ILPP2/443-1256/09-4/EN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 16 września 2009 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Poznaniu 17 września 2009 r., do Biura KIP w Lesznie 21 września 2009 r.) uzupełnionym pismem z dnia 12 listopada 2009 r. (data wpływu 17 listopada 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wystawienia faktury korygującej - jest prawidłowe.

W dniu 17 września 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wystawienia faktury korygującej. Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 12 listopada 2009 r. (data wpływu 17 listopada 2009 r.) o potwierdzenie, że wniosek dotyczy podatku od towarów i usług oraz o dodatkową opłatę.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 21 czerwca 2007 r. została podpisana umowa o wykonanie robót budowlanych pomiędzy Przedsiębiorstwem (dalej: X) a Wnioskodawcą, która to została zerwana przez Przedsiębiorstwo. Na poczet zakupu materiałów, Zainteresowany otrzymał zaliczkę na którą została wystawiona faktura zaliczkowa w wysokości 700.000 zł brutto od firmy X.

X pismem z dnia 23 października 2008 r. zażądało zwrotu zaliczki w wysokości 700.000 zł na podstawie § 1 ust. 11 ww. umowy, w wysokości 700.000 zł. Należność nie została zwrócona, ponieważ Spółka otrzymaną zaliczkę w całości wydatkowała, zgodnie z zapisami umowy, na zakup materiałów potrzebnych do wykonania stanu surowego oraz wystawiła fakturę zaliczkową w wysokości brutto 700.000 zł, a także przedstawiła pismem pełne rozliczenie kwoty zaliczki, wzywając jednocześnie do zwrotu weksla.

Obecnie Wnioskodawca złożył do prokuratury zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa przez X.

Obie strony umowy o wykonanie robót budowlanych z dnia 21 czerwca 2007 r. znajdują się w sporze. x sprzedało weksel, który był zabezpieczeniem pobranej zaliczki w wysokości 700.000 zł, Panu.

Na wezwanie Pana, który to nabył prawa z weksla w drodze indosu właściwego, Spółka nie odpowiedziała pozytywnie.

W dniu 15 lipca 2009 r. wyrokiem w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej Sąd Okręgowy nakazał Zainteresowanemu zapłatę, w postępowaniu nakazowym z weksla kwotę 700.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 4 listopada 2008 r. oraz kosztami postępowania Panu.

Sąd zważył, że nie budzi wątpliwości:

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku z wypłaceniem kwoty 700.000 zł tytułem nakazu zapłaty Panu, Spółka może wystawić korektę rozliczonej faktury zaliczkowej w wysokości 700.000 zł brutto dla X, której to kwota netto została zaliczona do przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, powinien on wystawić korektę faktury zaliczkowej wystawionej dla X, ponieważ Inwestor sprzedał weksel, który zabezpieczał wpłaconą kwotę zaliczki. Fakt zapłaty za weksel, to rozliczenie wystawionej faktury zaliczkowej, a w momencie zwrotu pieniędzy nie może być mowy o wpłaconej zaliczce, bo tak naprawdę została zwrócona.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, stosownie do przepisu art. 7 ust. 1 ustawy, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Natomiast świadczenie usług, to w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

W myśl art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Podstawę opodatkowania zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4b (art. 29 ust. 4 ustawy).

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Na mocy art. 19 ust. 11 ustawy, jeżeli przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi otrzymano część należności, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w tej części.

W myśl art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15 są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do części należności otrzymywanych przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi (art. 106 ust. 3).

Regulacje dotyczące rozliczenia faktur korygujących uregulowane zostały w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337), zwanym dalej rozporządzeniem. Przypadki, w których dopuszczalne jest wystawienie przez sprzedawcę faktury korygującej określają regulacje zawarte w § 13 i § 14 rozporządzenia.

Zgodnie z § 13 ust. 1 rozporządzenia, w przypadku gdy po wystawieniu faktury udzielono rabatów określonych w art. 29 ust. 4 ustawy, podatnik udzielający rabatu wystawia fakturę korygującą.

W myśl § 13 ust. 2 rozporządzenia, faktura korygująca powinna zawierać co najmniej:

Na mocy § 13 ust. 3 rozporządzenia, przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio w przypadku:

Powyższe oznacza, iż w przypadku zwrotu kwot nienależnych przez ich nabywcę, podatnik powinien wystawić fakturę korygującą.

Z opisu sprawy wynika, że Zainteresowany podpisał umowę o wykonanie robót budowlanych, która to została zerwana. Na poczet zakupu materiałów otrzymał on zaliczkę, na którą wystawił fakturę zaliczkową w wysokości 700.000 zł brutto. Należność, po zerwaniu umowy, nie została zwrócona, ponieważ Spółka otrzymaną zaliczkę w całości wydatkowała, zgodnie z zapisami umowy, dodatkowo przedstawiła pełne rozliczenie kwoty zaliczki, wzywając jednocześnie do zwrotu weksla.

X sprzedało weksel, który był zabezpieczeniem pobranej zaliczki. Na wezwanie indosatariusza, który to nabył prawa z weksla w drodze indosu właściwego, Spółka nie odpowiedziała pozytywnie. Sąd w postępowaniu nakazowym nakazał Wnioskodawcy zapłatę z weksla kwoty 700.000 zł, wraz z ustawowymi odsetkami oraz kosztami postępowania indosatariuszowi.

Weksel emitowany na podstawie przepisów ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. - Prawo wekslowe (Dz. U. Nr 37, poz. 282 z późn. zm.), jest papierem wartościowym, którego funkcją jest uregulowanie lub zabezpieczenie zobowiązania pieniężnego.

Artykuł 9 ustawy - Prawo wekslowe stanowi, że wystawca odpowiada za przyjęcie i za zapłatę weksla (...). Każdy weksel można przenieść przez indos, chociażby nie był wystawiony wyraźnie na zlecenie (art. 11 ww. ustawy), co oznacza, że weksel wystawiony przez nabywcę towaru lub usługi na rzecz sprzedawcy w związku z istnieniem zobowiązania pieniężnego z tytułu dokonanej sprzedaży towaru lub usługi może być przenoszony na inne osoby w drodze indosu.

W myśl art. 14 cyt. ustawy, indos przenosi wszystkie prawa z weksla (...).

W skutek powyższego, indos daje indosatariuszowi pełnię praw wekslowych wynikających z treści weksla. Indosatariusz w drodze indosu nabywa prawa do weksla w takim rozmiarze, jaki wynika z treści weksla.

Stosownie do art. 38 ustawy - Prawo wekslowe, posiadacz weksla, płatnego w oznaczonym dniu albo w pewien czas po dacie lub po okazaniu, powinien przedstawić go do zapłaty (...).

Indosatariusz, będący posiadaczem weksla, przedstawia go do zapłaty głównemu dłużnikowi wekslowemu.

Odpowiedzialność wekslową wystawcy weksla własnego rodzi podpisanie weksla spełniającego wymogi ważności. Na skutek podpisania weksla powstaje zobowiązanie wekslowe regulowane przez przepisy prawa wekslowego. Wystawca weksla własnego odpowiada w charakterze dłużnika głównego.

W myśl art. 104 ww. ustawy, odpowiedzialność wystawcy wekslu własnego jest taka sama, jak akceptanta wekslu trasowanego.

Głównymi dłużnikami z weksla, a więc takimi dłużnikami, na których ciąży przede wszystkim obowiązek zapłaty sumy wekslowej, są w wekslu trasowanym akceptant, a w wekslu własnym wystawca. Odpowiedzialność wystawcy weksla własnego jest niezależna od tego, czy weksel przedstawiono w terminie do zapłaty i czy dokonano protestu, a przedstawienie weksla do zapłaty ma tylko to znaczenie, że uzasadnia zwłokę dłużnika i powoduje odpowiedzialność za należności uboczne. Zapłata dokonana przez wystawcę weksla własnego umarza zobowiązania wekslowe innych dłużników wekslowych. Wystawca weksla własnego nie może zwolnić się od odpowiedzialności lub jej ograniczyć, gdyż byłoby to sprzeczne z bezwarunkowym przyrzeczeniem zapłaty sumy wekslowej.

Biorąc pod uwagę opis sprawy jak i wskazane regulacje prawne należy wskazać iż zapłata dokonana przez wystawcę weksla własnego na podstawie nakazu zapłaty, w postępowaniu nakazowym z weksla kwoty 700.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami na rzecz indosatariusza umarza zobowiązanie na rzecz X. Zatem w chwili zapłaty przez wystawcę weksla sumy wekslowej należy uznać, że Wnioskodawca dokonał zwrotu otrzymanej zaliczki. w przypadku zwrotu nabywcy otrzymanej uprzednio zaliczki, Spółka winna wystawić fakturę korygującą.

Reasumując, mając na uwadze przepisy § 13 rozporządzenia, Wnioskodawca powinien wystawić fakturę korygującą dla x dokumentującą zwrot otrzymanej zaliczki.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie dodaje się, że w zakresie stanu faktycznego dotyczącego podatku dochodowego od osób prawnych zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.