ILPP2/443-1492/10-4/EWW - Zasady dokumentowania usług tłumaczenia na języki obce oraz wykazywania tych usług w deklaracjach VAT 7 i informacjach podsumowujących, a także określenie momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku VAT w związku z tymi usługami.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki X, przedstawione we wniosku z dnia 6 września 2010 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Poznaniu 10 września 2010 r., data wpływu do Biura KIP w Lesznie 14 września 2010 r.) uzupełnionym pismem z dnia 30 listopada 2010 r. (data wpływu 3 grudnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług z tytułu świadczenia usług tłumaczenia na język obcy jest:

* prawidłowe - w zakresie udokumentowania wykonywanych usług oraz wykazywania ich w informacjach podsumowujących,

* nieprawidłowe - w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego oraz wykazywania ich w deklaracjach VAT-7.

W dniu 10 września 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie udokumentowania wykonywanych usług tłumaczenia na język obcy, momentu powstania obowiązku podatkowego z tego tytułu oraz wykazywania tych usług w informacjach podsumowujących i deklaracjach VAT-7. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 30 listopada 2010 r. (data wpływu 3 grudnia 2010 r.) o informacje doprecyzowujące oraz o brakującą opłatę.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi pełną działalność opodatkowaną. Wysyła swoje wyroby między innymi do klientów z Unii Europejskiej. W związku z prowadzoną działalnością, zakupuje różne usługi, np. usługi tłumaczenia na język obcy.

Faktury te zawierają podatek VAT. W przyszłości mogą wystąpić przypadki refakturowania usług na klientów Spółki. Obecnie trwają w tym zakresie rozmowy z jej zagranicznymi klientami, którzy mają swoje siedziby w krajach Unii Europejskiej i są podatnikami podatku od wartości dodanej. Zainteresowany ma wątpliwości, jak ma wyglądać taka refaktura i jakie czynności powinien on podjąć w tym zakresie.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, refaktura dla unijnego podatnika powinna zawierać kwotę netto z faktury zakupowej. Będzie to faktura niepodlegająca opodatkowaniu w Polsce, tzw. NP, z adnotacją: obowiązek rozliczenia podatku spoczywa na nabywcy tej faktury. Natomiast obowiązkiem podatkowym w przypadku refaktury będzie data uzgodnień między Spółką z klientem unijnym. Czynność tą należy wykazać w deklaracji VAT-7 w poz. 21 oraz w informacji podsumowującej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe - w zakresie udokumentowania wykonywanych usług oraz wykazywania ich w informacjach podsumowujących oraz za nieprawidłowe - w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego oraz wykazywania ich w deklaracjach VAT-7.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z opisu sprawy wynika, iż Zainteresowany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, wysyła swoje wyroby między innymi do klientów z Unii Europejskiej. W związku z tym, zakupuje on od polskich podatników usługi tłumaczenia na język obcy, którzy obciążają go z tego tytułu fakturami zawierającymi podatek VAT. Wnioskodawca zakłada, że w przyszłości mogą wystąpić przypadki refakturowania ww. usług na jego klientów, którzy mają swoje siedziby w krajach Unii Europejskiej i są podatnikami podatku od wartości dodanej.

Artykuł 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 2006.347.1 z późn. zm.) wskazuje, iż w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

W polskiej ustawie o podatku od towarów i usług regulację w powyższym zakresie zawiera art. 30 ust. 3 ustawy, który wskazuje, iż w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku.

Celem "refakturowania" jest przeniesienie poniesionych kosztów na podmiot, który z danych usług faktycznie korzystał, pomimo że podmiot refakturujący danej usługi nie wykonał. Oznacza to, że podmiot "refakturujący" daną usługę, nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej, traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przerzucenie kosztów na inny podmiot, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane, niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie.

Z powyższego wynika, iż Wnioskodawca dokonując refakturowania nabytych usług tłumaczenia na język obcy, de facto sam świadczyć będzie te usługi na rzecz zagranicznych kontrahentów.

W przypadku refakturowania usług, nawet jeśli podmiot faktycznie nie świadczy usługi (osobiście nie wykonuje czynności), to jednak pośrednio bierze udział w jej świadczeniu, co przejawia się w odsprzedaży takiej usługi. Dla potrzeb podatku od towarów i usług takie zachowanie jest traktowane na równi ze świadczeniem konkretnej usługi. Podmiot ten staje się zatem podatnikiem podatku VAT ze wszystkimi wynikającymi z tego konsekwencjami, w szczególności powinien opodatkować tą usługę według zasad dla niej przewidzianych oraz udokumentować fakturami.

W związku z powyższym w przedmiotowej interpretacji dokonano analizy przepisów dotyczących wykonywanych przez Spółkę usług tłumaczenia na język obcy.

W przypadku świadczenia usług bardzo istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dana usługa podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - na mocy ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca świadczyć będzie usługi tłumaczenia na język obcy na rzecz podatników zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, którzy posiadają swoje siedziby na terytorium innych niż Polska państw członkowskich Unii Europejskiej.

Zatem stwierdzić należy, iż usługobiorcami wykonanych przez Zainteresowanego usług będą kontrahenci, wykonujący działalność gospodarczą zdefiniowaną w art. 15 ust. 2 ustawy oraz posiadający status podatnika, w myśl art. 28a ustawy.

Zgodnie z regułą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1, art. 28g ust. 1, art. 28i, 28j i 28n.

Po dokonaniu analizy informacji zawartych we wniosku stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie wskazane powyżej zastrzeżenia nie będą miały zastosowania, zatem miejsce świadczenia usług wykonywanych przez Spółkę ustalane będzie na podstawie zasady ogólnej wyrażonej w art. 28b ust. 1 ustawy.

Mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy stwierdzić należy, iż Wnioskodawca świadczyć będzie przedmiotowe usługi tłumaczenia na język obcy na rzecz podatników mających siedziby na terytorium innych państw członkowskich Unii Europejskiej. Zatem, usługi te nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium kraju, lecz na terytorium innych państw Unii Europejskiej.

W myśl art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do dostawy towarów lub świadczenia usług, dokonywanych przez podatników zarejestrowanych jako podatnicy VAT czynni lub zwolnieni, jeżeli miejscem opodatkowania tych czynności jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego i dla tych czynności podatnicy ci nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub - w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku o podobnym charakterze (art. 106 ust. 2 ustawy).

Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 z późn. zm.), reguluje m.in. treść, sposób oraz warunki wystawiania faktur VAT.

Stosownie do § 25 ust. 1 cyt. rozporządzenia, przepisy § 5, 7-21 i 24 stosuje się odpowiednio do faktur stwierdzających dokonanie dostawy towarów lub świadczenia usług, dla których miejscem opodatkowania jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego, jeżeli dla tych czynności podatnicy wystawiający fakturę nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub - w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku o podobnym charakterze.

Faktury, o których mowa w ust. 1, powinny zawierać dane określone w § 5, z wyjątkiem stawki i kwoty podatku oraz kwoty należności wraz z podatkiem (§ 25 ust. 2 ww. rozporządzenia).

W przypadku świadczenia usług, o których mowa w art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy, faktura dokumentująca wykonanie tych czynności powinna zawierać numer, pod którym nabywca usługi jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, oraz informację, że zobowiązanym do rozliczenia tego podatku jest nabywca usługi, lub odesłanie do odpowiedniego przepisu dyrektywy, na podstawie którego zobowiązanym do rozliczenia tego podatku jest nabywca usługi - § 25 ust. 4 powołanego rozporządzenia.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że z tytułu usług tłumaczenia na język obcy wykonywanych na rzecz unijnych podatników, Zainteresowany będzie zobowiązany do wystawiania faktur VAT bez wskazywania na nich stawki i kwoty podatku oraz kwoty należności wraz z podatkiem, umieszczając informację, iż zobowiązanym do rozliczenia tego podatku jest nabywca usługi lub odesłaniem do odpowiedniego przepisu dyrektywy, na podstawie którego zobowiązanym do rozliczenia tego podatku jest nabywca usługi.

W myśl art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W prawodawstwie polskim obowiązuje zasada swobody umów, w ramach której strony mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez prawo. Zasada ta ma również zastosowanie na gruncie prawa podatkowego. W związku z tym, przy ustalaniu wysokości należności ustawodawca nie ingeruje w sferę podejmowania decyzji, czy opłaty mają być kwotami "netto" czy "brutto".

Należy jednak podkreślić, iż wartość należności powinna wynikać z umowy zawartej pomiędzy stronami transakcji i w przypadku, gdy stanowi ona wartość netto powinno to być w umowie wyraźnie sformułowane.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy, zasadą w zakresie obowiązku podatkowego, przyjętą w ustawie o podatku od towarów i usług jest to, że obowiązek w tym podatku powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Z powyższego wynika, że generalną zasadą obowiązującą w opodatkowaniu VAT jest powstanie obowiązku podatkowego w momencie wydania towaru lub wykonania usługi. Jest to najbardziej ogólna i powszechna zasada. Oznacza ona, że jeżeli dla danego zdarzenia, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego, podatnik nie jest w stanie zastosować innej, szczególnej reguły, musi zastosować właśnie tą zasadę i rozpoznać obowiązek podatkowy w momencie wydania towaru lub wykonania usługi.

Natomiast wielość szczególnych reguł (wyjątków) sprawia, że ta podstawowa zasada u niektórych podatników w ogóle się nie pojawia.

Z opisu sprawy wynika, że Zainteresowany zamierza wykonywać usługi tłumaczenia na język obcy na rzecz unijnych kontrahentów.

Artykuł 100 ust. 1 pkt 4 ustawy stanowi, że podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych usługach, do których stosuje się art. 28b, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, świadczonych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, innych niż zwolnionych od podatku od wartości dodanej lub opodatkowanych stawką 0%, dla których zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca zwane dalej informacjami podsumowującymi.

Stosownie do treści art. 100 ust. 11 ustawy, na potrzeby określenia momentu powstania obowiązku podatkowego, o którym mowa w ust. 3 i 4, w zakresie świadczenia usług wymienionych w ust. 1 pkt 4, przepisy art. 19 ust. 19a i 19b stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 19 ust. 19a ustawy, w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b, stanowiących import usług, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wykonania usług, z tym że:

Treść przepisu art. 19 ust. 19a ustawy wskazuje zatem moment powstania obowiązku podatkowego przy świadczeniu usług na rzecz podmiotów będących podatnikami, dla których miejsce świadczenia ustalane jest na podstawie art. 28b ustawy.

Odnosząc przedstawiony stan prawny do opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, iż obowiązek podatkowy z tytułu świadczenia usług tłumaczenia na język obcy, w myśl art. 19 ust. 19a ustawy, powstanie z chwilą wykonania usług.

Reasumując, w przypadku fakturowania przez Zainteresowanego usług tłumaczenia na język obcy na rzecz usługobiorców, obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług powinien być rozpoznany na zasadach określonych w art. 19 ust. 19a ustawy, a za dzień wykonania usługi należy uznać dzień, kiedy dana usługa się faktycznie zakończyła.

Stosownie do art. 99 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

Minister Finansów, na podstawie art. 99 ust. 14 ustawy, określił w drodze rozporządzenia z dnia 21 grudnia 2009 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie wzorów deklaracji podatkowych dla podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 222, poz. 1763 z późn. zm.), szczegółowe informacje dotyczące ww. deklaracji podatkowych i ich prawidłowego wypełniania.

W załączniku nr 4 do ww. rozporządzenia (Objaśnienia do deklaracji dla podatku od towarów i usług VAT-7 i VAT-7K), w części C (Rozliczenie podatku należnego), zawarte są objaśnienia do deklaracji dla podatku od towarów i usług (VAT-7, VAT-7K i VAT-D), w których wskazano, iż: "W poz. 21 wykazuje się dostawę towarów oraz świadczenie usług poza terytorium kraju, w stosunku do których przysługuje podatnikowi prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, o którym mowa w art. 86 ust. 8 pkt 1, lub prawo do zwrotu kwoty podatku naliczonego, o którym mowa w art. 87 ust. 5 ustawy".

Ponadto, w części C przedmiotowego załącznika do cyt. rozporządzenia zapisano: "W poz. 22 wykazuje się świadczenie usług, o których mowa w art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy".

Z powyższych przepisów wynika zatem, iż w przypadku usług świadczonych na rzecz podatników, spełniających definicję zawartą w art. 28a ustawy, do których zastosowanie znajduje zasada ogólna dotycząca określenia miejsca świadczenia usług, wynikająca z art. 28b ustawy, istnieje obowiązek wykazania tej transakcji w informacji podsumowującej, zarówno w poz. 21 jak i poz. 22.

Powyższe zasady będą miały zastosowanie w przedmiotowej sprawie, ponieważ jak zostało wskazane powyżej, miejsce świadczenia usług będących przedmiotem wniosku ustalać się będzie na podstawie art. 28b ustawy.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż Spółka winna wykazać świadczone usługi, które nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium kraju, w deklaracjach rozliczeniowych VAT-7 zarówno w poz. 21, jak i w poz. 22 oraz w informacjach podsumowujących, zgodnie z cyt. wcześniej art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w zakresie zdarzenia przyszłego w kwestii udokumentowania wykonywanych usług tłumaczenia na język obcy, momentu powstania obowiązku podatkowego oraz obowiązku wykazywania ich w informacjach podsumowujących i deklaracjach VAT-7. Natomiast w zakresie prawa do odliczenia podatku z tytułu nabycia niniejszych usług w dniu 13 grudnia 2010 r. wydana została odrębna interpretacja znak ILPP2/443-1492/10-7/EWW.

Natomiast w pozostałych zakresach wydane zostały w dniu 13 grudnia 2010 r. odrębne interpretacje znak: ILPP2/443-1492/10-5/EWW, ILPP2/443-1492/10 6/EWW, ILPP2/443 1492/10-8/EWW, ILPP2/443-1492/10-9/EWW.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.