ILPP2/443-1303/09-2/MN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 22 września 2009 r. (data wpływu 29 września 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od paliwa oraz rat leasingowych - jest nieprawidłowe.

W dniu 29 września 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od paliwa oraz rat leasingowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT. Dla celów działalności, Spółka wykorzystywała oraz nadal wykorzystuje samochody użytkowane m.in. na podstawie umów leasingu zawartych po dniu 1 maja 2004 r. Zgodnie z brzmieniem przepisów ustawy obowiązujących od dnia 1 maja 2004 r. jak i po zmianie obowiązującej od dnia 22 sierpnia 2005 r., samochody użytkowane przez Spółkę nie mieszczą się w katalogu przedstawionym w art. 86 ust. 4, a więc uznawane są za samochody osobowe. Samochody te nie posiadają homologacji samochodów ciężarowych, ponieważ zgodnie z obowiązującymi przepisami, ubieganie się przez Spółkę o wspomniane dokumenty nie było zasadne, gdyż w świetle obowiązujących regulacji VAT, samochody te kwalifikowane były jako osobowe.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka, użytkując pojazdy samochodowe w prowadzonej działalności gospodarczej, miała prawo do odliczenia na zasadach ogólnych podatku VAT naliczonego od paliwa oraz rat leasingowych.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym Spółce przysługuje w okresie od dnia 1 maja 2004 r. prawo do odliczenia podatku VAT z tytułu kosztów paliwa oraz leasingu od użytkowanych pojazdów samochodowych, co wynika z obowiązującego obecnie stanu prawnego. Na podstawie przepisów ustawy o VAT (art. 88 ust. 1 pkt 3) obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku naliczonego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nie przekraczającej 3,5 tony. Dodatkowo, ustawodawca wskazał w art. 86 ust. 4 ustawy o VAT rodzaje pojazdów, których powyższe wyłączenie nie dotyczy. Ponadto, zgodnie z art. 86 ust. 5, spełnienie wymagań określonych w ust. 4 powinno być stwierdzone dodatkowym badaniem technicznym przeprowadzonym przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonym zaświadczeniem oraz adnotacją w dowodzie rejestracyjnym.

Zgodnie z wyrokiem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (ETS) z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie Magoora Sp. z o.o. (C-414/07), przytoczone powyżej przepisy zostały zakwestionowane przez ETS jako niezgodne z prawem wspólnotowym i jako takie nie mają zastosowania. Powyższa teza wynika ze stanowiska przedstawionego we wspomnianym wyroku, zgodnie z którym wprowadzenie od dnia 1 maja 2004 r. oraz od dnia 22 sierpnia 2005 r. przepisów ustawy o VAT rozszerzających zakres ograniczeń do odliczenia podatku VAT od paliwa wykorzystywanego do samochodów osobowych, naruszyło zasadę "standstill" (art. 17 ust. 6 akapit drugi VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r.), która to przewiduje utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku VAT, obowiązujących przed wejściem w życie tej Dyrektywy, o ile przepisy te zostaną utrzymane w mocy także po dacie wejścia jej w życie. W konkluzji ETS stwierdził, iż zadaniem sądu krajowego jest ustalenie, czy przepisy wprowadzone przez państwo członkowskie w celu implementacji przepisów VI Dyrektywy powodują rozszerzenie zakresu zastosowania ograniczeń odliczenia podatku VAT.

W podobnej kwestii zapadły już wyroki wojewódzkich sądów administracyjnych, które potwierdzają jednoznacznie, iż polski ustawodawca zastępując z dniem 1 maja 2004 r. przepisy ustawy z 1993 r. doprowadził do rozszerzenia zakresu ograniczeń do odliczenia podatku VAT, w zakresie w jakim prawo to przysługiwało podatnikowi w związku z wykorzystywaniem samochodów osobowych. Są to wyroki:

* WSA w Rzeszowie z dnia 13 maja 2008 r. (I SA/RZ 284/08),

* WSA we Wrocławiu z dnia 4 kwietnia 2007 r. (I SA/WR 1852/06),

* WSA w Warszawie z dnia 11 kwietnia 2008 r. (III SA/WA 263/08).

W konsekwencji należy uznać, iż organy skarbowe nie mogą powoływać się na zakwestionowane przez Trybunał przepisy, które jednoznacznie, na podstawie m.in. powyższych wyroków, uznane zostały przez krajowe sądy jako naruszające zasady klauzuli "standstill". Zakładając więc, że przepisy ustawy o VAT z 1993 r. zostały w całości uchylone przez art. 175 ustawy o VAT, należy uznać, iż w chwili obecnej, a w zasadzie od momentu wprowadzenia kwestionowanych przez ETS przepisów, brak jest regulacji, które to, będąc zgodnymi z prawem wspólnotowym, regulowałyby zasady odliczania podatku VAT naliczonego w związku z nabyciem czy leasingiem samochodów osobowych, jak i paliwa wykorzystywanego do ich eksploatacji.

Stanowisko Spółki potwierdzone zostało wyrokiem WSA w Krakowie z dnia 3 kwietnia 2009 r. (SA/Kr 147/09), który to wyrok był konsekwencją przywołanego orzeczenia ETS w sprawie Magoora Sp. z o.o., gdzie Trybunał wezwał sądy krajowe do interpretacji przepisów krajowych i wspólnotowych.

WSA w Krakowie odmówił zastosowania przepisów ustawy o VAT wprowadzających ograniczenia w zakresie odliczenia podatku VAT od paliwa, jako niezgodnych z prawem wspólnotowym. W treści powyższego wyroku Sąd uznał, że konstytucyjne zasady wykładni prawa nie pozwoliły na zastosowanie ograniczeń w prawie do odliczenia podatku VAT od paliwa przewidzianych przepisami ustawy. Oznacza to, że - cytując ustne uzasadnienie powyższego wyroku - "nie istnieje żadne inne ograniczenie niż związek zakupu paliwa z działalnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, czyli (...) nie ma podziału na samochody osobowe i ciężarowe".

Ponadto, Sąd podkreślił, że organy skarbowe mają obowiązek interpretowania prawa krajowego w taki sposób, aby uzyskać jego wykładnię maksymalnie zgodną z celem VI Dyrektywy. Jeżeli interpretacja danego przepisu nie pozwala na osiągniecie takiego celu, to w ocenie Sądu, istnieje obowiązek pominięcia takiego przepisu prawa krajowego. WSA w Krakowie uznał, że przepisów przewidujących ograniczenie odliczenia podatku VAT od paliwa nie da się zinterpretować tak, aby były one jasne dla wszystkich uczestników obrotu gospodarczego w Polsce. Nie można również uznać stanowiska prezentowanego przez Ministerstwo Finansów, zgodnie z którym w związku ze wspomnianym wyrokiem ETS należy w stosunku do samochodów stosować kryteria w oparciu o przepisy ustawy z 1993 r. Podejście takie nie może mieć zastosowania, ponieważ zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału, Państwo jest uprawnione do odwoływania sie do klauzuli "standstill", a tym samym do stosowania przepisów obowiązujących w dacie wejścia w życie VI Dyrektywy, pod warunkiem, że przepisy te zostaną utrzymane w mocy także po tej dacie. W powyższym przypadku warunek ten nie został spełniony - przepisy ustawy o VAT z 1993 r. zostały uchylone (art. 175 ustawy), co oznacza, że nie można powołać się na obowiązywanie klauzuli w tym przypadku.

Taki wniosek wynika przede wszystkim z zasady prawa konstytucyjnego, a w szczególności zasad państwa prawa oraz legalizmu, a także zaufania jednostek do działania administracji publicznej. Podstawowe znaczenie w niniejszej kwestii ma art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r., określający zasadę demokratycznego państwa prawnego, urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej oraz art. 87, zgodnie z którym obowiązującymi źródłami prawa na terytorium RP są Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia. Z treści przywołanych przepisów wynika, iż działania organów Państwa w zakresie decydowania o prawach i obowiązkach podmiotów, powinno opierać się na podstawie obowiązujących norm prawnych.

Podsumowując, Spółka stoi na stanowisku, iż do czasu przyjęcia przez organy ustawodawcze regulacji zgodnych w tym zakresie z prawem wspólnotowym, nie obowiązują przepisy, które ograniczałyby prawo do odliczenia podatku VAT w zakresie używania samochodów, i które można skutecznie stosować wobec podatników. Mając na uwadze przedstawione we wniosku argumenty Spółka uznaje, że ma prawo do odliczenia podatku VAT zawartego w cenie leasingu jak i paliwa zużytego do samochodów wykorzystywanych w działalności opodatkowanej VAT, bez względu na ich kwalifikację podatkową, jak i okoliczności wynikające z zaświadczenia o przeprowadzonym badaniu technicznym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z dniem akcesji Polski do Unii Europejskiej, tj. z dniem 1 maja 2004 r. wprowadzone zostały przepisy art. 86 ust. 3, 5 i 7 oraz art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy.

W myśl art. 86 ust. 3 ustawy, w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej ładowności mniejszej niż określona wg wzoru:

DŁ = 357kg + n x 68kg

gdzie

DŁ - oznacza dopuszczalną ładowność,

n - oznacza ilość miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy

- kwotę podatku naliczonego stanowiło 50% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 5.000 zł.

Jednocześnie art. 86 ust. 5 ustawy regulował, iż dopuszczalna ładowność pojazdów oraz ilość miejsc (siedzeń), o których mowa w ust. 3, określona jest na podstawie wyciągu ze świadectwa homologacji lub odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, wydawanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym. Pojazdy, które w wyciągu ze świadectwa homologacji lub w odpisie decyzji, o której mowa w zdaniu pierwszym, nie mają określonej dopuszczalnej ładowności lub ilości miejsc, uznaje się również za samochody osobowe, o których mowa w ust. 3.

W art. 86 ust. 7 ustawy postanowiono, iż w przypadku usługobiorców użytkujących samochody, o których mowa w ust. 3 i 5, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 50% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu, nie może jednak przekroczyć kwoty 5.000 zł.

Natomiast, stosownie do art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosowało się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3 i 5.

Od nowelizacji obowiązującej od dnia 22 sierpnia 2005 r., stosownie do nowego brzmienia przepisu art. 86 ust. 3 ustawy, w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Jednocześnie, stosownie do zapisów art. 86 ust. 4 ustawy, przepis art. 86 ust. 3 nie dotyczy:

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 5 ustawy, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ww. art. 86 ust. 4 pkt 1-4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

W myśl znowelizowanego art. 86 ust. 7 ustawy, w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w ust. 3, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6.000 zł.

Natomiast, z brzmienia znowelizowanego art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy, obowiązującego od dnia 22 sierpnia 2005 r., wynika, iż obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3.

Z kolei, na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy dotyczącej podatku VAT, tj. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.), ograniczenia w prawie do odliczenia dotyczące samochodów osobowych zawarte były w art. 25 ust. 1 pkt 2, który posiadał treść: "Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg, z wyjątkiem przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu tych samochodów stanowi przedmiot działalności podatnika".

Jednocześnie, przepis art. 25 ust. 1 pkt 3a ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, ograniczający prawo do odliczenia w związku z nabywaniem paliwa do samochodów osobowych brzmiał następująco: "Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do paliw silnikowych benzynowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych lub innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg".

Natomiast, zgodnie z przepisem § 10 ust. 1 rozporządzenia z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, poz. 268 z późn. zm.), obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r., usługobiorcom użytkującym samochody osobowe lub inne samochody o dopuszczalnej ładowności do 500 kg na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub umowy o podobnym charakterze nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego oraz do zwrotu różnicy podatku o kwotę podatku naliczonego od czynszu (raty) i innych odpłatności wynikających z zawartej umowy.

W § 10 ust. 3 powołanego rozporządzenia postanowiono, iż podatnikom nabywającym samochody inne niż osobowe, które nie posiadają homologacji producenta lub importera wymaganej dla tego rodzaju samochodów, nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego oraz do zwrotu różnicy podatku, o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem tych samochodów.

Podstawowym aktem określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 1 stycznia 2007 r. jest Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L Nr 347, poz. 1 z późn. zm.), a wcześniej VI Dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. Urz. UE. L Nr 145, poz. 1 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 17 (6) VI Dyrektywy (oraz art. 176 obowiązującej Dyrektywy), podatek od wartości dodanej nie może być odliczany od wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością. Do czasu przyjęcia przez Radę Unii Europejskiej przepisów określających kategorie wydatków niekwalifikujących się do odliczenia podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w dniu ich przystąpienia do Unii. Wyłączenia te mogą dotyczyć podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych oraz nabywanych paliw. Istnieje zatem możliwość na gruncie prawa Unii Europejskiej stosowania ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, pod warunkiem, iż ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie przystąpienia do Unii Europejskiej. Tym samym omawiany przepis art. 17 (6) VI Dyrektywy formułuje zasadę "stand still" (klauzula stałości), przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie VI Dyrektywy.

Z uwagi na cel przepisu art. 17 (6) VI Dyrektywy pojęcie "prawo krajowe" odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. Klauzula "stand still" ma bowiem na celu uniemożliwienie nowym państwom członkowskim dokonania zmian swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów Dyrektywy.

W tym kontekście uchylenie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym w dniu akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie przepisów nowych, zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, samo w sobie nie może stanowić podstawy do stwierdzenia naruszenia art. 17 (6) VI Dyrektywy. Istotne jest bowiem ustalenie, czy nowe przepisy krajowe nie doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku.

W podobny sposób do opisanej kwestii odniósł się Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07. Należy przy tym zaznaczyć, że ze względu na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z regulacją VI Dyrektywy Rady, uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

Mając na względzie treść powołanych wyżej przepisów zauważyć należy, że do dnia 30 kwietnia 2004 r. ustawodawca nie przewidział możliwości odliczenia podatku naliczonego zarówno od nabycia samochodów osobowych jak i paliw silnikowych benzynowych, oleju napędowego oraz gazu wykorzystywanych do ich napędu. Natomiast, ustawa z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług umożliwiła, w przypadku nabycia samochodów osobowych, odliczenie 50% kwoty podatku naliczonego określonej w fakturze - nie więcej jednak niż 5.000 zł Z kolei zmiana wprowadzona w tym zakresie z dniem 22 sierpnia 2005 r. rozszerzyła zakres prawa do odliczenia podatku naliczonego do 60% kwoty podatku określonej w fakturze - nie więcej jednak niż 6.000 zł. Powyższe limity dotyczą także odliczenia podatku naliczonego wynikającego z czynszu (rat) od samochodów osobowych użytkowanych na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze. Należy również zaznaczyć, że począwszy od dnia wejścia w życie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. aż do chwili obecnej kolejne przepisy nie przewidywały możliwości odliczenia podatku od nabycia paliw silnikowych benzynowych, oleju napędowego oraz gazu wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych.

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT. Dla celów działalności, Spółka wykorzystywała oraz nadal wykorzystuje samochody użytkowane m.in. na podstawie umów leasingu zawartych po dniu 1 maja 2004 r. Samochody użytkowane przez Spółkę nie mieszczą się w katalogu przedstawionym w art. 86 ust. 4 ustawy, a więc uznawane są za samochody osobowe. Samochody te nie posiadają homologacji samochodów ciężarowych, ponieważ zgodnie z obowiązującymi przepisami, ubieganie się przez Spółkę o wspomniane dokumenty nie było zasadne, gdyż w świetle obowiązujących regulacji VAT, samochody te kwalifikowane były jako osobowe.

Biorąc pod uwagę treść powołanych przepisów wspólnotowych i krajowych oraz opisany stan faktyczny stwierdzić należy, że Spółce przysługuje ograniczone prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z czynszu (rat) od samochodów osobowych użytkowanych na podstawie umów leasingu, zgodnie z art. 86 ust. 7 ustawy, tj. od dnia 1 maja 2004 r. w wysokości 50% kwoty określonej w fakturze, nie więcej jednak niż 5.000 zł, a od dnia 22 sierpnia 2005 r. - w wysokości 60% kwoty określonej w fakturze, nie więcej jednak niż 6.000 zł. Natomiast, nie przysługuje Spółce prawo do odliczenia podatku od nabywanego paliwa wykorzystywanego do napędu przedmiotowych pojazdów.

Wskazać również należy, iż powołane przez Spółkę wyroki sądów administracyjnych stanowią rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się zawężają, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.