 89a ust. 5 VATU).

Z kolei z art. 89a ust. 6 VATU wynika, że podatnik w ciągu 7 dni od dnia dokonania korekty podatku należnego wymienionej w ust. 1 obowiązany jest również zawiadomić dłużnika o tej czynności. Kopia zawiadomienia jest przesyłana do właściwego dla podatnika urzędu skarbowego.

Ponadto, zgodnie z art. 89a ust. 7 VATU, przepisów ust. 1-6 nie stosuje się, jeżeli pomiędzy wierzycielem a dłużnikiem istnieje związek, o którym mowa w art. 32 ust. 2-4.

Z kolei w myśl art. 89b ust. 1 VATU, w przypadku otrzymania zawiadomienia, o którym mowa w art. 89a ust. 2 pkt 6 i nieuregulowania należności w terminie 14 dni od dnia otrzymania tego zawiadomienia, podatnik (dłużnik) jest obowiązany do odpowiedniego pomniejszenia podatku naliczonego podlegającego odliczeniu lub w przypadku jego braku, do odpowiedniego powiększenia kwoty podatku należnego, o kwotę podatku wynikającą z nieuregulowanych faktur, poprzez korektę deklaracji za okres, w którym dokonał odliczenia.

Zgodnie natomiast z art. 89b ust. 2 VATU w przypadku częściowego uregulowania należności przed upływem terminu, o którym mowa w ust. 1, korekta dotyczy podatku naliczonego przypadającego na nieuregulowaną część należności.

W tym miejscu wskazać należy, że z dniem 1 stycznia 2013 r. na mocy ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012 r. poz. 1342) powołane wyżej przepisy art. 89a oraz art. 89b ustawy o podatku od towarów i usług, otrzymały następujące brzmienie.

Nowe zasady stosowania tzw. ulgi za złe długi mają zastosowanie do wierzytelności, które powstaną od dnia 1 stycznia 2013 r. oraz do wierzytelności powstałych przed tą datą, których nieściągalność została uprawdopodobniona (zgodnie z nowymi zasadami) już w 2013 r., tj. w 2013 r. upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu ich płatności (art. 23 ust. 1 i 2 ustawy o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce). Tym samym tylko w takich sytuacjach dłużnik (podatnik) jest zobowiązany do dokonania obowiązkowej korekty podatku naliczonego niezależnie od zachowania wierzyciela, a więc obowiązek dokonania korekty ciąży na dłużniku niezależnie od faktu, czy jego wierzyciel skorzystał z ulgi za złe długi, czy też nie.

Zgodnie z art. 89a ust. 1 i 1a VATU, w brzmieniu nadanym ww. ustawą o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce, podatnik może skorygować podstawę opodatkowania oraz podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona. Korekta dotyczy również podstawy opodatkowania i kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności, której nieściągalność została uprawdopodobniona, nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną w przypadku, gdy wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie wciągu 150 dni od upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze. W wyniku nowelizacji w art. 89a ust. 2 VATU uchylono pkt 2, 4 i 6, natomiast pkt 3 otrzymał następujące brzmienie: na dzień poprzedzający dzień złożenia deklaracji podatkowej, w której dokonuje się korekty, o której mowa w ust. 1: wierzyciel i dłużnik są podatnikami zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynni, dłużnik nie jest w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji. Stosownie do treści art. 89a ust. 3 VATU po nowelizacji korekta, o której mowa w ust. 1, może nastąpić w rozliczeniu za okres, w którym nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną, pod warunkiem że do dnia złożenia przez wierzyciela deklaracji podatkowej za ten okres wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie.

W przypadku, gdy po złożeniu deklaracji podatkowej, w której dokonano korekty, o której mowa w ust. 1, należność zastała uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie, wierzyciel obowiązany jest do zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana lub zbyta. W przypadku częściowego uregulowania należności, podstawę opodatkowania oraz kwotę podatku należnego zwiększa się w odniesieniu do tej części (art. 89a ust. 4 VATU).

Natomiast z treści art. 89b ust. 1 VATU w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2013 r. wynika, że w przypadku nieuregulowania należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, dłużnik jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze. Przepisów ust. 1 nie stosuje się jeżeli dłużnik uregulował należność najpóźniej w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności tej należności (art. 89b ust. 1a VATU). Natomiast w przypadku częściowego uregulowania należności w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, korekta dotyczy podatku naliczonego przypadającego na nieuregulowaną część należności. Przepis ust. 1a stosuje się odpowiednio (art. 89b ust. 2 VATU).

W świetle art. 23 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce, nowe zasady stosowania tzw. ulgi za złe długi mają zastosowanie do wierzytelności, które powstaną od dnia 1 stycznia 2013 r. oraz do wierzytelności powstałych przed tą datą, których nieściągalność została uprawdopodobniona (zgodnie z nowymi zasadami) już w 2013 r., tj. w 2013 r. upłynął 150. dzień od dnia upływu terminu ich płatności. Oznacza, to, że tylko w takich sytuacjach dłużnik jest zobowiązany do dokonania obowiązkowej korekty podatku naliczonego niezależnie od zachowania wierzyciela, a więc obowiązek dokonania korekty ciąży na dłużniku niezależnie od faktu, czy jego wierzyciel skorzystał z ulgi za złe długi, czy też nie.

Stosownie natomiast do art. 29 ust. 1 VATU, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W myśl art. 29 ust. 2 ustawy, w przypadku gdy pobrano zaliczki, zadatki, przedpłaty lub raty, obrotem jest również kwota otrzymanych zaliczek, zadatków, przedpłat lub rat, pomniejszona o przypadającą od nich kwotę podatku. Dotyczy to również otrzymanych zaliczek na dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze.

Dokonując interpretacji powyższych przepisów w odniesieniu do stanu faktycznego przedstawionego w niniejszej sprawie i zadanego pytania, należy w pierwszej kolejności poczynić kilka uwag natury ogólnej związanych z samą istotą kaucji gwarancyjnej oraz skutkami jej stosowania we wzajemnych rozliczeniach między stronami umowy w kontekście ustawy o podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego sprawy wynika, że zasady rozliczania tzw. kaucji gwarancyjnych były ustalane w umowach zawartych z podwykonawcami. Jak wskazano, zgodnie z postanowieniami zawieranych umów na wykonywane roboty budowlane "zapłata" przez podwykonawcę należnej za dane zlecenie kaucji gwarancyjnej, polegała na zatrzymaniu przez Spółkę... części wynagrodzenia brutto należnego dla podwykonawcy. Zgodnie z postanowieniami umów z podwykonawcami, w skutek uregulowania należności wynikających z faktur, z których jednocześnie zaspokajane były wierzytelności Spółki z tytułu kaucji gwarancyjnej, obie strony stosunku prawnego zwalniały się z wzajemnych należności, wynikających z wystawionych faktur.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionych okolicznościach, pomimo zatrzymania przez Spółkę części wynagrodzenia odpowiadającego wysokości kaucji gwarancyjnej w celu zaspokojenia wierzytelności Spółki z tytułu kaucji, dochodziło do zapłaty całości należności. Zatrzymana kaucja gwarancyjna stanowiła w tym przypadku jedynie sposób rozliczeń finansowych, które w oparciu o wynikającą z prawa swobodę zawierania umów mogą mieć różną formę: zapłata gotówkowa, bezgotówkowa, potrącenie z bezspornej należności, kompensata lub inne, byleby strony nie kwestionowały tej formy rozliczenia i aby była ona zgodna z prawem.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN - kaucja jest to suma pieniężna złożona jako gwarancja dotrzymania zobowiązania i stanowiąca odszkodowanie w razie niedopełnienia zobowiązania.

Kaucja gwarancyjna w budownictwie natomiast, to określona - z reguły procentowo - kwota należności wynikających z tytułu wykonanych robót, zatrzymana przez inwestora na określony czas do momentu ich zakończenia i upływu terminu udzielonej gwarancji. Stanowi formę zabezpieczenia należytego wykonania robót przez wykonawcę, bądź też służy do pokrycia ewentualnych roszczeń wynikających z ich niewykonania, czy też nienależytego wykonania. Kaucja gwarancyjna jest szeroko stosowaną formą rozliczeń w budownictwie, gdzie roboty i usługi są wykonywane w dłuższym okresie czasu, a zamawiający chce i musi zabezpieczyć swoje interesy w obliczu występującego na tym rynku ryzyka nienależytego wykonania umów.

W związku z tym należy przyjąć, że zatrzymanie zgodnie z warunkami umowy kaucji gwarancyjnej celem zaspokojenia wierzytelności Spółki wobec podwykonawców z tytułu kaucji, nie mieści się w pojęciu użytym w art. 89b VATU jako "nieuregulowana należność wynikająca z faktury". Zatrzymana kaucja gwarancyjna nie jest nierozpoznaną wartością (częścią) faktury, która z bliżej nierozpoznanych względów nie została uregulowana przez dłużnika. Stanowi formę rozliczenia pomiędzy stronami, polegającą na wzajemnym potrąceniu wierzytelności przysługujących stroną umowy. Stosowanie bowiem do art. 498 § 1 Kodeksu cywilnego "gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym". Skutki zastosowanej formy rozliczenia reguluje art. 498 § 2 Kodeksu cywilnego, który stanowi, że: "wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej".

Ponadto należy przyjąć, że w takiej sytuacji mamy do czynienia z jednym terminem płatności i dlatego późniejszy zwrot kaucji gwarancyjnej nie ma znaczenia w kontekście ustalenia, czy doszło do zapłaty należności zasadniczej, czy też nie (tak m.in. Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z 20 listopada 2013 r. o sygn. I SA/Bk 376/13).

Nie ma też znaczenia okoliczność, w kontekście obowiązku podatkowego i ewentualnego obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego, czy kaucja ta zostanie, po upływie okresu gwarancyjnego rozliczona z dostawcą usługi, czy też nie. Istotne jest to, że całość należności z faktury, z dniem terminu jej płatności, została uregulowana, a wzajemne zobowiązania stron wygasły. Przepis art. 89b VATU, statuujący obowiązek dokonania korekty podatku naliczonego mógłby mieć zastosowanie w przedmiotowym przypadku jedynie wówczas, gdyby Spółka, dokonując potrącenia kaucji gwarancyjnej nie zapłaciła reszty należności z faktury, nie objętej wysokością kaucji. Natomiast okoliczność braku zwrotu kaucji gwarancyjnej po upływie okresu gwarancyjnego nie mieści się w pojęciu użytym w art. 89b VATU "nieuregulowania należności wynikającej z faktury" i brak jest podstaw do przyjęcia aby Spółka, a w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca, był zobowiązany do dokonania korekty podatku naliczonego.

Reasumując powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, okoliczność braku rozliczenia kaucji gwarancyjnej z podwykonawcami Spółki po upływie okresu gwarancyjnego jest irrelewantna z punktu widzenia przepisu art. 89b VATU, w kontekście ustalenia czy doszło do zapłaty całej należności wynikającej z faktur wystawionych przez podwykonawców na rzecz Spółki.

Przepis ten mógłby mieć zastosowanie jedynie wówczas gdyby Spółka, dokonując potrącenia kaucji gwarancyjnej nie zapłaciła reszty należności z faktury, nie objętej wysokością kaucji. Brak rozliczenia kaucji po upływie okresu gwarancyjnego nie mieści się natomiast w pojęciu "nieuregulowanej należności wynikającej z faktury" - należność ta bowiem została w całości uiszczona z dniem terminu płatności określonego w fakturze poprzez kompensatę wzajemnych wierzytelności przysługujących obu stronom umowy. W wyniku tej kompensaty (potrącenia), stosowanie do art. 498 § 2 Kodeksu cywilnego, obie wierzytelności zostały wzajemnie umorzone, do wysokości wierzytelności niższej. W związku z powyższym należy uznać, że Wnioskodawca nie jest w przedstawionym powyżej stanie faktycznym sprawy zobowiązany do dokonania korekty podatku naliczonego w fakturach dokumentujących wykonane usługi przed podwykonawców na rzecz Spółki..., z których jednocześnie zaspokajana była wierzytelność Spółki z tytułu kaucji gwarancyjnej celem zabezpieczenia przyszłych roszczeń Spółki, w sytuacji, gdy okres gwarancyjny, na jaki była zatrzymana kaucja gwarancyjna już upłynął, a zwrot kaucji gwarancyjnej będzie możliwy dopiero po podziale masy upadłości upadłej spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.