ILPP2/443-1245/14-4/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 20 listopada 2014 r. (data wpływu 24 listopada 2014 r.) uzupełnionym pismem z 2 lutego 2015 r. (data wpływu 4 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego dla usług spedycyjnych i transportowych - jest nieprawidłowe.

W dniu 24 listopada 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego dla usług spedycyjnych i transportowych. Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem w dniu 4 lutego 2015 r. o oryginalne podpisy na przesłanej uwierzytelnionej kserokopii wniosku ORD-IN.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca świadczy usługi transportowe i spedycyjne. Zgodnie z obowiązującymi przepisami od 1 stycznia 2014 r. art. 19a pkt 1 Ustawy o podatku od towarów usług mówi, iż obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wykonania usługi. Dotyczy to również usług transportowych i spedycyjnych. Zgodnie z art. 794 § 1 kodeksu cywilnego, przez umowę spedycji spedytor zobowiązuje się za wynagrodzeniem w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do wysyłania lub odbioru przesyłki albo do dokonania innych usług związanych z jej przewozem. Zatem przedmiotem usługi spedycji są działania polegające na wysyłaniu lub odbiorze przesyłki, w tym przygotowanie dokumentów przewozowych, zawieranie umów ubezpieczenia i wiele innych czynności. Zgodnie ze zleceniami spedycji i transportu jakie zawiera Zainteresowany z kontrahentami efektem końcowym wykonania usługi spedycji jest dostarczenie dokumentacji przewozowej zleceniodawcy. W praktyce wygląda to tak, że kiedy Wnioskodawca zleca usługę przewozu towaru innej firmie transportowej dokumenty przewozowe docierają do niego po kilku dniach po dniu rozładunku, a czasami nawet po kilkunastu dniach po dniu fizycznego rozładunku przewożonego towaru.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy do celów rozliczenia należnego podatku od towarów i usług i określenia dnia powstania obowiązku podatkowego od wykonywanych usług spedycyjnych i transportowych Wnioskodawca może przyjąć zgodnie z zawieranymi z kontrahentami zleceniami transportowymi dzień otrzymania dokumentacji przewozowej, a co za tym idzie całkowitego zakończenia wykonywanej usługi.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 794 § 1 kodeksu cywilnego, przez umowę spedycji spedytor zobowiązuje się za wynagrodzenie w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do wysyłania lub odbioru przesyłki albo do dokonania innych usług związanych z jej przewozem, Jedną z czynności usług spedycji jest przygotowanie i dostarczenie dokumentów przewozowych. Na podstawie otrzymanych/dostarczonych dokumentów przewozowych Wnioskodawca może dokładnie określić czy usługa została należycie wykonana oraz czy termin i miejsce załadunku i rozładunku zgadza się ze zleceniem. Po otrzymaniu dokumentów przewozowych może on spokojnie wystawić fakturę za wykonaną usługę dla jego zleceniodawcy usługi. W związku z powyższym Zainteresowany uważa, za słuszne zawarte w jego zleceniach transportowych postanowienie stron, iż zakończeniem usługi jest moment dostarczenia dokumentów przewozowych, a co za tym idzie dzień, w którym otrzyma dokumenty przewozowe potwierdzające wykonanie danej usługi, jest dniem powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy - przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast, przez świadczenie usług - w myśl art. 8 ust. 1 ustawy - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

W powyższym przepisie przyjęto generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia, niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, że definicja "świadczenia usług" ma charakter dopełniający definicję "dostawy towarów" i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług, transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Podkreślić należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podatnika.

Z treści art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy - działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 794 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121 z późn. zm.) przez umowę spedycji spedytor zobowiązuje się za wynagrodzeniem w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do wysyłania lub odbioru przesyłki albo do dokonania innych usług związanych z jej przewozem. W § 2 ww. przepisu wskazano, że spedytor może występować w imieniu własnym albo w imieniu dającego zlecenie.

Z powyższego wynika, że spedycja to w najszerszym tego słowa rozumieniu obsługa przesyłki - zarówno w zakresie jej nadania, jak i odbioru, a także w związku z jej przewiezieniem. Jest to zatem działalność usługowa, której istota polega na zorganizowaniu przesyłania i przewożenia rzeczy.

W art. 795 Kodeksu cywilnego wskazano, że przepisy niniejszego tytułu stosuje się do spedycji tylko o tyle, o ile nie jest ona uregulowana odrębnymi przepisami. Jeżeli przepisy tytułu niniejszego albo przepisy szczególne nie stanowią inaczej, do umowy spedycji stosuje się odpowiednio przepisy o umowie zlecenia (art. 796 Kodeksu cywilnego). Przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie (art. 734 § 1 Kodeksu cywilnego).

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

I tak, zgodnie z zasadą ogólną, zawartą w art. 19a ust. 1 ustawy - obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Na podstawie art. 19a ust. 2 ustawy - w odniesieniu do przyjmowanych częściowo usług, usługę uznaje się również za wykonaną, w przypadku wykonania części usługi, dla której to części określono zapłatę.

Przepis art. 19a ust. 3 ustawy stanowi, że usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Usługę świadczoną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem w danym roku nie upływają terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi.

W myśl art. 19a ust. 8 ustawy - jeżeli przed dokonaniem dostawy lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

Analiza przywołanych wyżej przepisów wskazuje, że przepis art. 19a ust. 1 ustawy formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres. Unormowanie zawarte w cyt. art. 19a ust. 1 ustawy pozostaje w zgodzie z art. 63 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE. serii L Nr 347 str. 1 z późn. zm.), zgodnie z którym zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego ma miejsce, a VAT staje się wymagalny w momencie dostarczenia towarów lub wykonania usług.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2014 r., dla powstania obowiązku podatkowego na zasadach ogólnych nie ma zupełnie znaczenia chwila wystawienia faktury.

Z danych przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca świadczy usługi transportowe i spedycyjne. Przedmiotem usługi spedycji są działania polegające na wysyłaniu lub odbiorze przesyłki, w tym przygotowanie dokumentów przewozowych, zawieranie umów ubezpieczenia i wiele innych czynności. Zgodnie ze zleceniami spedycji i transportu jakie zawiera Zainteresowany z kontrahentami efektem końcowym wykonania usługi spedycji jest dostarczenie dokumentacji przewozowej zleceniodawcy. W praktyce wygląda to tak, że kiedy Wnioskodawca zleca usługę przewozu towaru innej firmie transportowej dokumenty przewozowe docierają do niego po kilku dniach po dniu rozładunku, a czasami nawet po kilkunastu dniach po dniu fizycznego rozładunku przewożonego towaru.

W związku z powyższym Spółka ma wątpliwości czy postępuje prawidłowo, określając od 1 stycznia 2014 r. moment powstania obowiązku podatkowego, zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, na dzień zakończenia usługi spedycyjnej i transportowej, za który Spółka przyjmuje dzień w którym dysponuje wszystkimi dokumentami związanymi z realizowanym zleceniem.

Mając na uwadze treść przytoczonych przepisów wskazać należy, że dla usług transportowych i spedycyjnych od 1 stycznia 2014 r. obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy, tj. z chwilą wykonania usługi. Natomiast jeżeli przed wykonaniem usługi zostanie uiszczona całość lub część należnej z tytułu wykonania usługi zapłaty - obowiązek podatkowy powstanie zgodnie z art. 19a ust. 8 ustawy, tj. z tą chwilą i w części otrzymanej zapłaty. Z kolei w odniesieniu do usług przyjmowanych częściowo, na mocy art. 19a ust. 2 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje w tej części wykonanej usługi dla której określono zapłatę.

Odnosząc się natomiast do kwestii określenia przez Spółkę zakończenia usługi transportowej i spedycyjnej należy zauważyć, że moment wykonania usługi transportu i spedycji jest niezwykle istotny w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług. Należy uznać, że usługa jest wykonana z chwilą zakończenia jej świadczenia.

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania oraz opis sprawy stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy, tj. z chwilą wykonania usługi transportowej i spedycyjnej. Zatem za wykonanie usługi spedycji należy uznać, wynikającą z potwierdzonych przez odbiorców przesyłki dokumentów przewozowych, datę wykonania danej usługi transportowej. Przedmiotowa data wykonania usługi transportowej przez podwykonawcę Wnioskodawcy jest jednocześnie datą wykonania usługi spedycji przez Wnioskodawcę na rzecz jego zleceniodawcy.

Zatem w świetle przepisów art. 19a ust. 1 ustawy o VAT nie można uznać za datę wykonania usługi transportowej, a w konsekwencji usługi spedycji, daty otrzymania przez Wnioskodawcę od podwykonawcy dokumentów potwierdzających wykonanie usługi. Natomiast za datę wykonania przez Wnioskodawcę usługi transportowej należy uznać dzień zakończenia tej usługi.

Tym samym Spółka, postępuje nieprawidłowo, przyjmując za dzień zakończenia usługi transportowej i spedycyjnej, dzień, w którym dysponuje wszystkimi dokumentami związanymi z realizowanym zleceniem.

Interpretacja dotyczy:

* zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym,

* zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.