ILPP2/443-1396/11-2/MN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 3 października 2011 r. (data wpływu 6 października 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego świadczenia na rzecz pracowników - jest nieprawidłowe.

W dniu 6 października 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego świadczenia na rzecz pracowników.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca, zgodnie z zapisami Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy zawarł umowę z firmą prowadzącą usługi gastronomiczne i stołówkowe. Zgodnie z zapisami tej umowy pracownicy Wnioskodawcy korzystają w stołówkach z posiłków z bonifikatą, tj. wartość bonifikaty skalkulowana jest jako różnica między ceną rynkową a ceną sprzedaży dla pracownika. Pracownik kupując posiłek płaci cenę niższą, a wartością bonifikaty obciążony jest Wnioskodawca. Firma prowadząca stołówki sporządza w comiesięcznych okresach wykaz osób korzystających z dopłat do posiłków i obciąża Zainteresowanego wartością udzielonych bonifikat dokumentem będącym notą księgową. Wnioskodawca dokonuje zapłaty za wystawioną notę, a pracowników wymienionych w nocie rozlicza zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z obowiązującymi od dnia 1 kwietnia 2011 r. zapisami ustawy o podatku od towarów i usług, wartość bonifikaty z tytułu korzystania z usług stołówkowych przez pracowników Wnioskodawcy stanowi nieodpłatne świadczenie na rzecz pracowników i należy opodatkować wartość brutto bonifikaty. Powyższą czynność należy udokumentować fakturą wewnętrzną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...) - art. 7 ust. 1 ustawy.

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie. Ustawodawca jednakże przewidział od powyższej reguły wyjątki, które zostały zawarte - w przypadku dostawy towarów w art. 7 ust. 2 ustawy oraz - w przypadku świadczenia usług w art. 8 ust. 2 ustawy.

Stosownie do art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

Należy wyjaśnić, iż pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Zauważyć jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności, przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że każde świadczenie nie będące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi co do zasady usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

* w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca, wierzyciel) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

* świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, iż oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Stanowisko takie potwierdza również orzecznictwo TSUE. I tak, w sprawie o sygn. C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia) TSUE stwierdził, że: "świadczenie usług realizowane jest za wynagrodzeniem w rozumieniu art. 2 (1) VI Dyrektywy i stąd podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy".

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca, zgodnie z zapisami Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy zawarł umowę z firmą prowadzącą usługi gastronomiczne i stołówkowe. Zgodnie z zapisami tej umowy pracownicy Wnioskodawcy korzystają w stołówkach z posiłków z bonifikatą, tj. wartość bonifikaty skalkulowana jest jako różnica między ceną rynkową a ceną sprzedaży dla pracownika. Pracownik kupując posiłek płaci cenę niższą, a wartością bonifikaty obciążony jest Wnioskodawca. Firma prowadząca stołówki sporządza w comiesięcznych okresach wykaz osób korzystających z dopłat do posiłków i obciąża Zainteresowanego wartością udzielonych bonifikat dokumentem będącym notą księgową. Wnioskodawca dokonuje zapłaty za wystawioną notę, a pracowników wymienionych w nocie rozlicza zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć - jak wskazano wcześniej - stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Dlatego dla ustalenia czy konkretne świadczenie podlega opodatkowaniu istotne jest więc ustalenie celu takiego świadczenia.

Mając na uwadze powołane przepisy oraz opis sprawy stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sytuacji Wnioskodawca nie dokonuje jakiegokolwiek świadczenia na rzecz pracowników.

Z opisu sprawy wynika, iż stroną umowy o świadczenie usług stołówkowych jest pracownik, który uiszcza za nią należność z uwzględnieniem bonifikaty, która wynika z umowy pomiędzy świadczącym usługę a Wnioskodawcą. Zainteresowany reguluje jedynie brakującą należność za wyświadczoną na rzecz jego pracowników usługę stołówkową. Zatem, w żadnym momencie nie dochodzi pomiędzy Wnioskodawcą a jego pracownikami do świadczenia usług.

Przekazanie firmie prowadzącej stołówkę środków pieniężnych tytułem udzielonej bonifikaty nie dotyczy świadczenia mającego charakter usługi lecz jest świadczeniem pieniężnym.

Pieniądze jako środek płatniczy nie są towarem i nie mieszczą się w granicach definicji "towaru", zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy, tym samym ich przekazanie nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym, w przedmiotowej sprawie fakt uregulowania przez Wnioskodawcę należności w wysokości bonifikaty, nie powoduje, iż po stronie Zainteresowanego dochodzi do świadczenia usług na rzecz pracowników. Tym samym, czynność ta nie podlega uregulowaniom ustawy o podatku VAT.

W związku z treścią pytania drugiego oraz odpowiedzią na pytanie pierwsze, drugie pytanie dotyczące sposobu wyliczenia podatku należnego - staje się bezprzedmiotowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zwrócić należy uwagę, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - w wydanej interpretacji rozpatrzone.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.