ILPP2/443-1253/09-2/AD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 14 września 2009 r. (data wpływu 21 września 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od zakupu samochodu oraz paliwa do jego napędu - jest prawidłowe.

W dniu 21 września 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od zakupu samochodu oraz paliwa do jego napędu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca zakupił w dniu 7 lipca 2009 r. na podstawie faktury VAT, samochód marki Skoda na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. w dowodzie rejestracyjnym samochód ten figuruje jako samochód ciężarowy (posiada homologację producenta/importera potwierdzającą, że nie jest to samochód osobowy) o dopuszczalnej ładowności 506 kg. Samochód powyższy nie będzie spełniał żadnego warunku zawartego w art. 86 ust. 4 ustawy o podatku VAT z dnia 11 marca 2004 r., natomiast będzie spełniał warunki zawarte w ustawie o podatku VAT z 1993 r. dające prawo do pełnego odliczenia podatku VAT od zakupu samochodu oraz podatku VAT zawartego w paliwie. Przedmiotem działalności prowadzonej przez podatnika są usługi gastronomiczne, które są opodatkowane podatkiem VAT, a zatem samochód będzie służył w całości czynnościom opodatkowanym VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w analizowanym stanie faktycznym podatnik może odliczyć w całości podatek naliczony zawarty w fakturze dokumentującej zakup przedmiotowego samochodu oraz czy może odliczyć w całości podatek naliczony wynikający z faktur dokumentujących wydatki na nabycie paliwa do tego samochodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, podatek naliczony zawarty w cenie nabytego samochodu oraz podatek naliczony zawarty w fakturach dokumentujących zakup paliwa do tego samochodu jest możliwy do odliczenia w pełnej wysokości. Stanowisko podatnika oparte jest przede wszystkim na rozstrzygnięciu wynikającym z wyroku Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich (ETS) z dnia 22 grudnia 2008 r. nr C-414/7 w sprawie spółki Magoora. w wyroku tym ETS zakwestionował zgodność krajowych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.; dalej: nowa ustawa o VAT) z przepisami VI Dyrektywy w zakresie dotyczącym ograniczeń w prawie do odliczenia całości podatku naliczonego od wydatków na nabycie pojazdów samochodowych oraz paliwa do tych samochodów.

Chodzi mianowicie o to, że w zakresie określonej kategorii pojazdów samochodowych przepisy ustawy obowiązującej przed 1 maja 2004 r., a więc przed wejściem do Unii Europejskiej były korzystniejsze dla podatnika (tj. dawały prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego od analizowanych wydatków) niż przepisy nowej ustawy o VAT, która weszła w życie 1 maja 2004 r. Wspomniane wyżej ograniczenia wynikają z art. 86 ust. 3 oraz art. 88 ust. 1 pkt 3 nowej ustawy o VAT. Przepisy te, w obecnym brzmieniu przewidują, że w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonego na fakturze, nie więcej jednak niż 6.000 zł w przypadku zaś zakupu paliwa do wyżej wymienionych pojazdów, podatek naliczony od takich wydatków nie podlega w całości odliczeniu. Ograniczenia te nie mają zastosowania do pojazdów wymienionych w art. 86 ust. 4. Na podstawie powyższych przepisów zakupiony przez podatnika samochód pozwalałby na częściowe odliczenia podatku naliczonego, a w zakresie wydatków na paliwo do tego samochodu - podatnik nie mógłby odliczyć w całości podatku naliczonego. z uwagi jednak na powołany wyrok ETS, uznający za niezgodne z przepisami unijnymi ograniczenia zawarte w art. 86 ust. 3 i art. 88 ust. 1 pkt 3 nowej ustawy o VAT, podatnik może skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego od przedmiotowych wydatków na podstawie obowiązujących do 30 kwietnia 2004 r. przepisów tzw. starej ustawy o VAT.

W oparciu o te przepisy podatnik miał prawo do odliczenia całej kwoty podatku naliczonego od nabywanych pojazdów samochodowych oraz paliwa do nich, pod warunkiem, że pojazd ten spełniał 2 warunki: dopuszczalna ładowność przekraczała 500 kg oraz z homologacji producenta lub importera jednoznacznie wynika, że nie jest to samochód osobowy.

Jeśli więc samochód podatnika spełnia powyższe kryteria, co w analizowanym stanie faktycznym ma miejsce, to przysługuje mu prawo do odliczenia całej kwoty podatku naliczonego wynikającego z faktury VAT dokumentującej zakup tego samochodu oraz prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z wydatków na paliwo do tego samochodu.

Powyższe stanowisko znajduje bezpośrednie potwierdzenie w piśmie Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Finansów z dnia 13 lutego 2009 r. Nr PT3/812/4/15/CZE/09/185, a także w orzecznictwie sądów administracyjnych (np. wyrok WSA w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 154/09) oraz w interpretacjach organów podatkowych (np. pismo Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 2 lipca 2009 r., sygn. akt IPPP3/443-500/09-2/MM).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Artykuł 86 ust. 1 ustawy stanowi, iż w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego, na podstawie zapisu art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z dniem akcesji Polski do Unii Europejskiej, tj. z dniem 1 maja 2004 r. wprowadzony został przepis art. 86 ust. 3 ustawy, zgodnie z którym w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej ładowności mniejszej niż określona wg wzoru:

DŁ = 357kg + n x 68kg

gdzie

DŁ - oznacza dopuszczalną ładowność,

n - oznacza ilość miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy

- kwotę podatku naliczonego stanowiło 50% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 5.000 zł.

Jednocześnie art. 86 ust. 5 ww. ustawy regulował, iż dopuszczalna ładowność oraz ilość miejsc (siedzeń), o których mowa w ust. 3, określona jest na podstawie wyciągu ze świadectwa homologacji lub odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, wydawanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym. Pojazdy, które w wyciągu ze świadectwa homologacji lub w odpisie decyzji, o której mowa w zdaniu pierwszym, nie mają określonej dopuszczalnej ładowności lub ilości miejsc, uznaje się również za samochody osobowe, o których mowa w ust. 3.

W art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy postanowiono, iż obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 83 ust. 3 i 5.

Natomiast od nowelizacji wprowadzonej ustawą z dnia 21 kwietnia 2005 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 90, poz. 756), stosownie do nowego brzmienia przepisu art. 86 ust. 3 ustawy, obowiązującego od dnia 22 sierpnia 2005 r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

W myśl art. 86 ust. 4 ustawy, przepis ust. 3 nie dotyczy:

Spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 4 pkt 1-4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań - art. 86 ust. 5 ustawy.

Ponadto, stosownie do art. 88 ust. 1 pkt 3 znowelizowanej ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3.

Natomiast na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy dotyczącej podatku VAT, tj. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.) przepisy ograniczające prawo do odliczenia w związku z nabyciem samochodów osobowych oraz innych samochodów a także paliwa do nich brzmiały następująco:

Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika:

* samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg, z wyjątkiem przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu tych samochodów stanowi przedmiot działalności podatnika (art. 25 ust. 1 pkt 2),

* paliw silnikowych benzynowych, oleju napędowego oraz gazu wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych lub innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg (art. 25 ust. 1 pkt 3a).

Jednocześnie, zgodnie z przepisem § 10 ust. 3 rozporządzenia z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, poz. 268 z późn. zm.), obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r., podatnikom nabywającym samochody inne niż osobowe, które nie posiadają homologacji producenta lub importera wymaganej dla tego rodzaju samochodów, nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego oraz do zwrotu różnicy podatku, o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem tych samochodów.

Podstawowym aktem określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 1 stycznia 2007 r. jest Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. l 2006.347.1 z późn. zm.), a wcześniej VI Dyrektywa Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku - 77/388/EWG (Dz. Urz. UE l 1977.145.1 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 17 (6) VI Dyrektywy (oraz art. 176 obowiązującej Dyrektywy) podatek od wartości dodanej nie może być odliczany od wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością. Do czasu przyjęcia przez Radę Unii Europejskiej przepisów określających kategorie wydatków niekwalifikujących się do odliczenia podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w dniu ich przystąpienia do Unii. Wyłączenia te mogą dotyczyć podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych oraz nabywanych paliw.

Istnieje zatem możliwość na gruncie prawa Unii Europejskiej stosowania ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, pod warunkiem, iż ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie przystąpienia do Unii Europejskiej. Tym samym omawiany przepis art. 17 (6) VI Dyrektywy formułuje zasadę "stand still" (klauzula stałości), przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie VI Dyrektywy.

Z uwagi na cel przepisu art. 17 (6) VI Dyrektywy pojęcie "prawo krajowe" odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. Klauzula "stand still" ma bowiem na celu uniemożliwienie nowym państwom członkowskim dokonania zmian swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów Dyrektywy.

W tym kontekście uchylenie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym w dniu akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie przepisów nowych, zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, samo w sobie nie może stanowić podstawy do stwierdzenia naruszenia art. 17 (6) VI Dyrektywy. Istotne jest bowiem ustalenie, czy nowe przepisy krajowe nie doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku.

W podobny sposób do opisanej kwestii odniósł się Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07. Należy przy tym zaznaczyć, że ze względu na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z regulacją VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG, uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

Analiza przytoczonych przepisów pozwala na stwierdzenie, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów oraz paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu wykorzystywanych do ich napędu, obowiązujące na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej po dniu akcesji do Unii Europejskiej, w niektórych przypadkach rozszerzają zakres wcześniejszych krajowych wyłączeń tego prawa.

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że Zainteresowany zakupił, na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej samochód marki Skoda Felicja. w dowodzie rejestracyjnym samochód ten figuruje jako samochód ciężarowy (posiada homologację producenta/importera potwierdzającą, że nie jest to samochód osobowy) o dopuszczalnej ładowności 506 kg. Wnioskodawca wskazał, że powyższy samochód nie będzie spełniał żadnego warunku zawartego w art. 86 ust. 4 ustawy o podatku VAT z dnia 11 marca 2004 r., natomiast będzie spełniał warunki zawarte w ustawie o podatku VAT z 1993 r. dające prawo do pełnego odliczenia podatku VAT od zakupu samochodu oraz podatku VAT zawartego w paliwie.

Samochód będzie służył w całości czynnościom opodatkowanym VAT.

W świetle przytoczonych przepisów prawa wspólnotowego i krajowego oraz biorąc pod uwagę opis sprawy przedstawiony we wniosku, należy stwierdzić, że Wnioskodawca ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającą z faktury nabycia samochodu z homologacją potwierdzającą, że nie jest to samochód osobowy, o ładowności 506 kg, jak również z tytułu nabycia paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu wykorzystywanych do jego napędu - na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, jednakże z uwzględnieniem zapisów art. 25 ust. 1 pkt 2 i pkt 3a ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, obowiązujących do dnia 30 kwietnia 2004 r. Jednocześnie należy zaznaczyć, że warunkiem umożliwiającym Wnioskodawcy skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.